Μακριά από υπερβολές και κραυγές ας δούμε ψύχραιμα τι συνέβη χθες. Η ΑΕΚ ήξερε ότι ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο και ότι ο Αρης είχε κάνει το χρέος του απέναντι στον Αστέρα. Η Ενωση είχε απουσίες, αλλά και τεράστιο κίνητρο να κερδίσει τον Ολυμπιακό και να βρει βαθμούς που στη μάχη που δίνει για την έξοδο στην Ευρώπη θα ήταν πολύτιμοι. Αλλά κίνητρο είχε, όπως αποδείχτηκε κι ο Ολυμπιακός: το κίνητρο να βάλει μια μεγαλοπρεπέστατη σφραγίδα στην επικείμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος κάνοντας κάτι που θα το θυμόμαστε για χρόνια.

Εκλεισε στόματα

Μια νίκη του Ολυμπιακού κόντρα στην ΑΕΚ έχει πάψει να αποτελεί είδηση: συμπληρώθηκαν δέκα ματς και τρία χρόνια που την ΑΕΚ την κερδίζει. Μια νίκη με 3-0 ή με 4-1 επίσης δεν είναι κάτι θεαματικό: ειδικά το 3-0 στο Καραϊσκάκη είναι τόσο συνηθισμένο που δεν δυσφορεί με αυτό κι ο κόσμος της ΑΕΚ – άλλωστε με αυτό το σκορ η Ενωση επέστρεψε από το Καραϊσκάκη στις δυο τελευταίες επισκέψεις της. Ομως τα τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο και τα πέντε συνολικά χτίζουν ένα αποτέλεσμα, που αποδεικνύει την τεράστια διαφορά του Ολυμπιακού από την Ενωση. Σε συνδυασμό με το 3-0 κόντρα στον ΠΑΟΚ κλείνουν στόματα.

Ποδοσφαιριστές άλλου επιπέδου

Στο ντέρμπι φάνηκε κυρίως η τρομερή διαφορά κάποιων παικτών των δυο ομάδων. Ο Παπασταθόπουλος με τις εμφανίσεις του υποχρέωσε τον Μαρτίνς να του δώσει φανέλα βασικού, αλλά εκτός από το Σωκράτη, υπάρχουν και στόπερ όπως ο Μπα και ο Σεμέδο κι έπρεπε όλοι να παίξουν – για αυτό και το 3-4-3. Ο Ολυμπιακός είχε ένα χαφ λιγότερο στη μεσαία γραμμή, αλλά η ΑΕΚ που έπαιζε με Σιμάνσκι- Κρίστισιτς – Μάνταλο δεν έχει Καμαρά και Εμβιλά, όπως  καμία ομάδα στην Ελλάδα. Ο Μασούρας έδειξε γιατί ο Φαν τ΄Σχιπ τον μειώνει όταν τον συγκρίνει με τον Λημνιό και κάτι άλλους: στο γκολ του 2-0 ντύνεται Τζόλε και το 3-0 το σημειώνει με ψυχραιμία και άνεση που θα ζήλευε κι ο Κέβιν Μιραλάς: αν αυτά τα κάνει κάθε Κυριακή, ως οφείλει, κι όχι μόνο με αντίπαλο τον Ντατσένκο θα κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά στην καριέρα του.

Βασικός λόγος φυσικά της τρομερής αποτελεσματικότητας της ομάδας του Μαρτίνς παραμένει ο γιγάντιος Ελ Αραμπί. Η ΑΕΚ δεν έχει παίκτη να τον κυνηγήσει μακριά από την περιοχή: ο Χνιντ δεν τον βλέπει κι ο Σβάρνας μπορεί μόνο να του ζητήσει αυτόγραφο. Ο Ελ Αραμπί πανικοβάλει την άμυνα της ΑΕΚ, (σε σημείο που ο Λόπεθ του χαρίζει το γκολ του 0-3) και συγχρόνως δημιουργεί ως μοντέρνος κυνηγός: η κάθετη στο Μασούρα για το 0-4 δείχνει γιατί ο Μαρτίνς άνετα μπορεί να παίξει ντέρμπι χωρίς Φορτούνη και Βαλμπουενά στην αρχική ενδεκάδα.

Ο Μαρτίνς είναι κύριος

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μαρτίνς κάνοντας μια πράξη που δείχνει πόσο  κύριος είναι, βγάζει νωρίς τον Ελ Αραμπί και τον Καμαρά. Ο Φορτούνης, επειδή είναι Ελληνας και καταλαβαίνει ότι ο Ολυμπιακός έχει μια ιστορική ευκαιρία για να διασύρει τον αντίπαλό του κάνει το 0-5: δεν θα μπορούσε να λείπει ένα δικό του γκολ σε ένα τέτοιο βράδυ. Αλλά συνολικά ο Ολυμπιακός κερδίζει άνετα και θεαματικά, όχι γιατί ανεβάζει ταχύτητα, αλλά γιατί είναι διαβασμένος και ψύχραιμος – βλέπουμε ένα ματς ανάμεσα σε μια ομάδα που χει κερδίσει δυο φορές στο Εμιρετς την Αρσεναλ και μια ομάδα που ιδρώνει στο ΟΑΚΑ για να κερδίσει τον Παναιτωλικό και το Βόλο.

Αυτή η άνεση και η ηρεμία του Ολυμπιακού πιστώνεται κυρίως στον Μαρτίνς. Ο κόουτς οδηγεί σε ένα θρίαμβο με μια κουρασμένη ομάδα που όμως ξέρει τι θέλει. Στο αρχικό σχήμα προτιμώνται παίκτες που δεν είχαν υποχρεώσεις με τις Εθνικές και δούλευαν στο Ρέντη: Παπασταθόπουλος, Χολέμπας, Εμβιλά, Μπρουμα, Σεμέντο. Ο Μαρτίνς δεν φοβάται τίποτα: αντιμετωπίζει με τον Ανδρούτσο και τον Χολέμπας τα πολυδιαφημισμένα εξτρέμ της ΑΕΚ, που σχεδόν δεν ακουμπάνε μπάλα! Ο Τάνκοβιτς βρίσκει τη μπάλα όλες κι όλες τρεις φορές και είναι οφσάιντ την μοναδική φορά που κάνει κάτι χρήσιμο. Ο καλός Λιβάι Γκαρσία εκθέτει με τις μη επιστροφές του τον Ντατσένκο, τον οποίο ο Μασούρας αρχικά και ο Χολέμπας στη συνέχεια εκθέτουν ανεπανόρθωτα.

Ο Μαρτίνς κερδίζει με 1-5 έχοντας μετατρέψει τις νίκες με την ΑΕΚ σε ρουτίνα. Εχει οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε νίκες επί της Ενωσης με όλα τα σκορ (1-0, 2-1, 2-0, 3-0, 4-0, 5-1) και με όλους τους τρόπους: με ασφυκτική πίεση από την αρχή, με άμυνα και αντεπιθέσεις, με έλεγχο του ματς, με κατοχή μπάλας, αλλά και χωρίς κατοχή. Κάνοντας απλά δουλειά προπονητή – κάτι που στην ΑΕΚ έχει σταματήσει. Χρόνια τώρα.

Ο ηγέτης δεν φεύγει στο ημίχρονο

Είναι εύκολο να λες μπράβο στον προπονητή μετά από τέτοιες νίκες: το βασικό είναι αυτές να τις θυμάσαι στα δύσκολα βράδια, γιατί θα ρθουν και τέτοια – στο ποδόσφαιρο όλα υπάρχουν και είναι ανεκτά. Δεν υπάρχουν μόνο αυτά που κάνει τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ, που χθες δέχτηκε μόνο ένα γκολ γιατί ήταν ανοιχτή και άδεια στα μετόπισθεν, πράγμα που μαρτυρά και το δράμα της. Εβλεπες τον Ολυμπιακό να σκοράρει και έλεγες «όχι, τόσο άνετα». Ο αντίπαλός του ήταν μια ομάδα ψυχολογικά διαλυμένη, αδύναμη στο να διαχειρισθεί την ευθύνη, με παίκτες που τα άκουγαν από οπαδούς που μπήκαν στο γήπεδο με σκυμμένα κεφάλια. Ελειπε ο Πέτρος Στάθης για να πει «πέστε κάτω», αλλά κι ο τωρινός διοικητικός ηγέτης, τον οποίο έχουν πολλαπλώς εκθέσει οι άνθρωποι που μάζεψε στα Σπάτα, έγραψε ιστορία φεύγοντας στο ημίχρονο. Για αυτά θα τα πούμε αύριο: όταν μια ομάδα κερδίζει με 1-5 (και σταματά από σεβασμό στην ιστορία του πανικόβλητου αντιπάλου της) ο έπαινος πρέπει να είναι όλος δικός της.

Τραγωδία και φάρσα

Το ίδιο «όχι τόσο άνετα» θα μπορούσε να το πει κανείς και μετά το ματς του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ. Το ματς μου θύμισε τη φράση «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» που αποδίδεται στον Καρλ Μαρξ. Η ήττα του ΠΑΟΚ από τον ΠΑΟ ήρθε μετά από μια εμφάνιση που έμοιαζε πολύ με την αντίστοιχη που είχε κάνει η ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία στη Λεωφόρο στο πρωτάθλημα πριν είκοσι μέρες. Αν η τελική ήττα του ΠΑΟΚ με 3-0 θυμίζει τραγωδία και φάρσα, είναι γιατί χθες στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός τρίκλιζε σαν τον πυγμάχο που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει και τελικά διέσυρε τον ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ κέρδιζε το ένα κόρνερ μετά το άλλο, έχανε ευκαιρίες υποχρέωνε τον Διούδη σε επεμβάσεις, έμοιαζε έτοιμος τουλάχιστον να  ισοφαρίσει και πιθανότατα θα το είχε κάνει αν ο Πάμπλο Γκαρσία δεν ήθελε να κάνει παρεμβάσεις με τις αλλαγές του. Τελικά βγάζοντας από το γήπεδο τον Σβαπ και τον Μούργκ, δυο μέσους που έτρεχαν, για να βάλει δυο κυνηγούς, τον Τζόλη και τον Γουάρντα, βοήθησε τον Παναθηναϊκό! Η μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ άδειασε, οι Πράσινοι που ασφυκτιούσαν βρήκαν χώρους και το 1-0 έγινε 3-0! Μάλιστα ο ΠΑΟ έχασε και μια δυο ευκαιρίες ακόμα μετά το 85΄.

Εντύπωση προκαλεί και η περίπτωση του Πασχαλάκη: τον έκαναν βασικό αφού τον πήραν στο κυνήγι στην Τούμπα κι ο τερματοφύλακας, απλά δείχνει γιατί έχασε τη θέση του. Το δεύτερο γκολ που σημειώνει ο ΠΑΟ είναι ένα δώρο του Πασχαλάκη που είναι σαν να προκαλεί τον Βιγιαφάνιες να περάσει τη μπάλα από το τοίχος για να του βάλει γκολ. Κατά τα άλλα η ζωή είναι ωραία. Στο Ροστόφ.   

Συγνώμη για όλα αυτά συγνώμη

Καθώς η σεζόν ολοκληρώνεται επιβραβεύονται ολοένα και πιο πολύ η συνέπεια, η σοβαρότητα, η ψυχραιμία. Ο Αρης είναι δεύτερος γιατί κερδίζει ματς όπως το χθεσινό με την Τρίπολη: δεν είναι καλύτερος, αλλά ο Μάντζιος διαβάζει την ανάγκη της στιγμής και παίζει άμυνα και αντεπιθέσεις με τον Σαντέ Σίλβα. Όταν είναι απαραίτητο μια ομάδα πρέπει και να μπορεί να αμύνεται: άντε να το εξηγήσεις στον Χιμένεθ και τον Γκαρσία. Που με την καραμέλα της συγνώμης πιστεύουν ότι έκαναν τη δουλειά τους. Την επόμενη φορά θα μπορούσαν και να τραγουδήσουν: τόσα ωραία τραγούδια έχουμε με συγνώμες. Λίγη φαντασία χρειάζεται…