Η εθνική ομάδα μπάσκετ βρίσκεται στην Φινλανδία για να πάρει μέρος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – ένα πανευρωπαϊκό που θα το αρχίσει στο Βορρά κι ελπίζουμε να το τελειώσει στο Νότο, αφού η τελική φάση είναι στην Κωνσταντινούπολη. Ένα πανευρωπαϊκό που κάπως διαφορετικό το περιμέναμε - είναι αλήθεια.

Σχετικά με τον Αντετοκούνμπο

Δεν έγραψα τίποτα για τα πολλά και παράξενα που υπήρξαν στην υπόθεση του Γιάννη Αντετοκούνμπο: είναι πάντως καλό, που με την παρέμβαση κάποιων ψυχραιμότερων, το εφετινό πρόβλημα του Αντετοκούνμπο δεν έγινε πρόβλημα στη σχέση του σπουδαίου αυτού παίκτη συνολικά με την Εθνική.

Τώρα που οι μέρες πέρασαν μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα πως το ζήτημα του Αντετοκούνμπο δεν αφορά αυτόν και την Εθνική, αλλά αυτόν και τους Μπακς. Αν το πρόβλημα που έχει με το γόνατό του είναι σοβαρό, δεν νομίζω ότι θα ήθελε κανένας να τον δει να παίζει με την Εθνική κουτσαίνοντας ή να τον δει να παθαίνει υποτροπή. Αν πάλι δεν είναι τόσο σοβαρό, τον τελικό λόγο για την συμμετοχή του τον έχουν οι Μπακς και κανείς άλλος. Οι Μπακς έδωσαν άδεια συμμετοχής στον Γιάννη πριν από δυο χρόνια, όταν ήταν μόλις 20 χρονών. Δεν του έδιναν, όμως, εκατό εκατομμύρια δολάρια – ήταν ακόμα ένα ακατέργαστο διαμάντι. Σήμερα είναι το πιο μεγάλο τους αστέρι και παραμένει ωστόσο ακόμα μικρός και νεότατος: η ομάδα του έχει δικαιώματα που οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε – αυτή τον έφτιαξε. Αν αύριο ο Γιάννης μεγαλώσει, θα μπορέσει αυτός να επιβάλει τους όρους του στην ομάδα του, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι αστέρες του ΝΒΑ: για να είναι η συμμετοχή του στην Εθνική Ελλάδας ένας από τους όρους του, πρέπει να μην τον χάσουμε φουσκώνοντας ένα ανύπαρκτο στην πραγματικότητα θέμα. Να προσθέσω και κάτι άλλο: μια σοβαρή ομοσπονδία θα είχε μιλήσει καιρό τώρα με τους Αμερικάνους και θα είχε χτίσει μια καλή σχέση μαζί τους. Από τη δική μας αυτά δεν μπορεί να τα περιμένεις.

Εικασίες και επιθυμίες

Ο Γιάννης θα λείψει πολύ κι όχι μόνο αγωνιστικά. Ακούω διάφορους που λένε ότι δεν ξέρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ότι οι αντίπαλοι προπονητές εύκολα θα τον αντιμετώπιζαν, ότι δεν έχει συγκεκριμένο ρόλο κτλ. Όλα αυτά είναι εικασίες που θα μείνουν τέτοιες. Κάποιος άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι θα έβγαινε πρώτος σκόρερ, ότι στο «ένας εναντίον ενός» δεν έχει αντίπαλο, ότι ήταν έτοιμος να βοηθήσει την ομάδα ν αλλάξει επίπεδο κτλ: κι αυτά είναι επιθυμίες και μόνο. Υπάρχει ένα και μόνο δεδομένο: ότι η παρουσία του θα διαφοροποιούσε κατά πολύ την εικόνα μιας ομάδας, που σήμερα μοιάζει εξαιρετικά προβλέψιμη. Η Εθνική μας, πριν αρχίσει το τουρνουά, δεν μοιάζει ούτε κακή, ούτε καλή: χωρίς τον Γιάννη μοιάζει ομάδα με ταβάνι.

Η παράξενη σιγουριά

Διάβασα πολύ προσεχτικά τι είπαν παίκτες και προπονητές φεύγοντας. Ολοι έχουν μια παράξενη σιγουριά ότι στα επίσημα ματς θα υπάρξει το είδος της συγκέντρωσης, της προσπάθειας και της αποτελεσματικότητας, που στα φιλικά δεν είδαμε – και ευτυχώς. Για την Εθνική μας ομάδα μπάσκετ δεν υπάρχει τίποτα το χειρότερο από το να έχει παίξει καλά σε φιλικά: οι νίκες σε αυτά τα ματς γεννούν μια μυστήρια σιγουριά, που καταλήγει σε έπαρση και η έπαρση αυτή, ειδικά στα χρόνια του Φώτη Κατσικάρη, πληρώθηκε με κάκιστη απόδοση σε κρίσιμα παιγνίδια στα οποία μάλιστα η ομάδα μας εμφανίστηκε με τον αέρα του φαβορί - αέρα που έγινε θύελλα και την κατέστρεψε. Επαρση αυτή τη φορά δεν θα έχει η Εθνική μας. Η ερώτηση, που θα απαντηθεί στα γήπεδα της Φινλανδίας είναι αν έχει ποιότητα, αντοχές, παίκτες με προσωπικότητα και δυνατότητες διάκρισης.   

Τουρνουά του ενός ματς

Στα φιλικά είδα πράγματα που με τρόμαξαν – και δεν εννοώ την ήττα από την Σερβία. Είδα τον Καλάθη να λέει στον ελληνικό πάγκο π.χ να καθίσει ήσυχα και να ηρεμίσει. Είδα μια κάκιστη διαχείριση τελευταίων λεπτών του ματς σε όλα τα παιγνίδια του Ακρόπολις – μικρή σημασία έχει ποια χάσαμε και ποια κερδίσαμε. Είδα επίσης μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν απίστευτα πράγματα, όπως ο καυγάς του Μπουρούση με τον Παππά, με αναφορές σε παλιότερους καυγάδες: πιθανότατα να υπήρξαν και χειρότεροι, αλλά πάντοτε πρόβλημα ήταν, άλλο αν καμιά φορά λειτούργησαν συσπειρωτικά – καμία ομάδα δεν χτίστηκε ποτέ για να καυγαδίζει. Στα αγωνιστικά, η χειρότερη στιγμή της ομάδας κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η ήττα από τους Σέρβους με δεκαπέντε τσουβάλια πόντους διαφορά: ήταν η ανικανότητα όλων να πετύχουν ένα καλάθι και να ισοφαρίσουν το ματς με την Σερβία στην Αθήνα με ένα ρεσιτάλ κακών επιθέσεων στο φινάλε. Τα ευρωμπάσκετ, όλα όσα εγώ θυμάμαι τουλάχιστον, καταλήγουν σε ένα οριακό ματς, που κρίνεται στο φινάλε: το κερδίζεις κόντρα στους Τούρκους το 2009 και πας στην τετράδα ή κόντρα στους Γάλλους και πας στον τελικό, ενώ ο Σκουντής φωνάζει «βάλ’ το αγόρι μου». Το χάνεις από τους Κροάτες σε δυο παρατάσεις το 2013 ή από τους Ισπανούς (σε ένα σωρό περιπτώσεις…) και καταλήγεις 11^ος ή 5^ος: η διαφορά είναι πραγματικά μικρή – πάντα πρόκειται για ένα ματς. Η εντύπωση που έχω σχηματίσει μέχρι τώρα είναι ότι αυτή η ομάδα θα δυσκολευτεί πολύ αν της προκύψει μια τέτοια δοκιμασία: ο Σλούκας θα ψάχνει τον Μπογκντάνοβιτς, ο Μάντζαρης τον Σπανούλη, ο Καλάθης τον Σίγκλετον και τον Ρίβερς και όλοι οι αντίπαλοι γνωρίζουν ήδη πως ή ο Παππάς θα κάνει μια ηρωϊκή προσπάθεια ή ο Πρίντεζης θα ψάξει το «πεταχτάρι». Μακάρι να υπάρχουν περισσότεροι τρόποι: στα φιλικά είδαμε μόνο ένα διαγωνισμό από άστοχα τρίποντα.

Τα καλά βιογραφικά

Στα βιογραφικά των παικτών που ο Μίσσας χρησιμοποιεί καταγράφονται πολλά και σπουδαία – είναι αλήθεια. Ο Παπαγιάννης, ο Παπανικολάου, ο Καλάθης έχουν εμπειρίες ΝΒΑ. Ο Πρίντεζης, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Αγραβάνης, έχουν κερδίσει την Ευρωλίγκα. Ο Παππάς κι ο Παπαπέτρου έχουν πάρει μεγάλους τίτλους με τις μικρές Εθνικές. Ο Μπουρούσης παραμένει ένας από τους σταθερότερους ψηλούς στην Ευρώπη – δεν στείλαμε στο Ευρωμπάσκετ μια ομάδα φτωχή σε παραστάσεις ή ταλέντο. Οι αντίπαλοι έχουν κι αυτοί απουσίες και προβλήματα εξίσου σοβαρά: εμείς δεν έχουμε τον Γιάννη, που στην Εθνική δεν τον έχουμε δει ακόμα να κάνει την διαφορά, αλλά οι Σέρβοι, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι έχουν χάσει παίκτες που λέγονται Τεόντοσιτς, Γιούλ, Μπατούμ και Γκομπέρ, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με επιτυχίες τεράστιες.

Μισοάδειο, αλλά…

Η Εθνική μας πρέπει να βρει χημεία παίζοντας πλέον επίσημα ματς. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Για την ώρα το ποτήρι μοιάζει μισοάδειο. Αλλά μπορεί να είναι μισογεμάτο και να γεμίζει σιγά σιγά.