Τα όνειρα των παιδιών είναι διαφορετικά από τα όνειρα των μεγάλων. Οι μεγάλοι ονειρεύονται χρήματα, έρωτες κι επιτυχίες –αυτό συμβαίνει γιατί έχουν την βεβαιότητα ότι δύσκολα θα τα βρουν. Τα όνειρα των μεγάλων κουβαλάνε μέσα τους πολύ από την λογική τους: οι μεγάλοι ονειρεύονται ωφελιμιστικά, ελπίζουν να συνωμοτήσει το σύμπαν «να πιάσουν την καλή». Στο σύμπαν των παιδιών αντιθέτως, τα όνειρα δεν έχουν όρια και δεν έχουν συχνά και καμία λογική:  είναι τεράστια, θεότρελα – κυρίως είναι συνήθως εντελώς αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Όταν αρχίζουμε να κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας αρχίζουμε να φλερτάρουμε, όχι με την ωριμότητα, αλλά με τη σοβαρότητα: διακρίνουμε το αδύνατο και προσδοκούμε το δύσκολο, διότι είναι πιο πιθανό. Και κάποια στιγμή μεγαλώνουμε και δίνουμε στα όνειρά μας περιεχόμενο σαφέστατο – πράγμα που συνήθως σημαίνει πως δεν ελπίζουμε πια ότι θα τα δούμε να γίνονται πραγματικότητα. Αλλωστε με ποιο παιδί υπήρξε ποτέ η μοίρα τόσο γενναιόδωρη, ώστε να του επιτρέψει να κάνει πράξη το απόλυτο τρελό και τεράστιο όνειρό του; Νομίζω με κανένα. Με κανένα; Λάθος μου. Από χθες υπάρχει ένα τέτοιο παιδί: λέγεται Στέφανος Τσιτσιπάς κι αποστολή της ζωής του είναι να κάνει την Ελλάδα να αγαπήσει το τένις καμαρώνοντας για τον παγκοσμίων διαστάσεων πρωταθλητή της.  

Τα παιδιά που ξέρουν τα πάντα

Αλλά ας μείνουμε στα όνειρα. Τα παιδιά που αγαπάνε από μικρά τα σπορ ονειρεύονται πολλά και διαρκώς. Δεν ονειρεύονται τόσο τη μέρα που θα πάνε στο γήπεδο (γιατί χάρη στο ένστικτό τους γνωρίζουν πως ο μπαμπάς αργά η γρήγορα θα τους δώσει τη δυνατότητα να το επισκεφτούν) και δεν ονειρεύονται ούτε τη στιγμή που θα γνωρίσουν τον αγαπημένο πρωταθλητή τους, γιατί τα παιδιά νομίζουν πως αυτός είναι σαν αυτά κι απλά κάπου τα περιμένει ψάχνοντας αυτόν που θα κλείσει το ραντεβού.

 Τα παιδιά γνωρίζουν τα πάντα για τους αθλητές που θαυμάζουν και δεν τους έχουν απλά πόστερ στο δωμάτιό τους: μαθαίνουν να συμπάσχουν μαζί τους, μιμούνται με μια μπάλα τις κινήσεις τους, πανηγυρίζουν όπως αυτοί και περιμένουν στοϊκά την ώρα που θα αναμετρηθούν μαζί τους ή θα γίνουν συμπαίκτες τους. Κάθε παιδί που αγαπάει τα σπορ, και σε ένα από αυτά έχει αφιερωθεί, μεγαλώνει με την βεβαιότητα ότι μια μέρα θα συναντήσει τον πρωταθλητή της καρδιάς του και θα του δείξει πόσα σπουδαία πράγματα μπορεί. Στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποια ευλογημένα παιδιά, που φτάνουν να παίξουν σε μια ομάδα, έχουν την τύχη να προπονηθούν δίπλα δίπλα με το είδωλο τους: να μοιραστούν το ίδιο γήπεδο, να σουτάρουν στο ίδιο καλάθι ή στην ίδια εστία, να μυρίσουν το άρωμα του λαδιού στα ίδια αποδυτήρια, να μαζεύουν τις μπάλες που φεύγουν άουτ σε ένα μεγάλο τουρνουά βλέποντας από κοντά αυτόν που θεωρούν τον καλύτερο παίκτη του δικού τους κόσμου. Τα παιδιά νοιώθουν πως έστω κι έτσι το όνειρο έγινε πραγματικότητα κι ας μην τους έχει καν χαιρετίσει ο μεγάλος σταρ, που τόσο θαύμαζαν: αρκεί ότι τον είδαν από κοντά.  Τα πιο ευφάνταστα από αυτά τα παιδιά πιστεύουν πως τα πρόσεξε, τους έκανε ένα νεύμα, τους ξεχώρισε και μοιράστηκε συνωμοτικά μαζί τους την ίδια αγάπη για το σπορ που λατρεύουν.

Υπάρχουν αυτά τα τυχερά παιδιά, που χρειάζονται κάτι ελάχιστο για να φέρουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους χτίζοντας στο μυαλό τους στιγμές ευτυχίας, που ανήκουν στα ίδια και μόνο. Αλλά κανένα παιδί ποτέ δεν έκανε πραγματικότητα το παιδικό του όνειρο μπροστά σε ένα κοινό εκατομμυρίων θεατών σε όλο τον κόσμο, όπως έκανε ο Στέφανος Τσιτσιπάς στις 20 Ιανουαρίου του 2019 στην μακρινή Μελβούρνη.

Πάντα καταπληκτικές παρατηρήσεις

Τα μέσα σε όλο τον κόσμο έγραψαν ότι ο εικοσάχρονος Ελληνας νίκησε με 3-1 κι απέκλεισε τον μοναδικό Ρότζερ Φέντερερ στο Open της Αυστραλίας – ο μεγάλος Τζόν Μάκ Ενρόου είπε ότι η νίκη του είναι ένα είδος αλλαγής φρουράς στην κορυφή του παγκόσμιου τένις: φάνηκε ξαφνικά σαν να έφτασε η στιγμή που ο μεγάλος Ελβετός θα αποχωρήσει γιατί βρέθηκε ο διάδοχος του αριστοκρατικού τένις που ο ίδιος τίμησε. Τα μέσα τρέχουν πίσω από την επικαιρότητα κι ο εξαίρετος Μακ Ενρόου κάνει πάντα καταπληκτικές παρατηρήσεις, διότι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια κι ο ίδιος υπήρξε (είναι;) θεότρελος. Αλλά η ιστορία της πραγματοποίησης του μεγαλύτερου ονείρου που είχε ποτέ ένα παιδί είναι κάτι σημαντικότερο ακόμα και από τη διαδοχή του Φέντερερ. Ο μικρός Στέφανος μεγάλωνε βλέποντας τον Ελβετό να θριαμβεύει. Υπήρξαν σίγουρα πολλές οι στιγμές, που με μια ρακέτα στο χέρι, ονειρεύτηκε ότι θα τον δει απέναντί του – ίσως ο Ελβετός να ήταν ο λόγος που άρχισε να παίζει και τένις. Ήταν σίγουρα στο πέρασμα των χρόνων δεκάδες οι φορές που ο Στέφανος σχεδίαζε στο μυαλό του την ώρα που θα τον συναντούσε. Θα έπαιζε ένα τέλειο παιγνίδι κρατώντας σε όλο το ματς το σερβίς του. Θα του κέρδιζε δύο τάι μπρέικ δείχνοντας του ότι στις λεπτομέρειες είναι πλέον καλύτερος. Θα του έπαιρνε ένα σετ με μπρέικ στο δωδέκατο γκέιμ, ακριβώς τη στιγμή που αυτός θα προετοίμαζε στο μυαλό του ένα ακόμα τάι μπρέικ. Θα ακύρωνε δώδεκα μπρέικ πόιντ στη σειρά. Θα τον υποχρέωνε να ζητήσει να εξεταστεί από το ριπλέι ένας πόντος, μόνο και μόνο για να πάρει μια ανάσα παραπάνω. Θα τον απέκλειε σε ένα τουρνουά του Γκραν Σλαμ, την πρώτη φορά που σε ένα τέτοιο θα τον συναντούσε.

Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να τα σκεφτεί όλα αυτά;  Πάρα πολύ. Αλλά πόσο διαστημικά απίθανο είναι να γίνουν πραγματικότητα; Ακόμα και ο πιο θαρραλέος και λάτρης των υπερβολών σεναριογράφος δεν θα τολμούσε να τα βάλει όλα αυτά σε ένα σενάριο: τα παιδικά όνειρα δεν τα αγγίζεις – τρομάζεις από τη διάστασή τους. Χαμογελάς από αμηχανία όταν τα ακούς. Είναι προσωπικά και για αυτό απλησίαστα.

 Τα παιδιά οφείλουν να ονειρεύονται  

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς απέδειξε ότι και το πιο τρελό, ακραίο, υπερβολικό, όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Δεν κέρδισε απλά τον Φέντερερ: έστειλε ένα μήνυμα στα παιδάκια όλου του κόσμου ότι οφείλουν να ονειρεύονται, ότι δεν πρέπει να σταματούν να ελπίζουν, ότι επιβάλλεται να συνεχίσουν να προσπαθούν να πετάνε χαμηλά κι ας μην πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι μπορούν να πετάνε – ίσως δεν μπορούν όλοι, αλλά κάποιοι μπορούν. Από χθες κάποιες εκατοντάδες παιδιά θα ονειρεύονται να τον βρουν αντίπαλο τον Στέφανο για πρώτη φορά σε ένα τουρνουά του Γκραν Σλαμ και να τον κερδίσουν, παίζοντας με τη σειρά τους το δικό τους καλύτερο τένις στην καριέρα τους. Η απλά πετώντας σε αυτή την ονειρική διάσταση, που ο Τσιτσιπάς έχει μετατρέψει σε πραγματικότητα, κάνοντας μας να σκεφτόμαστε ποια διάβολε ήταν τα δικά μας όνειρα και γιατί από αυτά παραιτηθήκαμε.

Από χθες έχω κι εγώ ένα όνειρο, από αυτά που κάνουν οι μεγάλοι. Να έβρισκα τον Τσιτσιπά και να του έλεγα σε ευχαριστώ αγόρι μου. Όχι για τη νίκη, που είναι δική σου και μόνο, αλλά γιατί μας θύμισες πως κάποτε κι εμείς ονειρευόμασταν το ακατόρθωτο. Αλλά δεν είχαμε τη δική σου δύναμη, υπέροχε μοναδικέ μας Στέφανε. Αυτή τη δύναμη μην την χάσεις ποτέ…