Χθες έκανα λίγο πλάκα με την ιστορία των παικτών του Ολυμπιακού που βρέθηκαν σε ένα πάρτι σε ξενοδοχείο στη Συγγρού, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται το αστυνομικό δελτίο – η φερόμενη ως διοργανώτρια το αρνείται. Τα πολλά μηνύματα που πήρα για αυτό στη διάρκεια της μέρας (τα περισσότερα με διάφορα ευχαριστώ από φίλους που γελάσανε) με οδήγησαν από περιέργεια στο να δω πόσοι το διάβασαν: ανακάλυψα πως ήταν οι τριπλάσιοι από το μέσο όρο, όσων περνούν από το   blog καθημερινά. Σκέφτηκα ότι είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας μοιάζει να έχει αποφασίσει να ζήσει το δεύτερο lockdown σε συνθήκες χαβαλέ – ούτε με φόβο, ούτε όμως, πολύ φοβάμαι, και με ιδιαίτερη προσοχή.   

Η μικρή εικόνα

Στην ιστορία των τριών παικτών του Ολυμπιακού που πήγαν στο υποτιθέμενο πάρτι που έγινε στη Λεωφόρο Συγγρού υπάρχει μια μικρή και μια μεγάλη εικόνα. Η μικρή έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι παίκτες έδειξαν τεράστια επιπολαιότητα: για αυτή και μόνο θα τιμωρηθούν, όπως ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε. Ο Σεμέδο, ο  Ρατζέλοβιτς, που είχε και ταξίδι στο Βελιγράδι για να ενσωματωθεί στην Εθνική Σερβίας και παρόλα αυτά ξενύχτησε κιόλας κι ο Μπρούνο θα πονέσουν στην τσέπη για να θυμούνται την σαχλαμάρα τους. Για να είμαι δίκαιος μαζί τους πρέπει να θυμίσω ότι δεν παραβίασαν κανένα εσωτερικό κανονισμό: είχαν ρεπό την επόμενη μέρα και έχουν και το δικαίωμα, αν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, να ξενυχτάνε. Οσοι έπεσαν από τα σύννεφα μαθαίνοντας ότι πηγαίνουν σε πριβέ πάρτι ελπίζω να έχουν ασφάλεια κι αυτή να τους καλύψει. Αν δεν πήγαιναν στα πάρτι οι ποδοσφαιριστές, που είναι νέοι, ωραίοι και λεφτάδες, ποιοι θα πήγαιναν; Οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ που σκέφτονται την χοληστερίνη τους ή οι συμπαθείς καντηλανάφτες; Η σαχλαμάρα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι το κάνανε σε βραδιά με απαγόρευση της κυκλοφορίας και με κίνδυνο να κολλήσουν τον ιό, αφού ο συνωστισμός ήταν δεδομένος και προβλεπόμενος. Η ιστορία είναι ενδεικτική και μιας συζήτησης που έχει να κάνει με την ατομική ευθύνη – είναι προφανές ότι τα τρία τρελόπαιδα κάνανε του κεφαλιού τους: ο Ολυμπιακός δεν φταίει σε τίποτα. Όπως κανείς δεν φταίει σε μας τους υπόλοιπους όταν κάνουμε του κεφαλιού μας και δεν σεβόμαστε τα υγειονομικά μέτρα, βάζοντας σε κίνδυνο τους ανθρώπους μας.  

Ασυνείδητα, κατά βάση

Όλο αυτό είναι η μια πλευρά της ιστορίας – η μικρή εικόνα. Διότι υπάρχει και μια άλλη: η μεγάλη. Με βάση αυτή οι συγκεκριμένοι συμπαθέστατοι, κατά τα άλλα, τύποι, παρόλο που είναι ξένοι, δεν είναι παρά οι εκπρόσωποι της Ελλάδας του χαβαλέ, οι εκπρόσωποι μιας Ελλάδας υπαρκτής και δικής μας που δεν αντιστέκεται στα μέτρα (όπως π.χ η Ελλάδα των ψεκασμένων που είναι στα άρματα και στον αγώνα), αλλά νομίζει πως δεν τρέχει και τίποτα αν βρεθεί ένας τρόπος να μην τηρηθούν. 

Ποιοι ανήκουν στην Ελλάδα του χαβαλέ; Οσοι τα μέτρα τα χλευάζουν με την συμπεριφορά τους, προβάλλοντας και διάφορα προσχήματα. Αλλοι λένε ότι έχουν κουραστεί, άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν τους αφορούν, άλλοι πιστεύουν ότι είναι νέοι και ως εκ τούτου δεν διατρέχουν κίνδυνο. Οι περισσότεροι (ασυνείδητα κατά βάση…) ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.

Να κάνεις κάτι άλλο

Οι συμμετέχοντες στην κατηγορία (που ίσως να αποτελούν αυτή τη στιγμή και την πλειοψηφία στη χώρα) δεν είναι «ψεκασμένοι» που πιστεύουν πως δεν υπάρχει κορωνοϊός κι όλα είναι ένα παγκόσμιο σχέδιο του Μπιλ Γκέιτς, δεν είναι «αρνητές» που βλέπουν παντού περιορισμούς ελευθεριών και γουστάρουν να βγουν στους δρόμους να πλακώνονται με την αστυνομία, δεν είναι «τρελαμένοι» από την ζημιά που έχουν πάθει οι δουλειές τους. Είναι απλοί άνθρωποι που ψάχνουν στο χαβαλέ λίγη αισιοδοξία και που νομίζουν πως μπορείς να παίρνεις τα πάντα στην πλάκα είτε γιατί είσαι νέος, είτε γιατί έχεις λεφτά, είτε γιατί έχεις συνηθίσει τόσο πολύ να περνάς καλά (με τον τρόπο σου) ώστε δεν νιώθεις ότι πρέπει λίγο να περιοριστείς για το γενικότερο καλό: αν το κάνεις είναι γιατί καταπιέζεσαι. Εσύ, ως ωραίος εκπρόσωπος της φυλής των χαβαλέδων, θα θελες να κάνεις κάτι άλλο. Και, όπως λες, «να μην σου κουνάνε το χέρι».

Δεν είναι κακά παιδιά οι χαβαλέδες. Γεμίζανε τα μπιτς μπαρ το καλοκαίρι, ψάχνουν να βρουν που γίνονται τα ωραία πάρτι, πιστεύουν πως ο ιός είναι πρόβλημα των γέρων και των άρρωστων κι αφού αυτοί δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες μπορεί απλά να κάνουν πλάκα. Αισθάνονται ότι η ζωή τους τα φερε όλα ωραία και έχουν μάθει να τη χαίρονται. Δεν θέλουν προς Θεού να βάλουν τη ζωή των δικών τους ανθρώπων σε κίνδυνο, αλλά αν είχαν τα λεφτά σε ένα παρτάκι με τον Σεμέδο, τον Ρατζέλοβιτς και τον Μπρούνο θα πήγαιναν ευχαρίστως. Κι αν δεν το παραδέχονται δημόσια, στις παρέες τους το λένε.

Τους μάζεψαν όλους

Το ίδιο βράδυ που έγινε η έφοδος της αστυνομίας στο περίφημο πάρτι λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από τη Λεωφόρο Συγγρού, στην Πατησίων, η αστυνομία είχε κάνει μια ανάλογη επιχείρηση μπουκάροντας σε μεγάλο πρακτορείο του ΟΠΑΠ, στο υπόγειο του οποίου είχε στηθεί ένα πραγματικό μίνι καζίνο με τραπέζια για χαρτιά και ζάρια, ρουλέτα, μηχανές για «φρουτάκια» κτλ. Κοίταξα από περιέργεια το αστυνομικό δελτίο για να δω πόσοι ήταν οι παρόντες που χρειάστηκε να περάσουν από το τμήμα – οι συλληφθέντες υπεύθυνοι του καταστήματος που κρατήθηκαν είναι μόνο τρεις. Ανακάλυψα ότι βρίσκονταν εκεί 67 (!) άτομα. Τους μάζεψαν όλους και σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία για συμμετοχή σε παράνομα τυχερά παιγνίδια, ενώ τα συνολικά διοικητικά πρόστιμα σε ιδιοκτήτες και παρευρισκόμενους έφτασαν τα 43.100 ευρώ, (πλήρωσαν και για μη χρήση μάσκας και παραβίαση των μέτρων για τη διασπορά του κορωνοϊού). Οι πιο πολλοί ισχυρίστηκαν ότι είχαν κουραστεί από το lockdown, βγήκαν με φίλους να ξεδώσουν κι έπαιζαν παράνομα γιατί έχουν κλείσει τα στέκια τους. Δεν έπαιζαν τίποτα εκατομμύρια: χαβαλέ έκαναν. Όπως χαβαλέ κάνανε και μερικές χιλιάδες που στέλνανε sms ότι βγαίνουν για σωματική άθληση τη νύχτα (στην Νέα Σμύρνη μόνο τα sms ήταν 30 χιλιάδες…), χαβαλέ κάνουν και όσοι ασχολούνται όλη μέρα για να φτιάξουν βιντεάκια, να βρουν ατάκες, να διασκεδάσουν το πράγμα με πειραγμένες φωτογραφίες. Κι ας πεθαίνει κόσμος.

Τίποτα στα σοβαρά

Είναι άμυνα όλο αυτό; Μπορεί – ειλικρινά δεν ξέρω. Είναι ωστόσο ο τρόπος μας: τα τελευταία χρόνια έχουμε αναπτύξει μια τρομερή ικανότητα στο να προσπαθούμε να μην παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα ψάχνει εμβόλιο, θεραπείες και τρόπους να μάθει να ζει με τον ιό. Εμείς θα είμασταν μια χαρά αν πηγαίναμε σε κανα πάρτι με το Σεμέδο. Η αν θα βρίσκαμε κάπου καμιά παράνομη λέσχη για πόκα. Θα βγάζαμε και φωτογραφίες για το Instagram. Με καρδύλες και σχόλια. Ιε μου ιε μου, που τραγουδούσε κι ο Σταμάτης Κόκοτας…