To περασμένο Σαββατοκύριακο μερικοί από τους Ελληνες παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό έκαναν πράγματα που βλέπουμε σπάνια. Ο Παυλίδης πρώτος από όλους. Ο φορ της Μπενφίκα οδήγησε την ομάδα της Λισαβόνας σε ένα θρίαμβο στο Οπόρτο σκοράροντας τρεις φορές στο ντέρμπι με την Πόρτο: είναι ο πρώτος που το κατάφερε – ούτε καν ο Εουζέμπιο δεν είχε πλησιάσει κάτι ανάλογο. Τρια γκολ πέτυχε στην Πολωνία για την Πογκόν κόντρα στην Κατοβίτσε και ο Κουλούρης – πρώτος σκόρερ εκεί στο πρωτάθλημα με 23 γκολ. Οι Πολωνοί τον αποκαλούν «Ελληνα Θεό» και η ομάδα του θέλει τουλάχιστον 5 εκατ ευρώ για να τον πουλήσει. Οι Βέλγοι δεν λένε ανάλογα πράγματα για τον Τζόλη και τον Καρέτσα: χαίρονται όμως την αναμέτρησή τους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Καρέτσας είναι πρώτος με την Γκένγκ, ο Τζόλης τον κυνηγά με την Μπριζ. Στο ματς της Μπριζ κόντρα στην Αντβέρπ την προηγούμενη αγωνιστική, το οποίο η ομάδα του κέρδισε με 3-0, ο Τζόλης «έδωσε» το πρώτο γκολ και σκόραρε το τρίτο! Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, δέκα μέρες πριν, κι ο Δημήτρης Γιαννούλης έζησε την μεγαλύτερη στιγμή του στην Μπουντεσλίγκα. Σκόραρε στο ματς της Αουγκσμπουργκ κόντρα στην Μπάγερν, Η ομάδα του ηττήθηκε, ο ίδιος όμως ήταν ο καλύτερος της ομάδας του σύμφωνα με το Κίκερ. Και η Αουγκσμπουργκ μπορεί να βγει στην Ευρώπη.     

Πιονιέρος ο Αναστό, αρχηγός ο Νταπίζας

Θυμάμαι όταν είχε ξεκινήσει η μεγάλη μετανάστευση των Ελλήνων παικτών στο εξωτερικό παρακολουθούσαμε τις περιπέτειες τους με τεράστια απορία και ενδιαφέρον. Όταν το 1987 ο Νίκος Αναστόπουλος πήγε στην Αβελίνο και αγωνίστηκε στο Καμπιονάτο ήταν ο μοναδικός Ελληνας τότε που αγωνιζόταν στο εξωτερικό. Όταν λίγα χρόνια αργότερα ο Ζήσης Βρύζας και ο Νίκος Μαχλάς έκαναν σπουδαία πράγματα, ο πρώτος στην Περούτζια και ο δεύτερος στην Φίτεσε, πριν πάει στον Αξιαξ, η επιτυχία τους μας ήταν παράσημο και για τους δύο: από πολλούς στην Ελλάδα κι ανέλπιστη.  Και οι δυο έμοιαζαν καλύτεροι παίκτες μακριά στα ξένα! Σίγουρα ένας άλλος πιονιέρος υπήρξε κι ο Νίκος Νταμπίζας. Καθιερώθηκε στην Νιούκαστλ ανοίγοντας το δρόμο για πολλούς που δοκίμασαν να κάνουν καριέρα στην Πρέμιερ λιγκ τότε (ο Ζαγοράκης, ο Μπορμπόκης, ο Γεωργιάδης, ο Δώνης, ο Γιαννακόπουλος, ακόμα και ο Κυργιάκος που πέρασε από την Λίβερπουλ) ακολούθησαν τα βήματά του, όχι όλοι βέβαια με την δική του επιτυχία. Καμαρώναμε για το επίτευγμα του να γίνει αρχηγός της ομάδας του ακόμα και όταν βλέπαμε τον Μπέρκαμπ στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας να τον ζορίζει με τις τριπλές του - όταν είσαι μεταξύ των κορυφαίων θα σου συμβούν κι αυτά.

Από ένα σημείο και έπειτα περισσότερο και από το ποιοι παίκτες θα πάνε στο εξωτερικό και σε ποιες ομάδες θα αγωνιστούν συζητιόταν τα χρήματα που γι’ αυτούς ξοδεύτηκαν. Ήταν πλέον δεδομένου για όλους μας, μετά μάλιστα τις επιτυχίες της Εθνικής μας, ότι οι καλοί Ελληνες παίκτες θα δοκιμάσουν να κάνουν και καριέρα στο εξωτερικό. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν αρκετοί που καριέρα κάνουν μόνο στο εξωτερικό: τον Παυλίδη, τον Χατζηδιάκο, τον Καρέτσα, τον Ζαφείρη ακόμα και τον Μαυροπάνο που έφυγε πολύ μικρός από τον Πας Γιάννινα τους θεωρούμε «Ελληνες από το εξωτερικό». Πλην του Μαυροπάνου τους άλλους δεν τους έχουμε δει στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Το πινακάκι με το τι έκαναν

Θυμάμαι όταν είχαν αρχίσει να φεύγουν από την Ελλάδα πολλά παιδιά για να αγωνιστούν σε πρωταθλήματα κυρίως της Δυτικής Ευρώπης, οι αθλητικές εφημερίδες της εποχής δημοσίευαν κάθε Δευτέρα ένα πινακάκι στο οποίο διάβαζες τι έκανε ο κάθε Ελληνας παίκτης στην ομάδα που βρισκόταν. Το περίμενα πως και πως. Στεναχωριόμουν όταν διαπίστωνα πως πολλοί ήταν απλώς αναπληρωματικοί. Χαιρόμουν πολλοί όταν κάποιος σκόραρε – θυμάμαι πχ ότι ο Χαριστέας το έκανε με όποια ομάδα αγωνίστηκε. Αλλοι έμοιαζαν στα μάτια μου απολύτως επιτυχημένοι διότι ήταν βασικοί και αμετακίνητοι στις εντεκάδες των ομάδων τους. Αλλά πολύ σπάνια συνέβαινε αυτό που βλέπουμε τώρα δηλαδή Ελληνες ποδοσφαιριστές να οδηγούν σε τίτλους τις ομάδες τις οποίες αγωνίζονται και στις οποίες θεωρούνται πρωταγωνιστές. Φέτος είναι ο Παυλίδης που υποχρέωσε τους οπαδός της Μπενφίκα να τον αγαπήσουν. Η Μπενφίκα είναι ειδικό κεφάλαιο στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Εχουν παίξει σε αυτή και ο Μήτρογλου, και ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, κι ο Φύσσας κι ο Σάμαρης κι ο Βλαχοδήμος: ο Παυλίδης που αρχικά αμφισβητήθηκε σήμερα είναι ο πιο αγαπητός Ελληνας που έχει φορέσει την φανέλα της! Ο  Τζόλης και ο Καρέτσας στην Μπριζ και στην Γκενκ δεν είχαν προβλήματα αμφισβήτησης, όπως και ο Τσιμίκας που παίζει στην πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ. Ολοι αυτοί οι παίκτες φέτος διεκδικούν πρωταθλήματα. Είχαν προηγηθεί στη σχετική λίστα ο Μπακασέτας και ο Σιωπής που κατέκτησαν το πρωτάθλημα Τουρκίας με την Τραμπζονσπόρ, ο Πέλκας που επίσης στην Τουρκία έκανε πρωταθλητισμό με την Φενέρ – σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που τους ξεχνάω.

Ελληνες παίκτες κάνουν πλέον καριέρα παντού: ο Λυκογιάννης, ο Νικολάου, ο Κυριακόπουλος, στην Ιταλία δεν έφτασαν σε μεγάλες ομάδες αλλά έχουν κάνει καριέρα μεγάλη. Ειδικό κεφάλαιο θα παραμείνει ο Μανωλάς: στην Ρόμα θα είναι πάντα ο παίκτης που κέρδισε την Μπαρτσελόνα. Και πριν λίγες μέρες όταν ο Μπάρκας ανανέωσε με την Ουτρέχτη ήταν πρώτη είδηση στην Ολλανδία.   

H αλλαγή του στάτους

Η μετανάστευση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών έκανε τεράστιο καλό στην εθνική Ελλάδος. Στην ομάδα που κατέκτησε το Εuro 2004 αγωνίζονταν τότε εννιά παίκτες που ανήκουν σε ομάδες του εξωτερικού: ο Τσιάρτας και ο Νικολαϊδης είχαν περάσει από την ισπανική Λίγκα. «Είχαμε απομυθοποιήσει ποδοσφαιριστές  που κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση» είχε πει με την χαρακτηριστική του ειλικρίνεια κάποτε ο Γιώργος Καραγκούνης. Σήμερα συμβαίνει κάτι ακόμα καλύτερο. Οι Ελληνες παίκτες, όχι μόνο αισθάνονται πως δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν από ακριβοπληρωμένους σταρ που βρίσκουν αντίπαλος όταν αγωνίζονται με την Εθνική, αλλά είναι και οι ίδιοι σημαντικές προσωπικότητες στα μάτια των αντιπάλων τους. Όταν η Εθνική μας αγωνίστηκε στην Σκοτία ο τοπικός τύπος έγραφε ότι η Εθνική μας είναι μια πολύ δυνατή ομάδα γιατί έχει παίκτες με παραστάσεις Τσάμπιονς λιγκ αλλά και με υποψήφιους πρωταθλητές στα πρωταθλήματα που αγωνίζονται - κάτι που δεν συμβαίνει με τους δικούς τους. Η Εθνική μας ίσως μπορούσε να κερδίσει τους Σκοτσέζους και πριν είκοσι χρόνια: ήταν όμως τότε απίθανο να διαβάσεις στις εφημερίδες τους κάτι τέτοιο για την δική μας ομάδα.

Το επόμενο βήμα είναι παίκτες όπως ο Καρέτσας, ο Τζόλης ο Παυλίδης, ο Μαυροπάνος, ο Κουλιεράκης και γιατί όχι ο Κωνσταντέλιας, ο Κωστούλας, ο Μουζακίτης, ο Τζολάκης, ο Ιωαννίδης, ο Βαγιαννίδης να αντιμετωπίζονται από τους ξένους ως αληθινά αστέρια: θα βλέπουμε οπαδούς να δηλώνουν τυχεροί που τους είδαν με τις φανέλες των ομάδων τους και να διαμαρτύρονται αν αυτοί πουληθούν ακόμα και σε τιμές τεράστιες. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Κοντά είμαστε, και θα το δούμε κι αυτό.

(Νέα Σαββατοκύριακο, Απρίλιος του 2025)