Από τις πολλές αντιδράσεις που υπήρξαν μετά την απόφαση του Κώστα Σλούκα να συνεχίσει στον Παναθηναϊκό ξεχώρισα δυο: αυτή του Γιώργου Πρίντεζη κι αυτή του Σακίλ ΜακΚίσικ. Ο Πρίντεζης είπε «ο κάθε άνθρωπος παίρνει τις δικές του αποφάσεις και ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», και πρόσθεσε πως «ο καθένας σκέφτεται και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις όπως πιστεύει καλύτερα για εκείνον, την οικογένειά του, τον εγωισμό του και αυτά που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει». Ο ΜακΚίσικ από την μεριά του είπε μόνο μια φράση: «ποτέ δεν γυρνάς την πλάτη στην οικογένεια, ακόμα κι όταν αυτή σου γυρνάει την πλάτη». Ο Πρίντεζης με την ψυχραιμία του εξήγησε πως για τις προσωπικές αποφάσεις κάθε συζήτηση είναι περιττή: ο καθένας πορεύεται όπως νομίζει. Ο ΜακΚίσικ, που μέχρι να βρει στον Ολυμπιακό την οικογένεια που έψαχνε είχε γυρίσει όλο τον κόσμο, υπογράμμισε την αξία της σιγουριάς προσθέτοντας όμως και την διάσταση της πραγματικότητας: στην οικογένεια δεν γυρνάς την πλάτη, αλλά και η οικογένεια εν προκειμένω δεν σου φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο. Όχι στην διαπραγμάτευση, τις λεπτομέρειες της οποίας ο Αμερικάνος αγνοεί, αλλά στη διάρκεια της χρονιάς για την οποία κάτι προφανώς θα ξέρει. Αλλά ό,τι έγινε έγινε.  

Μια ιστορία εγωισμών

Η απόφαση του Σλούκα να πάει στον ΠΑΟ είναι κυρίως η συνέχεια μιας ιστορίας σύγκρουσης μεγάλων εγωισμών, αλλά είναι και κάτι άλλο: η απόδειξη του πόσο η συνύπαρξη του Σλούκα με τον Βασίλη Σπανούλη τον καθόρισε. Ο Σλούκας συνάντησε τον Σπανούλη στον Ολυμπιακό όταν ήταν είκοσι χρονών, κομμάτι μεγάλος για να τον παρακολουθεί με δέος, αλλά και κομμάτι άγουρος, ώστε να μην εντυπωσιαστεί από την γενικότερη παρουσία του. Η συνύπαρξη με κάποιο τρόπο τον σημάδεψε. Ο Σπανούλης τον καθόρισε. Δεν αναφέρομαι στη συμπεριφορά του Σπανούλη, όσο στην αντιμετώπιση που αυτός είχε από όλους τους άλλους. Αυτή η αντιμετώπιση νομίζω ότι έγινε για τον Σλούκα το βασικό ζητούμενο και για την δική του καριέρα: ο τρόπος που θα ήθελε να του φέρονται. Πιθανότατα να θεωρεί ότι η πραγματική καταξίωση έρχεται μόνο αν εξασφαλίσεις με κάποιο τρόπο αυτού του είδους την αντιμετώπιση από την ομάδα, τους προπονητές, τη διοίκηση κτλ.

Όταν τρία χρόνια πριν ο Ολυμπιακός του ζήτησε να γυρίσει ο Σλούκας είδε πιθανότατα στην πρόταση αυτό το είδος της αναγνώρισης. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ο Ολυμπιακός, ο κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας για την ακρίβεια, ήθελε τις υπηρεσίες ενός καλού παίκτη, όχι ένα νέο Σπανούλη. Με τον Κill Bill άλλωστε δεν ολοκλήρωσε και τη σχέση του μαζί του με τον καλύτερο τρόπο.  

Η ασταμάτητη σύγκριση

Τον Σλούκα τον καταδιώκει η σύγκριση με τον Σπανούλη – σύγκριση κατά την γνώμη λανθασμένη, αλλά κι από αυτές που έβρισκε μπροστά του. Ο Σλούκας δεν κόπιαρε τον Σπανούλη, όσο κι αν βρήκε σατανικά μπροστά του προπονητές που είχε κι αυτός. Η σχέση με τον Ομπράντοβις πχ είναι ολότελα διαφορετική: ο Σπανούλης μετά από ένα σημείο δεν τον άντεχε, ο Σλούκας δεν είχε τον παραμικρό πρόβλημα παρά τις φωνές του Ζοτς. Επίσης και η σχέση με τον Μπαρτζώκα υπήρξε διαφορετική: ο Σλούκας έχει υπάρξει αγαπημένο παιδί του Μπαρτζώκα, ο Σπανούλης (για να το πω κομψά) κάτι τέτοιο δεν έχει υπάρξει ποτέ. Αλλά τα αγαπημένα παιδιά έχουν πολλές φορές ένα πρόβλημα: δεν αντέχουν η οικογένεια να τους γυρνάει την πλάτη, για να θυμηθούμε και τον καλό ΜακΚίσικ.        

Ο Σλούκας δεν θα μπορούσε να γίνει Σπανούλης – έχουν άλλο τρόπο παιγνιδιού, άλλες καταβολές, άλλη βαρύτητα, άλλο status. Προφανώς όμως ο Σλούκας πιστεύει πως καταξίωση είναι να σου φέρονται  όπως στον Σπανούλη – και τίποτα άλλο. Υπο αυτό το πρίσμα η τετράωρη συζήτηση με τους Αγγελόπουλους επηρέασε την απόφασή του όσο και η συμπεριφορά του Μπαρτζώκα τον τελευταίο ειδικά χρόνο: ο Σλούκας έφυγε από την συνάντηση και δεν είναι δυνατόν να μην σκέφτηκε ότι ο Σπανούλης θα είχε άλλη αντιμετώπιση από όλους.

Αρκούν αυτά για να πάρεις την απόφαση να πας στον ΠΑΟ; Νομίζω ότι ο Σλούκας σκέφτηκε πως ο Σπανούλης σε μια ανάλογη στιγμή δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να αλλάξει στρατόπεδο: με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις – έκανε την ίδια επιλογή (και σε γενικές γραμμές για τους ίδιους λόγους) αλλά από την ανάποδη. Δεν υπάρχει σε αυτό καμία πρωτοτυπία: δεκαεπτά παίκτες έχουν πάει από τη μια ομάδα στην άλλη και άλλοι το έχουν κάνει αλλά όχι απευθείας. Κι αν εξαιρέσει κανείς τον Ματ Λοτζέσκι, που στον ΠΑΟ πήγε για να βρει τον Νικ Καλάθη και να κάνουν το καζίνο της Πάρνηθας να αναστενάξει, όλοι οι άλλοι σχεδόν έχουν πάει από τον ένα στον άλλο για λόγους εγωιστικούς. Φυσικά και για τα χρήματα. Που όμως στην περίπτωση του Σλούκα δεν είναι αυτά που λέγονται και γράφονται: τα δέκα εκατομμύρια κτλ θα τα πάρει αν κερδίσει σε τρία χρόνια πρωταθλήματα και ευρωλίγκες – για την ώρα ο Σλούκας απλά εξασφάλισε τα χρήματα της πρώτης χρονιάς, που βέβαια δεν είναι και λίγα. Και δεν είναι και πρωτοεμφανιζόμενα: τα ίδια του έδινε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τρία χρόνια πριν, όταν τελικά υπέγραψε στον Ολυμπιακό για λιγότερα. Μάλιστα και τότε, πριν την επιστροφή στον Ολυμπιακό, είχε υπάρξει με τον ΠΑΟ από την μεριά του μια παραλίγο συμφωνία: είχε αποδοκιμαστεί για αυτό στο ΣΕΦ σε ένα ματς του Ολυμπιακού με την Φενέρ και την ίδια χρονιά είχε κάνει και κολακευτικές δηλώσεις για το κοινό του ΠΑΟ. Αλλά τότε αποφάσισε τελικά να γυρίσει στον Ολυμπιακό για να γίνει Σπανούλης. Και σήμερα μοιάζει να έγινε ο Σπανούλης του ΠΑΟ.       

Η πίεση που λυγίζει

Στον Ολυμπιακό δεν αιφνιδιάστηκαν πιστεύω από αυτή του την απόφαση: το συνυπολόγισαν ακριβώς γιατί η διαδρομή είναι συνηθισμένη - αν ο Σλούκα έμενε στην Ελλάδα στον ΠΑΟ θα πήγαινε. Νομίζω ότι δεν τον φοβούνται ως αντίπαλο τον Σλούκα και γιατί οι τελευταίοι παίκτες που πήγαν από τον Ολυμπιακό στον ΠΑΟ (Λοτζέσκι, Παπαπέτρου κτλ) δεν κατάφεραν στους Πράσινους να δώσουν πολλά: η πίεση είναι τρομερή και συχνά σε λυγίζει – η εικόνα του Αγραβάνη στα τελευταία play off πχ, είναι ενδεικτική. Βέβαια ο Σλούκας είναι ο Σλούκας: το βιογραφικό του είναι γεμάτο προσφορά και επιτυχίες όπου αγωνίστηκε κι ο ΠΑΟ χρειαζόταν κάποιο για να στήσει αμέσως μια ομάδα γύρω του, ικανή να διαγράψει τα δυο τελευταία χρόνια των αποτυχιών.

Στον Ολυμπιακό λένε πως όταν μια ομάδα ξεκινά για να πάρει τον Καμπάτσο, τον Εξουμ, τον Πάντερ κτλ είναι προφανώς για τον αντίπαλό της καλύτερο το να καταλήξει στον Σλούκα, αλλά το θέμα δεν είναι τι κάνει ο ΠΑΟ (που είναι ακόμα ασχημάτιστος και για να τον κρίνουμε πρέπει να τον δούμε), αλλά τι κάνει ο ίδιος ο Ολυμπιακός. Που εξακολουθεί να μου μοιάζει απροετοίμαστος για εξελίξεις που ήταν πολύ πιθανές όπως η φυγή του Βεζένκοφ και του Σλούκα. Ο πρώτος δεν έχει αντικατασταθεί και ο δεύτερος θα είναι λάθος να μην αντικατασταθεί: το λέω γιατί ο Ντόρσεϊ δεν ενθουσιάζει (και δεν είναι και ελεύθερος), αλλά και γιατί μαθαίνω κάτι απόψεις του τύπου «η ομάδα έχει ακριβώς όσους γκαρντ είχε και πέρυσι και δεν χρειάζεται άλλος». Και δεν συμφωνώ.

Προδότες και ήρωες

Επι της ουσίας η κατάληξη της ιστορίας δεν έχει τίποτα πρωτότυπο: όπου κάποιοι βλέπουν ένα προδότη κάποιοι βλέπουν ένα ήρωα – το ξέρουμε και από τις περιπτώσεις του Φασούλα, του Σπανούλη, του Παπαπέτρου, αλλά και του Μπάγεβιτς και του Νικοπολίδη και του Μιχάλη Κωνσταντίνου κι άλλων πολλών. Στο μεταξύ για την ώρα γεννάνε τα κοκόρια του Μπαρτζώκα. Μετά και την υπογραφή του Σλούκα στον ΠΑΟ, η οπαδική ιστορία θα γράψει πως «έδιωξε τον προδότη», πως «τον είχε καταλάβει νωρίς», πως «αυτός έβαλε την ομάδα πάνω από όλα» κτλ. Ο Σλούκας είναι ένας ιδανικός εχθρός, η δημοφιλία του κόουτς ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. Ελπίζω ωστόσο, επειδή δεν είναι πολιτικός αλλά προπονητής, η προσήλωσή του κόουτς του Ολυμπιακού να είναι το πώς θα φτιάξει πάλι μια ομάδα σπουδαία γιατί αυτή του Βεζένκοφ και του Σλούκα δεν υπάρχει κι ο Ολυμπιακός του Μίροτις και του Ντόρσεϊ δύσκολα θα προκύψει. Και το τι θα κάνει ο Σλούκας στον ΠΑΟ δεν είναι θέμα που θα πρεπε να απασχολεί: υπάρχουν ανάγκες μεγάλες…