Ας πούμε μια αλήθεια από αυτές που στην Ελλάδα αποφεύγουμε: το μόνο πρόβλημα του ΠΑΟ στο μπάσκετ φέτος είναι ο Ολυμπιακός. Δεν εννοώ ότι ο ΠΑΟ θα χάνει από τον Ολυμπιακό συνεχώς, ούτε ότι θα χάνει μόνο από αυτόν και ότι θα κερδίζει όλους τους άλλους. Εννοώ ότι αν δεν τον είχε μπροστά του τον Ολυμπιακό η περίπτωσή του ΠΑΟ θα ήταν σχετικά απλή: είναι μια νέα ομάδα, θέλει χρόνο, ίσως και κάποιες διορθώσεις – εννοώ πως δεν αποκλείεται να αποδειχτεί στην πορεία πως κάποιοι από όσους ήρθαν το καλοκαίρι δεν είναι ό,τι ακριβώς ο ΠΑΟ χρειαζόταν και ίσως χρειαστεί και να αντικατασταθούν. Ολο αυτό προϋποθέτει απλά λίγη υπομονή και λίγο καθαρό μυαλό και θα ήταν όλα εύκολα όλα, αν δεν υπήρχαν τα ματς με τον Ολυμπιακό που μοιραία μπαίνουν κομμάτι στο μυαλό όλων. Η διαφορά του χθεσινού ματς του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ με την Μπάγερν, που ο ΠΑΟ κέρδισε, σε σχέση με το ματς με τον Ολυμπιακό που στο ίδιο γήπεδο ο ΠΑΟ έχασε στην παράταση, ήταν κυρίως στο μυαλό: χθες ήταν καθαρό – με τον Ολυμπιακό ο ΠΑΟ, μεταξύ άλλων, θόλωσε κιόλας κι ας έχει δέκα παίκτες που δεν ήταν πέρυσι εδώ και δεν έχουν ζήσει το τεράστιο περσινό ρεκόρ από συνεχόμενες νίκες του αιώνιου. Η αντοχή στην πίεση δεν είναι απλό πράγμα. Και η πίεση στα ματς με τον Ολυμπιακό είναι για τον ΠΑΟ μεγάλη. Ποια είναι η διαφορά σε σχέση με πέρυσι; Ότι ο εφετινός ΠΑΟ άντεξε δυο ήττες με τον Ολυμπιακό αντιδρώντας καλά στο ματς με την Μπάγερν. Πέρυσι δυο ακόμα ήττες από τον πρωταθλητή θα δημιουργούσαν ταραχή και δυσφορία.

Καλή αρχή και τέλος

Ο ΠΑΟ έφτασε στην πρώτη νίκη του στην εφετινή Ευρωλίγκα χωρίς τον Σλούκα κι αυτό δεν ήταν απλό διότι όπως είναι φτιαγμένος ο ΠΑΟ ο Σλούκας μπορεί να είναι κι ο πιο απαραίτητος παίκτης του. Με την Μπάγερν ο ΠΑΟ είχε ένα πολύ καλό πρώτο δεκάλεπτο και έδειξε μια διαχειριστική ικανότητα στο τέταρτο δεκάλεπτο παρά την κούραση των γκαρντ του. Και τα δυο είναι καλά σημάδια. Το καλό πρώτο δεκάλεπτο σε κάθε περίπτωση μαρτυρά πάντα μια καλή προετοιμασία του αγώνα: ο Αταμάν επιβράβευσε τον Γκριγκόνις για την καλή του εμφάνιση με τον Ολυμπιακό και προτίμησε αυτή τη φορά να ξεκινήσει τον ΛεΣόρ – οι παρουσίες των άλλων τριών (Βιλντόζα, Γκράντ και Χουάντσο) ήταν υποχρεωτικές. Το ντεζαβαντάζ της αρχής οδήγησε την Μπάγερν σε βιαστικές επιλογές: παρόλο που η ομάδα του Λάθο μάζεψε κάπως την διαφορά, δεν έδειξε ποτέ σχεδόν τη δυνατότητα να φτάσει σε μια πλήρη ανατροπή γιατί είχε πάλι πολύ κακό τον Εντουάρτς και σούταρε κι άσχημα.

Ένα καλό παράδειγμα

Η Μπάγερν είναι ένα καλό παράδειγμα για να καταλάβει κανείς και τις δυσκολίες του ΠΑΟ. Την ανέλαβε το καλοκαίρι ένας αναμφίβολα καλός προπονητής, ο Πάμπλο Λάσο. Προχώρησε κι αυτή σε πολλές αλλαγές διότι ερχόταν από μια κακή σεζόν. Απέκτησε παίκτες από το ΝΒΑ αλλά με γνώση του ευρωπαϊκού μπάσκετ (όπως ο Ιμπάκα κι ο Μπολμάρο πχ), αλλά και παίκτες που έρχονταν από καλούτσικες σεζόν στην Ευρώπη (Εντουαρτς, Φρανσίσκο, Νιλς Γκιφάι κτλ). Σε σχέση με τον ΠΑΟ, έχοντας κρατήσει και πιο πολλούς παίκτες από πέρυσι που δεδομένα μπορούν να βοηθήσουν, θα έπρεπε να είναι πιο έτοιμη. Αλλά δεν το επιτρέπουν αυτό η εποχή και η ελλιπέστατη προετοιμασία: κι ο Λάσο είδε τους παίκτες του λόγω μουντομπάσκετ να ενσωματώνονται πολύ αργά. Πρέπει όπως ο ΠΑΟ να βρει ομοιογένεια μέσα από τα παιγνίδια: χθες σούταρε πολύ άσχημα, αλλά για νέα ομάδα δεν είναι παράξενο κι ας μην της λείπουν οι καλοί σουτέρ. Για να βάλεις τα σουτ πρέπει να ξέρεις και να τα φτιάξεις.

Ο ΠΑΟ δεν είναι ούτε μυστηριώδης, ούτε παράξενος. Όταν μια ομάδα κάνει 11 μεταγραφές, με τις υπερβολές που γράφονται στην Ελλάδα για όποιον παίκτη έρχεται εδώ, είναι λογικό ο κόσμος να περιμένει να δει ένα κράμα Μπόστον Σέλτικς και Λος Αντζελες Λέικερς στις μεγάλες τους μέρες: στην πραγματικότητα ο ΠΑΟ είναι σε μια διαδικασία εξέλιξης, αλλά αυτή δεν είναι αυτόματη και δεν προκύπτει πατώντας κουμπιά. Κι επειδή ο ΠΑΟ χρειάζεται και νίκες αυτοί που προσαρμόστηκαν γρηγορότερα θα κάνουν υπερωρίες υποχρεωτικά. Ο ΛεΣόρ έπαιξε και χθες, όπως και με τον Ολυμπιακό σχεδόν 34 λεπτά: το κανε και πέρυσι στην Παρτιζλαν και το ξέρει. Ο Γκραντ υποχρεωτικά έπαιξε κι αυτός 33. Ο Βιλντόζα, απόντος του Σλούκα, σχεδόν 30. Ο Χουάντσο μόλις 25, διότι ήταν καλός ο Μαντζούκας που βρήκε και τα τρία πιο κρίσιμα τρίποντα του ματς. Το ό,τι κάποιοι παίζουν πιο πολύ έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να παίζουν λιγότερο: ο Γκάι πχ παίζοντας πάλι μόνο 6 λεπτά είναι δύσκολο να δείξει τι μπορεί, πόσο μάλλον όταν στην άμυνα όλοι τον «χτυπάνε». Κι αν ο ΛεΣόρ μένει τόση ώρα στο παρκέ πάντα θα δημιουργείται η εντύπωση πως ο ΠΑΟ έχει ανάγκη από ψηλούς.

Το πιο ψηλό εμπόδιο

Ο ΠΑΟ πρέπει αρχικά να διαλύσει μια στερεότυπη κριτική που προέκυψε μετά τα ματς με τον Ολυμπιακό κυρίως. Μετά τον αρχικό υπερενθουσιασμό που προκάλεσαν πολλές υπερβολές για τις προσθήκες του, διακινήθηκε πχ μια θεωρία ότι θα έχει πρόβλημα στην άμυνα: σε μεμονωμένα σημεία των παιγνιδιών του ο ΠΑΟ δείχνει να αφήνει ελεύθερα σουτ και να επιτρέπει και βόλτες των αντιπάλων κοντά στο καλάθι – συνέβη και με την Μπάγερν. Αλλά συνολικά μέχρι τώρα δεν έχει δεχτεί σε σαραντάλεπτο πάνω από 75 πόντους – επίδοση που δεν μαρτυρά σοβαρό αμυντικό πρόβλημα.

Είναι δεδομένο ότι η κριτική θα είναι σκληρή με τον Αταμάν, πρώτα από όλα γιατί δεν είναι Ελληνας και στο ελληνικό μπάσκετ υπάρχει μόνιμη καχυποψία για τη δουλειά των ξένων προπονητών: για αυτό και μόνο ο Τούρκος μου είναι συμπαθέστατος. Αλλά η πρόοδος του ΠΑΟ, κατά τη γνώμη μου, θα ρθει μόνο μέσα από το καλύτερο επιθετικό παιγνίδι του – ειδικά σε σετ καταστάσεις. Ο Αταμάν το ξέρει για αυτό αρχικά βασίζεται σε λίγους σχετικά παίκτες. Πρώτα πρέπει να μάθουν να παίζουν μεταξύ τους αυτοί – μετά θα μπουν και όσοι όπως ο Μαντζούκας πχ δείχνουν ότι χρόνο δικαιούνται. Κι όλα πρέπει να γίνουν για να είναι η ομάδα έτοιμη τον Μάρτιο – Απρίλιο, όταν και όλα κρίνονται. Πράγμα εύκολο να το πεις, αν στο μεταξύ δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα τρία τέσσερα ματς με τον Ολυμπιακό. Για τα οποία θα υπάρχουν πάντα απαιτήσεις που για τον Αταμάν αποτελούν το πιο ψηλό εμπόδιο.