Οι Γάλλοι κέρδισαν το δεύτερο UEFA Nations League της ιστορίας επικρατώντας στον τελικό των Ισπανών με 2-1. Δεν πρόκειται για το σημαντικότερο τρόπαιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου – πολλοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα μέσα από ποια ακριβώς διαδικασία οι ομάδες που το διεκδίκησαν έφτασαν να παίξουν στο ιταλικό Final 4 - ωστόσο και οι τέσσερις που αγωνίστηκαν για αυτό το ήθελαν πολλοί. Οι Ιταλοί με τους Βέλγους «σκοτώθηκαν» στο μεταξύ τους ματς ακόμα και για την τρίτη θέση: οι Ιταλοί κέρδισαν με 2-1, αλλά οι Βέλγοι είχαν τρία δοκάρια! Οι Γάλλοι ήταν οι τελικοί νικητές με ένα τρόπο που δεν τον λες και απολύτως συνηθισμένο: τα κατάφεραν με δυο ανατροπές και σκοράροντας και με το Βέλγιο και με την Ισπανία το γκολ της νίκης στο τελευταίο δεκάλεπτο. Σημάδι της μεγάλης τους θέλησης, της μεγάλης τους δύναμης, αλλά και του γεγονότος ότι μοιάζουν να μην γνωρίζουν πόσο δυνατή ομάδα είναι.

Δυο ίδια απολύτως ματς

Και τα δυο παιγνίδια των Γάλλων στο Final 4 του UEFA Nations League ήταν ίδια. Στο ματς με το Βέλγιο η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν αποφασίζει στο πρώτο ημίχρονο να περιμένει τους Βέλγους, μολονότι κάθε φορά που πλησιάζει στην αντίπαλη περιοχή ο Κορτουά χρειάζεται να επέμβει: η Γαλλία στην πρώτη ώρα του ματς παίζει τόσο λίγο που αναρωτιέσαι γιατί. Οι Βέλγοι φτάνουν στο 2-0, όχι απλά χάρη στις εμπνεύσεις των σπουδαίων στην επίθεση μονάδων τους (πανέμορφο ειδικά το γκολ του Λουκάκου), αλλά και γιατί έχουν όρεξη να κρατήσουν τη μπάλα, να βγουν πρώτη σε αυτή και να τη μεταφέρουν στην αντίπαλη περιοχή – γενικά να παίξουν ποδόσφαιρο. Οι Γάλλοι ξυπνάνε μετά το 60΄, όχι γιατί έχουν γίνει μαγικές αλλαγές, αλλά γιατί είναι σαν ξαφνικά κάποιος να τους είπε ότι είναι ντροπή για την κλάση τους να χάσουν ένα ματς χωρίς κάτι να δείξουν. Ο Μπενζεμά τους βοηθά να επιστρέψουν στο ματς, ο Γκριεζμάν παίρνει το πέναλτι με το οποίο ο Εμπαπέ ισοφαρίζει και ο Ερνάντεζ τους δίνει τη νίκη στις καθυστερήσεις.

Το τόσο όσο του Ντεσάν

Ανάλογη είναι η συμπεριφορά τους και κόντρα στην νεανική Ισπανία στον τελικό. Για ένα ημίχρονο ακολουθούν στην άμυνα την τακτική της αναμονής για να δυσκολέψουν το ισπανικό τίκι τάκα, αλλά φοβούνται τόσο πολύ να παίξουν επίθεση, ώστε νομίζεις πως κάποιος τους έχει πει πως απέναντί τους έχουν ακόμα τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τον Βίγια, ενώ έχουν τον γερο Μπουσκέτς και τον δεκαεπτάχρονο Γκάβι. Ο Λουίς Ενρίκε δεν έχει τη μισή ομάδα (λείπουν ο Μοράτα, ο Μορένο, ο Ολμο, ο Ζόρντι Αλμπα και κυρίως το μαμούνι που λέγεται Πέδρι), αλλά οι Γάλλοι δεν μοιάζουν ούτε αυτό να θέλουν να το εκμεταλλευτούν κι απλά περιμένουν μια αντεπίθεση: τη βρίσκουν στο 63΄ κι έχουν δοκάρι με τον Τέο Ερναντεθ αλλά αμέσως μετά ο Οϊαρθάμπαλ  κάνει το 1-0 γιατί αντεπιθέσεις ξέρουν να παίζουν και οι Ισπανοί – δεν είναι δα και τίποτα το δύσκολο.  

Το γκολ του προσωρινού αβαντάζ ξυπνά τους Γάλλους που παίζουν για ένα τέταρτο (και πολύ λέω…) κανονικό ποδόσφαιρο και γυρίζουν το ματς πάλι με μια γκολάρα του Μπενζεμά και μετά με ένα γκολ του Εμπαπέ, για το οποίο οι Ισπανοί διαμαρτυρήθηκαν αλλά το VAR έδειξε πως πρέπει να μετρήσει. Όπως ακριβώς και με το Βέλγιο και στον τελικό οι Γάλλοι βρήκαν στο φινάλε γκολ νίκης, αλλά είχαν και καρδιοχτύπια. Με το Βέλγιο στο 87΄ακυρώθηκε γκολ του Λουκάκου, με τους Ισπανούς κράτησε τη νίκη ο Λορίς κάνοντας τρομερές επεμβάσεις στις καθυστερήσεις. Οι Γάλλοι και στα δυο ματς έπαιξαν «τόσο όσο» για να κερδίσουν. Ενώ έχουν μια ομάδα που θα μπορούσε να μετατρέψει κάθε ματς σε αγώνα επίδειξης.

Καμία εξίσου πλούσια

Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει πόσο ανώτερη είναι η Γαλλία του καιρού μας από όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες. Οι Γάλλοι έχουν αμυντικούς που δεν έχουν ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Βέλγοι, ούτε φυσικά οι Ισπανοί που ακόμα ψάχνουν τους διαδόχους του Πικέ, του Πουγιόλ και του Ράμος. Στον τελικό χτύπησε ο Βαράν και τον αντικατέστησε ο Ουπαμεκανό που είναι σαφώς καλύτερος παίκτης, ενώ στον ημιτελικό δεν έπαιζε ο Κιμπεμπέ! Εχουν μια μεσαία γραμμή στην οποία συχνά δεν χωράει ο Τολισό και ο Σισοκό, ενώ χθες από αυτή έλειπαν ο Καντέ και ο Ραμπιό και δεν ξέρω πόσοι το κατάλαβαν. Με την επιστροφή του Μπενζεμά έχουν στην επίθεση μια τριάδα (Μπενζεμά, ΕμΠαπέ, Γκριεζμάν) που είναι μεν ασύμμετρη, πλην όμως δεν υπάρχει σε καμία ομάδα του κόσμου. Όπως φυσικά πουθενά δεν υπάρχει και ΕμΠαπέ: στις μέτριες βραδιές του δεν υπάρχει αμυντικός που να τολμά να τον πλησιάσει για να βγει στη μπάλα πρώτος γιατί όλοι φοβούνται τι μπορεί να  σκαρώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η φοβερή ομάδα έπαιξε τελικό στο Euro  του 2016, κέρδισε το μουντιάλ το 2018 και χθες και το UEFA Nations League: είναι η ομάδα με τις καλύτερες μονάδες στον κόσμο. Και δεν είναι και τυχαίο ότι αποκλείστηκε στο Euro2020 από τους Ελβετούς, έχοντας προηγουμένως μπερδευτεί με τους Ούγγρους. Δεν είναι τυχαίο γιατί στην ομάδα αυτοί παίζουν Γάλλοι: και πάλι καλά για τους υπόλοιπους γιατί διαφορετικά θα γνωρίζαμε και τον θριαμβευτή του μουντιάλ του Κατάρ δεκατέσσερις μήνες πριν αυτό αρχίσει!

Καυγάδες και τρέλες

Οι Γάλλοι έχουν ένα αντίπαλο, αλλά μεγάλο: τον εαυτό τους. Ο Ντιντιέ Ντεσάν παρά την κατάκτηση του μουντιάλ είναι στο τιμόνι μιας ομάδας χωρίς να μπορεί να ησυχάσει από την κριτική και την πίεση: όταν υπάρχει ένας Ζινεντίν Ζιντάν χωρίς δουλειά έτσι θα πάει το πράγμα. Κάνει κι αυτός τις τρέλες του (με την Ελβετία είχε παρουσιάσει μια ομάδα που έπαιζε στο πρώτο ημίχρονο με τρία στόπερ και στο δεύτερο 4-2-4, σαν τη Βραζιλία του Πελέ…) αλλά αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να κρατάς την ψυχραιμία σου, όταν ούτε ακόμα και η κατάκτηση του μουντιάλ δεν σου επιτρέπει κομμάτι να ηρεμίσεις.

Ο Ντεσάν γνωρίζει ότι έχει παίκτες που συμβαίνει να είναι χαρισματικοί όσο και τρελόπαιδα. Στο Euro, όπως αποκάλυψαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι μετά το τέλος του, είχε τσακωθεί άσχημα με τον Κομάν που θα πρεπε να είναι ο πιο ήσυχος από όλους αφού έχει χρόνια μπροστά του για να γίνει βασικός, αλλά σιγά μην το βλέπει το πράγμα έτσι. Θυμίζω ότι εκτός από αυτό τον καυγά είχε υπάρξει και καυγάς (και μάλιστα δημόσιος…) του ΕμΠαπέ με τον Ζιρού κι ένας Θεός ξέρει και πόσοι ακόμα.

Ο ίδιος ο ΕμΠαπέ είναι η εμβληματική προσωπικότητα της τρέλας της υπέροχης αυτής Γαλλίας: στο UEFA Nations League μου φάνηκε πως πιο πολύ κι από το να κερδίσει το τρόπαιο ήθελε να χτυπήσει καλά ένα πέναλτι για να δείξει ότι η κριτική που του έγινε για τις εκτελέσεις του μετά το ματς με τους Ελβετούς ήταν άδικη. Η Γαλλία είναι κανονικό τρελάδικο με πολλούς που έχουν προσωπικές ατζέντες, αλλά που έχουν συγχρόνως και τόσο ταλέντο, ώστε νομίζουν πως τους αρκεί να παίξουν είκοσι λεπτά για να κερδίσουν τον καθένα. Ευτυχώς που αυτό δεν είναι αλήθεια κι ευτυχώς που δεν προσπαθούν περισσότερο: διότι δεν θα είχαν αντίπαλο και θα καταδίκαζαν το ποδόσφαιρο των Εθνικών ομάδων σε αφόρητη πλήξη.

Κανείς ποτέ τόσο γεμάτος

Τους έβλεπα να χαίρονται και να πανηγυρίζουν και πραγματικά χαιρόμουν. Δεν θυμάμαι ομάδα από την Ευρώπη που να έχει κερδίσει τίτλους, μετά το 2010 τουλάχιστον, και να είναι εξίσου δυνατή. Οι Ισπανοί το 2012 κέρδισαν το Εuro με φορ τον Φάμπεργκας. Οι Γερμανοί το 2016 στη Βραζιλία είχαν μια μόνο μεγάλη προσωπικότητα: τον Νόγιερ. Οι Πορτογάλοι το 2016 έπαιζαν το σύστημα «άμυνα κι ό,τι μπορεί ο Ρονάλντο». Οι Ιταλοί πήραν το καλοκαίρι το Euro με μυθιστορηματικό τρόπο και δυο νίκες στα πέναλτι. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτούς τους πληρέστατους Γάλλους που είναι οι ιδανικότεροι ποδοσφαιρικοί ηγεμόνες. Όχι απλά γιατί έχουν μονάδες, βάθος πάγκου, ταλέντο απίστευτο και δυνατότητες που δεν βρίσκεις αλλού, αλλά γιατί δεν ξέρεις ποτέ πότε έχουν σκοπό να κερδίσουν και πότε να αυτοκαταστραφούν. Και πάλι καλά γιατί έτσι οι διοργανώσεις στις οποίες παίρνουν μέρος έχουν ενδιαφέρον. Αλλιώς θα τους δίνανε όλοι οι άλλοι τα τρόπαια, πριν αυτές ξεκινήσουν, και θα το βάζανε στα πόδια…