Κάπου κάπου πρέπει να λέμε και καμιά διδακτική ιστορία, όταν κι εφόσον η επικαιρότητα μας το επιτρέπει. Διδακτική ιστορία είναι αυτή που μας προέκυψε μετά την περίφημη απόρριψη του αιτήματος του Ολυμπιακού για αναβολή του αγώνα του με τον ΠΑΟΚ από την πλειοψηφία των ομάδων της Σουπερλίγκας. Ας θυμηθούμε τι έγινε. Και μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα σας παρακαλώ.

Κοίταξαν όλοι το συμφέρον τους

Μια εβδομάδα πριν λοιπόν ο Ολυμπιακός υπέβαλε αίτημα αναβολής του ματς με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα για να προετοιμαστεί καλύτερα για το παιγνίδι με την Φερεντσβάρος στην Βουδαπέστη. Ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλίσει για αυτό την συναίνεση του ΠΑΟΚ, που κι αυτός θα ήθελε να πάει στη ρεβάνς του ημιτελικού του κυπέλλου με τον ΠΑΟ χωρίς να δώσει ενδιάμεσα το δύσκολο ματς με τον Ολυμπιακό. Οι δυο ομάδες κοίταξαν το συμφέρον τους και οι αντίπαλοί τους το δικό τους.

Η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ κινητοποιήθηκαν και βρήκαν σχετικά εύκολα έξι- επτά πρόθυμους να απορρίψουν το αίτημα, που για να περάσει χρειαζόταν την σύμφωνη γνώμη δέκα ομάδων. Κατά την γνώμη μου ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ λειτούργησαν μάλλον κοντόφθαλμα γιατί έχασαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα ωραίο προηγούμενο, που θα τους βοηθούσε και τους ίδιους προσεχώς. Μπορεί σήμερα οι δυο ομάδες αυτές να δυσκολεύονται να μπουν σε ευρωπαϊκούς ομίλους (πόσο μάλλον να προκριθούν από αυτούς), αλλά αργά η γρήγορα θα τα καταφέρουν και θα τους ήταν βολικό να έχει υπάρξει ένα προηγούμενο αναβολής, που μελλοντικά θα τους είναι χρήσιμο. Στη θέση τους θα άλλαζα και τον σχετικό κανονισμό και θα απλοποιούσα το ζήτημα της αναβολής ενός αγώνα θέτοντας ως μόνη προϋπόθεση την συμφωνία των αγωνιζόμενων ομάδων – αλλά αυτό είναι μια δική μου προσέγγιση: οι ομάδες έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθούν την δική τους στρατηγική.

Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ συγκέντρωσαν τις ψήφους των φίλων τους και πέτυχαν την κανονική και προβλεπόμενη συνέχεια του πρωταθλήματος. Όχι μόνο. Κοινοποίησαν μέσω διαρροών και το γιατί τις αντίθεσης τους επικαλούμενους διάφορους λόγους – πραγματικούς ή λιγότερο πραγματικούς – ενώ η τελική απόφαση της λίγκας προβλήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις ως νίκη τους κτλ κτλ. Και μετά ο Ολυμπιακός που αντιμετώπισε μάλλον ψύχραιμα για τα δεδομένα του την σχετική απόρριψη του αιτήματός του πήγε στην Τούμπα και κέρδισε με το επιβλητικό 4-1 πετυχαίνοντας την πιο μεγάλη του νίκη εκεί από το 1964. Τέλος της ιστορίας; Όχι ακριβώς.

Δεν ήταν ποτέ οι βαθμοί

Στην Τούμπα ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε μόνο τρεις βαθμούς. Αναπτερώθηκε το ηθικό του ως ομάδα, έδειξε ότι οι νεοφερμένοι του είναι καλοί και χρήσιμοι παίκτες, είδε ως δια μαγείας την αυξανόμενη γκρίνια να σταματά ξαφνικά και μπορεί να προετοιμάσει το ματς της Βουδαπέστης με την Φερεντσβάρος με λίγη παραπάνω κούραση, αλλά και με λίγο παραπάνω σιγουριά που πάντα είναι χρήσιμη. Θα προκριθεί; Μόνο αν παίξει καλύτερα από όσο στο Καραϊσκάκη, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το αίτημα αναβολής: θα μπορούσε να την έχει πάρει και να είχε αποκλειστεί. Τι δεν θα είχε σε κάθε περίπτωση, αν οι υπόλοιποι συναινούσαν στην αναβολή; Τα κέρδη που έχει μετά την νίκη στην Τούμπα. Δηλαδή παραπάνω αυτοπεποίθηση και πίστη στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος – η κορυφή είναι μακριά, αλλά οι ελπίδες του ότι θα φτάσει σε αυτή δεν είναι πλέον απλά μαθηματικές, παρά τις αντιξοότητες. Το πρόβλημα του άλλωστε δεν ήταν ποτέ βαθμολογικό: με όλα τα απίθανα που του έχουν συμβεί φέτος θα του αρκούσε να έχει κερδίσει εκείνο το αξέχαστο ματς στο Βόλο για να είναι τρεις βαθμούς μακριά από την πρώτη ΑΕΚ. Ιδια θα ήταν η θέση του, αν απλά είχε ολοκληρωθεί κανονικά (και με 1-1) το ντέρμπι με τον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη: θα είχε δυο βαθμούς παραπάνω έχοντας αποφύγει ένα μηδενισμό, που δεν είχε κανείς άλλος από τους συνδιεκδικητές του τίτλου.

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν ήταν ποτέ οι βαθμοί που χάθηκαν (με όλους τους δυνατούς τρόπους), αλλά η δυσάρεστη αίσθηση ότι κάτι γίνεται λάθος, η έρπουσα γκρίνια, η έλλειψη πίστης ότι η ομάδα του μπορεί να βελτιωθεί – ειδικά αυτό το τελευταίο είναι που μετά την Τούμπα μοιάζει να επέστρεψε κι όσο κρατήσει ο Ολυμπιακός θα είναι διεκδικητής κι ας είναι σήμερα τέταρτος.

Σοκολάτες και πολλά ευχαριστώ

Το αίτημα της αναβολής, υπό αυτό το πρίσμα, ήταν λάθος κι ο Ολυμπιακός είναι πολύ τυχερός που οι άλλοι δεν το δέχτηκαν: θα έπρεπε να τους έχει στείλει λουλούδια, γλυκά, σοκολάτες και πολλά ευχαριστώ. Κυρίως γιατί υπάρχει πιθανότητα η εξέλιξη της ιστορίας να τον βοηθήσει να καταλάβει κάτι πολύ σημαντικό: πως αυτό που σου φέρνουν νίκες όπως αυτή με τον ΠΑΟΚ, δεν στο δίνει κανένας έλεγχος του παρασκηνίου, κανένα κονκλάβιο προέδρων Ενώσεων, καμία ΚΕΔ και κανένας Μπαλτάκος – ούτε καν ο Βρούτσης που στον Γιάννη Αλαφούζο που τον είπε «άχρηστο» ούτε που τόλμησε να απαντήσει. Βοηθά στο μάθημα και το γεγονός ότι στην Τούμπα ένα λάθος κάποιων Γερμανών διαιτητών (ένα από τα μεγαλύτερα που είδαμε φέτος στο πρωτάθλημα) επέτρεψε στον ΠΑΟΚ να ισοφαρίσει. Κι αυτό όμως δεν σταμάτησε τον Ολυμπιακό διότι κανένα μεμονωμένο λάθος δεν μπορεί να σταματήσει μια καλή ομάδα που είναι στη μέρα της και έχει επιβάλει το παιγνίδι της να κερδίσει ακόμα και στην Τούμπα.

Το ξέρω καλά ότι είναι δύσκολο να παίζεις κόντρα σε ένα ολόκληρο σύστημα, λειτουργικότατο και εξαιρετικά οργανωμένο: το πιο βασικό όμως είναι να παίζεις ωραία στο γήπεδο. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Δεν σε βοηθάνε οι φωνές γιατί κανείς δεν ακούει. Δεν σε βοηθά η ένταση γιατί εύκολα μπορεί να προκληθούν επεισόδια. Δεν σε βοηθάνε οι καλόβολοι που τρέχουν να ανεβούν στο κάρο του νικητή γιατί όπως έχει αποδειχτεί σου κόβουν βαθμούς, όταν έχουν την ευκαιρία τους και ψάχνουν πάντα το επόμενο κάρο. Δεν σε βοηθάνε ούτε οι αναβολές. Σκεφτείτε ποια θα ήταν η βαθμολογία του πρωταθλήματος σήμερα αν το ματς στην Τούμπα δεν είχε γίνει και θα με καταλάβετε. Ο Ολυμπιακός θα βρισκόταν 8 βαθμούς πίσω από την ΑΕΚ κι επτά πίσω από τον ΠΑΟΚ και τον ΠΑΟ. Θα είχε ένα ματς λιγότερο, αλλά στην Τούμπα. Και θα του αρκούσε μέχρι να γίνει αυτό (που ένας Θεός ξέρει πότε θα γινότανε…) να είχε κάνει προηγουμένως ένα στραβοπάτημα για να πάει στην Τούμπα απλά για να παίξει. Χωρίς δηλαδή την πιθανότητα η νίκη να του αλλάξει κομμάτι την σεζόν του όπως πιστεύει κι αυτός κι ο κόσμος του από την Κυριακή το βράδυ.

Τι πρέπει να κάνουν

Αν στον Ολυμπιακό (και σε όλες τις ομάδες…) αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν για να έχουν μια ομάδα που να την αγαπάει ο κόσμος και να μην γκρινιάζει για τους προπονητές και τους παίκτες και να μην μουρμουράει για τις διοικήσεις η απάντηση είναι απλή: χρειάζεται να έχουν ομάδες που να μπορούν να κάνουν νίκες όπως αυτή που έκανε ο Ολυμπιακός στην Τούμπα ή όπως η νίκη που έκανε ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη πχ που μετά τον γκάζωσε. Οι νίκες με εφαρμογή ενός ωραίου παιγνιδιού, με εμφάνιση κυριαρχική και με πρωταγωνιστές ποδοσφαιριστές που ο κόσμος των αντιπάλων ζηλεύει, είναι το αντίδοτο απέναντι σε οποιοδήποτε σύστημα: δεν τις αποτρέπει ούτε ο πιο στημένος διαιτητής που μπορεί να υπάρξει στη γη. Βέβαια για να τις κάνεις χρειάζεται το 100% της προσοχής σου στο αγωνιστικό. Χρειάζεται να καταλαβαίνεις την ανάγκη  να έχεις ένα προπονητή με αληθινές εξουσίες, χρειάζεται να ξοδεύεις σωστά τα χρήματα σου, χρειάζεται να έχεις παίκτες που να κατανοούν την αποστολή και να μπορούν να δένονται και με τον σύλλογο: δεν είναι απλά αυτά. Είναι σαφώς απλούστερο να φωνάζεις ή να ασχολείσαι με Ενώσεις. Να καταγγέλλεις ή να ψάχνεις άκρες με τους γνωστούς πρόθυμους. Να σκορπάς λεφτά για επικοινωνία ή για λαμόγια. Και είναι αλήθεια πως ίσως κάποια από αυτά τα εύκολα, αν τα κάνεις σωστά, φέρνουν και τίτλους. Αλλά την πίστη ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ακόμα και στη χειρότερη χρονιά σου την φέρνει μόνο το ωραίο ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι η διδακτική ιστορία μιας χαμένης αναβολής για όποιον θέλει να καταλάβει τι σημαίνει αληθινή νίκη.

Με ρωτάτε συνέχεια τι μπορεί να περιμένει ο Ολυμπιακός από το CAS. Κατά την γνώμη μου καμία απόφασή του δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να πάει πχ ο Ολυμπιακός να κερδίσει στην OPAP Arena ή στη Λεωφόρο όσο επιβλητικά κέρδισε στην Τούμπα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα πάρει το πρωτάθλημα. Στο CAS μπορεί να μην κερδίσει τίποτα ή μπορεί να κερδίσει κάτι. Δεν έχει και τόση σημασία, πιστέψτε με…