Το φινάλε του Διηπειρωτικού Κυπέλλου των Νέων στο οποίο αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός χάνοντας στο Μαρακανά από την Φλαμένγκο ήταν αντάξιο μιας μεγάλης διοργάνωσης. Στο 88΄ο Ολυμπιακός, κατάκοπος αλλά με αξιοζήλευτη νοοτροπία νικητή, είχε δοκάρι με τον στόπερ Πρεκατέ: η κεφαλιά του μετά την εκτέλεση φάουλ του Μουζακίτη ήταν περισσότερο καλοζυγισμένη από όσο έπρεπε και η μπάλα βρήκε την συμβολή των δοκαριών. Τέσσερα λεπτά αργότερα οι Βραζιλιάνοι που γλύτωσαν το έμφραγμα βρήκαν το γκολ της νίκης σε μια αντεπίθεση με τον  Τερέσα που μπήκε στο ματς ως αλλαγή. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε το γκολ έχοντας μείνει μπροστά: οι μικροί του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου έχοντας μάθει να παίζουν μόνο για να κερδίσουν δεν θέλησαν να προστατέψουν μαζικά την ισοπαλία που θα έστελνε το ματς στα πέναλτι.

Ωριμάζουν και βοηθάνε

Οι συγκινήσεις δεν είχαν λείψει και στην διάρκεια του αγώνα. Οι πρωταθλητές Ευρώπης προηγήθηκαν με γκολ του Λιατσικούρα στο 54΄, δέχτηκαν την ισοφάριση από τον Βινίσιους που εκμεταλλεύτηκε ένα μπέρδεμα του τερματοφύλακα Μπότη με τον Πρεκατέ, έκαναν και στο Μαρακανά αυτό που τους έδωσε πέρυσι την δυνατότητα να κερδίσουν το Youth League: δηλαδή έπαιξαν ποδόσφαιρο. Είχαν μάλιστα στο πρώτο ημίχρονο πιο μεγάλες ευκαιρίες – μέχρι οι Βραζιλιάνοι να βρουν τρόπο να σταματήσουν τον πολύ ορεξάτο Παπακανέλλο ο Ολυμπιακός έμοιαζε πολύ καλύτερος.

Τα τεράστια πανηγύρια των Βραζιλιάνων στο τέλος αποτελούν παράσημο για τους μικρούς του Ολυμπιακού. Έκαναν δυο προπονήσεις στην Βραζιλία, είχαν να βρεθούν και να παίξουν μαζί μήνες ολόκληρους, από την ομάδα που κατέκτησε το Youth League έλειπε σχεδόν ολόκληρη η άμυνα: ο συγκινητικός και άριστος Κουτσίδης έπαιξε και για τον Κωστούλα και τον Κουτσογούλα που δεν ταξίδεψαν στη Βραζιλία. Αλλά όλα αυτά μάλλον όπλισαν τους μικρούς με επιπλέον πίστη: έχασαν, προσπαθώντας να κερδίσουν, μένοντας στο τέλος από δυνάμεις κι αφού δυο μέρες πριν είχαν κάνει ένα ταξίδι 17 ωρών. Αλλά γυρίζουν από την Βραζιλία έχοντας προσθέσει ένα ακόμα μεγάλο ματς στον θεαματικότερο κύκλο που έχουμε δει από ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα Νέων στην ιστορία. Και μπορεί από την ήττα να μάθουν πιο πολλά από όσα θα μάθαιναν από μια νίκη όχι γιατί οι ήττες είναι διδακτικές αλλά γιατί βοηθάνε όποιον κομμάτι πονέσει να ωριμάσει κι όλας.

Οποιος από τους μικρούς που βρέθηκε στο Μαρακανά κατάλαβε πως στο ποδόσφαιρο μετρά για τον ποδοσφαιριστή η δική του εμφάνιση, η προσπάθειά του και η υποχρέωση να δίνει ό,τι έχει πήρε ένα μάθημα καριέρας που θα του είναι χρήσιμο: το να φεύγεις από το γήπεδο με το κεφάλι ψηλά και την συνείδησή σου ήσυχη, βέβαιος ότι έκανες τα πάντα, θα σε βοηθήσει να κάνεις καριέρα περισσότερο από τα μπράβο για νίκες. Νίκες, αν γίνεις καλός ποδοσφαιριστής, στην ζωή σου θα χαρείς πολλές.  

Μια ακόμα σπουδαία ιστορία

Θα πάρει καιρό να γίνει κατανοητό πόσα πέτυχαν αυτοί οι τρομεροί πιτσιρικάδες. Θα το κατανοήσουμε όταν αυξηθούν τα χρόνια που καμία ελληνική ομάδα δεν θα έχει κάνει κάτι ανάλογο. Πέρυσι ο Ολυμπιακός πανηγύρισε δυο διεθνείς επιτυχίες: την κατάκτηση του Conference league και την κατάκτηση του Youth League. Προσωπικά δεν αποκλείω σύντομα το Conference League να το κατακτήσει κι άλλη ελληνική ομάδα: ο ΠΑΟΚ έχει βρεθεί δυο φορές στα προημιτελικά του δηλαδή τρία ματς από την κατάκτησή του και από φέτος η διοργάνωση έγινε και πιο εύκολη γιατί δεν συνεχίζουν σε αυτή μετά τον Ιανουάριο ομάδες από το Europa League, όπως ο Ολυμπιακός πέρσι. Αλλά το Youth League μου μοιάζει απίθανο να το κατακτήσει άλλη ελληνική ομάδα σύντομα. Οσο καλή δουλειά κι αν γίνεται στις ακαδημίες των ελληνικών ομάδων η ομάδα του Συλαϊδόπουλου είναι κάτι πολύ σπάνιο.  Κι αν οι μικροί χρωστάνε στον Ολυμπιακό πολλά κι αυτός τους χρωστάει: διαφήμισαν τον σύλλογο σε όλο τον κόσμο, απέσπασαν μπράβο και συγχαρητήρια και για χάρη του Ολυμπιακού. Εγιναν μέρος της ιστορίας του γράφοντας ιστορία – και η εμφάνιση στον τελικό του Μαρακανά μια σπουδαία ιστορία είναι.   

Επιβράβευση όχι ολοκλήρωση

Πριν τον τελικό του Μαρακανά είχα γράψει στην εφημερίδα ότι αυτή η ομάδα δεν κρίνεται από την κατάκτηση του Διηπειρωτικού: ο τελικός ήταν η συμμετοχή σε μια γιορτή – τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Σημασία για μένα έχει η συμμετοχή σε αυτή την γιορτή να μην είναι για τα παιδιά αυτά η ολοκλήρωση ενός κύκλου – να μην φτάσουν να πιστέψουν δηλαδή εξαιτίας των μαζεμένων μεγάλων στιγμών που από πέρσι ζουν πως έχουν κάνει τόσα πολλά και τόσο σπουδαία ώστε τους περιμένουν πλέον μόνο μέρες εύκολες. Ο,τι κι αν κάνεις στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο η επόμενη μέρα είναι πάντα μια άδεια σελίδα: τίποτα δεν σταματά και μετά από κάθε θρίαμβο ή μετά από κάθε απογοήτευση σε περιμένει μια νέα αρχή. Ομολογώ ότι φοβόμουν κομμάτι μήπως για τους ωραίους αυτούς πιτσιρικάδες αυτό το τρομερό και σπάνιο ταξίδι στο Ρίο λειτουργήσει ως ένα είδος επίλογου ενώ πρέπει όλοι να το δουν ως μια ακόμα στάση καριέρας. Υπο αυτό το πρίσμα η ήττα απομακρύνει αυτό τον κίνδυνο.

Κόντρα σε ψευδαισθήσεις και υπερβολές

Τι άλλο απομακρύνει; Την πιθανότητα να χάσουν το μυαλό τους τα παιδιά από τις υπερβολές με τις οποίες θα προβαλλόταν ένα ακόμα κατόρθωμά τους. Δεν έχουμε μέτρο σε τίποτα κι όσο πιο σπάνια είναι τα κατορθώματα τόσο μεγαλύτερες οι υπερβολές μας: συμβαίνει παντού. Ο ελληνικός αθλητισμός είναι γεμάτος από ιστορίες ομάδων Νεων που χάθηκαν γιατί πέτυχαν πολλά και σπουδαία: τα παιδιά αυτά πρέπει να κάνουν καριέρα γιατί το αξίζουν. Ο,τι τους προσγειώνει, τους οπλίζει με θέληση να γίνουν καλύτεροι, δεν τους επιτρέπει να ησυχάσουν ή να νιώσουν ήδη επιτυχημένοι στα 20 τους χρόνια μπορεί να είναι και χρήσιμο. Μια ήττα και μάλιστα τόσο σκληρή είναι μια δοκιμασία. Μόνο όμως όποιος ξεπερνά δοκιμασίες γίνεται όχι μόνο καλύτερος αθλητής αλλά και καλύτερος άνθρωπος.

Δεν το λέω τυχαία. Ένας θρίαμβος στο Μαρακανά θα δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι μικροί είναι έτοιμοι. Κανείς δεν θα στεκόταν δίπλα στα παιδιά για να τους πει τι πρέπει να βελτιώσουν, σε τι πρέπει να δουλέψουν, πως θα πρέπει να γίνουν καλύτεροι. Θα έτρεχαν όλοι γύρω τους για τις φωτογραφίες, η νίκη θα γινόταν το αερόστατο των οπαδικών φαντασιώσεων, κάποιοι από τους μικρούς, αν όχι κι όλοι, θα έμπαιναν στο αερόστατο και θα τους χάναμε πριν καν μεγαλώσουν. Δεν το λέω τυχαία: θυμάμαι πως αντιμετωπίστηκε η κατάκτηση του Youth League – οι εντυπωσιακές υπερβολές δημιούργησαν την εντύπωση ότι όλοι οι μικροί είναι έτοιμοι για την πρώτη ομάδα και δεν άκουσα κανένα να τους δίνει μια συμβουλή, να τους αξιολογεί, να ασχολείται με αυτούς κι όχι με το κατόρθωμά τους. Ωραία είναι τα κατορθώματα των μικρών, αλλά είναι σημαντικότερο οι μικροί να έχουν συνέχεια.

Τα παιδιά είναι ταλαντούχα. Έδειξαν και χθες πόσα πολλά μπορούν. Και τώρα πρέπει να αρχίσουν να μεγαλώνουν δουλεύοντας….