Με την κεκτημένη ταχύτητα που έχει αποκτήσει από τις συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα ο πρωτοπόρος στην διοργάνωση Ολυμπιακός κέρδισε και την Μπασκόνια στη χώρα των Βάσκων – αυτή την φορά στην παράταση με 102-101. Οι προπονητές του, πρώτα ο Γιώργος Μποζίκας και μετά ο Γιώργος Μπαρτζώκας, χαρακτήρισαν τη νίκη μια από τις σημαντικότερες της σεζόν. Ακούστηκε υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Διότι πρόκειται για νίκη που ήρθε, ενώ πολλά δεν πήγαν όπως οι προπονητές της ομάδας τα είχαν σχεδιάσει και που συγχρόνως κάνει όποιους παρακολουθούν το ματς να αναρωτιούνται πως διάβολο ο Ολυμπιακός μπορεί να χάσει. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Με πέντε επιθετικά άσφαιρους

Η στατιστική στο τέλος του ματς λέει ανεξήγητα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει στην παράταση φτάνοντας τους 102 πόντους με πέντε από τους δέκα παίκτες του που αγωνίστηκαν να έχουν πετύχει κάτω από πέντε πόντους! Εχουν μικρή επιθετική συνεισφορά όχι μόνο ο Λαρεντζάκης, που πάτησε παρκέ ελάχιστα και πήρε μόνο μια προσπάθεια ή ο Παπανικολάου που έμεινε άποντος εμφανώς καταβεβλημένος από την ίωση που τον άφησε εκτός προπονήσεων μια εβδομάδα πριν, αλλά και ο Μιλουτίνοφ που έχει 4 πόντους (σε 14 λεπτά) και ο Βιλντόζα που έχει 3π σε 16, και ο Πίτερς που στο πεντάλεπτο της παρουσίας του αυτή την φορά δεν έκανε τίποτα για να του δώσει ο Μπαρτζώκας περισσότερο χρόνο. Ο Ολυμπιακός ευτύχησε ωστόσο να έχει τον ΜακΚίσικ σε βραδιά που χαίρεσαι να τον βλέπεις (22 πόντους με 4/5 δίποντα, 4/6 τρίποντα σε 35 λεπτά) και τον Γουίλιμας Γκος, που στο καλύτερο εφετινό βράδυ του έφτασε τους 19 πόντους και τις 8 ασίστ σε 33 λεπτά κι έβγαλε την παράταση και το δεύτερο μισό του τέταρτου δεκαλέπτου φορτωμένος με 4 φάουλ, πράγμα σημαντικότατο γιατί έλειπε ο Γουόκαπ. Κοντά στους δυο σε απόδοση και ο Μουσταφά Φαλ που έπαιξε και για τον Μιλουτίνοφ: με 12 πόντους και 9 ριμπάουντ σε 31 λεπτά άγγιξε ένα νταμπλ νταμπλ που θα του έδινε τον άτυπο τίτλο του MVP του ματς. Αυτοί οι τρεις αποδείχτηκαν άξιοι συμπαραστάτες των Βεζένκοφ και Φουρνιέ που για ένα ακόμα βράδυ ξεπέρασαν τους 40 πόντους: ο Σάσα είχε 19 κι ο Γάλλος 22. Όπως έχω εξηγήσει όταν αυτό συμβαίνει είναι δύσκολο ο Ολυμπιακός να μην ξεπεράσει τους 90 πόντους – κι όταν τους ξεπεράσει είναι σχεδόν αδύνατο να χάσει.

Ασυμβίβαστος με την ήττα

Χθες ο Ολυμπιακός έμεινε στους 89 στην κανονική διάρκεια και το ματς οδηγήθηκε στην παράταση: αν είχε πετύχει πάνω από 90 θα κέρδιζε γιατί η χωρίς τον Χάουαρντ Μπασκόνια έφτασε στα όρια της. Είναι ενδεικτικό πως ο Καμπαρό (με 25 π) και ο νεοφερμένος Σάμανιτς (με 17 π) έκαναν επιθετικά την καλύτερη εφετινή βραδιά τους στην Ευρωλίγκα ενώ κοντά στο season best ρεκόρ τους έφτασαν κι ο Φόρεστ (με 11 πόντους αλλά και 4 ασίστ) και ο Νίκος Ρογκαβόπουλος με 14 πόντους σε μόλις 15 λεπτά. Ο Πάμπλο Λάσο, που θα μας χαρίσει καθώς φαίνεται ένα καλό Ελληνα σουτέρ (πράγμα σπάνιο), χρησιμοποίησε εννιά παίκτες, όλοι σκόραραν και οι έξι πέτυχαν και διψήφιο νούμερο πόντων, επιτρέποντας στην Μπασκόνια να περάσει τους 100. Αλλά παρόλα αυτά η ομάδα του δεν κέρδισε κι αυτό δείχνει πόσο ασυμβίβαστος με την ήττα έχει γίνει ο Ολυμπιακός ακόμα και στα μέτρια βράδια του.

Η ομάδα του Μπαρτζώκα είχε λίγα λάθη (μόλις 9), δεν είχε ένα κακό αριθμό ασίστ (οι 21 δεν είναι λίγες), βελτιώθηκε στον τομέα των ριμπάουντ στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά είχε προβληματάκια προσέγγισης και διαχείρισης που έμοιαζαν άλυτα. Η άμυνα έμοιαζε όλη προσανατολισμένη στον Μονέκε, κι ο Ντάντα Χολ νόμιζες πως είναι σούπερμαν, αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν η στατικότητα της επίθεσης και η δυσκολία στο «5 εναντίον 5». Ο Λάσο προσπάθησε να περιορίσει τους Φουρνιέ και Βεζένκοφ πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο προπονητή φέτος – στον Σάσα σχεδόν θυσίασε τον Μονέκε που αμυντικά δεν έκανε άλλο από το να τον ακολουθεί στα 37 (!) λεπτά που αγωνίστηκε: οι 19 πόντοι του Βεζένκοφ που έπαιξε 39 (!) λεπτά ήρθαν με ιδρώτα και κόπο. Αλλά καθοριστικός παράγοντας στην νίκη ήταν αυτή τη φορά ο Φουρνιέ. Ο άνθρωπος που μπορεί μέσα σε ένα πεντάλεπτο να γυρίσει τον διακόπτη συνολικά του Ολυμπιακού, αν κρίνει ότι χρειάζεται να μετατρέψει το ματς σε one man show: το έκανε με τον ΠΑΟ, το έκανε με την Παρί (κι ας μην ολοκληρώθηκε η ανατροπή) και το έκανε και χθες.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Γάλλος που έχει ξεκινήσει καλά, αλλά έχει μπλέξει πολύ στη συνέχεια με τους Αμερικάνους γκαρντ του Λάσο, κάνει μια επίδειξη προσωπικότητας κι όχι μόνο γιατί βρίσκει τρία τρίποντα ενώ η μπάλα καίει. Το παιγνίδι του αναγκάζει την άμυνα του Λάσο να απλωθεί και κάπως έτσι βρίσκουν χώρους και ο ΜακΚίσικ για τα σουτ και τις εφορμήσεις του και ο Φαλ που βρίσκει 11 δευτερόλεπτα πριν το τέλος το καλάθι που στέλνει το ματς στην παράταση. Οι παίκτες του Λάσο κοιτάνε πως η μπάλα δεν θα φτάσει στο Γάλλο. Και βρίσκουν σουτ και χώρους δράσης οι υπόλοιποι.

Να κοιτάς μπροστά

Στο διδακτικό αυτό ματς ο Φουρνιέ δίνει στο τέλος και την εξήγηση της θεαματικής βελτίωσής του κατά την διάρκεια ενός παιγνιδιού. Ο Φουρνιέ δεν είναι ο κατεξοχήν παίκτης ρυθμού: δεν σημαίνει πως αν αρχίσει καλά ένα ματς θα γίνει κι ασταμάτητος και συχνά οι μεταμορφώσεις του προς το τέλος ενός αγώνα είναι τόσο εντυπωσιακές, που μοιάζουν ανεξήγητες. Ο ίδιος διαφωνεί. «Δεν κάνω κάτι παράξενο, απλά δεν σκέφτομαι ποτέ καμία από τις φάσεις που προηγήθηκαν και έχω το μυαλό μου στο τι μπορεί να γίνει στην φάση που ακολουθεί» είπε στο τέλος του ματς εξηγώντας, όχι απλά το παιγνίδι του, αλλά το ίδιο το μοντέρνο μπάσκετ: το σπορ έχει γίνει τόσο γρήγορα που ό,τι περνάει πραγματικά χάνεται. Δεν προλαβαίνεις να αντλήσεις συμπεράσματα από ό,τι προηγείται και δεν χρειάζεται να σταθείς σε καλά ή άσχημα: πρέπει μόνο να κοιτάς μπροστά.
Ο Ολυμπιακός μπροστά έχει την Ρεάλ Μαδρίτης που χθες ιδροκόπησε να κερδίσει την Μακάμπι. Προφανώς για να έχει τύχη με την Βασίλισσα πρέπει να παίξει όχι απλά καλύτερα, αλλά πάρα πολύ καλύτερα από όσο έχει παίξει εκτός έδρας φέτος. Αλλά η νίκη του στην Μπασκόνια μείωσε την δραματικότητα του επόμενου παιγνιδιού του: σε αυτό που ακολουθεί η Ρεάλ Μαδρίτης κουβαλά το πρέπει της νίκης σαν σταυρό του μαρτυρίου. Το πρέπει του Ολυμπιακού πλέον είναι απλά να χαρεί την βραδιά. Ξεχνώντας τι έχει προηγηθεί και κοιτάζοντας να δει τι θα κάνει. Ο νόμος του Φουρνιέ έχει παντού εφαρμογή. Και το σημαντικότερο πάντα.