Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ στο μπάσκετ θα παίξουν φέτος πολλές φορές – μπορεί και δέκα. Δύσκολα θα μου δίνουν αφορμές για να γράφω κάθε φορά για τα παιγνίδια τους. Ωστόσο αυτό το πρώτο μεταξύ τους ραντεβού, επιτρέπει να γίνουν δυο επισημάνσεις που αφορούν δυο μεγάλα, στα ομαδικά σπορ θέματα: τη δυσκολία της αντικατάστασης μιας σπάνιας προσωπικότητας και τη δύναμη της έδρας. 

Πρώτη φορά μόνοι

Πέρυσι, στο πρώτο ματς των τελικών του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ, ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε εμφανίσει ένα Παναθηναϊκό πολύ διαβασμένο και έξυπνο που με πρωταγωνιστή στην επίθεση τον Νικ Καλάθη έκανε το 0-1 κόντρα στο προγνωστικό κι έβαλε τον Ολυμπιακό σε περιπέτειες: για να γυρίσει η σειρά των τελικών χρειάστηκε όλο το ρεπερτόριο του Βασίλη Σπανούλη. Φέτος ο Πεδουλάκης προετοίμασε ένα ΠΑΟ έτοιμο να περιορίσει το Σπανούλη που πέρυσι του πήρε το πρωτάθλημα. Αλλά ξέχασε κάτι σημαντικό: ότι στο μεταξύ δεν υπάρχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Η πρώτη φορά στο ΣΕΦ χωρίς τον Διαμαντίδη έγινε για τον ΠΑΟ εφιάλτης.

Δεν συνηθίζεται η απουσία

Γίνεται συχνά ένα λάθος με τους μεγάλους παίκτες στα ομαδικά σπορ: μπερδεύουμε την παρακμή τους με την απουσία τους. Η παρακμή ενός μεγάλου παίκτη δημιουργεί πάντα δυσκολίες σε μια ομάδα συνηθισμένη να κερδίζει πολύ. Ο παίκτης που καθαρίζει για χρόνια, όταν μεγαλώσει, φορτωμένος από το βάρος πολλών σεζόν και συχνά με πόνους στις αρθρώσεις, παίρνει λιγότερες πρωτοβουλίες και η συμμετοχή του είναι υποχρεωτικά πιο μικρή – η ομάδα κάπως το πληρώνει. Οι δυσκολίες του ΠΑΟ στο μπάσκετ ξεκίνησαν τα δυο τελευταία χρόνια, όταν ο Διαμαντίδης δεν μπορούσε να εγγυηθεί πλέον τριάντα λεπτά αγωνιστικής έντασης. Όμως ποτέ ο ΠΑΟ με τον Διαμαντίδη δεν θα πάθαινε από τον Ολυμπιακό αυτό που του συνέβη το βράδυ της Δευτέρας τέτοια εποχή διότι αρκούσαν δέκα λεπτά του Διαμαντίδη για να φρενάρει τον αντίπαλό του: ο Διαμαντίδης ακόμα και στις μέτριες επιθετικές βραδιές του, μπορούσε πάντα να παίξει με το μυαλό των αντιπάλων του, να πάρει φάουλ, να μοιράσει σωστά τη μπάλα, να αναγκάσει τον Ολυμπιακό να ξοδέψει προσοχή και ενέργεια πάνω του. Τα δυο τελευταία χρόνια ο Διαμαντίδης δύσκολα άντεχε μέχρι το τέλος και μάλιστα όταν έπρεπε να δώσει ματς συνεχόμενα (στα play off της Ευρωλίγκα ή στο πρωτάθλημα) η κούρασή του τον φρέναρε – αλλά είναι πολύ διαφορετικό το να έχεις ένα κουρασμένο Διαμαντίδη από το να μην τον έχεις καθόλου. Κάποιοι πίστευαν ότι με καλές μεταγραφές, μια νέα ομάδα, νέα σχήματα κτλ, τον κουρασμένο Διαμαντίδη θα τον αντικαταστήσεις εύκολα. Σε βάθος χρόνου ίσως – στην αρχή είναι δύσκολο. Ειδικά στο πρώτο δύσκολο ματς χωρίς αυτόν μοιάζεις χαμένος, είσαι χαμένος: η ομάδα είσαι σαν καινούργιο αυτοκίνητο χωρίς οδηγό.

Μου θυμίζει το Ζιντάν

Η περίπτωση του Διαμαντίδη στο μπάσκετ, θυμίζει την περίπτωση του Ζινεντίν Ζιντάν στο ποδόσφαιρο: ο Ζιζού στην παρακμή του πήγε τη Γαλλία στον τελικό του μουντιάλ του 2006. Η ίδια ομάδα, με κανα δυο καλούς παίκτες παραπάνω, απέτυχε παταγωδώς στο Euro του 2008, αλλά και στο μουντιάλ του 2010. Πήρε καιρό σε όλους να μην ψάχνουν τον αρχηγό τους. Το μπάσκετ είναι πιο εύκολο: ο ΠΑΟ μπορεί να ενισχυθεί με ένα – δυο περιφερειακούς και να παίξει καλύτερο μπάσκετ από αυτό που παίζει. Εχει μια νέα ομάδα και είμαστε στην αρχή της σεζόν. Αλλά η ζωή χωρίς τον Διαμαντίδη θα είναι δύσκολη κι απόψε υπήρξε μια πρώτη απόδειξη.

Εγγύηση θεάματος

Κι ο Ολυμπιακός; Ο Ολυμπιακός μοιάζει ομάδα φτιαγμένη για να γεμίζει το ΣΕΦ: έχω την εντύπωση πως όποιος αγαπάει το μπάσκετ θα ευχαριστηθεί μεγάλα και ωραία ματς στο Φάληρο. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου, βασισμένη στη γνωστή πίεση στη μπάλα που εγγυόνται στα εντός έδρας ματς οι καλοί περιφερειακοί παίκτες, όταν μπορεί να τρέξει, μπορεί όχι απλά να κερδίζει, αλλά να το κάνει και πολύ θεαματικά – αρκεί να θέλει να παίξει γρήγορα στο σετ παιγνίδι. Είναι φανερό πως ο Χάκετ, ο Λοτζέσκι και πιστεύω και ο Γκριν γουστάρουν πολύ το ελληνικό κοινό – αρκεί να δείτε το σποτάκι με το οποίο η Nova προβάλει τα ματς της Ευρωλίγκας: σε αυτό ο Λοτζέσκι λέει ότι Ευρωλίγκα για αυτόν είναι η καυτή έδρα της ομάδας. Ο Χάκετ και ο Λοτζέσκι γουστάρουν τους ηρωϊσμούς, την αποθέωση, τα μεγάλα σουτ, το χειροκρότημα του κοινού που επιβραβεύει δύσκολες επιλογές ή ακόμα και άμυνες πανέξυπνες, που είναι σπεσιαλιτέ του σκληρού ιταλοαμερικάνου κυρίως. Ο Γκριν φάνηκε στο πρώτο ντέρμπι να χει κι αυτός ενθουσιαστεί με την πιθανότητα να ξεσηκώνει τον κόσμο. Σε σχέση με τα εκτός έδρας ματς, όπου όλα είναι διαφορετικά, στο ΣΕΦ το γκάζωμα που δίνουν σε κάποιες στιγμές στην ομάδα αυτοί είναι καθοριστικό: για όλα τα υπόλοιπα αρκεί η σοφία του Σπανούλη (που στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν δεν εκβίασε τίποτα), η συνέπεια του Πρίντεζη και η όρεξη των υπόλοιπων να πάρουν προσπάθειες. Ο Ολυμπιακός δεν θα κερδίσει όλα τα δύσκολα ματς που θα δώσει στο ΣΕΦ – ειδικά αν δεν δυναμώσει στη θέση πέντε και δεν βρει κάποιον ακόμα να παίζει σωστά με πλάτη στο καλάθι, ώστε να μην το κάνει αυτό μόνο και πάντα ο Πρίντεζης. Αλλά θεωρώ δεδομένο ότι έτσι όπως είναι κατασκευαστικά φτιαγμένος, ακόμα και χωρίς προσθήκες (που του χρειάζονται), τα ματς στο ΣΕΦ θα είναι πολύ εντυπωσιακά διότι η χημεία της εξέδρας με την ομάδα καλύπτει αδυναμίες και κυρίως επιβάλει στην ομάδα να πατάει γκάζι και να σκέφτεται και την επίθεση.

Το μυαλό και το πρόβλημα

Στον Ολυμπιακό το ζήτημα είναι η νοοτροπία και το μυαλό – δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι ο Αγραβάνης δεν αγωνίστηκε μετά τις τρέλες στη Μαδρίτη. Τα δυο πρώτα σημαντικά ματς της σεζόν, το ματς στη Μαδρίτη και το ντέρμπι, δίνουν μια πλήρη εικόνα αδυναμιών και δυνατοτήτων: ο Ολυμπαικός μπορεί να παίξει καλύτερα και χειρότερα, αλλά δείχνει αμέσως τι θέλει και τι δεν ξέρει. Ο ΠΑΟ από την άλλη είναι πολύ καινούργιος κι έχει να περάσει ένα εμπόδιο ψυχολογικό, πολύ μεγάλο: Διαμαντίδης δεν προκύπτει κατά παραγγελία και πολλοί θα υποφέρουν από την μοιραία σύγκριση μαζί του. Το ματς που κάνει στο ΣΕΦ είναι ένα ακόμα μέτριο ματς μιας ανολοκλήρωτης ομάδας που τώρα συνειδητοποιεί τη φυγή του αρχηγού της. Με τον Ολυμπιακό συνέβη κάτι άλλο: στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν έπαιξε για να δείξει δυνατότητες. Τις είδαμε και τις έχουμε δει σε κάποιες στιγμές και πέρυσι. Το καλό νέο είναι ότι πέρυσι αυτές τις δυνατότητες τις έδειχνε όταν έπαιζε στην έδρα του τσιτωμένος, με την πλάτη στον τοίχο, στα «κόκκινα». Αυτή τη φορά το ντέρμπι το πήρε αφήνοντας την αίσθηση ότι μπορεί να παίξει και καλύτερα. Γεγονός για αυτή την ομάδα σημαντικότερο από ότι η ίδια η νίκη.