Ο Ολυμπιακός απέκλεισε και φέτος τον Αρη στο κύπελλο, αυτή τη φορά χάρη σε μια μεγάλη εμφάνιση του νεαρού του τερματοφύλακα Κωνσταντίνου Τζολάκη. Η ΑΕΚ πέρασε εύκολα από τις Σέρρες, όπου εν μέσω εορταστικού κλίματος που δημιούργησαν οι Βορειοελλαδίτες οπαδοί της κέρδισε με 3-1 παρόλο που αγωνίστηκε με αρκετούς αναπληρωματικούς – το παιγνίδι της δεν αντέχει σε κριτική, το κανε πανεύκολο. Αντίθετα για το ματς του Βικελίδης μπορεί κανείς να πει πολλά.

Ηταν ένα κλασικό ματς Αρης – Ολυμπιακός αυτό που είδαμε και χθες – λέω κλασικό γιατί όλα τα τελευταία ματς μεταξύ των δυο είναι ίδια: είναι παιγνίδια ισορροπημένα, με εκατέρωθεν ευκαιρίες, που κρίνονται στο γκολ. Βέβαια το χθεσινό είχε ένα μεγάλο φινάλε. Στο 81΄ο Ούγγρος διαιτητής Βαντ Ισμαν έδειξε πέναλτι για μαρκάρισμα του Ντόι στον Γκρέι τον οποίο και απέβαλε – σημειωτέων ότι ο Γκρέι δεν έπεσε καν, ενώ όλοι πίστεψαν πως αρχικά πέναλτι δόθηκε για χέρι του Παπασταθόπουλου που σε σουτ του Ματέο Γκαρσία στην εξέλιξη της φάσης έκανε την επέμβαση της χρονιάς με προβολή. Χέρι του Σωκράτη δεν υπήρχε, όπως δεν υπήρχε κι αποβολή του Ντόι ακόμα κι αν κάποιος βλέπει στη φάση πέναλτι. Ο Ολυμπιακός έχει κάθε λόγο να πιστεύει πως θα έπεφτε θύμα μιας ακόμα τρομερής αδικίας, αν δεν τον έσωζε ο Τζολάκης που στο ματς της ζωής του υπνώτισε τον Γκρέι κι έπιασε το πέναλτι! Λίγο αργότερα ο Ολυμπιακός, αν και με δέκα παίκτες (το δέκα είναι φέτος σημαδιακό στον πρωταθλητή), βρήκε ένα γκολ με τον Ελ Αραμπί που σκόραρε στην κόντρα από μπαλιά του Σαμασέκου και κέρδισε. Αλλά εμένα η σκέψη μου είναι στον Μίτσελ και στην απίθανα άδικη κριτική που κι αυτός δέχεται: χθες, αν ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί, θα τον είχαν κατακρεουργήσει.

Τον αδικούμε κι αυτόν

Μπορούμε να του κάνουμε όση κριτική θέλουμε του Μίτσελ, δεν είναι όμως σωστά να τον αδικούμε. Και τον αδικούμε πολύ. Ο Ισπανός παρέλαβε μια ομάδα που δεν έχει τίποτα το δικό του. Βρήκε στο Ρέντη καμιά σαρανταριά παίκτες κι έπρεπε σε χρόνο ρεκόρ να διώξει πάνω από δέκα. Έπρεπε επίσης να βρει γρήγορα βασικούς διότι κάτι τέτοιο στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε. Έκανε ντεμπούτο εν μέσω ενός προγράμματος απερίγραπτου: ο Ολυμπιακός έπαιζε και στο Γιουρόπα λιγκ. Στο πρωτάθλημα πήρε τον Ολυμπιακό πίσω στην βαθμολογία, αλλά και με απαίτηση να κερδίσει το πρωτάθλημα γιατί το υλικό του είναι καλό – έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται αυτοί που ξέρουν.

Με μια ομάδα που δεν έχει τίποτα το δικό του, χωρίς να έχει γίνει μια έστω μεταγραφή παίκτη που έχει ζητήσει, και με ένα ρόστερ στο οποίο είναι αντικειμενικά δύσκολο να μπει τάξη, ο Ισπανός πορεύεται σηκώνοντας μόνος το βάρος της κριτικής από την πρώτη μέρα που ήρθε: έχω ν ακούσω κάτι για την απόδοση παίκτη του Ολυμπιακού που δεν λέγεται Ρέαπτσουκ ή Μασούρας εδώ και μήνες! Αν σταθείς σε όσα ακούγονται, νομίζεις ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού κάνουν καταπληκτικά ματς και τους μπερδεύει ο προπονητής τους. Ο οποίος προσπαθεί απλά να λύσει προβλήματα που μόνο λίγα δεν είναι.

Τι διαφορετικό θα γινόταν;

Κατηγορούμε τον Μίτσελ για την επιλογή των τριών «δεκαριών» - το κάνω κι εγώ επισημαίνοντας το προφανές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να έχει ένα τέτοιο σχήμα. Εχω γράψει για αυτό αναλυτικά κι έχω εξηγήσει το πόσο δύσκολο κι ανορθόδοξο είναι όταν ο Ολυμπιακός έκανε σερί από νίκες – πολύ πριν δηλαδή αρχίσουν όλοι να καταλαβαίνουν το πρόβλημα. Αλλά είμαστε βέβαιοι πως με το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό; Τι να κάνει δηλαδή ο Μίτσελ; Να απαξιώσει τον Μπιέλ, μια μεταγραφή που κόστισε του κόσμου τα χρήματα; Η να αφήσει έξω τον Χάμες που προφανώς πείστηκε να ρθει στον Ολυμπιακό με λογικές υποσχέσεις ότι θα αγωνίζεται βασικός; Η να κρατάει στον πάγκο τον Φορτούνη, η επιστροφή του οποίου στην ενδεκάδα ήταν παλαϊκό αίτημα διότι θα έκανε θαύματα; Μα, θα πει κάποιος, ένας προπονητής δεν πρέπει αυτά να τα σκέφτεται, αλλά να κινείται ορθολογικά: λυπάμαι, αλλά όποιος αυτά τα πιστεύει δεν ξέρει τον Ολυμπιακό και τις ιδιαιτερότητές του. Και μετά υπάρχει και κάτι άλλο που δεν γίνεται να αγνοούμε: κι όταν τα «δεκάρια» λείπουν ούτε τρομερή παραγωγή φάσεων υπάρχει, ούτε άμυνα σπουδαία. Χθες πχ ο καλύτερος ήταν ο Τζολάκης.

Στο όνομα του DNA

Πάμε παρακάτω. Ο Μίτσελ βρήκε μια ομάδα σχεδόν χωρίς άμυνα – και δεν υπερβάλω. Σε δώδεκα ματς φέτος στην Ευρώπη, ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ στα έντεκα! Στο πρωτάθλημα μέχρι τον ερχομό του Μίτσελ τα ματς που δεν έχει δεχτεί γκολ είναι όλα κι όλα δυο: αυτό με τον ΠΑΣ και αυτό με τον Αστέρα. Στην πορεία ο Ολυμπιακός έχει χάσει τρεις στόπερ: τον Μανωλά, τον Μπα και τον Σισέ. Ο Μίτσελ βρήκε μόνος του τον Ντόι και τον πίστεψε: ο μικρός έχει να μάθει πάρα πάρα πάρα πολλά, σε μια κανονική σεζόν δύσκολα θα ήταν κάτι πιο πολύ από πρώτος αναπληρωματικός στόπερ, αλλά φέτος στον Ολυμπιακό πρέπει να ανάψουν λαμπάδα στον Ισπανό που τον στήριξε και το λέω μετά από ένα μέτριο παιγνίδι του στο Βικελίδης. Κάποιος θα πει να πάρει στόπερ: συγνώμη αλλά οι προπονητές δεν σπάνε τον κουμπαρά τους και βγαίνουν στο μεταγραφικό παζάρι. Στον Ολυμπιακό δεν καταλαβαίνουν το στοιχειώδες, ότι δηλαδή η ομάδα δεν βρήκε πότε της κάποιον να φορέσει τα παπούτσια του Σεμέδο (έστω για να πάει σε ρέιβ πάρτι), πολύ καιρό πριν εμφανιστεί ο Μίτσελ. Τι να κάνει ο Ισπανός, αν στο όνομα μιας εξέδρας που πιστεύει στα DNA, αναζητούνται φορ και εξτρέμ; Να παραιτηθεί; Κι αν το κάνει, τι θα κερδίσει ο ίδιος; Την αιώνια αγάπη όσων γκρινιάζουν; Σοβαροί να είμαστε: ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί.

Μπορεί και να γίνονται

Ας καταλάβουμε κάτι: οι ομάδες του ποδοσφαίρου δεν είναι ομάδες μπάσκετ στις οποίες ένας προπονητής κάνει τριάντα αλλαγές και μπορεί σε κάθε άμυνα να ζητά και κάτι άλλο. Οι ομάδες ποδοσφαίρου πρέπει να έχουν σχήμα συγκεκριμένο, νοοτροπία, τρόπο παιγνιδιού, που είναι κάτι διαφορετικό από την διάταξη. Πρέπει να αποτελούνται από παίκτες που να έχουν ταχυδύναμη, να ξέρουν τι να κάνουν με την μπάλα στα πόδια, να μπορούν κάθε φορά να βγάλουν στο γήπεδο την απαραίτητη ένταση είτε παίζουν με ένα αντίπαλο μικρό, είτε με ένα αντίπαλο δύσκολο. Φυσικά πρέπει να έχουν ταυτότητα – να ξέρεις σε τι ακριβώς είναι καλές. Μια ομάδα δεν γίνεται να παίζει με τρια «δεκάρια» την Κυριακή, με δυο την Τετάρτη, με τρεις κόφτες στα ντέρμπι και με τρία φορ και δυο εξτρέμ στο Καραϊσκάκη: αυτά είναι ποδοσφαιρικές ανοησίες – το δυσάρεστο είναι ότι στην Ελλάδα μπορεί και να γίνονται, αλλά παραμένουν ανοησίες.

Ο Μίτσελ δεν προβληματίζεται για το ποιες είναι οι σωστές αλλαγές του στα ματς: προβληματίζεται για το πως θα πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί (δηλαδή νίκες) από μια ομάδα με πολλά μεγάλα παιδιά, πολλές εσωτερικές ανορθογραφίες, πολλούς ίδιους παίκτες. Αλλά και παραδόξως και με αναντικατάστατους, όχι λόγω ποιότητας, αλλά λόγω έλλειψης αναπληρωματικών τους: ο Χουάνκ πχ δεν έχει κανένα που να του μοιάζει, ενώ και τα στόπερ είναι μετρημένα. Ο Μίτσελ που αυτά τα ξέρει ζητά απλά απο τους παίκτες του να δώσουν κάτι παραπάνω προσπαθώντας να ικανοποιήσει αυτούς που του μοιάζουν πιο επιδραστικοί. Μπορεί κάποιους να τους αδικήσει και από κάποιους να ζητά πιο πολλά από όσα μπορούν, αλλά σε μια τέτοια σεζόν οι παίκτες πρέπει να βγουν μπροστά και να δείξουν τι μπορούν. Αν η ευθύνη κάθε στραβοπατήματος πέφτει στον προπονητή, οι παίκτες θα συνεχίσουν να περπατάνε. Περιμένοντας απλά τον επόμενο. 

Ενας Θεός ξέρει τι άλλο

Ο Ολυμπιακός έδειξε και στο Βικελίδης ό,τι χρειάζεται πολλά: το δείχνει σε κάθε ματς. Εχει ένα προπονητή που ανεβαίνει ένα Γολγοθά: κουβαλά επιλογές που δεν έκανε, σαν το σταυρό του μαρτυρίου κι από κάτω υπάρχει ένα πλήθος που πιστεύει πως αν τον σταυρώσουν, θα αναστηθεί ο Ολυμπιακός! Γιατί θα ρθει κάποιος που θα κάνει καλύτερες αλλαγές και θα περπατάει στο νερό. Α, και που θα πάρει και δυο εξτρέμ, ένα φορ, δυο σέντερ μπακ, δυο κόφτες κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο…

Ναι, και μεταγραφές χρειάζεται ο Ολυμπιακός: όπως λέει κι ο Μίτσελ χρειάζονται πάντα παίκτες καλύτεροι από αυτούς που υπάρχουν. Αλλά χρειάζεται και τρεξίματα και χρειάζεται να δώσουν οι παίκτες του πιο πολλά και χρειάζεται και έμπρακτη στήριξη του κόουτς και πολλά άλλα, που δεν ξέρω αν και πότε μπορεί να τα βρει. Αυτό που ξέρω είναι πως σταυρώνοντας προπονητές, δεν κάνεις τίποτα.