Μετά την ΑΕΚ ο Αρης έγινε η δεύτερη ομάδα του γκρουπ των πέντε πρωτοπόρων του πρωταθλήματος που στραβοπάτησε σε αυτή την τελευταία πριν την εορταστική διακοπή αγωνιστική. Ο Αρης έχασε στην Τρίπολη από τον ψυχωμένο Αστέρα με 2-1 κι ενώ στο ημίχρονο προηγήθηκε με 0-1. Εγραφα χθες ότι αυτή η αγωνιστική πριν την χριστουγεννιάτικη διακοπή είναι πραγματική παγίδα – η ΑΕΚ τα δέκα τελευταία χρόνια δεν έχει κερδίσει στο τελευταίο ματς της χρονιάς εννέα φορές – γιατί πολύ συχνά οι παίκτες έχουν το μυαλό τους στην άδεια, ειδικά μάλιστα οι ξένοι που γυρνάνε και στις χώρες τους. Αλλά από την άλλη την αστάθεια που χαρακτηρίζει τους πρωτοπόρους την βλέπουμε από την αρχή της σεζόν ενώ τα Χριστούγεννα μόλις ήρθαν. Ο Αρης επιπλέον στην Τρίπολη δεν είχε τον Μορόν κι έχει μόλις αλλάξει προπονητή: οι αλλαγές αυτές συνήθως κοστίζουν πόσο μάλλον όταν γίνονται χωρίς σοβαρό λόγο. Ο Αστέρας ήταν χωρίς νίκης εδώ κι ένα μήνα. Είχε ένα κίνητρο παραπάνω ενώ ο Σάββας Παντελίδης βρήκε στο πρόσωπο του Γιαμπλόνσκι την χρυσή και σωστή αλλαγή κι ο Μακέντα το γκολ της αγωνιστικής.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης δέχτηκε την ήττα χωρίς δικαιολογίες – και μπράβο του – αλλά ο Αρης πλέον για να ξαναμπεί στους τέσσερις πρώτους, όπως ήταν ο στόχος του, πρέπει να ανεβεί ένα Γολγοθά. Αντίθετα όλα δείχνουν πως ο ΟΦΗ θα τον πιάσει τον στόχο του, δηλαδή θα βρεθεί στην δεύτερη τετράδα του πρωταθλήματος στο τέλος του. Η ευκολία με την οποία συνέτριψε τον Βόλο (4-0) δείχνει πως είναι σε φόρμα – η επιστροφή του Φούντα τον ανεβάζει επίπεδο. Βέβαια ο Βόλος έμεινε με παίκτη λιγότερο από το εικοσάλεπτο μετά την δεύτερη αποβολή στη σεζόν του Βιγιαφάνες που μικρή σχέση έχει με τον παίκτη που είχαμε χαρεί παλιά στον Παναιτωλικό και στον ΠΑΟ.   

Βλέπουμε κυρίως αδυναμίες

Με τα ματς αυτά ολοκληρώθηκε το μισό πρωτάθλημα και πάμε τώρα να δούμε τι θα αλλάξει στη συνέχεια. Οι ομάδες που προηγούνται και διεκδικούν το πρωτάθλημα έχουν σαφώς κάποιες αρετές, πλην όμως ειδικά φέτος αυτό που παρακολουθούμε είναι τις αδυναμίες τους. Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να κερδίσει στο Καραϊσκάκη ομάδες που τα προηγούμενα χρόνια έχαναν πριν αρχίσει το ματς. Ο ΠΑΟΚ πέρασε τρεισήμισι μήνες χωρίς νίκη στην Τούμπα.  Η πρόοδός του ΠΑΟ έχει να κάνει με νίκες στο γκολ, που συχνά ήρθαν με γκολ στο τέλος των αγώνων κι απέναντι σε ομάδες που αγωνίζονται με παίκτη λιγότερο: δεν φταίνε για αυτό οι Πράσινοι, πλην όμως είναι οξύμωρο να μιλάμε για θεαματική βελτίωση ομάδας κι αυτή να μην μπορεί να βάλει δυο γκολ μολονότι οι ευκαιρίες και οι τελικές προσπάθειες δεν λείπουν πλέον. Η ΑΕΚ έχει την μεγαλύτερη αστάθεια στην απόδοσή της από όλους τους πρωτοπόρους: η εβδομάδα που προηγήθηκε είναι ενδεικτική – η ΑΕΚ την Τετάρτη για το κύπελλο κέρδισε τον ΠΑΟΚ καλά καλά χωρίς να ιδρώσει, και την Κυριακή έφτυσε αίμα με τον Λεβαδειακό για να πάρει ισοπαλία στις καθυστερήσεις.

Οι φαντασιώσεις και η πραγματικότητα

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δυσκολίες των πρωτοπόρων φαίνονται πιο πολύ στα εντός έδρας ματς. Στις περιπτώσεις του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟ το πρόβλημα είναι η δημιουργία και η εκτέλεση, δηλαδή η επίθεση. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ το πρόβλημα είναι ίδιο το σύμπτωμα (το πώς δηλαδή εκδηλώνεται) είναι διαφορετικό. Ο Ολυμπιακός δημιουργεί λίγο. Ο ΠΑΟ σκοράρει πολύ λίγο ενώ πλέον δημιουργεί. Η ΑΕΚ αλλάζει πολύ – τόσο πολύ που συχνά πετά 30 και 40 λεπτά. Αλλά υπάρχει κι ένα κοινό χαρακτηριστικό: η πίεση για νίκες. Κι αυτό χαρακτηρίζει φέτος και τον ΠΑΟΚ που παίζει λιγότερο καλά από πέρυσι κουβαλώντας ένα άγχος που στην δική του περίπτωση φαίνεται στην άμυνα.

Για να παίξεις επίθεση στο ποδόσφαιρο δεν χρειάζεσαι φαντεζί ντριπλαδόρους, «δεκάρια» που ξεσηκώνουν τον κόσμο και φορ που σκοράρουν με δεμένα μάτια: αυτά είναι φαντασιώσεις άλλων εποχών που ουδεμία σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο του καιρού μας. Σήμερα χρειάζεσαι στοχευμένο και οργανωμένο παιγνίδι, αλλά κυρίως σωστή νοοτροπία δηλαδή όρεξη να διασκεδάσεις το κοινό που πάει στο γήπεδο να σε δει. Αυτό φοβάμαι πως είναι το μεγάλο πρόβλημα των ελληνικών ομάδων που διεκδικούν το πρωτάθλημα και δεν είναι αμιγώς αγωνιστικό. Ολες ξεχνούν αυτό το κοινό που αγοράζει διαρκείας εισιτήρια ή που πληρώνει ένα εισιτήριο κάθε Κυριακή κι όλες έχουν το μυαλό τους στο άλλο κοινό, αυτό των Social Media. Τις υπερβολές αυτού του κοινού στις νίκες και στις ήττες τις ξέρουμε: και μόνο αυτές θα έπρεπε να είναι λόγος να μην λαμβάνονται σοβαρά οι αντιδράσεις. Ομως αυτό δεν ισχύει. Προπονητές, ποδοσφαιριστές και καθώς φαίνεται ακόμα και παράγοντες, φοβούνται την διαδικτυακή ισοπέδωση – με την αποθέωση δεν έχουν πρόβλημα. Και για να την αποφύγουν έχουν στο μυαλό μόνο την νίκη και όχι το πώς αυτή θα ρθει.

Συνέπεια αυτής της προσέγγισης είναι όσα βλέπουμε: όποιος κερδίζει, έστω κι 1-0, κυρίως ανακουφίζεται. Φυσικά από την αρχή της σεζόν όλοι απλά κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Κάθε μετριότατη εμφάνιση των αντιπάλων αποτελεί δικαιολογία για τα δικά του προβλήματα: ισχύει για όλους. Στο τέλος φυσικά ένας θα κερδίσει το πρωτάθλημα και οι άλλοι θα αναμετρούνται όλο το καλοκαίρι με την οπαδική γκρίνια. Διότι όπως εξελίσσεται αυτό το πρωτάθλημα όποιος το χάσει θα κατηγορείται από τους οπαδούς του πως έχασε κάτι που ήταν εύκολο να κατακτήσει, αφού οι αντίπαλοί του ήταν μετριότατοι. Και η δική του μετριότητα θα είναι λόγος γκρίνιας. 

Διαιτητές κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά…

Η μετριότατη παραγωγικότητα των ομάδων που διεκδικούν το πρωτάθλημα κάνει τους διαιτητές πρωταγωνιστές. Μια απόφασή τους σε ματς που θα πρεπε να είναι για τις ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα πανεύκολα μπορεί να γίνει λόγος για απερίγραπτες εντάσεις. Η ΑΕΚ πχ αναμφίβολα ισοφάρισε με ένα γκολ που δεν θα έπρεπε να μετρήσει αφού ο σκόρερ Μήτογλου κάνει φάουλ. Αν είχε παίξει όπως έπρεπε και άνοιγε το σκορ με τον Λεβαδειακό θα είχε αποφύγει τις κρίσεις των τηλεδιαιτητών, αλλά και την γκρίνια των οπαδών της. Ενώ τώρα μπορεί να βγάλει τίποτα ανακοινώσεις εναντίον του αρχιδιαιτητή Λανουά αν πει κι αυτός αυτό που είπαν όλοι, ότι δηλαδή το γκολ της ισοφάρισης δεν θα έπρεπε ποτέ να μετρήσει. Ομοίως αν ο Ολυμπιακός έβαζε τρία γκολ στην Λαμία, όπως στο πρώτο ματς, κανένας δεν θα ασχολούταν με τον διαιτητή Παπαπέτρου που ήταν στο VAR και που ο Ολυμπιακός αφήνει να κυκλοφορήσει πως δεν θέλει να ξαναδεί παρόντα σε κάποιο παιγνίδι του, καθώς πάντα όποτε τον συναντά έχει προβλήματα. Θέλω να πω πως οι μετριότατοι Ελληνες διαιτητές που έχουμε βρίσκουν και τα κάνουν. Γίνονται πρωταγωνιστές σε ένα πρωτάθλημα που δεν διευθύνουν ούτε καν ντέρμπι. Σαφώς και μπορεί να γελάει κανείς με την ανεπάρκειά τους: είναι αδιανόητο ότι ο Βεργέτης πχ, που δεν έδωσε ένα πέναλτι το Σάββατο στον Ολυμπιακό και μέτρησε στην Οpap Arena την Κυριακή το γκολ του Μήτογλου έγινε διεθνής. Αλλά είτε γελάς, είτε κλαις δεν μπορείς να κάνεις και πολλά με τους διαιτητές. Μπορείς όμως να παίξεις καλύτερα.

Ερχονται Χριστούγεννα

Μέρες που είναι δεν θέλω να κλείσω γκρινιάζοντας. Ας είμαστε για όλους αισιόδοξοι. Ο Ολυμπιακός παρά τις δυσκολίες του κόντρα σε μικρομεσαίους (εντός κι εκτός έδρας) έκλεισε την χρονιά πρώτος και μάλιστα αυτό συμβαίνει ενώ μεγαλώνει και μικρά παιδιά που τώρα υπογράφουν τα πρώτα τους επαγγελματικά συμβόλαια. Ο ΠΑΟΚ κόντρα στον Ατρόμητο, παίζοντας βέβαια με παίκτη παραπάνω, έβαλε τρία γκολ δείχνοντας πως ξορκίζει το πιο μεγάλο του πρόβλημα: τον εφιάλτη της Τούμπας. Ο ΠΑΟ με έξι σερί νίκες πλησιάζει την κορυφή κι αν την πάρει κανείς δεν θα θυμάται πως σε τέσσερα ματς έβαλε γκολ σε ομάδες που έπαιζαν με παίκτη λιγότερο κι απλά λύγισαν στο τέλος. Και η ΑΕΚ αφού αντέδρασε ψύχραιμα στην μεγάλη της γκέλα με τον Λεβαδειακό, ίσως αυτό το εισπράξει προσεχώς. Ας πούμε ότι όλα είναι καλά. Και καλά Χριστούγεννα.