Δεν μου χει ξανατύχει αυτό που συμβαίνει με τον Ντάνιελ Χάκετ. Ο κόσμος, που καταλαβαίνει πως δεν γίνεται, μετά από αυτό που συνέβη πέρυσι με τον Γιανκ, ο Ολυμπιακός να βάλει ένα (ακόμα) στοίχημα και να τον κρατήσει, την ίδια στιγμή δυσφορεί στην ιδέα και μόνο ότι θα τον δει να παίζει σε κάποια άλλη ομάδα. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που λένε ότι μια ομάδα όπως ο μπασκετικός Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίρνει αλόγιστα ρίσκα, στεναχωριούνται αφόρητα για τη φυγή του Χάκετ, μολονότι γνωρίζουν ότι η παραμονή του θα ήταν ρίσκο και μάλιστα μεγάλο. Οι ίδιοι που λένε πρέπει να φύγει, αν τον είχαν μπροστά τους θα του φώναζαν «μείνε». Δεν μιλάμε για σχέση οπαδών με αθλητή, αλλά για μια ερωτική ιστορία. Από αυτές που δυστυχώς δεν έχουν πάντα καλό τέλος.

Δεν ήταν ο καλύτερος. Ε και;

Είναι ο καλύτερος ξένος που έχει παίξει στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια ο Χάκετ; Αναμφίβολα όχι: παίκτες όπως ο Εϊ Σι Λο, ο Χάινς, ο Χάντερ, ίσως και ο Λοτζέσκι είχαν προσφορά μεγαλύτερη – άλλωστε έμειναν και έπαιξαν όλοι και πιο πολύ. Σύνδεσε το όνομά του με πολλές κατακτήσεις τίτλων; Όχι φυσικά: ένα πρωτάθλημα κέρδισε κι αυτό όχι ως πρωταγωνιστής απόλυτος. Εβαλε κρίσιμα καλάθια από αυτά που έχουν μείνει αξέχαστα; Ακόμα κι όποιος πολύ τον αγαπάει, λίγα μεγάλα σουτ θυμάται – πέρυσι σε μια καλή σεζόν είχε 8 πόντους μ.ο. Ηταν Ολυμπιακός από μικρός; Όχι και δεν ξέρει ούτε κατά που πέφτει το Παπαστράτειο. Τότε γιατί όλοι σχεδόν τον αγαπάνε; Γιατί ο έρωτας είναι μια κατάσταση στην οποία δεν χωράνε λογικές εξηγήσεις.

Ειλικρινής και τίμιος

Όταν είχε έρθει ο Χάκετ, είχα διαβάσει στην Gazzetta, μια συνέντευξη του Ανδρέα Τρινκέρι, που το επιθετικό μπάσκετ το αγαπάει. Χωρίς κανείς να τον ρωτήσει είχε πει πως για τον ίδιο ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα της χρονιάς είναι αν ο Ντάνιελ θα μπορέσει να ταιριάξει με το Σπανούλη. «Είναι δυο ηγέτες και είναι πάντα δύσκολο για μια ομάδα να έχει δυο ηγέτες» είχε πει ο Ιταλός, «αλλά» πρόσθεσε «ποτέ κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τις δυνατότητες προσαρμογής του Χάκετ. Αν υπάρχει ένας που μπορεί να είναι ιδανικός συμπαίκτης για όλους, αυτός είναι ο Ντάνιελ». Με τον καιρό κατάλαβα τι ήθελε να πει ο Τρινκέρι: παίζοντας από την πρώτη μέρα σαν να έχει γεννηθεί στον Ολυμπιακό, ο Χάκετ ήρθε να προσθέσει ένα σωρό πράγματα που δεν κατάφερε ποτέ να μετρήσει καμία στατιστική. Πάθος, ενέργεια, δύναμη, βοήθεια στο συμπαίκτη, αυτοθυσία – αδύνατον να μην καταλάβεις ότι η προσαρμογή του στην ομάδα δεν ήταν ζήτημα ικανοτήτων, αλλά ένα είδος απόφασης ζωής. Και πάνω σε αυτή την απόφασή του ήρθε και γεννήθηκε μια σχέση με τον απλό κόσμο που πλημύριζε από αγάπη. Ο Χάκετ ήρθε για να μας ξαναθυμίσει ότι η αγάπη δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά τρόπος για να προσεγγίζεις τους ανθρώπους: τους συμπαίκτες αρχικά και τους οπαδούς στη συνέχεια. Ισως ο μόνος ειλικρινής και τίμιος τρόπος. 

Κανείς δεν πίστεψε πως θα λείψει τόσο

Όπως συμβαίνει πάντα με τους έρωτες, ο κώδικας επικοινωνίας του Χάκετ με την εξέδρα υπήρξε αμέσως ιδιαίτερος: κάθε ριμπάουντ, κάθε κλέψιμο, κάθε καλάθι, κάθε άμυνα στην αδύναμη πλευρά, κάθε νταϊλίδικη κίνηση με την πλάτη κόντρα σε αντιπάλους δεκαπέντε πόντους ψηλότερους, ήταν λόγος για να καμαρώνεις, γιατί η αγάπη σου δεν πάει στράφι. Ακόμα και οι μικροί θεατρινισμοί του Ντάνιελ, (το σπάσιμο του κεφαλιού στο πλάι, το χτύπημα του στήθους κάθε φορά που έβγαζε μια άμυνα, το υψωμένο χέρι όταν ευστοχούσε σε ένα τρίποντο εν στάση), έγιναν τα μικρά τελετουργικά που ο ερωτευμένος μαζί του κόσμος περίμενε, κάθε φορά ως απόδειξη του πόσο καλά τον ξέρει. Ο Χάκετ δεν έκανε ποτέ μεγάλες δηλώσεις: ό,τι είχε να πει το έλεγε μέσα στο γήπεδο – το φώναζε, δυνατά και επιβλητικά, σε όποιον το καταλάβαινε. Κυρίως ό,τι έκανε ήταν αυθεντικό: ένοιωθες ότι δεν τον ένοιαζε ποτέ ο χρόνος συμμετοχής, ότι ποτέ δεν ασχολήθηκε με τα στατιστικά του, ότι τίποτα στο παιγνίδι του δεν γινόταν με στόχο το χειροκρότημα – και ίσως γιατί αυτό, αυτό ειδικά το κέρδιζε αβίαστα. Μερικές φορές το παιγνίδι του ήταν μια σειρά από επαναλαμβανόμενες προβλέψιμες ενέργειες, αλλά δεν είναι και η ρουτίνα κάτι, που όταν ερωτευόμαστε, αγαπάμε; Κυρίως ο τύπος σε έκανε να πιστεύεις πως είναι από ατσάλι ολόκληρος κι όχι μόνο η καρδιά του: τη βραδιά που τραυματίστηκε, μολονότι όλοι κατάλαβαν πως το «λιοντάρι» πληγώθηκε, κανείς δεν πίστευε πως θα λείψει τόσο πολύ. Δεν υπάρχει χειρότερος παραμορφωτικός καθρέφτης της πραγματικότητας από τον έρωτα.

Η λογική λέει

Η λογική λέει πως ο Ολυμπιακός δεν μπορεί για δεύτερη χρονιά να ποντάρει σε κάποιον που θα χρειαστεί παιγνίδια και ίσως και μήνες για να βρει τη φόρμα του. Ο Χάκετ δεν είναι αρτίστας, είναι πολεμιστής και δύσκολα θα μπορούσε να καμουφλάρει την έλλειψη ρυθμού με τεχνικές ενέργειες: αυτό το έκανε σχεδόν πάντα ο Λοτζέσκι π.χ, που κάθε φορά που γυρνούσε από τραυματισμούς προσπαθούσε να προσφέρει παίζοντας λιγότερο. Ο Χάκετ μοιάζει πολύ δύσκολο να δώσει αυτό που μπορεί χωρίς να φτάσει στο 100%: το εγχειρισμένο πόδι του θα χρειαστεί για καιρό ακόμα φροντίδα. Επίσης το ίδιο το παιγνίδι του είναι αμφίβολο αν είναι αυτό που χρειάζεται ο Ολυμπιακός του μέλλοντος. Μετά τα όσα είδαμε φέτος είναι κατανοητό ότι η ομάδα χρειάζεται καλύτερα σουτ από την περιφέρεια, πιο πολύ δημιουργία, σίγουρα κάποιους ξένους που να μπορούν κατά περίσταση να γίνουν και πρωταγωνιστές: ακόμα και καλά να ήταν ο Χάκετ κάποιος προβληματισμός για τις δυνατότητες της επιθετικής του προσφοράς θα υπήρχε. Αλλά όλα αυτά τα λέει η λογική, την στιγμή που η καρδιά από το χωρισμό υποφέρει.      

Η καρδιά λέει άλλα

Ο Σφαιρόπουλος έκλαψε όταν τον πήρε να του πει ότι δεν θα συνεχίσει. Εκλαψε κι ο Ντάνιελ. Θα έκλαιγε πιστεύω ο καθένας. Το μήνυμα του αντίο του («να αγαπάτε την ομάδα…») ήταν ό,τι πιο αληθινό έχει πει ξένος παίκτης: όσοι αγαπιούνται δύσκολα βρίσκουν τα σωστά λόγια όταν χωρίζουν – ο Ντάνιελ το κατάφερε κι αυτό. Ο Ολυμπιακός θα κάνει καλά να τον παρακολουθεί εκεί που θα πάει: ο κόσμος πάντα θα ελπίζει ότι μπορεί να τον ξαναδεί, ακόμα κι αν όλοι κατά βάθος γνωρίζουν πως αυτό είναι δύσκολο – ο χρόνος γλυκαίνει τον πόνο, κι όταν αυτός περάσει είσαι ήδη θύμα μιας αγάπης καινούργιας. Μένουν μόνο αναμνήσεις, εικόνες, όρκοι και υπερβολές με τις οποίες μετά από καιρό γελάς. Τα σκέφτεσαι όλα λογικά και τα βάζεις σε τάξη, αλλά είναι νωρίς ακόμα για τέτοια κόλπα. Τώρα απλά καταφεύγεις στη λογική για να παρηγορήσεις την καρδιά, αλλά δεν γίνεται. Λες αντίο στον Χάκετ γιατί «έτσι πρέπει». Αλλά κανένα «πρέπει» δεν κάνει μια καρδιά να πονάει λιγότερο. Και το «μείνε» το χεις κάτω από τη γλώσσα…