Ο ΠΑΟ δεν έχει χάσει ποτέ πρωτάθλημα στο μπάσκετ σε πέμπτο ματς όταν αυτό το έχει στην έδρα του. Κι έτσι κέρδισε και το εφετινό: η νίκη του με 87-82 ήταν η πιο δύσκολη και η πιο κρίσιμη στη σειρά. Μια νίκη που αυτή τη φορά ήρθε από τον χαρακτήρα των παικτών του πρώτα από όλα. Οσοι έλεγαν ότι τάχα μου άδειασαν απο την κατάκτηση της Ευρωλίγκας κτλ δεν είχαν καταλάβει τίποτα...

Με παίκτες πρωταγωνιστές

Και το πρωτάθλημα τελικά κρίθηκε πέρσι το καλοκαίρι. Από τότε μπορούσες να καταλάβεις ότι ο Εργκίν Αταμάν ποντάρει πρώτα από όλα σε παίκτες με προσωπικότητα. Εφερε από το ΝΒΑ τον Χουάντσο έχοντας στο μυαλό του την μεγάλη του εμφάνιση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Εμπιστεύθηκε τον Μίτογλου παρά το διάστημα της αποχής του λόγω τιμωρίας. Κράτησε τον Γκριγκόνις γιατί σε μια κακή χρονιά για τον ΠΑΟ έδειξε ότι κατέχει την τέχνη της προσωπικής ενέργειας. Έφερε τον συνηθισμένο να παίζει πάρα πολύ στην Παρτιζάν ΛεΣόρ. Κυρίως έσπευσε να πάρει τον Γκραντ που γνώριζε από το πρωτάθλημα Τουρκίας και τον εκτίμησε σωστά (πράγμα που δεν έκαναν οι Ελληνες προπονητές που τον είδαν να παίζει στον Προμηθέα). Περίμενε τον Ναν δίνοντας του χρόνο να αποφασίσει, και φυσικά δεν είπε όχι στην απόκτηση του Σλούκα, όταν ο Ολυμπιακός τον άφησε να φύγει: άνοιξε την αγκαλιά του. Ο σπουδαίος κατασκευαστής Αταμάν έδιωξε τον Γκάι γιατί ήρθε στο μεταξύ ο Ναν, δεν έκανε καμία προσθαφαίρεση στο ρόστερ, παρόλο που συχνά τα έβαλε δημοσίως με παίκτες του, και με αυτό τον τρόπο έδειξε εμπιστοσύνη σε όλους. Ο ΠΑΟ έφτασε στα τελικά πλήρης και πρωταθλητής Ευρώπης. Ικανός να παίξει τελικούς με παίκτες πρωταγωνιστές. Και η προσωπικότητα των παικτών έκανε την διαφορά: όχι στο τελευταίο ματς, αλλά όταν ο ΠΑΟ βρέθηκε στο 0-2. Ο Αταμάν απλά θέρισε, ό,τι έσπειρε.  

Οι αντοχές του Ολυμπιακού

Το τελευταίο ματς της σειράς ήταν πιθανότατα το καλύτερο χάρη στον Ολυμπιακό και στις αντοχές του. Απέναντι σε ένα Παναθηναϊκό με το ηθικό στο ύψη ο Γιώργος Μπαρτζώκας παράταξε μια ομάδα που έβγαλε πολλές από τις αρετές της. Ο Ολυμπιακός έκανε το καλύτερό του ξεκίνημα σε ματς των τελικών χάρη στην ευστοχία του στα τρίποντα παίρνοντας νωρίς διαφορά και 10 πόντων. Γύρισε γρήγορα από το σε βάρος του 48-39,  που είχε διαμορφώσει ο Σλούκας με ένα μοναδικό επιθετικό κρεσέντο 25 πόντων σε ένα ημίχρονο. Βρήκε την δύναμη να επιστρέψει ακόμα και μετά από μια κάκιστη αρχή τετάρτου δεκαλέπτου: ο ΠΑΟ στο πρώτο πεντάλεπτό του δεκαλέπτου της τελικής ευθείας έτρεξε ένα 10-2 με τον Γκραντ και τον Ναν. Κάνοντας για δεύτερη συνεχόμενη φορά το ίδιο τρικ (το small ball στο τέλος) ο Μπαρτζώκας πήγε να γυρίσει το ματς χάρη στα μεγάλα σουτ του Παπανικολάου και του Πίτερς: ο Γκος έφτασε ένα σουτ από το να του δώσει το προβάδισμα δεκα δευτερόλεπτα και κάτι πριν το φινάλε- δεν τα κατάφερε, δεν το χει κάνει ποτε. Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε πως είχε και μη διαχειρίσιμες αδυναμίες γιατί τα τρικ σπανίως κερδίζουν το ταλέντο και το ταλέντο πρέπει να το σέβεσαι. Αυτό θα πρέπει να είναι το δίδαγμα του Ολυμπιακού αυτή την σεζόν του: δεν μπορείς να αφαιρείς από μια ομάδα το ταλέντο της. Το ότι όταν αυτό έγινε κάποιοι πανηγύριζαν, καθιστά ό,τι έγινε αυτοκτονικό.

 Ερχονται αυτοί που ξέρουν

Ο Ολυμπιακός (και δεν λέω μόνο ο Μπαρτζώκας γιατί το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο) έδιωξε τον Σλούκα με την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του να πανηγυρίζει και να τον θεωρεί τελειωμένο και δεν αντικατέστησε τον Βεζένκοφ θεωρώντας ότι ο αναπληρωματικός του, ο συγκινητικός Πίτερς, είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Τελείωσε μάλιστα μια σεζόν στην οποία στήριζε τα όνειρά του στην περίφημη δυνατή γραμμή των ψηλών του παίζοντας χωρίς κανένα από αυτούς (!) για να γυρίσει ένα ματς. Το οποίο το έχασε τελικά αδυνατώντας να πάρει ένα κρίσιμο ριμπάουντ (λογικό αφού το σχήμα δημιουργούσε σε αυτό τον τομέα πρόβλημα) αλλά και αργώντας να βάλει την μπάλα στο γήπεδο μετά από μια επαναφορά: οι στρεσαρισμένοι περιφερειακοί του κρύφτηκαν. Ο Ολυμπιακός – και η τεχνική ηγεσία του και οι ιδιοκτήτες του και φυσικά και ο κόσμος του – οφείλουν να καταλάβουν ότι στο μπάσκετ υπάρχουν παίκτες ηγέτες, που πρέπει να στήνονται πάνω τους ομάδες γιατί μπορούν να τις σηκώσουν στις πλάτες τους. Τους παίκτες αυτούς πρέπει να τους σέβεσαι, να μην τους χάνεις κι αν τους χάσεις να τους αντικαθιστάς με παίκτες ανάλογου ταλέντου και προσωπικότητας κι όχι να πιστεύεις πως αρκεί το οπαδικό πάθος για να ρθουν τίτλοι: όση πρόωση και να δημιουργήσει το οπαδικό πάθος, στο τέλος χρειάζεται κάποιος να βάλει την μπάλα στο καλάθι ή έστω να υπάρχει στο γήπεδο για να τρομάζει αντιπάλους.  Η στρατολόγηση καλών παιδιών, έτοιμων να παίξουν τα χρήσιμα στρατιωτάκια, σε πάει μέχρι ένα σημείο: στο τέλος χρειάζονται προσωπικότητες και χρειάζονται για να πάρουν τα ματς κι όχι για να καυγαδίζεις μαζί τους. Όταν πιστεύεις ότι ανακάλυψες το μπάσκετ έρχεται ο Καμπάτσο, κι ο Μούσα, κι ο Ταμπάρεθ. Και μετά ο Ναν, ο Γκραντ, κι ο Σλούκας.

Με τον ίδιο τρόπο πάντα

Ο ΠΑΟ κέρδισε τρία ματς κι ένα πρωτάθλημα με τον ίδιο τρόπο. Οι τρεις περιφερειακοί του χρειάστηκαν πότε για να τον κρατήσουν στο ματς και πότε για να το πάρουν μιλώντας στο τέλος. Χθες, όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός έπαιξε την άμυνα που ξέρει, φάνηκε περισσότερο από ποτέ πως μπορούσε να κερδίσει τουλάχιστον το πρωτάθλημα αν υπήρχε λίγο περισσότερη προσωπικότητα από την πλευρά των περιφερειακών του. Ο Ολυμπιακός έμεινε στο ματς με τον Γουόκαπ να έχει μόνο ασίστ (όπως και πέρυσι στο Κάουνας), τον ΜακΚίσικ να παλεύει μόνος, τον Γκος να προσπαθεί να δείξει πως έχει και ηγετικές δυνατότητες, τον Κάναν να έχει χαθεί: όλα αυτά παραδόξως δείχνουν πόσο καλή ομάδα είναι: με τέτοιες επιδόσεις των γκαρντ της μια άλλη ομάδα θα έχανε με είκοσι πόντους. Αλλά συγχρόνως φάνηκε και πόσο  λείπει από τον Ολυμπιακό ένας τουλάχιστον παίκτης που στο τέλος να αναγκάσει τον αντίπαλο να φοβάται την έμπνευσή του – τέτοιους παίκτες έχει ο ΠΑΟ γιατί ο προπονητής του τους γουστάρει, τους προσέχει, τους σέβεται αλλά και γνωρίζει καλά και το πώς να τους υπενθυμίζει πως πληρώνονται πολλά για να κάνουν την διαφορά.  

Λάθος το ξέσπασμα

Ο Σλούκας είπε στο τέλος πολλά που θα μπορούσε να αποφύγει: καταλαβαίνω την ανάγκη για ένα ξέσπασμα απέναντι σε όσους προσπάθησαν να τον βγάλουν περίπου άχρηστο, αλλά δεν χρειαζόταν να πει τίποτα αφού και χθες μίλησε στο γήπεδο. Νομίζω πως αν απλά άφηνε το παιγνίδι του να μιλήσει, και δεν το καπέλωνε με τις δηλώσεις του, θα έκανε ακόμα πιο κατανοητό σε όσους δεν κατάλαβαν πέρσι τα δίκια του πως ο σεβασμός στο ταλέντο είναι οδηγός για να αγαπάς τα σπορ – όλα τα σπορ, όχι μόνο το μπάσκετ. Όλα τα υπόλοιπα (οι ιδεοληψίες, ο φανατισμός, οι δηλώσεις κτλ) είναι το πιο βαρετό κομμάτι κάθε αθλητικού σεναρίου. Προφανώς είναι εύκολο να παρασυρθείς (αφού με αυτά πολλοί την βρίσκουν), αλλά για όποιον όπως ο Σλούκας μπορεί να σχεδιάζει μεγάλες σκηνές χάρη στο πρωταγωνιστιλίκι του, όλα αυτά είναι άχρηστα: ο Σλούκας φέτος υπενθύμισε πως όταν τον καλό παίκτη τον σέβεσαι, αυτός θα παίξει για σένα κι επειδή ο συγκεκριμένος μπορεί να το κάνει θα κάνει και την διαφορά. Να μιλάνε μπορούν όλοι, όπως όλοι μπορούν να διώχνουν και παίκτες: σιγά το δύσκολο. Δύσκολο είναι να τους βρεις τους παίκτες, να τους κρατάς, να τους χειρίζεσαι σωστά.

Οφείλεις να σέβεσαι όσους κάνουν την διαφορά. Τότε πραγματικά ξέρεις. Η για να το πω όπως πρέπει, αυτό πρέπει κυρίως να ξέρεις. Κι αν δεν το ξέρεις, πρέπει να το μάθεις. Και γρήγορα.