Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ στα απανωτά στραβοπατήματα της Εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι οι δικαιολογίες. Χρειάζεται πολύ θράσος για να δικαιολογείς με μισές αλήθειες (δηλαδή μεγάλα ψέματα) τα ίδια επαναλαμβανόμενα λάθη.

Μετά και την ισοπαλία με την Γεωργία διακινήθηκαν δυο νέες θεωρίες. Η πρώτη ότι τα τωρινά αποτελέσματα της Εθνικής είναι τα φυσιολογικά αποτελέσματα που η Εθνική Ελλάδος είχε πάντα – η δεκαετία Ρεχάγκελ – Σάντος ήταν, λέει, μια εξαίρεση. Η δεύτερη θεωρία είναι πως αυτό που συμβαίνει είναι νομοτελειακό γιατί δεν υπάρχουν πια παίκτες με προσωπικότητα κτλ. Δεν μου κάνει εντύπωση: οι εκπρόσωποι Τύπου των καφετζήδων τα ρίχνουν σε αυτούς που πιο πολύ μισούν. Τους ποδοσφαιριστές.

Είχε μόνο νίκες

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Είναι μισή αλήθεια, δηλαδή μεγάλο παραμύθι, ότι τάχα μου η Εθνική είχε παραδοσιακά πρόβλημα στα προκριματικά μέχρι που ήρθαν ο Ρεχάγκελ, ο Σάντος κτλ. Άλλο είναι οι προκρίσεις (που της έλειπαν) κι άλλο το να μην μπορεί μια ομάδα να κερδίσει ομαδούλες της σειράς. Μπορεί να μην έσκιζε η Εθνική μέχρι το μαγικό 2004, αλλά δεν έφερνε ισοπαλίες με το Λιχτενστάιν, την Εσθονία, το Κόσοβο και τη Γεωργία. Από το 1990 και μετά με τη Γεωργία, τη Λετονία, τη Σλοβενία, τη Βοσνία, το Λιχτενστάιν, ακόμα και με τη Σλοβακία, σε επίσημα ματς η Εθνική δεν είχε προβλήματα. Κι αν τύχαινε και κάποιο ματς με αυτούς δεν το κέρδιζε, έστω φιλικό, όσοι σε αυτό έπαιζαν ντρεπόντουσαν. Πλέον έχουμε φτάσει να θεωρούμε τη Γεωργία ομαδάρα – τη Γεωργία που στα δέκα τελευταία ματς έχει μια νίκη! Τη Γεωργία που όταν είχε τον Αρβελάτζε, τον Κικλάτζε, τον Τετράτζε, τον Κετσπάγια, τον Καλατζε η Εθνική του Βασίλη Δανιήλ την είχε κερδίσει δυο φορές.

Ευτυχώς τα θυμάμαι όλα

Γίνεται μια προσπάθεια να φανεί ότι τάχα μου οι Εθνικές ομάδες του Ρεχάγκελ και του Σάντος ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα, που θέλει την Εθνική Ελλάδος πάντα απαξιωμένη, χαμένη από χέρι κτλ. Παραβλέπουν επίτηδες όσοι αυτά τα γράφουν ότι το 2017 η Εθνική μας έπαιξε μπαράζ με την Κροατία για να πάει στο μουντιάλ: δεν τρέμαμε ποιος θα σταματήσει τον Κβαρασκέλια. Αλλά ας πούμε ότι κι αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Η αληθινή παραποίηση της ιστορίας από αυτούς που υπερασπίζονται μια ομοσπονδία που κατέστρεψε ό,τι βρήκε αφορά την απόκρυψη του τι άλλο συνέβαινε από το 2002 μέχρι το 2016. Ο κόσμος μπορεί να έχει κοντή μνήμη. Εγώ όχι.

Ελπίδων και Νέων

Ηταν τότε καλά τα αποτελέσματα μόνο της Εθνικής Ανδρών λόγω του Ρεχάγκελ και του Σάντος; Όχι φυσικά. Σπουδαία αποτελέσματα είχαν τότε και οι Εθνικές ομάδες Ελπίδων και Νέων, που προπονητές είχαν τίμιους εργάτες όπως ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος, ο Νιόπλιας, ο Τσάνας, ο Ελευθεριάδης, ο Βασίλης Γεωργόπουλος κτλ. Το 2002 η Εθνική Ελπίδων έπαιξε στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος έχοντας στις τάξεις της τους μελλοντικούς πρωταθλητές Ευρώπης Χαριστέα, Δημήτρη Παπαδόπουλο, Κατσουράνη και Σεϊταρίδη ενώ μέλη της ήταν ο Κυργιάκος, ο Σαλπιγγίδης κι ο Γιάννης Αμανατίδης, που έκαναν σπουδαία πράγματα στην Ανδρών αργότερα. Το 2011 η Ελπίδων αποκλείστηκε από τον ημιτελικό του Euro από την Τσεχία με παίκτες όπως ο Φορτούνης, ο Μήτρογλου, ο Νίνης, ο Σιόβας. Σε εκείνο τον ημιτελικό έλειψε ο Παπασταθόπουλος, που πήρε προαγωγή σε χρόνο ρεκόρ στην Εθνική Ανδρών.  

Ακόμα καλύτερα αποτελέσματα είχε εκείνα τα χρόνια η Νέων. Το 2007 και το 2009 η μικρή Εθνική έπαιξε σε τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: έχασε και τις δυο φορές από την πανίσχυρη Ισπανία. Το 2013 αγωνίστηκε για μοναδική φορά στην ιστορία της σε τελικά μουντιάλ. Το 2015 έπαιξε πάλι στα ημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος – την απέκλεισε η Ρωσία. Και μετά σβήσανε τα φώτα: τα τέσσερα τελευταία χρόνια στις ομάδες αυτές γίνονται όσα και στην Ανδρών. Προπονητές αλλάζουν συνέχεια, τα κριτήρια κλήσεων είναι εκτός λογικής, τα αποτελέσματα, όπως και η εικόνα των ματς είναι απαράδεκτα. Πέρυσι το Σεπτέμβρη η Εθνική Ελπίδων έχανε από την Κροατία 4-0 στο μισάωρο και κέρδισε κάτι μέρες μετά το Σαν Μαρίνο με 0-1 – ηρωϊκά! Η δε Εθνική Νέων από το 2016 και μετά αναζητείται. Γιατί; Γιατί αυτή η στάνη, δηλαδή η ΕΠΟ, αυτό το γάλα βγάζει.

Ακαδημίες και παραγωγή

Το καταπληκτικό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που η παραγωγή ποδοσφαιριστών στην Ελλάδα είναι εξαιρετική. Οι ομάδες που επενδύουν σοβαρά στις Ακαδημίες τους (ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Ατρόμητος, ο Αστέρας κτλ) βγάζουν συνεχώς παίκτες και κάποιοι από τους μικρούς μας έχουν φτάσει σε ομάδες σπουδαίων πρωταθλημάτων πολύ γρήγορα άλλοι φέρνοντας χρήματα (ο Ρέτσος, ο Τσιμίκας, ο Νικολάου κτλ) κι άλλοι βρίσκοντας συμβόλαια αξιοθαύμαστα (ο Βαγιανίδης, ο Ζαγαρίτης κτλ). Η δεν έχουν ιδέα αυτοί που τους διαλέγουν και τους πληρώνουν ή οι υπεύθυνοι των Εθνικών μας ομάδων δεν ξέρουν να τους αξιοποιήσουν. Εγώ λέω το δεύτερο.          

Η καθίζηση δεν αφορά την Εθνική Ανδρών που τάχα μου δεν έχει πια Ρεχάγκελ και Σάντος: αφορά όλες τις Εθνικές ομάδες. Και το γιατί είναι απλό: οι ίδιοι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την Ανδρών, είναι και για τη Νέων και για την Ελπίδων. Ολες οι καφετζήδες τις κάνανε καφενεία. Ούτε καν καφετέριες…

Όλα άρχισαν μετά το 2014

Είναι τυχαίο ότι από το 2002 μέχρι τουλάχιστον το 2016 υπήρχαν επιτυχίες και τώρα δεν υπάρχουν; Όχι φυσικά – κι αυτό είναι που αποκρύπτουν όσοι ψάχνουν πληρωμένες δικαιολογίες. Σε αυτό το διάστημα που υπήρχαν επιτυχίες συνέβαινε κάτι απλό: οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων δεν είχαν λόγο για τα ζητήματα των Εθνικών ομάδων. Ο Σωκράτης Κόκκαλης άφηνε τους αρμόδιους για τις Εθνικές στην ησυχία τους: γινόταν χαμός για τις μη κλήσεις του Γιαννακόπουλου, του Στολτίδη, του Ελευθερόπουλου αλλά αυτός δεν απαιτούσε τίποτα. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης το ίδιο. Σε ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του χρονικού διαστήματος η ΑΕΚ διοικήθηκε από τον Ντέμη Νικολαϊδη και ο ΠΑΟΚ από το Θοδωρή Ζαγοράκη. Οι παρεμβάσεις άρχισαν μετά το 2014. Αρχικά με την στοχευμένη και σκηνοθετημένη επίθεση μεγαλοδημοσιογράφων στο Ρανιέρι και στη συνέχεια στο Γιώργο Καραγκούνη. Και μετά με την τοποθέτηση στην Εθνική προπονητών όπως ο Αναστασιάδης και τεχνικών διευθυντών που πήραν θέσεις μόνο για να φανεί ποιοι διοικούν το μαγαζί. Αυτές οι επιδείξεις δύναμης (που έγιναν και με τους προπονητές και τα στελέχη της Ελπίδων και της Νέων) κατέστρεψαν τελικά τα πάντα.

Βιτρίνα και πραμάτεια

Γίνανε τυχαία; Όχι φυσικά. Μετά το 2014 διακινήθηκε μια θεωρία ότι ο Ολυμπιακός πουλούσε παίκτες (Σάμαρη, Μήτρογλου, Μανωλά, Χολέμπας κτλ) γιατί χρησιμοποιούσε την Εθνική για να τους προβάλει. Ο Σάμαρης έβαλε γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Μήτρογλου κι ο Μανωλάς σκόραρααν στο Τσάμπιονς λιγκ κι όμως διάφοροι με μυαλά που έχουν σταματήσει στο 1995 πίστευαν ότι η Εθνική είναι βιτρίνα. Και νόμιζαν ότι αυτή τη βιτρίνα θα την αξιοποιήσουν για να αποκτήσουν υπεραξία ο Μάνταλος, ο Μπακάκης, ο Πασχαλάκης, ο Πέλκας κτλ. Τα παιδιά αυτά κάνουν πάντα ό,τι μπορούν: αλλά είτε παίζουν στην Εθνική είτε στις ομάδες τους στρεσάρονται εύκολα.

Η αντίληψη ότι η Εθνική είναι βιτρίνα για πραμάτεια κατέστρεψε όχι την Εθνική Ανδρών, αλλά τις Εθνικές γενικά. Ολες. Επειδή μιλήσαμε πολύ για άεργους και καφετζήδες θα σας παρακαλούσα να αναρωτηθείτε κάτι απλό. Γιατί άραγε αυτοί που ελέγχουν την ομοσπονδία δεν έδωσαν το χρίσμα σε ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν οι ίδιοι να εκλέξουν; Γιατί π.χ η ΑΕΚ προτιμά να στείλει εκεί ιδιοκτήτες καφέ μπαρ κι όχι τον Ντέμη, τον Κατσουράνη, τον Ατματζίδη, τον Λυμπερόπουλο κτλ; Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν πρότεινε ποτέ το Ζαγοράκη, αλλά ούτε και τον Σαλπιγγίδη π.χ; Μήπως γιατί θέλουν κυρίως τον έλεγχο; Μήπως γιατί ελέγχεις με μαριονέτες κι όχι με ανθρώπους με προσωπικότητα;

Όπως και να χει μπράβο: ελέγχονται τα πάντα. Αλλά όχι η κατρακύλα. Αυτή είναι χωρίς φρένο. Κι ο Ζαγοράκης είναι η τελευταία ελπίδα...