Πριν το ματς Καλλιθέα – Ολυμπιακός (1-1) οι εταιρίες στοιχημάτων έδιναν για ποντάρισμα ένα ειδικό στοίχημα που είχε την πλάκα του: πλήρωναν για την πιθανότητα ο Ολυμπιακός να σκοράρει από εκτέλεση κόρνερ. Ηταν λογικό στην αγωνιστική που γκολ είδαμε κατά βάση από εκτελέσεις κόρνερ να υπάρχει κάτι τέτοιο και η πιθανότητα να δούμε και στην Λεωφόρο γκολ από εκτέλεση κόρνερ (μεταφυσικά και ανεξήγητα) ήταν μεγάλη. Και τελικά ένα τέτοιο γκολ μπήκε, αλλά το έβαλε η Καλλιθέα. Ο Ολυμπιακός πέταξε δύο βαθμούς γιατί δέχτηκε γκολ από την Καλλιθέα και τον Τζιάνι στο 91’ μετά από εκτέλεση κόρνερ. Ο με ένα μόλις βαθμό πλέον πρωτοπόρος προηγήθηκε με τον Κωστούλα στο 65’ - ο μικρός μπήκε ως αλλαγή. Ο κόουτς Μεντιλίμπαρ τα είχε με την άμυνά του στο τέλος και τον ενόχλησε το κόρνερ που παραχώρησε. Μπορεί να είχε κι αυτός στο μυαλό του το γεγονός ότι αυτή την αγωνιστική γκολ μπαίνουν από εκτελέσεις κόρνερ και για αυτό πχ έβαλε μέχρι και τον Ρέτσο στο τέλος. Δεν ξέρω όμως τι άλλο είχε στο μυαλό του αυτή την φορά.

Περίπου ακίνδυνος

Το ροτέισον του Μεντιλίμπαρ δεν ήταν ούτε μικρό, αλλά ούτε και μεγάλο. Προτιμήθηκαν στο αρχικό σχήμα στα αριστερά ο Αποστολόπουλος (στην θέση του Ορτέγκα), στην μεσαία γραμμή δίπλα στον Ντάνι Γκαρθία ο Οιβέιρα (αντί του Μουζακίτη αλλά και του Εσε) και στην επίθεση βρέθηκε ο Βέλντε. Οι επιλογές ωστόσο του Βάσκου δεν ήταν μόνο αυτές: άλλαξε κι άλλα. Στο κέντρο της άμυνας έπαιξαν πάλι μαζί δυο αριστεροπόδαροι: ο Κάρμο και ο Πιρόλα. Και στην επίθεση δεν υπήρχε στην αρχική ενδεκάδα ο Κωστούλας αλλά πίσω από τον ΕλΚαμπί (που ξεκίνησε κανονικά παρά την εμφανέστατη κούραση) έπαιξαν ο Ζέλσον, ο Ροντινέι και ο Βέλντε. Αυτός που κατέβηκε στην Λεωφόρο ήταν ένας Ολυμπιακός χωρίς προηγούμενο: δεν είχαμε να κάνουμε με διορθωτικές κινήσεις του Βάσκου, αλλά με μια ομάδα με παίκτες που μπορεί και να μην είχαν ξαναπαίξει μαζί. Στο τέλος του ματς μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι του στοίχισε τελικά και ότι πέταξε το πρώτο ημίχρονο, όπου ήταν περίπου ακίνδυνος.

Ο Ολυμπιακός παίζοντας πάρα πολύ από δεξιά ξεκίνησε με ένα δοκάρι του Ροντινέι στο 6’ και μια σπουδαία ευκαιρία που έχασε ο Ζέλσον στο 21’ μετά από σέντρα του Κοστίνια. Οι δύο αυτές φάσεις είχαν ως αποτέλεσμα η Καλλιθέα να μαζευτεί στα μετόπισθεν πάρα πολύ νωρίς και ο Ολυμπιακός να δείξει όλα του τα προβλήματα απέναντι σε μια κλειστή άμυνα. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε λίγη περισσότερη ένταση, βρήκε και κάποιους χώρους για αντεπιθέσεις αφού και η Καλλιθέα άρχισε να γίνεται λίγο πιο διεκδικητική. Σημείωσε ένα γκολ με τον Ζέλσον το οποίο όμως ακυρώθηκε από το VAR ως οφσάιντ και στη συνέχεια  μπήκε ο Κωστούλας και βρήκε το 0-1 στη δεύτερη ευκαιρία του εκμεταλλευόμενος με ψυχραιμία τα λάθη των αμυντικών των γηπεδούχων στη φάση. Αλλά στην συνέχεια προέκυψε το δεύτερο πρόβλημα: ο Ολυμπιακός ούτε κυνήγησε το δεύτερο γκολ, ούτε κρατούσε την μπάλα για να κρατήσει το σκορ. Και στο τέλος το πλήρωσε.

Με τρεις όλους κι όλους τρόπους

Ωστόσο ενώ όλα αυτά αποτελούν την εικόνα του ματς και ισχύουν δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα: το πρόβλημα που φάνηκε και στην Λεωφόρο, όπως και σε πολλά άλλα ανάλογα ματς, είναι η έλλειψη ενός δημιουργικού παιγνιδιού. Ο Ολυμπιακός δημιουργεί με τρεις όλους κι όλους τρόπους. Με βαθιές μπαλιές στον ΕλΚαμπί, με προσωπικές ενέργειες του Ζέλσον και του Ροντινέι κυρίως και κάνοντας δια μέσου του πρέσινγκ ανακτήσεις της μπάλας ψηλά. Ο ΕλΚαμπί είναι κουρασμένος. Οι αντίπαλοι γνωρίζουν πως τόσο ο Ζέλσον όσο και ο Ροντινέι θα πάρουν πολύ την μπάλα και προσπαθούν να τους περιορίσουν. Και οι ανακτήσεις έχουν ελάχιστο νόημα όταν γίνονται κόντρα σε αντιπάλους που περιμένουν και δεν δίνουν χώρους: το να κερδίζεις συνεχώς την μπάλα, όταν δεν ξέρεις τι να την κάνεις δεν σε βοηθά και πολύ είτε παίζεις με την Καλλιθέα και τον Παναιτωλικό, είτε με την Τβέντε χθες και την Καραμπάκ μεθαύριο.

Αν δεν υπάρξουν στο επιθετικό παιγνίδι καινούργια πράγματα θα είναι πολύ δύσκολο ο Ολυμπιακός να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Τα ματς που έχει μπροστά του με τους μικρομεσαίους, ακόμα και στο Καραϊσκάκη, θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα καθώς στην πορεία της σεζόν θα μεγαλώνει και η κόπωση των τριών – τεσσάρων παικτών στους οποίους ο Μεντιλίμπαρ εμφανώς στηρίζεται. Χθες πχ του έλειψε ο Τσικίνιο και δεν υπήρξε τρόπος να αντικατασταθεί.

Η κακή βεβαιότητα

Θα λυθούν τα προβλήματα αυτά με μεταγραφές; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω και δεν θέλω να κοροϊδεύω τον κόσμο. Το να έχεις ένα πρόβλημα στην άμυνα και να στο λύσει ένα πολύ καλό στόπερ (όπως συνέβη πέρσι με τον Κάρμο) γίνεται. Το να σου λείπουν από το παιγνίδι τα όβερλαπ, τα καλά χτυπήματα και οι κομπίνες στις στημένες φάσεις, η διάθεση να πατήσεις περιοχή με 5 και 6 παίκτες, οι χαφ και οι πλάγιοι που φτάνουν σε θέση βολής δεν ξέρω αν λύνεται με μεταγραφές: μου μοιάζει δύσκολο τον Ιανουάριο να βρεθούν σολίστες που να κάνουν την διαφορά και δυο χρόνια που ο Ολυμπιακός νόμιζε πως έχει τέτοιους πρωτάθλημα δεν πήρε κι ας άλλαξε έξι προπονητές.

Ο Ολυμπιακός έρχεται όχι από μια, αλλά από δυο χρονιές που έχασε την ικανότητα να παίζει οργανωμένο επιθετικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι όλα θέμα παικτών κατά την γνώμη μου: ποτέ δεν ήταν. Το τελευταίο του πρωτάθλημα το κέρδισε με βασικό τον Ακιμπού Καμαρά – αλλά υπήρχε επιθετικό σχέδιο και νοοτροπία νίκης: η ομάδα του έπαιζε για να βάλει γκολ κι έπαιρνε γκολ από πολλούς παίκτες. Τώρα αυτό είναι που κυρίως λείπει. Αν ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να σκοράρει όταν δεν σκοράρει ο ΕλΚαμπί, είναι γιατί η μοναδική στόχευση στο παιγνίδι του είναι η αξιοποίηση του φορ του, και σχεδόν τίποτε άλλο στην επίθεση. Στην άμυνα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα αλλά πάντα μια ομάδα, ακόμα και χωρίς προπονητή όπως η Καλλιθέα χθες, μπορεί να χτυπήσει ένα καλό κόρνερ και να σκοράρει. Το πρόβλημα δεν είναι το γκολ της Καλλιθέας στο 91΄: είναι ότι το ματς είναι ανοιχτό μέχρι τότε. Και ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως προσπάθεια για δεύτερο γκολ διότι εμφανώς στο μυαλό όλων υπάρχει η βεβαιότητα πως ένα γκολ είναι αρκετό.

Πρόβλημα σχεδόν άλυτο

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι και στον Ολυμπιακό κοιτάζουν τους άλλους. Όταν λέω ότι δεν υπάρχει επιθετικό παιγνίδι και νοοτροπία πρωταθλητή (πρώτα από όλα γιατί ο ίδιος ο Μεντιλίμπαρ τώρα μαθαίνει να κάνει πρωταθλητισμό) η απάντηση όλων είναι «και οι άλλοι τι κάνουν;». Η συζήτηση είναι λάθος και μια λάθος συζήτηση παράγει πάντα ένα λάθος συμπέρασμα. Δεν ξέρω καμία ομάδα του Ολυμπιακού που να έχει κερδίσει ένα πρωτάθλημα γιατί έβαζε ένα γκολ με την Καλλιθέα και το κρατούσε. Δεν ξέρω επίσης καμία ομάδα στην Ελλάδα που να έχει κερδίσει το πρωτάθλημα με καλύτερους παίκτες της δυο δεκαοκτάχρονους – και δεν λέω ότι δεν πρέπει να παίζουν οι 18χρονοι, ίσα ίσα που πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα να έπαιζαν και πιο πολλοί. Μπορεί να έπαιρναν την ομάδα από το χέρι με τον ενθουσιασμό τους και να την οδηγούσαν λίγο καλύτερα στην επίθεση – χθες πχ ο κουρασμένος Μουζακίτης έλειψε πολύ. Αλλά αν ο Ολυμπιακός χωρίς αυτόν δεν μπορεί να κερδίσει την ουραγό της βαθμολογίας και χωρίς τον Κωστούλα δεν μπορεί να βάλει γκολ κάτι γίνεται λάθος. Στο παιγνίδι. Τα άλλα, περί καλοκαιρινών σχεδιασμών, μεταγραφών και επιλογών, είναι να χαμε, να λέγαμε: ένας Ολυμπιακός που παίζει τέσσερα ματς με την Καλλιθέα και δεν μπορεί να την κερδίσει ούτε σε ένα με δυο γκολ διαφορά έχει πρόβλημα παιγνιδιού. Για την ώρα σχεδόν άλυτο.