Κυνικά κάποιος μπορεί να πει ότι μέσα σε ελάχιστες μέρες ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα μετά την ήττα από τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το κύπελλο μετά τον οριστικό αποκλεισμό από την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη και τον Χάμες Ροντρίγκεζ μετά την ανακοίνωση του συναινετικού διαζυγίου μαζί του. Ο αντίλογος είναι ότι μολονότι διανύουμε τη Μεγάλη εβδομάδα δράμα δεν υπάρχει, αφού το κύπελλο ο Ολυμπιακός το είχε ξεχάσει μετά την ήττα με 3-0 από την ΑΕΚ στο πρώτο ματς, ενώ το πρωτάθλημα θα το κυνηγά όσο έχει μαθηματικές ελπίδες. Ο Χάμες όμως χάθηκε. Κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα γύρω του. Όλα τα υπόλοιπα που ακούω από χθες μου θυμίζουν τις αποκαλύψεις που γίνονται στις εκδικάσεις των διαζυγίων στα δικαστήρια: όσο συναινετικό κι αν είναι ένα διαζύγιο πάντα ο ένας από τους δυο θα χει κάτι να πει. Κι αλήθεια να είναι, καταλαβαίνεις ότι δεν θα το έλεγε αν δεν είχε προκύψει το τέλος μιας σχέσης.
Η έτοιμη αίτηση
Με ενοχλεί πολύ όταν αυτό συμβαίνει και συμβαίνει πολύ συχνά στην περίπτωση των ελληνικών ομάδων. Κάθε φορά που κάποιος παίκτης φεύγει, αν έχει αποκτηθεί ως «μεγάλο όνομα», αρχίζουμε και μαθαίνουμε ένα σωρό για αυτόν, που όλοι ήξεραν και κανένας δεν έλεγε, μέχρι να βγει η ανακοίνωση του αντίο. Στις αιτήσεις διαζυγίων υπάρχει ένα κείμενο με κατηγορίες προσχεδιασμένο, έτοιμο και χρήσιμο σε κάθε δικηγόρο: κανείς δικηγόρος δεν θέλει να γράφει στην αίτηση λεπτομέρειες που είναι κάθε φορά διαφορετικές: όλοι επικαλούνται τα ίδια και τα ίδια. «Ηταν κακός χαρακτήρας», «δεν μου έδειχνε σεβασμό», «δεν ενδιαφερόταν για το σπίτι του», «έκανε κακή ζωή», «η σχέση είχε τελειώσει εδώ και καιρό» κτλ κτλ. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χωρισμούς με τους παίκτες: κάτι τέτοια ακούμε. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε πως ήταν τεμπέληδες στις προπονήσεις, πως ξενυχτούσαν, πως «έβαζαν το εγώ τους πάνω από την ομάδα», πως είχαν κακές σχέσεις με προπονητές ή συμπαίκτες κτλ. Τα διαβάζεις και είναι να απορείς πως ενώ αυτά συνέβαιναν οι ομάδες τους κρατούσαν τόσο καιρό και τους εμπιστεύονταν, σε σημείο μάλιστα που συχνά όχι μόνο να τονίζεται η αγωνία όλων όταν αυτοί εξαιτίας κάποιου μικροτραυματισμού έλειπαν, αλλά και να εξηγούνται τα άσχημα αποτελέσματα εξαιτίας της απουσίας τους. Οι ίδιοι που μια μέρα πριν ήταν οι Θεοί που θα γύριζαν για να βάλουν τάξη στο χάος, μια μέρα μετά είναι τα παλιόπαιδα από τα οποία γλυτώσαμε. Ολο αυτό, που ισχύει για τον Χάμες σήμερα, όσο χθες για τον Μπερμπάτοφ, τον Καγκάβα, τον Ούγκο Αλμέιδα, τον Εσιέν, τον Μήτρογλου ή τον Ζερβίνιο, έχει πλάκα, αλλά είναι απλά κακή επικοινωνία – ο λόγος όλων των διαζυγίων είναι πάντα οι διαψεύσεις μεγάλων προσδοκιών. Η απογοήτευση. Που συχνά είναι και αμοιβαία.
Οι δυο ιδιαιτερότητες
Με τον Χάμες έγιναν πολλά ακριβά λάθη. Πιθανότατα να τα έκανε κι ο Χάμες. Στην περίπτωση του Κολομβιανού υπάρχουν δυο ιδιαιτερότητες πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες από ελληνική ομάδα. Ο Χάμες απαιτεί ειδική αντιμετώπιση: την ήθελε ως παίκτης και στις μεγάλες ομάδες που αγωνίστηκε νεότερος _ μεγαλώνοντας μάλιστα αυτό το επιθυμεί ολοένα και πιο πολύ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήθελε πρώτα από όλα μια ομάδα που να τον αναγνωρίζει ως τον ένα και μοναδικό ηγέτη της – και δεν αναφέρομαι μόνο στους συμπαίκτες του, αλλά σε όλους. Ηθελε να προπονείται διαφορετικά, να έχει παίκτες που να τρέχουν για χάρη του, να έχει λόγο στη σύνθεση, αλλά και να είναι εκτός κριτικής. Μάθαινε μάλιστα τι γράφονταν για αυτόν και δεν ήταν λίγες οι φορές που ζητούσε και εξηγήσεις.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό του, που έκανε και το πράγμα ακόμα περισσότερο περίπλοκο, είναι ότι είναι πάμπλουτος! Ο Χάμες είναι ο πλουσιότερος ποδοσφαιριστής που έχει παίξει ποτέ μπάλα στην Ελλάδα – και μπράβο του. Το Forbes τον συμπεριλαμβάνει κάθε χρόνο στους πλουσιότερους αθλητές του κόσμου και η τεράστια περιούσια του (οι προσωπικές του καταθέσεις μόνο ξεπερνούν τα 75 εκατ ευρώ!) δεν έχει να κάνει τόσο με τα χρήματα που έχει βγάλει από το ποδόσφαιρο, αλλά και με τις πολλές και εξαιρετικές επενδύσεις του. Εχει από το 2014 την εταιρία «Functional Foods», η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο του καφέ, των τροφίμων και των ποτών και από το 2017 την εταιρία «10 Gold», που έχει δραστηριότητες σε πέντε χώρες στον τομέα των ισοτονικών ποτών και του μεταλλικού και του ανθρακούχου νερού. Με απλά λόγια ο Ολυμπιακός είχε να κάνει με ένα ποδοσφαιριστή που ήθελε να είναι σκαλάκια παραπάνω από τους υπόλοιπους, όχι απλά γιατί νοιώθει φίρμα, αλλά και γιατί δεν παίζει για τα χρήματα. Δεν θα είναι αυτά ο λόγος που θα διαλέξει την επόμενη ομάδα του. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως παίρνει και λίγα.
Λυμένα τα προβλήματα
Εφυγε για αυτό; Ηταν αυτά τα προβλήματα του; Και ναι και όχι. Κάθε φίρμα που έχει περάσει από την Ελλάδα ήθελε να έχει λόγο για τα ζητήματα της ομάδας και δεν είναι λίγοι οι παίκτες που λόγο έχουν χωρίς μάλιστα να είναι και φίρμες τύπου Χάμες. Κι όσο για τα πλούτη του, αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, μόνο πρόβλημα δεν θα ήταν. Το πρόβλημα προέκυψε γιατί η συνολική προσφορά του ήταν μικρότερη από τις μεγάλες προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν. Αν ο Χάμες έμπαινε στη Λεωφόρο πχ και κέρδιζε τον ΠΑΟ μόνος του, θα ήταν ακόμα εδώ και κανείς δεν θα θυμόταν να μας ενημερώσει ότι πήγε στην Κολομβία κι αγωνίστηκε στην Εθνική, ενώ εδώ ήταν δυο εβδομάδες εκτός προπονήσεων. Κι αν ο Ολυμπιακός με αυτόν μπροστάρη ήταν πρώτος με 6 βαθμούς διαφορά από το δεύτερο, ο Χάμες θα ήταν ο ωραίος τύπος που τριγυρνάει μεν τα βράδια, αλλά «και ποιος δεν θα το κανε στη θέση του, αφού έχει λυμένα όλα τα προβλήματα;»
Γιατί η προσφορά του δεν υπήρξε αυτή που πολλοί περίμεναν; Γιατί κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταμορφώσει τον εφετινό Ολυμπιακό με την ποιότητα και την κλάση του. Πόσο μάλλον όταν δεν ήταν και ποτέ ο ίδιος απαίτηση κάποιου προπονητή που θα έφτιαχνε μια ομάδα πάνω του. Ποιος άλλωστε προπονητής θα μπορούσε ποτέ να ρθει στην Ελλάδα και να ζητήσει να ρθει ο Χάμες;
Κερασάκια και τούρτες
Ο Χάμες θα ήταν χρήσιμος αν ήταν η ατραξιόν μιας ομάδας που θα ήταν λειτουργική και αποτελεσματική και χωρίς αυτόν: φέτος ήταν ένα κερασάκι σε μια τούρτα που έλειπε. Αυτά τα κερασάκια στις τούρτες είναι συνήθως διακοσμητικά: ο Ολυμπιακός φέτος είχε πολλά, αλλά κανείς ποτέ δεν έφτιαξε κάτι μόνο με τέτοια. Δεν είναι αλήθεια πως ο Χάμες αποκτήθηκε γιατί προέκυψε ως ευκαιρία της τελευταίας στιγμής, όπως πχ ο Μπακαμπού ή ο Σαμασέκου. Ο Ολυμπιακός τον έψαξε καιρό πριν και τον περίμενε μήνες: θυμίζω πως στην αρχή του καλοκαιριού ο Φορτούνης έπρεπε να φύγει – κι αυτό ίσχυε και μετά την φυγή του κακού Μαρτίνς που δεν τον έβαζε για ύπνο λέγοντας του παραμύθια. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι δεν υπήρξε σχέδιο αξιοποίησης του Χάμες, αλλά ελπίδα πως θα εμφανιστεί αυτός και θα μεταμορφώσει την ομάδα – θα πάρει ματς μόνος του. Δεν ήταν η περίπτωση του τύπου που θα μπορούσε να το κάνει: μια οργανωμένη ομάδα στα μέτρα του περίμενε και μάλλον κι αυτός απογοητεύτηκε γρήγορα – σε ένα συναινετικό διαζύγιο οι απογοητευμένοι είναι πάντα δυο.
Προβληματισμός χρειάζεται
Δεν μπορεί να χαίρεται ο Ολυμπιακός γιατί γλύτωσε από τον Χάμες: πρέπει αντιθέτως να προβληματιστεί. Ο Κολομβιανός είναι ένας ακόμα ακριβός παίκτης που δεν έδωσε όσα θα μπορούσε. Εχουν προηγηθεί ο Μιραλάς, ο Τουρέ κι ο Μανωλάς στις επιστροφές τους, ο Βρσάλικο κι ο Μαρσέλο, ο Αμπιντάλ που ήρθε από τη Μπαρτσελόνα κι έπαιξε έξι μήνες, ο Καμπιάσο που πρόσφερε λιγότερα από όσα όλοι περίμεναν, ο Καρντόσο που έσπαζε τα δοκάρια – ίσως κι άλλοι και μιλάω μόνο για την τελευταία δεκαετία. Και ήρθαν κι άλλοι πολλοί που έπαιξαν και πρόσφεραν, αλλά αυτό είναι ο κανόνας: δεν μπορεί να αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό. Πρέπει ωστόσο να προβληματίζεσαι για το γιατί συνέβη πολλοί με τεράστια συμβόλαια να μην έχουν δώσει όσα θα μπορούσαν. Ξέρω πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι λάθος να μην προβληματίζεσαι. Κι αυτό κυρίως μου μοιάζει ό,τι λείπει σήμερα. Σχέσεις αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να κάνουν σοφότερο κανένα. Κι αυτό σημαίνει πως έτσι μπορεί να είναι και οι επόμενες. Εντονες και με ωραία αρχή. Και ένα συναινετικό διαζύγιο.
