O δεύτερος ημιτελικός του μουντιάλ του 2022 ήταν ένα ματς που είχε κάτι το μοναδικό: ήταν σε αυτόν παρούσα για πρώτη φορά μια ομάδα που εκπροσώπησε την Αφρική και τον αραβικό κόσμο και που μάλιστα αγωνίστηκε σε ένα γήπεδο που ήταν απολύτως δικό της. Οι περίπου δέκα χιλιάδες Γάλλοι και φιλογάλλοι, διάσπαρτοι οι πιο πολλοί ανάμεσα σε χιλιάδες Αραβες δεν ακούστηκαν σχεδόν ποτέ στη διάρκεια του αγώνα, αλλά ήταν τελικά αυτοί που χάρηκαν στο τέλος. Η Γαλλία κέρδισε με 2-0 περίπου όπως κέρδισε και την Αγγλία: με την κεκτημένη ταχύτητα μιας ομάδας που έχει συνηθίσει να κερδίζει και τον κυνισμό μιας πρωταθλήτριας που δεν χρειάζεται να δώσει εξετάσεις. Στο μειδίαμα του Ντιντιέ Ντεσάμπ στο τέλος του ματς διάβαζες το «αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε». Αυτάρεσκο ίσως. Αλλά αυτό για τον προπονητή της παγκόσμιας πρωταθλήτριας δεν είναι πρόβλημα.   

Τεο όπως Ιμπρα

Οι Γάλλοι μπήκαν δυνατά στο ματς παρά τις δυο απουσίες της τελευταίας στιγμής: ο Κονατέ βρέθηκε στη θέση του Ουπαμεκανό και ο Φοφανά δίπλα στον Τσουαμενί αντί του Ραμπιό. Εγραφα πριν το ματς ότι το Μαρόκο έψαχνε το δικό του Ζαγοράκη στο ματς αυτό, αλλά ένα Τέο καθοριστικό βρήκαν τελικά οι Γάλλοι: ο Τεό Ερνάντεζ βρήκε πολύ νωρίς το γκολ του αβαντάζ δείχνοντας εκτελεστικές ικανότητες που θα ζήλευε και ο Ιμπραϊμοβιτς, ένας συμπαίκτης του στη Μίλαν κι ένας από τους λίγους που μπορούν πραγματικά να εκτιμήσουν τον τρόπο της ακροβατικής εκτέλεσης. Δυο φορές ο Ζιρού θα μπορούσε στη συνέχεια να τελειώσει το ματς πριν φτάσουμε στο ημίχρονο – είχε ένα δοκάρι και μια τεράστια ευκαιρία.

Αλλη μια φορά ο εμπλεκόμενος και στη φάση του γκολ ΕμΜπαμπέ (δικά του τα σουτ που εξουδετερώθηκαν πριν η μπάλα καταλήξει στο σκόρερ Ερναντεζ) δοκίμασε τα αντανακλαστικά του Μπουνού κι επειδή τα γκολ που χάνονται συνήθως πληρώνονται οι Γάλλοι καρδιοχτύπησαν μέχρι ο Ραντάλ Κολό Μουανί να διορθώσει ένα ακόμα σουτ του ΕμΜπαμπέ και να κάνει το 2-0 στο 78’. Κι ενώ όλα αυτά είναι αλήθεια, είναι συγχρόνως και ψέματα. Διότι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Γαλλία έπαιξε περίπου μόνη της κι ότι ο αντίπαλός της ήταν τρόπο τινά ο εαυτός της, ενώ μόνο έτσι δεν είναι.

Κάτι λείπει

Η Γαλλία προκρίθηκε υποφέροντας και τα κατάφερε γιατί άντεξε. Ολοκλήρωσε για πρώτη φορά στο Κατάρ ματς χωρίς να δεχτεί γκολ, αλλά αυτό οφείλεται πολύ στον άψογο τερματοφύλακα Λιορίς, στην εμπειρία και στην ψυχραιμία των αμυντικών της και στη δύναμη της θέλησης του γκρουπ – όχι σε κάποιου είδους οργανωμένο παιγνίδι. Αυτό είναι που μεγαλώνει το σασπένς του επικείμενου τελικού: οι Γάλλοι είναι η πιο γεμάτη σε λύσεις ομάδα παρά τις απουσίες του Καντέ, του Πογκμπα και του Μπενζεμά. Και την ίδια στιγμή υστερούν σε αυτό που ήταν πάντα ένα από τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου τους: αναφέρομαι στην οργάνωση του επιθετικού παιγνιδιού. Αυτή είναι που λείπει κι αυτή η έλλειψη κάνει τα παιγνίδια τους δύσκολα.

Σαν ομάδα ράγκμπι

Χθες για ένα μεγάλο κομμάτι του ματς η Γαλλία έμοιαζε στο γήπεδο με ομάδα ράγκμπι. Υπήρχε μια άμυνα πυκνότατη (αν όχι και απόλυτα σίγουρη) και από εκεί κι έπειτα κάποιος έπρεπε να πάρει τη μπάλα και να την πάει μόνος μπροστά τρέχοντας με αυτή. Το έκανε τρεις φορές ο ΕμΜπαμπέ, μια δυο ο Ντεμπελέ και τρεις ο Τουράμ, όταν μπήκε αλλαγή. Αλλά όλο αυτό δεν είχε τίποτα το οργανωμένο: ήταν απλά ενέργειες που τρόμαζαν την αντίπαλη άμυνα (ο Χακίμι με τον ΕμΜπάπε πραγματικά δεινοπάθησε καθώς αυτός δεν μάσησε και από το σκληρό παιγνίδι). Ωστόσο υπάρχει ένα δεδομένο που δεν μπορεί κανείς να αγνοεί: ο Ντεσάμπ ξέροντας την ομάδα του και τις δυσκολίες του υπάρχει για να ενθαρρύνει αυτή τη λογική. Χθες εντέλει έχει βρει στο πρόσωπο του Τουράμ και του Μουανί δυο ιδανικές αλλαγές. Ο πρώτος στέλνει τον ΕμΜπαπέ να παίξει σαν φορ και του γίνεται στήριγμα: στη φάση του δεύτερου γκολ αυτό μετρά. Κι ο δεύτερος σκοράρει μετά από 44 δευτερόλεπτά παρουσίας στο γήπεδο: ο κόουτς τον διαλέγει κόντρα στη λογική του ματς (η Γαλλία χρειαζόταν ένα μέσο γιατί ο Τσουαμενι κι ο Φοφανά είχαν κουραστεί), αλλά το κάνει ξέροντας πως έχει γκολ στα πόδια του – με την Αϊντραχτ έχει πέντε φέτος.

Ο Ντεσάμπ ξέρει πως ματς σαν το χθεσινό δεν κερδίζονται χωρίς δεύτερο γκολ. Πριν τέσσερα χρόνια το γαλλικό κατενάτσιο σταμάτησε στον ημιτελικό το Βέλγιο με μια νίκη με 1-0. Αλλά το Βέλγιο έπαιζε ένα ευανάγνωστο, απλοϊκά οργανωμένο ποδόσφαιρο που στηριζόταν στις πρωτοβουλίες τότε του Αζάρ, του Ντε Μπρόιν και του Μέρτενς. Το Μαρόκο έδινε ένα ιερό πόλεμο. Μέχρι μάλιστα το τελευταίο λεπτό: στο γήπεδο ήταν τέτοια η φλόγα των Μαροκινών που πίστευες πως αν βρουν ένα γκολ στο πέμπτο λεπτό του extra time στο επόμενο θα ισοφαρίσουν!

Μόνο υπερηφάνεια  

Τιμή στην υπέροχη ομάδα του κόουτς Ρεγκρακί. Ο Βαχίντ έχασε τρεις βασικούς αμυντικούς το ίδιο βράδυ: ο Αγκέρ πόνεσε στο ζέσταμα, ο Σαϊς, που ίσως δεν έπρεπε να ξεκινήσει, άντεξε λιγότερο από μισή ώρα, ο Μαζράουι έμεινε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο. Κι όμως ο κόουτς έψαξε μέχρι τέλους την αρχιτεκτονική του θαύματος. Η υπέροχη ομάδα του, αφού έμεινε ζωντανή στην αρχή, με τον προπονητή της υποχρεωμένο ν’ αλλάξει και σχηματισμό, βρήκε τη δύναμη να βγει μπροστά και να ταλαιπωρήσει τους παγκόσμιους πρωταθλητές παίζοντας ποδόσφαιρο πραγματικά οργανωμένο και μεθοδικό και με παίκτες υπέροχους.

Τους τρόμαξε

Το Μαρόκο τρόμαξε τη Γαλλία στις στημένες φάσεις, είχε πάλι τους Σοφιάν Αμπραμπατ και Ουνάχι σε μεγάλη βραδιά, πήρε πολλά από τον Μπουμάλ, πριν αυτός αποχωρήσει εξαντλημένος, είχε ένα υπέροχο Ζίγιες και κυρίως εμφανίστηκε με κάποιους ρολίστες που έζησαν τη βραδιά ως απόλυτοι πρωταγωνιστές. Κορυφαία περίπτωση αυτός ο απίθανος Ελ Γιαμίκ. Δεν βρίσκει τη μπάλα στο εναέριο γύρισμα του Ερναντεζ στη φάση του 1-0, χάνει δυο φορές τον Ζιρού, αλλά σταματά δυο φορές ηρωϊκά τον ΕμΜπαμπέ και πάει να βάλει το γκολ του μουντιάλ με «ψαλίδι» στο 45΄ - του το στερεί ο Λιορίς και το δοκάρι. Τι δεν είχε το Μαρόκο; Δυο κυνηγούς να μπουν στο τέλος να βοηθήσουν. Ο Ελ Νασίρι έμπλεξε με τον Βαράν – στην περιοχή των Γάλλων έλειπε κάποιος κίλερ. Ισως κάποιος θα πρεπε να έχει μιλήσει στον Βαχίντ για τον Ελ Αραμπί: χθες θα του ήταν χρήσιμος.

Στο τέλος είδα πολλούς Μαροκινούς να τραγουδάνε και να κλαίνε. Οι ουδέτεροι που υποστήριξαν το Μαρόκο έμοιαζαν ευχαριστημένοι, γιατί προέκυψε ένας τελικός που πριν αρχίσει μοιάζει υπέροχος: η Γαλλία θα παίξει με την Αργεντινή, ο Μέσι θα βρει τον ΕμΜπαμπέ, ο κόσμος  όλος θα καθηλωθεί στις τηλεοράσεις την Κυριακή. Αλλά δεν ξέρω αν τα δάκρυα των Μαροκινών θα έχουν στεγνώσει μέχρι τότε. Τους χειροκρότησα με την καρδιά μου.