Διάφοροι φίλοι με ρωτούν γιατί δεν έγραψα τίποτα για το ντεμπούτο του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της Εθνικής και την νίκη με την Τσεχία κτλ. Ο λόγος είναι απλός: δεν έχω να πω το παραμικρό. Το ματς με τους Τσέχους ήταν από αυτά που θα ξεχαστούν γρήγορα και απλά επιβεβαίωσε πως χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτή η Εθνική θα έχει και με τον Σπανούλη στον πάγκο τα ίδια προβλήματα που είχε και με τους προηγούμενους. Αν κάτι υπήρξε ενδιαφέρον σε αυτή την πρώτη εμφάνιση του Σπανούλη δεν ήταν ούτε το κοουτσάρισμα, ούτε οι υποχρεωτικές επιλογές αλλά ο πρώτος του λόγος. Τα ρεπορτάζ των παρουσίασαν με τον  πολλά υποσχόμενο τίτλο «όλη η ανατριχιαστική πρώτη ομιλία του Βασίλη Σπανούλη στους διεθνείς». Ο Σπανούλης δεν θυμάμαι να λέει, ως παίκτης  πράγματα που έχουν προκαλέσει συζητήσεις, πόσο μάλλον ανατριχίλες. Ο τίτλος τράβηξε το ενδιαφέρον μου και έσπευσα με όλο μου το ενδιαφέρον να δω τι ήταν το συναρπαστικό.        

Ανατριχίλες κι άλλα πολλά

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ το πρώτο – ειδικά - μέρος της ομιλίας του ομοσπονδιακού συγκλόνισε τους παίκτες. «Για εμένα το πιο σημαντικό στην Εθνική ομάδα είναι οι σχέσεις που θα έχετε μεταξύ σας, είναι ο σεβασμός που θα έχετε μεταξύ σας, είναι η αγάπη για να φοράτε αυτή τη φανέλα. Η Εθνική ομάδα είναι πάνω από συλλόγους, είναι πάνω από μία επιτυχία ή μία αποτυχία με την ομάδα σας. Όταν ερχόμαστε στην Εθνική ομάδα είναι τεράστια τιμή, τεράστια αναγνώριση κι ένα πολύ μεγάλο, αλλά καλό, βάρος στις πλάτες μας. Πρέπει να κάνετε τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ όπως έκανε η δική μας η γενιά κι εσείς παίζετε τώρα μπάσκετ, όπως έκαναν οι προηγούμενες γενιές για εμάς, που μεγαλώσαμε με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασουλα και τον Χριστοδούλου. Έτσι κι εσείς πρέπει να καταλάβετε ότι πρέπει να κάνετε τα επόμενα παιδιά να παίξουν μπάσκετ. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο βάρος, αλλά και μία μεγάλη παρακαταθήκη που πρέπει να αφήσουμε όλοι στο μπάσκετ. Η επιτυχία με την Εθνική ομάδα δεν έχει καμία σχέση με μία επιτυχία που θα έχουμε με τον σύλλογο. Για εμένα τουλάχιστον» είπε ο Σπανούλης. Και συνέχισε:  «Το έχω ζήσει αυτό που σας περιγράφω. Δυστυχώς όμως αυτή η ομάδα, δεν έχει καταφέρει, δεν έχουμε καταφέρει, να φέρουμε μία επιτυχία, όπως σας αξίζει. Διότι αυτή η ομάδα έχει πάρα πολύ καλό υλικό και σας αξίζει, και μας αξίζει σε όλους να έχουμε μία μεγάλη επιτυχία. Αλλά αυτό θα έρθει μόνο αν γίνουν τα προηγούμενα που σας είπα. Να είμαστε οικογένεια, να σκεφτόμαστε μόνο την ομάδα. Είμαστε όλοι κάτω από την ομάδα, κι εγώ φυσικά. Όλοι ανυπομονούν να σας δουν, όλοι ανατριχιάζουν τον εθνικό ύμνο. Αν δεν το νιώσεις αυτό, αν δεν ανατριχιάζεις όταν ακούς τον εθνικό ύμνο, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει εθνική ομάδα» τόνισε.

Ομολογώ ότι δεν το βρήκα συγκλονιστικό όλο αυτό. Όσο για τις ανατριχίλες στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου παραδέχομαι πως μετά την είδηση ότι οι μισοί από αυτούς που παίξανε με την Τσεχία δεν θα πάνε στην Ολλανδία ομολογώ πως χαμογέλασα. Ωστόσο, όπως μαθαίνω από ανθρώπους που ήταν μπροστά στην ομιλία του Σπανούλη, οι παίκτες όντως έδειξαν ένα είδος ενθουσιασμού μετά από όσα άκουσαν. Δεν μου κάνει εντύπωση: στους διεθνείς αρέσουν συνήθως οι αναφορές σε εθνικούς ύμνους κτλ. Όχι βέβαια ότι τους βοηθάνε απαραίτητα να βελτιώσουν το ποσοστό στα σουτ τους.    

Ενδιαφέρον το δεύτερο μέρος

Εγω στην περίφημη «ανατριχιαστική ομιλία του Σπανούλη» βρήκα πιο ενδιαφέρον το δεύτερο μέρος της, αυτό στο οποίο ο ομοσπονδιακός μας δεν μίλησε για ανατριχίλες και παρακαταθήκες.

«Το χειρότερα που μπορώ να δω σε αυτή την ομάδα είναι κάποιον παίκτη με μούτρα. Το χειρότερο που μπορώ να ακούσω είναι οι ερωτήσεις «πόσο παίζω», «γιατί δεν έπαιξα», «γιατί σούταρε ο ένας και γιατί σούταρε ο άλλος». Έχουν περάσει από την Εθνική πολλοί μεγάλοι παίκτες που θυσίασαν τον εαυτό τους μόνο και μόνο για την εμφάνιση της Εθνικής ομάδας. Έχουν περάσει παίκτες που έχουν αλλάξει θέση μόνο και μόνο για να παίζουν στην Εθνική ομάδα. Έχουν περάσει παίκτες που σε ένα τουρνουά δεν έπαιξαν καθόλου, ενώ στις ομάδες τους ήταν ηγέτες. Έκατσαν ήσυχοι για την εθνική ομάδα. Αν αυτό δεν το καταλάβετε να ξέρετε πως δεν θα τα πάμε καλά γιατί είναι το μοναδικό πρόβλημα που μπορώ να έχω εγώ μαζί σας. Όλα τα άλλα προβλήματα, μέσα από τη δουλειά και μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τον σεβασμό, θα καταφέρουμε να τα λύσουμε» τόνισε.

Αυτή την περιγραφή των προβλημάτων που μπορεί μελλοντικά να προκύψουν την βρήκα πραγματικά εξαιρετική γιατί αποτελεί επισήμανση πως όλα αυτά έχουν συμβεί. Ο Σπανούλης φωτογραφίζει την καθημερινότητα όχι της Εθνικής του μπάσκετ αλλά αυτή κάθε ομάδας. Αυτό που από την πρώτη μέρα τόνισε ο κόουτς είναι πως αν εντός μιας ομάδας δεν πάνε στην άκρη οι μικροεγωισμοί δεν μπορεί να γίνει προκοπή. Και βρήκα πολύ ενδιαφέρον ότι στην πρώτη κλήση των διεθνών τους εξήγησε πως δεν θα ασχοληθεί για να τους λύσει προβλήματα που αφορούν την δική τους συμπεριφορά, δηλαδή προβλήματα που δεν είναι σίγουρα δικά του.

Εφυγε και γλύτωσε

Ο πρώτος λόγος του Σπανούλη είχε περισσότερο ενδιαφέρον από το πρώτο ματς μιας ομάδας που στερείται σοβαρού ταλέντου. Δυστυχώς αυτό δεν έχει να κάνει με ανεξήγητα πράγματα. Το ταλέντο στο ελληνικό μπάσκετ έχει ποινικοποιηθεί: σε λίγο όποιος σουτάρει πριν περάσουν τα είκοσι δευτερόλεπτα στην επίθεση θα συλλαμβάνεται. Ευτυχώς που η Ελλάδα κέρδισε την Τσεχία – η ελπίδα μου είναι ο Σπανούλης να πει κι άλλα ωραία. Και μετά για να έχουμε μια τύχη στο Προολυμπιακό και να μην είμαστε απλά οικοδεσπότες, να ρθει ο Αντετοκούνμπο που έφυγε από την Ελλάδα νωρίς και γλύτωσε. Γιατί βρέθηκε κάπου που ναι μεν οι προπονητές δεν λένε ανατριχιαστικά πράγματα πλην όμως οι παίκτες ενθαρρύνονται να παίξουν μπάσκετ…