Ο Ολυμπιακός προσπάθησε πολύ απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης στον δεύτερο ημιτελικό του εφετινού Final 4 αλλά έχασε και φέτος. Η Ρεάλ τον είχε κερδίσει και πέρυσι. Ο Ολυμπιακός την τρόμαξε λίγο με την μεγάλη του αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο αλλά το τελικό 73-57 με το οποίο κέρδισε η Βασίλισσα δείχνει αυτό που όποιος έχει μάτια και βλέπει γνώριζε πριν το Final 4: σε σχέση με πέρυσι η Ρεάλ Μαδρίτης έγινε καλύτερη και ο Ολυμπιακός χειρότερος. Η Βασίλισσα τον κέρδισε φέτος τρεις φορές και δεν έχασε καμία. Γιατί σε σχέση με πέρυσι αποκτώντας τον Καμπάτσο έγινε πιο γρήγορη, πιο παραγωγική, πιο επιθετική. Ενώ ο Ολυμπιακός έχει άλλα θέλω.

Μια εφιαλτική αρχή

Από την λήξη του αγώνα έχει αρχίσει να διακινείται μια θεωρία ότι ο Ολυμπιακός έχασε γιατί δεν έπαιξε άμυνα στο πρώτο ημίχρονο – λες και μπορούσε και δεν τα κατάφερε. Ελπίζοντας ότι θα σας κάνω λίγο πιο κατανοητό το σπορ θα σας πω ότι ένας παίκτης του μπάσκετ (και κατά συνέπεια και μια ομάδα) έχει σε κάθε ματς δυο διαφορετικές συμπεριφορές: αλλιώς παίζει ξεκούραστος και αλλιώς κουρασμένος. Όταν είναι ξεκούραστος αυτό που μπορεί να δείξει είναι η ποιότητα του, η ευστροφία του, η παραγωγικότητα του. Αυτό που μπορεί να δείξει όταν είναι κουρασμένος είναι η μαχητικότητα του και η αντοχή του. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με παίκτες που ξεκούραστοι ή κουρασμένοι έχουν συνήθως μικρές διαφορές κι αυτό είναι συχνά το όπλο του. Αλλά στη Ρεάλ αυτή η διαφορά υπάρχει. Βγάζει μάτια,

Φέτος η προσπάθεια του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν μεταξύ των βασικών και του second unit να μην υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Η ποιότητα έγινε για την ομάδα λιγότερο σημαντική από τις αντοχές: το βάθος του πάγκου έπρεπε να είναι το όπλο της. Μόνο που απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης όλο αυτό ήταν μια θεωρία που δεν λειτούργησε. Όχι γιατί ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε άμυνα, αλλά γιατί οι παίκτες της Ρεάλ ξεκούραστοι έχουν ποιότητα που δύσκολα την συναντάς. Την Ρεάλ για να την σταματήσεις πρέπει να την γεμίσεις ανασφάλεια, να την κάνεις να αισθανθεί πως έχει κάτι να φοβηθεί, να την προβληματίσεις. Αυτά δεν γίνονται με «ξύλο» και βουτιές στο παρκέ, αλλά αν η επιθεσή σου λειτουργεί και τρομάζει. Αν όχι, απλά θα την κυνηγάς.

Η επιθετική αδυναμία του Ολυμπιακού ήταν ο λόγος της εφιαλτικής αρχής. Η Ρεάλ κλείνει το δεκάλεπτο με 28-10 Με τον τρόπο που παίζει ο Ολυμπιακός στην επίθεση τους 10 πόντους που σκοράρει τους λες και κολακευτικό αποτέλεσμα. Όσο για την άμυνα κάθε συζήτηση πάει περίπατο όταν οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης έχουν 6/8 τρίποντα, μαζεύουν τα επιθετικά ριμπάουντ όταν σπανίως αστοχούν, και κυρίως όταν βλέπουν το καλάθι τεράστιο όλοι γιατί παίζουν σαν να μην έχουν να φοβηθούν τίποτα. Ο Δημήτρης Καρύδας θυμίζει στην μετάδοση ότι η Ρεάλ ήταν μπροστά με 27-10 στον τελικό του Λονδίνου που τελικά ο Ολυμπιακός κέρδισε. Αλλά εκείνος ο Ολυμπιακός, με τον Μπάρτζώκα στον πάγκο, είχε στο παρκέ τον Σπανούλη: αυτός είχε γυρίσει το ματς κι αυτός κέρδισε και τις τελευταίες Ευρωλίγκες του Ολυμπιακού. Τα τρόπαια τα κερδίζουν οι μεγάλοι παίκτες – οι προπονητές μπορούν να φτιάχνουν ομάδες κι αυτό είναι χρήσιμο. Αλλά στο άλμπουμ των κατακτητών της διοργάνωσης δεν υπάρχουν ομάδες χωρίς προσωπικότητες που μπορούν να τρομάξουν με τον επιθετικό τους οίστρο. Καλοί είναι οι ήρωες, αλλά χρειάζονται και οι σκόρερ.   

Το ξύπνημα του Πίτερς

Ο Μπαρτζώκας είχε προσπαθήσει να αποφορτίσει τους παίκτες του λέγοντας πως η συμμετοχή στο Final 4 είναι από μόνη της μια επιτυχία: και είναι. Αλλά ακόμα κι αν διώξεις την όποια πίεση, αν δεν υπάρχει ποιότητα στην επίθεση απέναντι στην Ρεάλ λίγα μπορείς. Ο Ολυμπιακός κλείνει το ημίχρονο με το βαρύ σε βάρος του 56-37 κι ας έχει καταφέρει τουλάχιστον να ακολουθήσει τον ρυθμό της Βασίλισσα στο δεύτερο δεκάλεπτο. Είναι προς τιμή της ομάδας του Μπαρτώκα που δεν παράτησε ένα ματς στο οποίο στο πρώτο ημίχρονο υπάρχει μόνο ένας διακριθέντας στην επίθεση: ο Σακίλ ΜακΚίσικ που κάνει ό,τι μπορεί.  

Η πασαρέλα της Βασίλισσας δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί γιατί οι πέντε βασικοί του Ματέο θα κουράζονταν και η διαφορά ποιότητας θα ψιλοέσβηνε. Αλλά και γιατί ο Ολυμπιακός θα έβρισκε κάποιους να πάρουν την ομάδα  από το χέρι: πάντα βρίσκει. Στο δεύτερο ημίχρονο ξυπνά ο Πίτερς. Το παράπονό του ήταν ότι πέρυσι στον τελικό είχε παίξει ένα σκάρτο λεπτό: δείχνει γιατί άξιζε να παίξει πιο πολύ κι ας τον χτυπάνε στην άμυνα όλοι.  Όταν τον ακολουθεί στην επίθεση και ο Γκος ο Ολυμπιακός τρέχει ένα καλό σερί: στο 25΄ ή διαφορά που έχει φτάσει τους 24 πόντους πέφτει στους 12. Πολλοί θυμούνται το περσινό τρίτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού κόντρα στη Μονακό, αλλά η Ρεάλ δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και ναι μεν υπάρχει χρόνος, αλλά χρειάζονται πάρα πολλά περισσότερα για να γυρίσει το ματς. Η πίστη πάντως δεν λείπει. Οταν ένα λεπτό πριν το τέλος του τρίτου δεκάλεπτου η διάφορα είναι στους 10 πόντους, νομίζεις πως ο Ολυμπιακός προηγείται με 20 πόντους. Ολοι περιμένουν το θαύμα! Αλλά ο Γουοκαπ έχει 2/10 σουτ, ο Κάναν είναι στον πάγκο με τρία φάουλ, ο Παπ δεν βρίσκει σουτ, οι ψηλοί φοβούνται και τον Ταβάρεζ αλλά και τον Πουαριέ.  

Κακά σημάδια, αλλά…

Η Ρεάλ είναι κουρασμένη και το τέταρτο δεκάλεπτο θα πρεπε να είναι μια μάχη. Αλλά ο Μπάρτζώκας για να μαζέψει την διαφορά εμπιστεύεται λίγους και μολονότι ο Πίτερς κάνει τρομερά πράγματα κι ο Γκος βρίσκει τρία τρίποντα η επίθεση εξακολουθεί να είναι δύσκλολη υπόθεση κι ας κάνει η Ρεάλ λάθη κόπωσης. Ο Μπαρτζώκας χαμηλώνει το σχήμα, παίζει με ΜακΚίσικ, Γκος, Γουόκαπ, κι ο Ματέο που βλέπει πάλι τον Γιουλ να ξελασπώνει την Ρεάλ. πανηγυρίζει άμυνες του Χεζόνια και σφυρίγματα διαιτητών: αυτά δεν είναι κακά σημάδια, αλλά κουρασμένος είναι πια και ο Ολυμπιακός. Στην τελική ευθεία ο ΜακΚίσικ χάνει βολές και κάνει ένα επιθετικό φάουλ. Ο Φαλ αντί να καρφώσει προτιμά να πάρει το πέμπτο φάουλ του Ταβάρεζ, αλλά στόχο δεν βρίσκει. Ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι αλάνθαστος, αλλά οι περιφερειακοί του δεν έχουν καθαρό μυαλό και κάνουν λάθη ακόμα και στις επαναφορές. Το ματς ολοκληρώνεται με τον Μούσα να βρίσκει αιφνιδιασμούς στο ανοιχτό γήπεδο.      

Ο σταθερός κανόνας

Δεν είναι προδοσία: είναι ήττα – πικρή γιατί είναι προβλέψιμη αλλά ήττα, δηλαδή αποτέλεσμα που πριν αρχίσει το ματς ήταν πιθανό. Ο Ολυμπιακός δεν υστερεί πολύ στις στατιστικές κατηγορίες – ίσως μόνο στα δίποντα. Αλλά έχει μόλις 7 πόντους από τους περίφημους ψηλούς του (Φαλ, Μιλουτίνοφ, Ράιτ, Πετρούσεφ) κι ότι θα ήταν αυτοί το κρυφό όπλο αποδείχτηκε θεωρία. Η Ευρωλίγκα παραμένει η διοργάνωση των περιφερειακών και των μεγάλων σουτέρ. Ο Μούσα έχει 20 πόντους, ο Χεζόνια 13 αλλά έχει κάνει τη ζημιά στην αρχή, ο Καμπάτσο έχει 9 ασίστ, ο Γιούλ 9 φαρμακερούς πόντους και ο Ροντρίγκεζ 8. Η Ρεάλ θέλει να σπάσει την κατάρα που λέει ότι ο πρώτος της κανονικής περιόδου δεν κερδίζει ποτέ: έχει ένα πρόβλημα που απασχολεί μόνο την ίδια. Από την αρχή της σεζόν έτρεχε μόνη της προσθέτοντας στην περσινή ομάδα της απλά ένα παίκτη. Ο Ολυμπιακός, που έχασε πέρυσι από αυτή στο τελευταίο σουτ, άλλαξε πολλούς. Ισως να κέρδιζε οποιαδήποτε άλλη ομάδα χθες. Αλλά αν δεν κερδίζεις την Ρεάλ κούπα δεν παίρνεις: σε μια διοργάνωση με πολλά απρόβλεπτα αυτός είναι ο μόνος σταθερός κανόνας.