Εξαιτίας της στενάχωρης συνειδητοποίησης ότι φέτος το καλοκαίρι δεν θα δούμε μουντιάλ, όπως κανονικά θα πρεπε, κάθισα χθες βράδυ να δω τη «Φιναλίσιμα», δηλαδή το ματς ανάμεσα στους πρωταθλητές Ευρώπης Ιταλούς και στους κατόχους του Κόπα Αμέρικα Αργεντίνους, που για ένα τζάνκι των παγκοσμίων κυπέλλων ήταν κάτι σαν χάπι μεθαδόνη. Μου μεγάλωσε είναι αλήθεια την δυσφορία που προκαλεί το στερητικό σύνδρομο: ότι πρέπει να περιμένω μέχρι το Νοέμβριο για να ξεκινήσει η διοργάνωση του Κατάρ μου μοιάζει ανυπόφορο. Στο μεταξύ έτριβα τα μάτια μου με την Αργεντινή: καλώς την κι ας άργησε!   

Μια ένεση ηθικού

Που την είχαμε αφήσει την Αργεντινή εμείς οι φίλοι της; Θεωρητικά να πανηγυρίζει ακόμα στο Ρίο το Κόπα Αμέρικα κόντρα στους Βραζιλιάνους, επί της ουσίας όμως σε εκείνο το ματς του δευτέρου γύρου του μουντιάλ του 2018 κόντρα στην Γαλλία όταν είχε δεχτεί από τον ΕμΠαπέ τέσσερα γκολ. Η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα ήταν για τους Γκάουτσος μια ωραία ένεση ηθικού, η διοργάνωση όμως εκείνου του Κόπα Αμέρικα ήταν τόσο εκτός λογικής που ήταν δύσκολο να δεις τα παιγνίδια του σαν ματς κανονικού ποδοσφαίρου. Ο κορωνοϊός θέριζε, τα γήπεδα ήταν άδεια, οι ομάδες πήγαιναν στη Βραζιλία κι έφευγαν αυθημερόν, οι παίκτες αγωνίστηκαν ανόρεχτα: όλα ήταν στον αέρα μέχρι και τρεις μέρες πριν το λατινοαμερικάνικο πανηγύρι ξεκινήσει. Κάποιος θα κέρδιζε το τρόπαιο, αλλά το να έβγαιναν και συμπεράσματα ήταν υπερβολικό. Και δεν βγήκαν. Μπορεί να βγουν στο ματς με τους Ιταλούς; Σαφώς και ναι. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κανονικές συνθήκες (αν δηλαδή δεν διοργάνωνε το παγκόσμιο κύπελλο το Κατάρ αλλά μια οποιαδήποτε άλλη χώρα) τώρα θα ξεκινούσε το μουντιάλ. Και μια Αργεντινή σαν αυτή που είδαμε χθες βράδυ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι στη διοργάνωση κομπάρσος.          

Χάρη στο Ντοναρούμα

Η αποτελεσματικότητα της Αργεντινής στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στους Ιταλούς ήταν καταπληκτική και η υπεροχή της στο δεύτερο ημίχρονο εντυπωσιακή. Ο έλεγχος της μπάλας και του παιχνιδιού, τα αμυντικά κλεισίματα, οι εναλλαγές θέσεων και η ταχύτητα στην επίθεση γονάτισαν τους Ιταλούς που γλύτωσαν από ένα ιστορικό διασυρμό χάρη στον Ντοναρούμα. Οι δικαιολογίες για τις απουσίες που υπήρχαν στην χαμένη στα υπαρξιακά της προβλήματα πρωταθλήτρια Ευρώπης ισχύουν μέχρι ένα σημείο: έλειπαν από τον Ζορζίνιο και ο Βεράτι και ο Ινσίνιε, ο Μπερναρντέσκι δεν είναι Κιέζα, ο Μπελότι πάλευε αλλά χωρίς να ξέρεις μπάλα αυτό δεν είναι και πολύ χρήσιμο, αλλά το θέμα δεν είναι οι αποκλεισμένοι από το μουντιάλ Ιταλοί, είναι οι Αργεντίνοι που επέστρεψαν.

Πολλά νέα κόλπα

Ο Λιονέλ Σκαλόνι που ανέλαβε την Αργεντινή το 2018, πριν καλά καλά γίνει 40 χρονών, παρουσίασε μια ομάδα από τα παλιά: σκληρή όσο πρέπει, με νοοτροπία επιθετική, τακτική ευρωπαϊκή και φινέτσα λατινοαμερικάνικη – αυτό ήταν πάντα η Αργεντινή. Από την ομάδα που απέτυχε το 2018 στη Ρωσία έχει μείνει μόνο το 4-3-3 που έχει όμως πλέον τους κατάλληλους υποστηρικτές. Η μεσαία γραμμή με τους Ντε Πολ, Ροντρίγκεζ και Λο Σέλσο δεν είναι θεαματική, αλλά προστατεύει σωστά την άμυνα και δουλεύει τέλεια για τους τρεις μπροστά. Δεξιά στην άμυνα βρέθηκε ο Μολίνα για να συμπληρώσει την τετράδα, ο πάγκος είναι γεμάτος και χρησιμοποιείται και το σπουδαιότερο βρέθηκε όχι ένα άλλα δυο φορ. Ο Λαουτάρο μπορεί να παίξει στη θέση κατά συνθήκη, αλλά ο 21χρονος Αλβαρες (σχολή Ρίβερ Πλέιτ και ήδη παίκτης της Μάντσεστερ Σίτυ) είναι έτοιμος να γίνει το νέο αστέρι του ποδοσφαίρου τους: φοράει το 9 και καταλαβαίνεις ότι αυτό και μόνο του ταιριάζει. Πάνω από όλους όμως υπάρχει πάλι ο Μέσι: η παρουσία του στο Γουέμπλεϊ, στο οποίο με την Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει ένα Τσάμπιονς λιγκ, ήταν επιβλητική – κι όχι μόνο γιατί «ξεκλείδωσε» το ματς δημιουργώντας το γκολ του 0-1. Ο Μαντσίνι άλλαζε τη μεσαία γραμμή προσπαθώντας να βρει τρόπους να τον περιορίσει: ήταν αδύνατο. Ο Μέσι ο χθεσινός δεν είχε καμία σχέση με το Μέσι της Παρί – και γιατί είχε γύρω του πολλούς που έπαιζαν για αυτόν, είτε τρέχοντας είτε αξιοποιώντας τις εμπνεύσεις τους. Κυρίως όμως γιατί ήταν υγιής. Κάτι που όπως αποκάλυψε δεν ήταν πέρυσι το χειμώνα.

Για όλα έφταιγε τελικά ο Covid

Την παραμονή του ματς ο Μέσι αποκάλυψε ότι πέρασε ένα χειμώνα με τεράστια προβλήματα εξαιτίας του Covid. O Αργεντίνος είπε ότι αρχικά εμφάνισε μερικά από τα κλασικά συμπτώματα του ιού δηλαδή πονόλαιμο, πυρετό και βήχα. Ωστόσο, όταν υποχώρησαν αυτά, κι αφού είχε ξεπεράσει υποτίθεται το πρόβλημα κι επέστρεψε στις προπονήσεις, εμφάνισε αναπνευστικά προβλήματα. «Με άφησε με επιπτώσεις στα πνευμόνια μου. Επέστρεψα και επί 1,5 μήνα δεν μπορούσα να τρέξω γιατί είχαν επηρεαστεί οι αναπνοές μου» είπε κι αποκάλυψε ότι πιέζοντας τον εαυτό του να επιστρέψει στο γήπεδο, απλώς επιδείνωσε τη θέση του.

«Επέστρεψα νωρίτερα από ό,τι έπρεπε, δεν μπορούσα να προπονηθώ κι αυτό με πήγε πίσω. Αλλά, δεν άντεχα άλλο, ήθελα να τρέξω, να παίξω. Ήθελα να συνεχίσω. Και στο τέλος, χειροτέρεψα» παραδέχτηκε. Αποκάλυψε επίσης ότι όλα αυτά συνέβησαν πριν τα ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς λιγκ. «Οταν άρχισα λίγο να στέκομαι στα πόδια μου έφτασαν τα ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης» είπε. «Δεν μπορούσα να λείπω και δήλωσα έτοιμος, ενώ δεν ήμουν» τόνισε αποκαλύπτοντας πως ο τρόπος που ήρθε ο αποκλεισμός από τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν κάτι που στην Παρί προκάλεσε σοκ. «Σκότωσε εμένα και όλη την ομάδα και όλο το Παρίσι, γιατί είχαμε μεγάλα όνειρα για τη διοργάνωση» συμπλήρωσε και συνέχισε: «το αποτέλεσμα με τον τρόπο που ήρθε ήταν γροθιά».

Τα διάβαζα πριν το ματς των Αργεντίνων με την Ιταλία και σκεφτόμουν πόσα απίθανα γράφτηκαν για την περίπτωση του. Ο,τι γέρασε, ότι δεν αντέχει πια, ότι δεν προσαρμόστηκε στο Παρίσι, ότι δεν μπορεί. Ενώ απλά είχε προβλήματα με τον Covid – αυτός κι ένας Θεός ξέρει πόσοι ακόμα. Και μετά τον είδα χθες βράδυ να κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο κι ησύχασα: ό,τι και να είχε, λογικά του πέρασε. Και είναι έτοιμος για νέες περιπέτειες όπως και η Αργεντινή: που στο Κατάρ θα πάει για να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο κι όχι για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων όπως στη Ρωσία. Και θα έχει και τον Ντιμπάλα πανέτοιμο: χθες του χρειάστηκε το ελάχιστο για να κάνει το 0-3. Σε λίγους μήνες, όταν θα είναι πρωταγωνιστής σε μια ομάδα που θα τον πιστεύει κι όχι παγκίτης στη Γιούβε, θα ζητά μια θέση στην ενδεκάδα του  Σκαλόνι από την αρχή.  

Μόνο θλίψη και έπαρση

Από την άλλη υπάρχει μόνο θλίψη για τους Ιταλούς. Στο αντίο του Κελίνι ο Μπονούτσι μοίραζε αγκωνιές κι ο Ντι Λορέντσο έδειχνε ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα της Σκουάντρα Ατζούρα είναι η έλλειψη αμυντικών. Αλλά και η έπαρση που τη χτύπησε ως παλιά ασθένεια μετά την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού. Παραμονή του ματς ο Μαντσίνι είπε πως αυτό είναι το ματς του τέλους της ομάδας που κατέκτησε το Euro και πως θα καλεί πλέον νέους για να φτιάξει την ομάδα που θα κερδίσει το μουντιάλ του 2026. Ξεχνώντας (;) πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να βρει πρώτα μια ομάδα ικανή να περάσει τον προκριματικό αρχικά και τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης στη συνέχεια. Όλα αυτά οι Ιταλοί έχουν να τα καταφέρουν από το 2006. Και μιλάνε για κατάκτηση του μουντιάλ του 2026, αν είναι δυνατόν…