Οι ευρωπαϊκές περιπέτειες του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ συνεχίστηκαν χθες με δυο ματς ολότελα απρόβλεπτα: ο πρωταθλητής πέτυχε ένα θρίαμβο στην Πόλη, ενώ ο ΠΑΟΚ στραβοπάτησε στην Τούμπα. Ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει άλλες δυο φορές στην Τουρκία. Καμία ωστόσο από τις προηγούμενες νίκες του δεν είχε σχέση με τα καταπληκτικά πράγματα που έκανε χθες βράδυ όταν και διέλυσε την Φενέρ με 0-3 – είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που κερδίζει στο Σαράτσογλου. Το κανε έχοντας και τεράστιες ευκαιρίες να πάρει μια νίκη ακόμα μεγαλύτερη!

Προετοιμασμένος να παίξει άμυνα

Γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός; Πρώτα από όλα γιατί πήγε στην Πόλη προετοιμασμένος να παίξει την καλύτερη δυνατή άμυνα: αυτό φάνηκε από την σύνθεσή του. Ο Πέδρο Μαρτίνς σε μια βραδιά που έχει κάνει πιθανότατα την καλύτερη προετοιμασία αγώνα και ίσως το καλύτερο κοουτσάρισμα στα χρόνια του στον Ολυμπιακό υπήρξε ο απόλυτος θριαμβευτής του ματς.  

Στο αεροδρόμιο πριν ο Ολυμπιακός πετάξει για την Πόλη ο Μαρτίνς έχει κάνει το σήμα της νίκης: δεν θυμάμαι να το έχει κάνει ποτέ. Όταν ο Τικίνιο κάνει το 0-1 η κάμερα τον δείχνει να πανηγυρίζει δείχνοντας το μυαλό του και μολονότι είμαστε μόλις στο 6^ο λεπτό – κι αυτό δεν θυμάμαι να το χει ξανακάνει. Και οι δυο αυτές ανθρώπινες αντιδράσεις είναι μικρά σημάδια μιας μεγάλης πίστης. Χωρίς αυτή δεν γίνεται τίποτα.

Ο μηχανισμός του πρώτου ημιχρόνου

Στην άμυνα χθες ο Μαρτίνς παρουσιάζει τον Μπα δίπλα στους Παπασταθόπουλο, Σισέ και Ρέαπτσουκ. Δεν είναι παράξενο διότι για να παίξει καλή άμυνα μια ομάδα χρειάζεται πραγματικούς αμυντικούς κι ο Μπα (με όλα τα κουσούρια του…) είναι τέτοιος. Ο Μαρτίνς έχει πάντα στο μυαλό του το 3-4-3, αλλά αφού μάλλον του υπενθυμίζουν συνέχεια ότι στην Ελλάδα το σύστημα αυτό δεν θέλουν να το βλέπουν οι τριγύρω του Ολυμπιακού παρατρεχάμενοι, αποφασίσει τους τρεις πίσω να τους έχει έστω και μεταμφιέζοντας τον Μπα σε δεξί μπακ. Το δουλεμένο της υπόθεσης είναι ότι οι αμυντικοί του παραμένουν σταθερά μέχρι τέσσερις και δεν γίνονται ποτέ πέντε, όπως θα συνέβαινε αν έπαιζε 3-4-3.

Ο μηχανισμός άμυνας είναι στο πρώτο ημίχρονο καταλυτικός διότι στερεί από τη Φενέρ χώρους και ευκολία στην κυκλοφορία της μπάλας. Ο Μπα παίζει κοντά στον Παπασταθόπουλο και όχι τόσο προς τη δεξιά πλάγια γραμμή. Παίρνει ελάχιστες επιθετικές πρωτοβουλίες (και σε αυτές δεν είναι καλός γιατί είναι ένα στόπερ), αλλά γεμίζει το χώρο της άμυνας στο διάστημα που η Φενέρ προσπαθεί να ανταποδώσει το γκολ που δέχεται νωρίς. Ο Μπα αναγκάζει τον Ρόσι να αλλάξει πλευρά, τρώει μόνο μια ντρίπλα από τον Βαλένσια (στο δεύτερο λεπτό του ματς) και κυρίως επιτρέπει στο Σωκράτη και στον Σισέ να αμυνθούν στο χώρο χωρίς να κολλάνε στους κυνηγούς του Περέιρα. Ο Ολυμπιακός αφήνει δυο φάσεις στους γηπεδούχους και οι δυο από λαθάκια δικά του: στο 25΄ο Τικίνιο κάνει ένα κακό άνοιγμα και οι Τούρκοι φτάνουν απέναντι στον Βατσλίκ με δυο πάσες, αλλά ο τερματοφύλακας καθαρίζει και στο 45΄ο Μπουχαλάκης με το τακουνάκι, αντί να κόψει τη μπάλα, τη στρώνει στον Ρόσι που σουτάρει άουτ.    

Τικίνιο – Μασούρας – Καμαρά

Ο Ολυμπιακός νιώθει ότι πατάει καλά και αιφνιδιάζει όπως κάνει πάντα στα τελευταία ματς – και με τον ίδιο σκόρερ. Πάλι ο Τικίνιο σε μια υποδειγματική συνεργασία με τον Μασούρα κάνει το 0-1. Κάνει επίσης καλή δουλειά στη μεσαία γραμμή όπου ο Μαντί Καμαρά, αυτός ο απίστευτος ποδοσφαιριστής που μακάρι ο Ολυμπιακός να κρατήσει για πάντα, μοιάζει γίγαντας: όχι μόνο κόβει τα πάντα αλλά φλερτάρει με το 0-2 σε δυο περιπτώσεις! Οι κάρτες του Σισέ και του Μπα είναι το μόνο ανησυχητικό στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά ο Μαρτίνς δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Στο ημίχρονο βγάζει τον Μπα για να βάλει το Λαλά – προς γενική έκπληξη αφού ο Γάλλος έχει παίξει λίγο μετά τον τραυματισμό του. Το κάνει γιατί η βραδιά απαιτεί εμπειρία: το μόνο μικρό παιδί που έχει δικαίωμα να πάρει μέρος σε ένα πάρτι για μεγάλους είναι ο Αγκιμπού Καμαρά που τρέχει για τρεις – γεγονός που οι μεγάλοι εκτιμούν.  

Στο δεύτερο ημίχρονο, μετά την έξοδο του Μπα, η άμυνα έχει περισσότερο πλάτος, αλλά ο μηχανισμός έχει κομμάτι χαλάσει και μέχρι να υπάρξει μια δεύτερη προσαρμογή υπάρχουν χτυποκάρδια. Η Φενέρ που δεν έχει τον Οζίλ κι αναζητά ηγέτη, παίζει κι αυτή 4-3-3 με τον Νόβακ δεξί μπακ και τον Πέλκα «ψευτοφόρ». Ο Πέλκας έχει ένα δοκάρι γιατί κανείς δεν ασχολείται μαζί του – κακώς. Ο Βαλτσίκ, που δεν βγαίνει αλλά κάτω από τα δοκάρια είναι κέρβερος, θα χρειαστεί να επέμβει κανά δυο φορές – οι γηπεδούχοι πιέζουν. Αλλά το τίμημα της πίεσης είναι οι χώροι στα μετόπισθεν: ο Ολυμπιακός τους εκμεταλλεύεται και η επίθεσή του λειτουργεί σαν φρεγάτα που διασχίζει τα στενά του Βοσπόρου.

Αν τον λέγανε Ζιοβάνι

Στο 62΄ο Μαντί Καμαρά δέχεται τη μπάλα από τον Τικίνιο και εκτελεί, ο τερματοφύλακας Αλτάι του λέει όχι, αλλά ο Μασούρας στο ριμπάουντ κάνει το 0-2. Και έξι λεπτά αργότερα, κι αφού προηγουμένως ο Μαρτίνς είχε βάλει τον Κουντέ αντί του Ονιεκούρου, ταπώνοντας εντελώς τη Φενέρ στη μεσαία γραμμή, ο Μασούρας ήταν πάλι έτοιμος να πάρει το ριμπάουντ και να κάνει το 0-3 όταν ο Αλτάι πάλι θα στερήσει ένα γκολ από τον Αγκιπού Καμαρά που έχει τρελάνει τους Τούρκους παίζοντας παντού. Ο Μασούρας έχει κοντρολάρει με το αριστερό κι έχει σκοράρει με το δεξί στην πρώτη φάση και έχει έχει στείλει την μπάλα στα δίχτυα στη φάση του 0-3 με ένα πλασέ στην κίνηση τηλεκατευθυνόμενο: αν αυτά τα έκανε ο Ζιοβάνι π.χ θα βάφτιζε ο κόσμος τα παιδιά του με το όνομα του! Αλλά τα κάνει ο Μασούρας και τα περνάμε σαν συνηθισμένα – φταίει κι ο ίδιος που δεν παριστάνει τον σταρ. Χθες έβαλε στο βιογραφικό του, όχι απλά δυο γκολ αλλά ότι ανάγκασε τους Τούρκους που του πετούσαν μπουκάλια να φύγουν από το γήπεδο στο 70΄.        

Η πρωτιά με τους Γερμανούς

Η νίκη της Αϊντραχτ στο Βέλγιο στο 93 με πέναλτι του Πατσιέντσα μετρίασε κομμάτι την βαθμολογική σημασία του αποτελέσματος: η πρωτιά στον όμιλο θα παιχτεί με τους Γερμανούς έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει κριθεί. Ο Ολυμπιακός είναι ακόμα αρκετά εύθραυστος: θα έχει και τις δύσκολες βραδιές του μέχρι να πάρει ακόμα πιο πολλά από τους νεοφερμένους του. Αλλά είναι κρίμα που στο ιστορικό αυτό ματς δεν είχε κόσμο δικό του στο ιστορικό αυτό γήπεδο. Το μόνο που του έλειψε ήταν να φωνάζει «όλε όλε» η εξέδρα του μέσα στην Πόλη όταν στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά του ματς ο Ολυμπιακός κυκλοφορούσε τη μπάλα κάνοντας δεκαπέντε πάσες και είκοσι απέναντι στους αποσβολωμένους παίκτες του Περέιρα που φοβόντουσαν πως θα γίνει το 0-4. Το χασε ο Μασούρας στο 85΄μετά από μια ακόμα τέλεια αντεπίθεση, ίσως γιατί δεν μπορούσε να πάρει ριμπάουντ – χθες αυτό ήταν η ειδικότητα του.

Να τονίσω και την διοικητική ωριμότητα της ομάδας: επιτέλους πριν από ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟ κανείς δεν ασχολήθηκε με το ματς που ακολουθεί κι όλοι στόχευσαν την ευρωπαϊκή νίκη που μπορεί να δώσει στο σύλλογο προοπτική. Αυτός είναι ο δρόμος κι ευτυχώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι συνεργάτες του έχουν καταλάβει πως σε αυτόν πρέπει μια ομάδα να πορεύεται. Διεκδικώντας βαθμούς, χρήματα, θριάμβους, νίκες που τη μεγαλώνουν και που γεμίζουν τον κόσμο της υπερηφάνεια. Και φυσικά απαιτήσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα.

Το μυαλό έμεινε στην ΑΕΚ

Δεν την έχει καταλάβει δυστυχώς αυτή την ανάγκη ο ΠΑΟΚ το μυαλό του οποίου έμεινε στο ματς με την ΑΕΚ και το αποτέλεσμα ήταν μια μετριότατη εμφάνιση απέναντι στη Σλόβαν που ένα μήνα πριν διέλυσε ο Ολυμπιακός. Ο ΠΑΟΚ, με τον Μπίσεσβαρ και τον Σβιντέρσκι να μένουν στον πάγο αρχικά, έφερε μια ισοπαλία σε ένα ματς που όλα του έγιναν εξ αρχής βολικά: άνοιξε π.χ το σκορ με ένα ωραίο γκολ του Ακπομ νωρίς νωρίς, αλλά μετά δεν έκανε τίποτα για να χτίσει κάτι πάνω του. Η σύγχυση στην επίθεση δεν αντέχει σε καμία κριτική, όπως και η γενικότερη διαχείριση του αγώνα – ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι περιμένει ο Λουτσέσκου από τον Καγκάβα π.χ και δεν τον χρησιμοποιεί ούτε αυτό το ματς και πως είναι δυνατόν να βάζει στο τέλος ένα 18χρονο να του βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να του γκρινιάζει κιόλας. Η Σλόβαν δεν έκλεψε τίποτα και θα μπορούσε και να κερδίσει. Ο ΠΑΟΚ έχει μπροστά του δυο ματς με την Κοπεγχάγη – θα είναι δύσκολα. Αλλά παρακάτω από το UEFA Conference League δεν έχει. Και οι βαθμοί με τον Αστέρα και τον Παναιτωλικό δεν μετράνε στην Ευρώπη και δεν φέρνουν και χρήματα: στοιχίζουν χρήματα. Ας τους το εξηγήσει κάποιος…