Απόψε η Μπάγερν Μονάχου θα αντιμετωπίσει την Λάτσιο στο Ολύμπικο της Ρώμης στη δεύτερη βραδιά του Τσάμπιονς λιγκ. Το Ολύμπικο είναι μέρος της γερμανικής ιστορίας. Σ’ αυτό οι Γερμανοί πανηγύρισαν το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης το 1980 και έγιναν πρωταθλητές κόσμου το 1990. Στα δυο περάσματα της από εκεί η Μπάγερν έχει βάλει τέσσερα γκολ στην Λάτσιο και επτά γκολ στη Ρομα. Αλλά η τούτη εδώ η Μπάγερν είναι κομμάτι διαφορετική από τις ομάδες εκείνες που έσπερναν τον πανικό στην Ευρώπη. Έρχεται από μία ήττα σοκ από την Μπάγερ Λεβερκούζεν και κινδυνεύει μετά από δώδεκα χρόνια να της αφήσει και την σαλατιέρα της Μπουντεσλίγκα, δηλαδή το πρωτάθλημα Γερμανίας. Και κυρίως ζει μια μάλλον πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της κρίση μουρμούρας και οπαδικής γκρίνιας. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Κυριακή του πρωί οι οπαδοί της έγραψαν «Tuchel Raus» («Τούχελ έξω») στην είσοδο του προπονητικού της κέντρου ενώ το hashtag «TuchelRaus» στο Χ ήταν από τα πρώτα στην Γερμανία και σε αυτό διάβαζες, όχι μόνο ειρωνείες για τον προπονητής, αλλά και πολλά εναντίον όσων των επέλεξαν. Όλα αυτά ενώ το πρωτάθλημα δεν έχει χαθεί και η Μπάγερν συνεχίζει κανονικά στο Τσάμπιονς λιγκ!

Κατώτερη των προσδοκιών

Η Μπάγερν απέχει πέντε βαθμούς από την κορυφή, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα: έχει βρεθεί προ πενταετίας τέτοιο καιρό στην ίδια θέση, αλλά κατάφερε και πήρε το πρωτάθλημα τότε από την Μπορούσια Ντόρτμουντ που φαινόταν απλησίαστη μετά από 21 αγωνιστικές. Αυτό που φέτος μοιάζει να έχει γίνει ο βασικός λόγος της μουρμούρας είναι ότι η μόνιμη πρωταθλήτρια Γερμανίας είναι κατώτερη των προσδοκιών. Παρά την καλοκαιρινή προσθήκη του Χάρι Κέιν που έμοιαζε ο πλέον κατάλληλος να αντικαταστήσει τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και μολονότι η Μπάγερν κέρδισε πέρυσι την τελευταία αγωνιστική ένα πρωτάθλημα που έμοιαζε να έχει χάσει η ομάδα δεν άλλαξε προς το καλύτερο – ίσα ίσα.

Ο Τούχελ είναι στο κέντρο των διαμαρτυριών και γιατί πολλοί από τους οπαδούς της Μπάγερν δεν δέχτηκαν ποτέ ως λύση τον ερχομό του: παραμένει στο μυαλό τους ένας εχθρός που δούλευε στην Ντόρτμουντ ενώ φέτος τον κατηγορούν και για τις κατά καιρούς δηλώσεις του με τις οποίες εξηγεί την πρόοδο της Πρέμιερ λιγκ και την διαφορά των αγγλικών ομάδων από τις γερμανικές. Προφανώς ο καιρός για τέτοιες συγκρίσεις δεν είναι για αυτόν ο καλύτερος κι ας έγιναν όταν η Μπάγερν κέρδισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δυο φορές.  

Λάδι στη φωτιά

Φυσικά έχει κάνει κι αυτός πολλά που έριξαν περισσότερο λάδι στη φωτιά. Κόντρα στην Μπάγερ Λεβερκούζεν παρουσίασε την Μπάγερν με τρεις κεντρικούς αμυντικούς – για πρώτη φορά φέτος. Το παράξενο 3-4-3 που διάλεξε, πρόβλεπε ότι θα αγωνιστεί στα αριστερά ο νεοαποκτηθείς Μποέ που έφτασε στο Μόναχο για να παίξει δεξί μπακ, ενώ την αλλαγή σχηματισμού πλήρωσαν δυο «παλιοσειρές» o Κίμιχ και ο Μίλερ. Κυρίως οι οπαδοί τα έχουν με τον Τούχελ για τον δανεισμό στην Λεβερκούζεν του Κροάτη Γιόζιπ Στάνισιτς που πέτυχε και το πρώτο γκολ στο 3-0 του Σαββάτου. Το ό,τι δεν το πανηγύρισε δεν αποτελεί παρηγοριά. Το ό,τι ζήτησε να φύγει γιατί ο Τούχελ δεν τον πίστευε είναι πρόβλημα. Το ό,τι ο Τούχελ δήλωσε μετά το ματς πως είναι λάθος που στην Μπουντεσλίγκα επιτρέπεται στους δανεικούς παίκτες να αγωνίζονται εναντίον της ομάδας στην οποία ανήκουν, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Πρέμιερ Λιγκ που αυτό δεν το επιτρέπει, κάνει το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο.

Με τον προπονητή εμμέσως πλην σαφώς τα έβαλαν και παίκτες. Μετά το τρίτο γκολ που η Μπάγερν δέχτηκε στις καθυστερήσεις γιατί ο Μάνουελ Νόιερ είχε αφήσει την εστία του για να προωθηθεί στην αντίπαλη περιοχή αναζητώντας ένα γκολ που όμως δεν θα άλλαζε τίποτα στο αποτέλεσμα του αγώνα, ο Λιρόι Σανέ έσπασε την κάμερα που είναι τοποθετημένη στα δίχτυα και δικαιολογήθηκε λέγοντας πως θύμωσε γιατί βλέπει να γίνονται τρέλες γιατί «κανείς δεν μιλάει και κανείς δεν ακούει». Ο Τόμας Μίλερ που μπήκε στο ματς ως αλλαγή, μιλώντας στους δημοσιογράφους στο τέλος έκανε λόγο για μια Μπάγερν που δεν έχει κουράγιο, δεν βγάζει  ενέργεια και δεν ξέρει να παίζει επιθετικά κι ελεύθερα όπως παραδοσιακά κάνει. Πρόσθεσε πως δεν μπορεί να κατηγορηθεί μόνο ο Τούχελ για την απόδοση της ομάδας διότι υπάρχουν αρκετοί έμπειροι διεθνείς παίκτες που δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά αυτό το τελευταίο ακούστηκε σαν υποχρεωτική κάλυψη του προπονητή κι όχι ως ειλικρινή παρατήρηση. Δημοσιογράφοι γράφουν ήδη το όνομα του Μουρίνιο – αλλά μου ακούγεται κομμάτι απίθανο να δηλώνεις ότι έχεις προβλήματα στην επίθεση και να θεωρείς λύση τον Πορτογάλο.     

Ο ξεσηκωμός των οπαδών

Το θέμα πάντως δεν είναι οι δημοσιογράφοι: το αξιοσημείωτο στην περίπτωσή της είναι ο γενικότερος ξεσηκωμός των οπαδών της Μπάγερν. Υπάρχει αληθινή γκρίνια μπροστά στην οποία αυτή των οπαδών των μεγάλων ελληνικών ομάδων πχ είναι άνετα διαχειρίσιμη. Όλοι αντιδρούν σαν η σεζόν να έχει τελειώσει και τα αφιερώματα του γερμανικού Τύπου στην κρίση της ομάδας μειώνουν την οποία πιθανότητα να αντιμετωπισθεί το τελευταίο μέρος της χρονιάς με την πρέπουσα ψυχραιμία και σύνεση.

Που είναι το παράδοξο; Ότι μιλάμε για μια ομάδα που κερδίζει στην Γερμανία το πρωτάθλημα τα δώδεκα τελευταία χρόνια κι εντός αυτής της δωδεκαετούς ηγεμονίας έχει κερδίσει και το Τσάμπιονς λιγκ δείχνοντας μάλιστα και σεβασμό στους ισολογισμούς της. Παρόλα αυτά, παρά δηλαδή τους θριάμβους και την σωστότατη οικονομική διοίκηση (η Μπάγερν δεν προκαλεί και δεν κάνει αλόγιστες δαπάνες), εν τούτοις δεν αναγνωρίζεται στην διοίκησή της το δικαίωμα σε μια κακή χρονιά – που κακό δεν είναι να βγεις δεύτερος, όταν μάλλον στο Τσάμπιονς λιγκ μπορείς πάντα να κάνεις ωραία πράγματα! Γιατί; Διότι είναι κανόνας στο ποδόσφαιρο πως όσο περισσότερο κερδίζεις τόσο πιο απαιτητικό γίνεται το κοινό σου.

Την κρατάνε ψηλά γκρινιάζοντας

Ακούω κατά καιρούς διάφορους να μιλάνε για διοικήσεις μεγάλων ομάδων σχεδόν απαξιωτικά, λέγοντας πως έχουμε να κάνουμε με πλούσιους που ξοδεύουν τα χρήματα τους απερίσκεπτα, που προσπαθούν να αγοράσουν επιτυχίες, που δεν έχουν ζήσει την πραγματική δυσκολία, που είναι, κατά την γνώμη τους, να έχεις τις τύχες μιας ομάδας που προσπαθεί να φτάσει στην παραμονή ή να καταφέρει στην καλύτερη να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο ή σπανιότατα να διεκδικήσει ένα τίτλο κτλ. Τα ακούω όλα αυτά και κρυφογελάω. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία από το να κερδίζεις και να έρχονται οι οπαδοί σου και να βάζουν συνεχώς τον πήχη ψηλότερα! Αν διοικείς μια μικρή ομάδα χωρίς πρωταθληματικές φιλοδοξίες και κάτι καταφέρεις θα σε έχουν Θεό. Αν διοικείς ένα μεγαθήριο που κερδίζει διαρκώς, αρκεί μια κακή χρονιά για να ζήσεις την πιο μεγάλη θύελλα – μια θύελλα που ως διοίκηση ούτε που φαντάζεσαι. Να σημειωθεί ότι οι οπαδοί της Μπάγερν είναι γκρινιάρηδες κι όταν τα πράγματα πάνε καλά. Εχουν διαμαρτηρηθεί όχι μόνο για τιμές εισιτηρίων, αλλά και για την χειμερινή προετοιμασία της ομάδας στο Κατάρ - με προσωπικές επιθέσεις σε προσωπικότητες όπως ο Κάλε Ρουμενίγκε πχ. Το τι θα γίνει αν χαθεί το πρωτάθλημα δεν το ξέρει κανείς. 

Είναι πρόβλημα αυτό; Σαφώς και είναι διότι ούτε η Μπάγερν δεν είναι δυνατόν να κερδίζει συνέχεια: νομοτελειακά κάποιους τίτλους θα τους χάσει και θα τους χάσει και από τα λάθη της. Αλλά από την άλλη σαφώς και είναι οι απαιτήσεις των οπαδών, αυτές οι παράλογες μάλλον απαιτήσεις των καλομαθημένων παιδιών της, αυτό που την κρατάει ψηλά. Η έλλειψη συμβιβασμού με την αποτυχία οδηγεί καμιά φορά σε άδικες κριτικές, πλην όμως επιβάλει ένα διαρκή συναγερμό. Που φέρνει αποτελέσματα. Που φέρνουν ησυχία. Κι όλο αυτό είναι μάλλον η σωστή σειρά. Διότι η ησυχία από μόνη της δεν φέρνει τίποτα.   

Θα τα πληρώσει όλα η Λάτσιο απόψε; Πολύ φοβάμαι πως είναι αρκετά πιθανό…