Η ήττα του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο ήταν περισσότερο προβλέψιμη κι από τον ερχομό των Χριστουγέννων. Ηταν το πιο εύκολο ματς για να το διαβάσει κανείς πριν αρχίσει: ακόμα και οι ενδεκάδες των δυο αντιπάλων ήταν γνωστές από μέρες. Ο Παναθηναϊκός ήταν δεδομένο ότι θα έπαιζε το ματς της χρονιάς και θα ήταν περισσότερο συγκεντρωμένος και μαχητικός από όσο ποτέ φέτος. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης θα φρόντιζε πρώτα από όλα η ομάδα του να μην δεχτεί γκολ, θα πίεζε τον Οφόε και τον Φορτούνη και θα σπεκουλάριζε στις αμυντικές αδυναμίες του Ολυμπιακού περιμένοντας από τους επιθετικούς του να εκμεταλλευτούν ή κάποιο λάθος ή κάποια στημένη φάση. Ο Παναθηναϊκός έψαξε μεθοδικά τα κόρνερ, πίεσε, είχε υπομονή. Γύρισε στο τέλος πίσω για να προστατέψει το 1-0 από φόβο, αλλά και γιατί οι μεσοεπιθετικοί του κουράστηκαν από το τρέξιμο. Θα μπορούσε να έχει δεχτεί το γκολ της ισοφάρισης, αλλά και πάλι το παιγνίδι το έκανε αυτός: «κλείστηκε» με δική του επιλογή κι όχι γιατί ο Ολυμπιακός τον υποχρέωσε. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε σχεδόν τίποτα και το γιατί είναι απλό: κανείς δεν ασχολήθηκε με τα τακτικά προβλήματα που η ομάδα έδειξε στο γήπεδο στο ματς με τον ΠΑΟΚ.

Η ανάγκη έγινε κίνητρο

Την περασμένη εβδομάδα έγραφα ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε τον ΠΑΟΚ με μόνο όπλα την καρδιά του και την έδρα του. Έκανε ένα ματς βαθμολογικής επιβίωσης, ψυχωμένο και σκληρό, μπροστά στο κοινό του, που τον βοήθησε. Αυτή τη φορά στο μυαλό όλων δεν υπήρχε ανάγκη νίκης και το ματς δεν γινόταν στο Καραϊσκάκη – δεν αποκλείω στο μυαλό πολλών να ήταν και η Μπαρτσελόνα. Κόντρα στον ΠΑΟΚ, η ανάγκη της νίκης ήταν το κίνητρο για να δώσουν όλοι κάτι της παραπάνω - όσοι μπορούσαν το έκαναν. Χωρίς αυτή, (και παίζοντας και εκτός έδρας…), ο Ολυμπιακός πήγε στη Λεωφόρο να παίξει ένα ντέρμπι με σκοπό μια επαγγελματική νίκη με 0-1 από αυτές που οι Ελληνες προπονητές έχουν αναγάγει σε, τάχα μου, επιστήμη. Μόνο που ενώ ο Ουζουνίδης αυτή την συνταγή την γνωρίζει (και για αυτό άλλωστε έχει κερδίσει τον Ολυμπιακό με την Ξάνθη, τον Ηρακλή, την ΑΕΛ και δυο φορές με τον ΠΑΟ…), ο Λεμονής αυτό δεν το έχει: σπανίως στα περάσματά του από τον Ολυμπιακό έκανε νίκες τέτοιες. Ετσι η ήττα του Ολυμπιακού προέκυψε περίπου πριν καν το ματς αρχίσει.

Η τύχη ήταν μόνο μια

Ο Λεμονής δεν έφτιαξε τον εφετινό Ολυμπιακό και δεν πρέπει να τον ξεχνάμε. Αν ήταν στην ομάδα το καλοκαίρι πιθανότατα θα έκανε άλλες επιλογές παικτών, ίσως και διαφορετική προετοιμασία – ποτέ δεν ξέρεις. Όταν επέστρεψε, επειδή είναι αγαπητός σε όλους, ειπώθηκε ότι είναι ο μόνος που την συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να διαχειριστεί το υλικό, να βοηθήσει την ομάδα ν αλλάξει ψυχολογία κτλ. Όμως ο Ολυμπιακός δεν χρειαζόταν την δεδομένη στιγμή ψυχολόγους και ψυχιάτρους: χρειαζόταν κάποιον να μάθει στην ομάδα να αμύνεται καλύτερα και να επιτίθεται πιο ορθολογικά. Είναι δύσκολα αυτά; Ναι είναι. Ειδικά αν παραλαμβάνεις μια ομάδα που δεν έχει σταθερή ενδεκάδα, δεν έχει ηγέτες και δεν αποτελείται από παίκτες που παίζουν καιρό μαζί. Όταν ο Λεμονής παλιά αναλάμβανε στη μέση της περιόδου έβρισκε συνήθως ένα Ολυμπιακό έτοιμο από τους προηγούμενους προπονητές, τον οποίο έπρεπε απλά αρχικά να τον ηρεμίσει (γιατί συνήθως στα αποδυτήρια γινόταν ο κακός χαμός) και στη συνέχεια να του δώσει λίγο πάθος: όμως υπήρχε και ραχοκοκαλιά και ηγεσία. Τώρα πήρε μια ομάδα που δεν έχει αυτά τα δύο. Κι αυτό όσο περνάει ο καιρός φαίνεται όλο και πιο πολύ.

Η τύχη του Λεμονή ήταν μόνο μία: να εκμεταλλευτεί το μεγάλο ρόστερ, αυτό που του επιτρέπει να παρουσιάσει άλλη ομάδα στο Καμπ Νου κι άλλη τέσσερις μέρες αργότερα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό ρωτήστε τον Χιμένεθ, που είπε ότι η ΑΕΚ δεν μπορεί να παίξει τρία ματς την εβδομάδα. Μόνο που για να το εκμεταλλευτείς αυτό πρέπει να ασχολείσαι και με το ματς που προηγήθηκε, αλλά και με τον αντίπαλο που ακολουθεί: πολύ φοβάμαι πως πριν το ντέρμπι στη Λεωφόρο ο Λεμονής δεν ασχολήθηκε παρά μόνο με το πώς θα ξαναπαίξουν και με τον ΠΑΟ οι ίδιοι που έπαιξαν με τον ΠΑΟΚ. Μάλιστα η μοναδική του παρέμβαση, η χρησιμοποίηση του Εμενίκε αντί του Ανσαριφάρντ, είχε ως συνέπεια ένα Ολυμπιακό επιθετικά χειρότερο. Όταν παίζει ο Καρίμ η ομάδα είναι υποχρεωμένη να ανεβεί και να τον υποστηρίξει, όταν παίζει ο Εμενίκε το σύστημα είναι «ψάξτε τον με μια βαθιά μπαλιά για να φύγει στο χώρο». Αυτό προσπαθούσε ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο για πάνω από μια ώρα. Αλλά αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.

Ένα ήσυχο απόγευμα

Το ματς με τον ΠΑΟΚ ο Ολυμπιακός δεν το κέρδισε με την τακτική του: σας το είχα επισημάνει. Και σε εκείνο το ματς φαινόταν ότι η συνύπαρξη του Οφόε και τον Φορτούνη, αν ως ομάδα πρέπει να πιέσεις για να αμυνθείς, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση γιατί ο Ρομαό δεν μπορεί να τρέχει για όλους. Ομάδα με ένα χαφ που μαρκάρει δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Επίσης, αν στον Ολυμπιακό είχαν ασχοληθεί λίγο περισσότερο με τον ΠΑΟ, θα καταλάβαιναν ότι το πρόβλημά του είναι η πίεση της άμυνάς του: όποιος στηρίζει το φορ του με παίκτες, που κινούνται κοντά του, του δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αυτό ως στρατηγική επιλογή δεν υπήρξε: ο Ανδρούτσος και Πάρντο ξοδεύτηκαν πάνω στον Κουλιμπαλί και στον Χουλτ κι ο Φορτούνης γυρνούσε πίσω από τη σέντρα να πάρει τη μπάλα – ο Μολέδο, μέχρι να μπει ο Καρίμ, πέρασε ένα ήσυχο απόγευμα.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε ένα αντίπαλο που είχε ως κορυφαίους παίκτες τα στόπερ του, αυτά που, τάχα μου, είναι το πρόβλημα του. Δεν είναι, όπως δεν είναι και τα φορ ή οι ακραίοι ή ό,τι άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι η ομάδα του Ολυμπιακού πορεύεται καιρό τώρα μόνη της, χωρίς μια κεντρική ιδέα που να αφορά το παιγνίδι της. Παίκτες στήνονται στον τοίχο (Καπίνο, Φορτούνης) ή θεοποιούνται (Οφόε, Σισέ) σχεδόν άνευ λόγου: ούτε φταίνε, ούτε μπορούν να κάνουν την διαφορά όταν η ομάδα δεν λειτουργεί. Και το ότι άλλες ομάδες μπορούν να έχουν ανάλογα η μεγαλύτερα προβλήματα δεν σημαίνει τίποτα για τον Ολυμπιακό: οι αδυναμίες των υπόλοιπων δεν κάνουν τον ίδιο καλύτερο. Απλά τον κρατάνε σχετικά κοντά στην κορυφή της βαθμολογίας, ενώ οι ελπίδες του να κατακτήσει το πρωτάθλημα ολοένα και μειώνονται.

Δεν έγινε και τίποτα

Ο Τάκης Λεμονής είναι στρατιώτης του Ολυμπιακού. Ελπίζω να γίνει Υπολοχαγός, Ταγματάρχης, Συνταγματάρχης κτλ, αλλά ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από στρατιωτικούς διοικητές: από προπονητή έχει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φύγει ο Λεμονής – δεν υπάρχει κανείς διαθέσιμος και όποιος και αν ερχόταν τώρα το πιθανότερο είναι ότι θα καιγόταν, αφού ο χρόνος που θα είχε ανάγκη να δουλέψει θα στοίχιζε βαθμολογικά. Ο Λεμονής πρέπει να στηριχθεί και να μείνει ως το τέλος της χρονιάς. Στο φινάλε το όνομά του έχει συνδεθεί με τόσες και τόσες κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Και να χάσει κι ένα δεν έγινε και τίποτα…