Μια μικρή βόλτα στα μεγαλύτερα αθλητικά (κι όχι μόνο) site του πλανήτη σου επιτρέπει να καταλάβεις πως όλος  ο κόσμος έχει τρελαθεί με την Εμμα Ραντουκάνου, που επισκίασε ακόμα και το απόλυτα επιτυχημένο ντεμπούτο του Κριστιάνο Ρονάλντο στην επιστροφή του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Βλέπεις παντού την ευτυχία της, τη θαυμάζεις, σχεδόν την ζηλεύεις. Κάπου μέσα σου καταλαβαίνεις πως αν ισχύει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό «κατ΄εικόνα και ομοίωση» τις απτές αποδείξεις για αυτό μπορείς να τις βρεις μόνο σε ιστορίες σαν τη δική της. Δεν μιλάμε για ένα θρίαμβο στο US Open, αλλά για κάτι εντυπωσιακότερο: την εμφάνιση μιας Θεάς.   

Μετά τη νίκη της Ραντουκάνου στον ημιτελικό με τη Σάκκαρη είχα γράψει στην εφημερίδα πως η Μαρία Σάκκαρη δεν πρέπει να στεναχωριέται γιατί έχασε διότι στη Νέα Υόρκη έκανε φέτος καταπληκτικά πράγματα. Πρώτη από όλους μας η Σάκκαρη γνωρίζει πως αν δεν κατάφερε  να παίξει στον τελικό, αυτό οφείλεται σε κάτι που συμβαίνει στον αθλητισμό σπάνια μεν, πλην όμως είναι ένας από τους λόγους που έκανε πάντα το τένις δημοφιλέστατο: αναφέρομαι στην πιθανότητα να προκύψει από το πουθενά ένας αντίπαλος, μικρός σε ηλικία κι άγνωστος, αλλά απίστευτα ταλαντούχος και χαρισματικός. Μόνο που στην περίπτωση της Ραντουκάνου είχαμε την αποθέωση αυτής της πιθανότητας – δεν είναι απίστευτα ταλαντούχα και χαρισματική, αλλά είναι η απόλυτη ηρωϊδα ενός παραμυθιού χωρίς προηγούμενο. Όταν τα νιάτα προικίζονται με ένα τόσο σπάνιο ταλέντο αυτό που προκύπτει μαγεύει τον κόσμο. Η Σάκκαρη δεν μπορούσε να κάνει μάγια: η Ραντουκάνου μπορεί - η μικρή ήρθε από τη ζώνη του λυκόφωτους.

Στη γειτονιά του Ντέιβιντ Μπάουι

Οι Αγγλοι δικαίως ξετρελάθηκαν με αυτή την υιοθετημένη τους νέα σταρ. Η Ραντουκάνου γεννήθηκε στον Καναδά από Ρουμάνο πατέρα και κινέζα μητέρα – είναι ένα ακόμα παιδί μεταναστών, που έρχεται να μας θυμίσει πως το τένις είναι «σπορ της πλουτοκρατίας» μόνο στα άρρωστα μυαλά διάφορων ψεκασμένων. Στη Αγγλία βρέθηκε δυο χρονών, μεγάλωσε στο Λονδίνο, στο Μπρόμλεϊ, που πρέπει να έχει κάτι το μαγικό, αφού είναι και η γειτονιά του Ντέιβιντ Μπάουι. Οι γονείς της την παρακάλεσαν να μην παρατήσει ποτέ το σχολείο: πριν πάει στη Νέα Υόρκη για να παίξει στο αμερικάνικο Οpen πήρε το απολυτήριο Λυκείου με άριστα και έχει μια μεγάλη αγάπη για τα μαθηματικά. Δεν είναι η πιο μικρή που κέρδισε ποτέ το αμερικάνικο Open ή πόσο μάλλον ένα τουρνουά του Γκραν Σλαμ: η Μαρία Σαράποβα ήταν 17 χρονών όταν κέρδισε το Γουίμπλετον, η Στέφι Γκραφ ήταν 18 όταν θριάμβευσε στο Παρίσι και στα 16 της είχε παίξει ημιτελικό με τη Ναβρατίλοβα στη Νέα Υόρκη.

Χώρος για θαύματα

Το τένις είναι προνομιακός χώρος για θαύματα χαρισματικών πιτσιρικάδων και το γιατί το εξήγησε πολύ ωραία ο σοφός Ματς Βιλάντερ πριν τον χθεσινό τελικό: «ο μικρός σε ηλικία αθλητής είναι πάντα για τον αντίπαλό του ένα αίνιγμα – δεν ξέρεις πόσο καλά μπορεί να αγωνιστεί. Από την άλλη δεν κουβαλά παραστάσεις, δεν φοβάται μήπως του συμβεί κάτι που του έχει συμβεί προηγουμένως, δεν έχει στο μυαλό του δυσάρεστα προηγούμενα» είπε ο μεγάλος Σουηδός. Κι όμως η Ραντουκάνου είχε και δυσάρεστα προηγούμενα να ξεπεράσει κι αυτό είναι μια ακόμα από τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τον θρίαμβό της μοναδικό: στο Γουίμπλετον πριν λίγους μήνες η πορεία της ήταν εξίσου θεαματική μέχρι τον τέταρτο γύρο. Εκεί σταμάτησε, όχι γιατί ηττήθηκε από την Αυστραλέζα Τομλιάνοβιτς, αλλά εξαιτίας μιας κρίσης πανικού που την έπιασε στη διάρκεια του ματς, το οποίο και εγκατέλειψε. Για να επανεμφανιστεί στη Νέα Υπόρκη, μετά από μια και μόνη συμμετοχή σε ένα τουρνουά: πριν το US Open είχε παίξει σε ένα τουρνουά για κορίτσια της ηλικίας ης στο Σικάγο. Και μάλιστα το έχασε!

Καμία κάτι ανάλογο

Δεν είναι η κατάκτηση του US Open αυτό που προκαλεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον: είναι το πώς έφτασε σε αυτή. Η Ραντουκάνου πέρασε τρεις γύρους στο Γουίμπλετον ενώ έπαιξε σε αυτό με wild card (ως Αγγλίδα πρωταθλήτρια έφηβων) και ήταν στο 335 του κόσμου! Πήγε στις ΗΠΑ, μετά την εγκατάλειψη στο Γουίμπλετον εξαιτίας του στρες και έπαιξε τρεις προκριματικούς, γιατί ήταν νούμερο 150 στον κόσμο. Σε δέκα ματς που χρειάστηκε για να πάρει το τρόπαιο δεν έχασε σετ: δεν έπαιξε ούτε καν ένα τάι μπρέικ. Καμία από τις προηγούμενες απίστευτες αθλήτριες που κέρδισαν το τουρνουά στην ηλικία της δεν έχει να επιδείξει τίποτα ανάλογα!

Η Σαράποβα, όταν κέρδισε το 2004 τη Σερένα Γουίλιαμς στο Γουίμπλετον ήταν μικρότερη από τη Ραντουκάνου – ήταν μόλις 17 χρονών. Ηταν όμως ήδη στη δεκάδα των καλύτερων του κόσμου και είχε κερδίσει δυο τουρνουά στα 16 της. Το ίδιο και η Γκραφ – πριν κερδίσει το πρώτο της Γκραν Σλαμ ως 18χρονο «κορίτσι - θαύμα» είχε σκαρφαλώσει στην πρώτη πεντάδα και είχε δείξει πως αυτή θα ναι η διάδοχος της Κρις Εβερτ και της μεγάλης Ναβρατίλοβα. Εντυπωσιακό επίσης είναι το ίδιο το σενάριο της επιτυχίας της Ραντουκάνου: στον τελικό βρήκε μια άλλη απίστευτη περίπτωση, την υπέροχη Λέιλα Φερνάντεζ, δυο μόλις μήνες μεγαλύτερή της. Η Καναδέζα με πατέρα ποδοσφαιριστή από τον Ισημερινό και μητέρα από τις Φιλιππίνες απειλούσε να καταστρέψει το παραμύθι της με ένα δικό της! Και η δική της ιστορία ήταν από τα ίδια υλικά: κι αυτή κουβαλούσε τη γοητεία του απρόβλεπτου, την ορμή του ανερχόμενου, τον ενθουσιασμό του πρωτάρη. Κι επιπλέον είχε να επιδείξει και μια ανθεκτικότητα στο τουρνουά γυρίζοντας ματς που έμοιαζαν χαμένα με αντιπάλους πιο έμπειρους. Στην τελευταία της δοκιμασία η Ραντουκάνου είχε απέναντι της όχι απλά μια σπουδαία αντίπαλο, αλλά μια άλλη ηρωϊδα: τη σεβάστηκε, την έτρεξε και την κέρδισε. Με ένα καθαρό 2-0 χωρίς μεγάλα χτυποκάρδια: όπως όλες.

Ενας Τζόκοβιτς με φούστα

Εχοντας δει τη Ναβρατίλοβα και την Κρις Εβερτ, έχοντας απολαύσει εκείνη την απίθανη καταιγίδα που ήταν η Μόνικα Σέλες, έχοντας τη βεβαιότητα πως δεν θα ξαναϋπάρξει σε γήπεδο παίκτρια πιο συγκεντρωμένη από τη Γκραφ και πιο δυνατή από τις αδερφές Γουίλιαμς, έχοντας δει και τη Σαράποβα και τη Σαμπατίνι να καίνε καρδιές, παρακολουθούσα τα τελευταία χρόνια το γυναικείο τένις σαν ταινία με δράση αλλά χωρίς μεγάλες πρωταγωνίστριες: στην πραγματικότητα οι ωραίες περιπέτειες της Σάκκαρη ήταν ο μοναδικός λόγος. Αλλα η Ραντουκάνου είναι ένα θαύμα. Αν αντέξει στις ήττες (πράγμα καθόλου απλό, αφού είναι εύθραυστη σαν πίνακας ζωγραφικής), κάθε παιγνίδι της θα είναι μια εμπειρία απόλαυσης: η τύπισσα έχει βαλκανική πονηριά, καναδέζικη ανεμελιά, κινέζικη μεθοδικότητα κι ένα αέρα υπεροχής που μόνο όποιος έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο μπορεί να κουβαλάει στις αποσκευές της ζωής του. Θα μπορούσε να είναι ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο ή σπουδαία μαθηματικός – ό,τι θα θέλε. Αλλά θα ήταν κρίμα για το τένις να μην το τιμήσει με την παρουσία της.

Στις αέρινες κούρσες της, στα σερβίς με περιστροφές, στις γεμάτες τόλμη και δύναμη απαντήσεις της, στην άνεσή της να μπαίνει δυο και τρία μέτρα μέσα στο γήπεδο στο δεύτερο σερβίς της αντιπάλου της όποια κι αν είναι, σε αυτά τα απίθανα φορχαντ που κάνουν το μπαλάκι να φεύγει σαν στιλέτο στη μεγάλη διαγώνιο, βλέπεις όχι ένα παιγνίδι αλλά ένα αληθινό έργο Τέχνης: βλέπεις ένα Τζόκοβιτς με φούστα, που μοιάζει να λέει σε κάθε αντίπαλο «δεν θα σ αφήσω να κάνεις ούτε σετ». Αν βελτιώσει λίγο το παιγνίδι της στο φιλέ, κάτι που είναι απλό θέμα χρόνου, θα είναι είδηση μια ήττα της. Εκτός αν τη νικήσει πάλι στο παντοδύναμο στρες – ο μόνος αντίπαλος που φέτος την κέρδισε.   

Η ίδια η βασίλισσα

Ο Λίνεκερ έστειλε tweet για το θρίαμβό της, ενώ είχε εκπομπή. Η Μπίλι Τζιν είπε ότι δεν έχει ξαναδεί ποτέ ένα κορίτσι τόσο θεαματικό. Η Ναβρατίλοβα είπε πως το γυναικείο τένις βρήκε τη βασίλισσα που έψαχνε. Η ίδια η Βασίλισσα Ελισάβετ της έστειλε τα συγχαρητήρια της με έκδοση ειδικού σημειώματος. Βλέπει ότι η Αγγλία στο γελαστό πρόσωπο της Εμμα βρίσκει μια νέα βασίλισσα. Η καλύτερα μια Θεά…