Οι Καταλανοί χάρηκαν την τεράστια νίκη της Μπαρτσελόνα κόντρα στην πάντα επικίνδυνη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Η ομάδα του Χανς Φλικ ήταν σχεδόν άψογη: οι λιγοστές ευκαιρίες που άφησε στην Μπορούσια συνάδουν με την επιθετική λογική της καθώς όταν παίζεις ποδόσφαιρο είναι και λογικό να δεχτείς μερικές φάσεις παραπάνω. Βέβαια για μια ακόμα φορά οι προβολείς είναι πάνω στον Γιαμάλ. Το να ξεχωρίζεις ανάμεσα σε τόσους χαρισματικούς παίκτες σε καθιστά αληθινά σπάνιο.  Αν πέρυσι ο κόσμος κοιτούσε τον χαρισματικό μικρό με περιέργεια μετά την κατάκτηση του Euro2024 με την Ισπανία τον παρακολουθεί περιμένοντας σχεδόν σε κάθε παιγνίδι από αυτόν μια στιγμή μαγείας. Κι αυτό που φέρνει στο νου όλο και πιο πολύ τον πιο μεγάλο μάγο που φόρεσε την φανέλα των Μπλαουγκράνα. Όχι τον Λιο Μέσι με τον οποίο ο Γιαμάλ εξ αρχής συγκρίνεται, αλλά τον Ροναλντίνιο που πιστέψαμε πως δεν θα έχει διάδοχο ποτέ του. Ισως για αυτό να φταίει και το σχεδόν μόνιμο χαμόγελο του μικρού. Που εμφανώς διασκεδάζει μαγεύοντας.   

Απογείωση μετά το καλοκαίρι

Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι πριν το ξεκίνημα του Euro2024 o Τσάβι είχε μιλήσει σε μια εκπομπή του ΒBC για τον Λαμίν Γιαμάλ και είχε πει πως αισθάνεται τυχερός γιατί είδε από κοντά το πώς μεγάλωσε η επιρροή του Γιαμάλ αρχικά στο παιγνίδι της Μπαρτσελόνα και στη συνέχεια στο παιγνίδι της Εθνικής Ισπανίας. «Δεν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο» είχε πει ο πρώην προπονητής της Μπαρτσα. «Συνήθως τα χαρισματικά παιδιά εντάσσονται στους μηχανισμούς μιας ομάδας, δεν τους διαμορφώνουν.  Όταν ο Μέσι μπήκε στην ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα γνώριζε τι έπρεπε να κάνει για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Ο Γιαμάλ τις απαιτήσεις τις μεγάλωσε. Το συναρπαστικό στην περίπτωση του είναι ότι όταν άρχισε να παίζει, δείχνοντας το ταλέντο του έκανε όλους μας να πιστέψουμε πως γύρω του μπορεί να χτιστεί η επίθεση μιας ομάδας ενώ ήταν μόλις 17 χρονών. Εχει τόσα πολλά περιθώρια βελτίωσης, που η εξέλιξη της καριέρα του είναι κατά κάποιο τρόπο απρόβλεπτη – το ίδιο απρόβλεπτη είναι πλέον και η Μπαρτσελόνα» είχε πει. Ο Τσάβι επεσήμανε πως δεν σκοράρει πολύ συχνά για τον ρόλο που έχει, αλλά είναι δεδομένο πως αυτό με τον καιρό θα συμβεί – θα το φέρει η ωριμότητα του. Και είχε ένα δίκιο. Στο προηγούμενο ισπανικό πρωτάθλημα είχε σημειώσει μόλις πέντε γκολ – πολλά για ένα παιδί μόλις 17 χρονών, λίγα για ένα παιδί με τέτοιο ταλέντο. Ο Γιαμάλ δεν βγήκε πρώτος σκόρερ στο  Euro. Πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ κόντρα στην Γαλλία, αλλά το κέρδισε. Και η επιτυχία αυτή πραγματικά τον απογείωσε. Φέτος τα γκολ του είναι ήδη 14, αλλά είναι οι 21 ασίστ του αυτές που κάνουν την Μπαρτσελόνα επιθετικά ασταμάτητη. Με τον Ραφίνια και τον Λεβαντόφσκι έχουν ήδη    

Ο Γιαμάλ από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε στην Μπαρτσελόνα κουβαλάει λίγο το σταυρό του μαρτυρίου της σύγκρισης με τον Λίονελ Μέσι. Είναι απολύτως λογικό γιατί και ο καταπληκτικός Αργεντινός έκανε κι αυτός ντεμπούτο πολύ μικρός με την φανέλα των Μπλαουγκράνα και ήταν κι αυτός παιδί της Μασία, όπως ο Γιαμάλ. Η γνωστή φωτογραφία με τον Μέσι να τον κρατά μωρό στην αγκαλιά του έκανε τα υπόλοιπα. Όμως ο Γιαμάλ αποφεύγει οποιαδήποτε συζήτηση που οδηγεί σε συγκρίσεις με τον Μέσι  κι αυτό είναι αρκετά έξυπνο από μεριάς του. Κάποια στιγμή είχε πει ότι μολονότι θαυμάζει τον Μέσι, την προσφορά του οποίου στη Μπάρτσα θεωρεί μοναδική,  του αρέσει λίγο περισσότερο ο τρόπος παιχνιδιού του Νεϊμάρ. Αυτή η δήλωσή του είχε ενθουσιάσει μάλιστα τον Βραζιλιάνο που είχε πει ότι δεν του κάνει εντύπωση αυτή η τοποθέτηση γιατί ο μικρός έχει βραζιλιάνικη καρδιά. Συμφωνώ απολύτως. Μόνο που πιο πολύ από τον Νεϊμάρ ο Γιαμάλ μου θυμίζει όλο και περισσότερο τον Ροναλντίνιο που ο ίδιος ο Γιαμάλ δεν πρόλαβε να τον δει να μεγαλουργεί στην Μπαρτσελόνα, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία για το πώς μεγαλώνει ένα παιδί έχει το περιβάλλον του και στο περιβάλλον της Μπαρτσελόνα ο Ρόνι σίγουρα υπάρχει πάντα. Ως μύθος.

Η αγάπη για το περιττό

Αν ο Μέσι για τους Καταλανούς ήταν πάντα η απόλυτη απόδειξη ότι από την θαυματουργή ακαδημία τους μπορεί να εμφανιστούν «παιδιά θαύματα», που αξίζουν εμπιστοσύνη, ο Ροναλντίνιο παραμένει ο μεγαλύτερος παραγωγός θεαματικών στιγμών, που έχει φορέσει την φανέλα της ομάδας. Αυτή η βεβαιότητα πιστεύω πως έχει κατά κάποιο τρόπο επηρεάσει και τον ίδιο τον Γιαμάλ. Κόντρα στην Μπορούσια Ντόρντμουντ πολλά απ’ όσα έκανε μου θύμισαν πάρα πολύ τον μεγάλο Βραζιλιάνο αρτίστα. Το τελείωμα με το μυτάκι στο γκολ που πέτυχε είμαι βέβαιος ότι ο Ροναλντίνιο το χειροκρότησε. Δυο τρία χαϊδέματα και κοντρόλ της μπάλας με απολύτως αρμονική κίνηση, ξύπνησαν μνήμες παραστάσεων του Ρόνι στους παλιούς πιστούς του. Η εξεζητημένη σέντρα του στο δεύτερο δοκάρι στη φάση που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το 2-0 της Μπαρτσελόνα που πέτυχε ο Λεβαντόφσκι, επίσης μου θυμίζει επιλογές του Ροναλντίνιο - κυρίως την αγάπη του Βραζιλιάνου για τα δύσκολα, που είναι πάντα και τα λιγότερο αναμενόμενα. Στη φάση ο Γιαμάλ έχει όχι μια αλλά δύο τουλάχιστον πολύ πιο εύκολες πάσες αλλά προτίμησε να ψάξει τον Ράφινια. Κυρίως όμως μου θυμίζει τον Ροναλντίνιο η ασταμάτητη προσπάθειά του Γιαμάλ να γοητεύσει τον θεατή κάθε φορά που η μπάλα φτάνει στα πόδια του: ο Γιαμάλ παράγει «ροναλντινιές» - σήμερα αυτές είναι λίγες, αύριο θα είναι πιο πολλές. Εντάξει βρισκόμαστε στο 2025 και όχι στο 2005 όταν ο Ρόνι μεσουρανούσε. Θέλω να πω πως στις μέρες μας είναι σχεδόν υποχρεωτικό ακόμα και για έναν τέτοιο αρτίστα να παίζει και απλά και γρήγορα και με την μία - όπως σίγουρα ο Χανς Φλικ του ζητάει. Αλλά η αγάπη του μικρού για την τέχνη του περιττού δεν κρύβεται. Κι αυτή η αγάπη ήταν που έκανε τον Ροναλντίνιο να ξεχωρίζει: το θεαματικό κόλπο μετρούσε για αυτόν πιο πολύ από ένα γκολ.

Τι άλλο μου τον θυμίζει; Η μεγάλη παρουσία του οπουδήποτε. Ο μικρός γίνεται θέμα για ό,τι κάνει. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σου επιτρέψει να τον δεις παντού. Είναι συχνά πρωταγωνιστής σημαντικών ή ασήμαντων ειδήσεων – ακριβώς όπως ήταν ο Ροναλντίνιο. Ο Μέσι αντίθετα δεν υπήρχε παρά μόνο στο γήπεδο: έξω από αυτό η ζωή του ήταν και είναι ρουτινιάρικη και βαρετή – η ζωή ενός κοσμοκαλόγερου που σχεδόν ποτέ δεν απασχόλησε τα media. Μια ιστορία φοροδιαφυγής, που ξεχάστηκε πριν καν φουντώσει, ένας γάμος που δεν συνοδεύτηκε από κάποιου τύπου τεράστιο πάρτι και μετά τίποτα: μόνο δουλειά, οικογένεια και μπάλα. Ο Γιαμάλ αντίθετα υπάρχει παντού. Τηρεί το ραμαζάνι, αλλά διασκεδάζει και τη νύχτα. Βγάζει φωτογραφίες με την 17χρονη φίλη του Αλεξ Παντίγια και γλυτώνει τον πατέρα του από ιστορίες μυστήριες. Δέχεται να μπει στο συμβόλαιό του μια εξωφρενική ρήτρα – και με αυτό γελάει. Η Βαρκελώνη είναι στα πόδια του – και το χαίρεται. Κυρίως όμως χαίρεται να παίζει ποδόσφαιρο επιδιώκοντας το χειροκρότημα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παιδί θαύμα έχουμε δει μια δεκαετία τώρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα: ο Γιαμάλ πάει κόντρα στην τάση που θέλει τους μικρούς να εμφανίζονται σοβαροφανείς και δοσμένοι στην τέχνη τους. Αυτός διασκεδάζει.        

Μάγος και ηγέτης

Αυτή η διάθεση του Γιαμάλ να εντυπωσιάσει προβληματίζει και κομμάτι. Πριν από λίγο καιρό ο Τερί Ανρί έλεγε πως ο Γιαμάλ δεν πρέπει να βάζει τέτοιου είδους πίεση στον εαυτό του και πως ο προηγούμενος που το έκανε αυτό με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα ήταν ο Μπόγιαν Κρίκιτς, ένα άλλο παιδί θαύμα που αγχώθηκε προσπαθώντας να πείσει το παγκόσμιο κοινό για την χαρισματικότητα του. Κατανοώ τους φόβους του Ανρί που αγαπάει το ποδόσφαιρο. Έχει επίσης απόλυτο δίκιο όταν ζητάει να σταματήσουν οι συγκρίσεις του Γιαμάλ με τον Μέσι διότι μπορεί να στρεσάρουν τον θαυματουργό μικρό. Και εγώ δεν πρόκειται να το συγκρίνω ξανά με τον Μέσι. Θα περιμένω να τον δω να γίνεται αυτό που Ροναλντίνιο δεν έγινε ποτέ. Δηλαδή ένας μάγος που εκτός από το να κάνει καταπληκτικά κόλπα, έχει και σπάνια ηγετικά χαρίσματα.