Στην ημερήσια διάταξη είναι και σήμερα οι αγωνίες των Γερμανών που για να προκριθούν θέλουν νίκη (και ίσως και πολλά γκολ) με την Κόστα Ρίκα. Κάποιοι ανησυχούν και για την τύχη των Ισπανών: οι Γιαπωνέζοι είναι πάντα επικίνδυνοι εκεί που δεν το περιμένεις. Οι Ισπανοί έχουν 4 βαθμούς, οι Κοσταρικανοί και οι Γιαπωνέζοι τρεις, οι Γερμανοί μόνο ένα. Οι φίλοι των Γερμανών φοβούνται μια ήττα των Ισπανών, που θα έβαζε την Γερμανία σε περιπέτειες. Εγώ λέω πως και οι δυο ευρωπαϊκές ομάδες θα περάσουν: δεν πιστεύω πως θα χάσουν οι Ισπανοί και δεν νομίζω πως θα χει πρόβλημα η Γερμανία με την Κόστα Ρίκα – θα ξεμπλοκαριστεί ή ο Χάβερτς ή ο Μίλερ, μπορεί και οι δυο. Και κοιτάζω με περιέργεια τι θα γίνει στο ματς Κροατία – Βέλγιο. Αν το Μαρόκο κερδίσει τον αδιάφορο Καναδά στους 16 χωράει ένας από τους δυο και μιλάμε για το Βέλγιο που ήταν τρίτο το 2018 και την Κροατία που ήταν δεύτερη. Εδώ η βαθμολογία λέει ότι Μαρόκο και Κροατία έχουν από 4, το Βέλγιο 3 και ο Καναδάς πολλά μπράβο για την προσπάθεια. Το Βέλγιο όμως έχει αρνητικό πρόσημο στα γκολ είναι στο -1 ενώ το Μαρόκο στο +2. Που απλά σημαίνει πως ακόμα κι αν γίνει η έκπληξη των εκπλήξεων και χάσει το Μαρόκο, η ισοπαλία δεν αρκεί στους Βέλγους.

Το κουμπί της αυτοκαταστροφής

Σε κάθε παγκόσμιο κύπελλο υπάρχει μια ομάδα που πατάει το κουμπί της αυτοκαταστροφής: απόψε θα ξέρουμε αν σε αυτό το μουντιάλ αυτό το έχει κάνει το Βέλγιο. Διότι όσα έχουν κάνει οι Βέλγοι στο Κατάρ δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια παρέα τα μέλη της οποίας βαρέθηκαν ο ένας τον άλλο. Ως γνωστόν οι παρέες γράφουν ιστορία. Αλλά όλες οι ιστορίες δεν είναι ευχάριστες.

Όλα άρχισαν στο Βέλγιο με την δύσκολη νίκη με τον Καναδά που αντί να φέρει ηρεμία, έφερε εκνευρισμό. Το Βέλγιο κέρδισε γιατί ο Κουρτουά έπιασε νωρίς νωρίς ένα πέναλτι του Ντάβιντς – αλλά οι νίκες δεν είναι πάντα παυσίπονο. Η απόδοση της ομάδας ήταν κακή – και το χειρότερο είναι ότι δικαιώθηκαν πολλοί που αυτό το περίμεναν: καθώς φάνηκε μερικοί ήταν και μέλη της ομάδας. Ο Κέβιν Ντε Μπρόιν πχ. Σαν να μην έφτανε η γκρίνια για την εμφάνιση της ομάδας που στη Ρωσία τερμάτισε τρίτη, ήρθε μια συνέντευξή του στη Guardian για να ρίξει λάδι στη φωτιά. Τι είπε; Μάλλον το προφανές: ότι το Βέλγιο είναι μια κομμάτι γερασμένη ομάδα που δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα στο Κατάρ - «η ευκαιρία μας για κάτι μεγάλο ήταν τέσσερα χρόνια πριν στη Ρωσία, αλλά την κλωτσήσαμε» είπε. Εχει άδικο; Εξαρτάται από την οπτική. Το Βέλγιο έχει καμιά δεκαριά παίκτες πάνω από 30 χρόνων στο ρόστερ του. Το κακό είναι ότι αρκετοί από τους νεότερους δεν είναι έτοιμοι για βασικοί όχι για την Εθνική αλλά ούτε για τις ομάδες τους: στη Μίλαν πχ πλήρωσαν το καλοκαίρι 30 εκατ και βάλε για τον Τσάρλς Ντε Κατελαρέ και κλαίνε τα λεφτά τους. Αλλά υπάρχουν δυο αστερίσκοι. Πρώτον μιλάμε για παίκτες με προσωπικότητα. Και δεύτερον ο Ντε Μπρόιν άνοιξε τη συζήτηση σε λάθος στιγμή – άλλωστε κι ο ίδιος είναι 31 χρόνων. Και στην παρατήρησή του περί γερασμένης ομάδας, μετά την ήττα από το Μαρόκο, φρόντισε να απαντήσει ο πιο μεγάλος της παρέας, δηλαδή ο 35χρονος Γιαν Βερτόγκεν που είπε ότι οι επιθετικοί της ομάδας φταίνε για τα αποτελέσματα γιατί αυτοί γεράσανε. Οι δυο παίκτες έφτασαν ένα βήμα από το να ρθουν δημοσίως στα χέρια: χρειάστηκε ο Λουκάκου για να τους σταματήσει.      

Τίποτα δεν λείπει, τίποτα δεν υπάρχει

Λείπει κάτι από το Βέλγιο; Θα λεγα σχεδόν τίποτα και σχεδόν όλα. Κάποιοι είναι μεγάλοι κι έχουν περάσει πολλά – μεταξύ των οποίων και αποτυχίες που μπορεί να έχουν επιπτώσεις στον ενθουσιασμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις υποχρεώσεις στην Εθνική: ο Ντε Μπρόιν αφήνει να εννοηθεί πως μετά από το μουντιάλ θα σταματήσει να αγωνίζεται σε αυτή. Αλλά σαφώς και δεν είναι το πρόβλημα τα 30 χρόνια του Λουκάκου, του Αζάρ, του Μενιέ, του Κουρτουά, του Μπατσουαγί, δεν είναι καν τα 35 του Βερτόκεν και τα 34 του Μέρτνες: το πρόβλημα είναι ότι μοιάζει να μην υπάρχει εσωτερική ιεραρχία κι απόδειξη για αυτό είναι η Κροατία – ο αποψινός τους αντίπαλος. Τέσσερα χρόνια πριν στη Ρωσία ο Μόντριτς ήταν 34 χρονών. Ο Μάτζουκιτς 33. Ο Σούμπασιτς 35. Ο Ράκιτις 30 και ο Πέρισιτς 31. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να εμφανιστεί κάποιος και να θέσει ζήτημα ηλικιών; Να πει ότι η ομάδα χρειάζεται ανανέωση; Η να πει ότι η Κροατία έχασε τη μεγάλη της ευκαιρία να διακριθεί στο Euro του 2016; Θα τον είχαν διώξει την επόμενη μέρα όλοι αυτοί. Και θα τον είχαν κάνει και ρόμπα με την απόδοσή τους.

Στραβά αλλά όχι ανάποδα

Να τους ξεγράψουμε τους Βέλγους; Όχι φυσικά. Διότι είναι παρέα και στα στραβά τους και στα καλά τους. Είδαμε τα στραβά τους: μέχρι τώρα σε δυο ματς ήταν κάκιστοι και τσακωθήκαν και μεταξύ τους. Αλλά δεν αποκλείεται απόψε να δούμε ξαφνικά και τα καλά τους: να παίξουν ο ένας για τον άλλο για να κλείσουν στόματα, να θυμηθούν ότι έχουν κάνει σπουδαία πράγματα, να εκπλήξουν πρώτα από όλα τους συμπατριώτες τους που τους θεωρούν ξεγραμμένους. Στο Βέλγιο γράφτηκε ότι οι παίκτες έπαιξαν ξύλο στα αποδυτήρια μετά την ήττα από το Μαρόκο. Ο Αζάρ είπε ότι δεν ισχύει, αλλά ότι δυστυχώς με τη συμπεριφορά τους οι παίκτες επιτρέπουν  οτιδήποτε υπερβολικό γράφεται να γίνει πιστευτό.

«Κι ο προπονητής;» θα ρωτήσει κάποιος. Τι κάνει ο προπονητής μπροστά σε όλο αυτό; Νομίζω τίποτα. Ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ δεν είναι παιδονόμος, ούτε διοικητής λόχου. Τα προβλήματα είναι προβλήματα συνύπαρξης παικτών, όχι τακτικής ή στρατηγικής: τα παιδιά είναι μεγάλα για να τα βάλει κάποιος τιμωρία. Τα ξέρουν όλα, να δούμε κι αν μπορούν να γυρίσουν το φύλο. Χρειάζεται μια αντίδραση και θα πρέπει να τη δούμε απέναντι στην κατεξοχήν «ομάδα- παρέα» του ποδοσφαίρου του καιρού μας: την Κροατία. Δεν θα είναι απλό. Αλλά δεν είναι κι απίθανο κι όχι γιατί ο Πέρισιτς είναι πια στα 34, ο Μόντριτς στα 38 κτλ κτλ. Δεν είναι απίθανο γιατί όταν μιλάμε για τον Ντε Μπρόιν, τον Λουκάκου, τον Αζάρ, τον Μέρντενς μιλάμε για μερικούς από τους μεγαλύτερους αρτίστες της οικουμένης. Οι αρτίστες είναι συχνά μυστήρια τρένα. Και πάντα απρόβλεπτοι εντελώς…