Εκαναν το γύρο του κόσμου οι εικόνες με τον Κουν Αγκουέρο να κλαίει στην συνέντευξη Τύπου που η Μπαρτσελόνα διοργάνωσε για να του δώσει τη δυνατότητα να ανακοινώσει το τέλος της καριέρας του – και ήταν πραγματικά συνταρακτικές. Ο Αγκουέρο είναι μόλις 33 χρονών. Αποφάσισε να πει αντίο στο ποδόσφαιρο διότι διαγνώσθηκε αιφνιδιαστικά με κάποιας μορφής καρδιοπάθεια. Θα πρέπε να νιώθει ανακούφιση που το πρόβλημά του έγινε αντιληπτό νωρίς: θα μπορούσε να αποδειχτεί θανάσιμα μοιραίο. Παρόλα αυτά στο αντίο του λύγισε, μολονότι αυτό που κέρδισε, δηλαδή η ζωή του, είναι σημαντικότερο από αυτό που έχασε, δηλαδή το ποδόσφαιρο. Ο,τι και να λέμε οι παίκτες είναι και παραμένουν πάντα παιδιά. Και το αντίο στο παιγνίδι είναι δύσκολο.

Λίγοι κατανοούν τη θλίψη του

Μόνο οι ποδοσφαιριστές μπορούν να καταλάβουν το βάρος της θλίψης του Αγκουέρο. Και γιατί ένα κοινό που έχουν οι παίκτες είναι ότι όλοι τους ονειρεύονται μια ωραία γιορτή τη μέρα του αντίο: μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Στο μυαλό όλων οι συμπαίκτες και οι οπαδοί θα τους χαρίσουν ένα τελευταίο χειροκρότημα, οι ίδιοι θα κάνουν τουλάχιστον μια δήλωση για να ευχαριστήσουν τους προπονητές τους, τους παράγοντες με τους οποίους συνεργάστηκαν, τη γυναίκα τους ή τους γονείς τους. Θα πουν ότι τώρα θα περάσουν πιο πολύ χρόνο με τα παιδιά τους και θα αφήσουν αναπάντητη την ερώτηση αν θα γίνουν προπονητές. Ολο αυτό είναι ένα τελετουργικό για το οποίο προετοιμάζονται από καιρό: κανείς δεν σταματά, πριν αναβάλει την απόφαση του αντίο, μία ή δυο φορές. Εκτός αν όπως συνέβη και με τον Αγκουέρο κάτι τον υποχρεώσει να πει φεύγω.

Θυμάμαι πολλούς άλλους

Ένοιωθα πάντα μεγάλη στεναχώρια για τους ποδοσφαιριστές που σταμάτησαν γρήγορα κι ενώ θα ήθελαν να παίξουν κι άλλο. Και θυμάμαι πάντα μερικούς. Θυμάμαι τον Στηβ Κόπελ, «έξω δεξιά» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ –διάδοχο του μεγάλου Μπεστ: τον λάτρευα πιτσιρικά και φανταζόμουν το Ολντ Τράφορντ να τραγουδάει ρυθμικά το όνομά του. Κατέβαινε από τα δεξιά, τον καιρό που τα αγγλικά γήπεδα είχαν είκοσι πόντους λάσπη και νόμιζες ότι ήταν σαν άγγελος πετούσε χαμηλά. Και ξαφνικά εκεί που είχε αρχίσει να κάνει θαύματα, πολύ πριν φτάσει τα χρόνια του Χριστού, χάθηκε γιατί τα πόδια του δεν τον σήκωναν ή γιατί ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και η μοίρα αποφάσισε πως ήταν άδικο για τους υπόλοιπους να τον έχουν συμπαίκτη ή αντίπαλο.

Θυμάμαι φυσικά τον Μάρκο Βαν Μπάστεν, μετά από εκείνο το ματς του Τσάμπιονς λιγκ της Μίλαν με την Γκέτενμποργκ, όπου πέτυχε τρία γκολ κι έκανε το γύρο του Σαν Σίρο με την πιο καταραμένη Χρυσή Μπάλα που έχει κερδίσει ποδοσφαιριστής. Επρεπε να κάνει μια μπανάλ επέμβαση στον αστράγαλό του και να γυρίσει ξεκούραστος μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Έμεινε έξω έξι μήνες γιατί η επέμβαση αποκάλυψε ότι κουβαλούσε ένα γενετικό πρόβλημα. Γύρισε για να σκοράρει με την Ανκόνα – τα πόδια του πονούσαν, σκόραρε με κεφαλιά. Έπαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ εναντίον της Μαρσέιγ και μετά χάθηκε στην ομίχλη της προσωπικής του κόλασης: μέχρι να τον δούμε ως προπονητή για χρόνια πάλευε με την κατάθλιψη. Λένε ότι η Μίλαν τον πίεσε, ο ίδιος το αρνείται: έψαχνε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ ένα σημάδι ότι ο εφιάλτης ξεπεράστηκε. Το μόνο που, όπως λέει, θυμάται ακόμα ήταν ο πόνος στο εγχειρισμένο του πόδι του τέλος του ματς από τις κλωτσιές του Μπαζίλ Μπολί. Ισως κι ο πόνος του τέλους της καριέρας του.

Θυμάμαι και δικούς μας. Τον Γιώργο Δεληκάρη π.χ. Έκανε ένα υποδειγματικό ματς εναντίον του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο σε ένα 0-0 γεμάτο νεύρα και χαμένες ευκαιρίες και ξαφνικά μας είπε αντίο. Οποιος σαν εμένα είχε μεγαλώσει με τις ιστορίες του έπρεπε να βολευτεί με τις αναμνήσεις των άλλων. Πέντε ασπρόμαυρα στιγμιότυπα, μια περιπετειώδης μεταγραφή, φωτογραφίες ενός τύπου που έμοιαζε να το έσκασε από ροκ συγκρότημα, κι ένα τέλος πνιγμένο στο μυστήριο: αυτή ήταν για όσους δεν τον χόρτασαν η διαθήκη και η κληρονομιά του. Οσοι πάλι τον λάτρεψαν ένοιωσαν στο αντίο ότι η πίκρα τους ήταν ανάλογη με τη δική του: αυτός άφησε σιωπηλά το ποδόσφαιρο που λάτρεψε κι αυτοί έχασαν ένα μεγάλο λόγο που το αγάπησαν. Μέχρι και σήμερα όσοι αγαπούν τον Δεληκάρη στο τονίζουν σαν να είναι μέλη της ίδιας μυστικής οργάνωσης.

Θυμάμαι και τον Χρήστο Κωστή. Αέρινο, αιώνιο πιτσιρικά και με τη λάμψη του σταρ πάντα. Να κάνει εκείνη την ντρίπλα με το εσωτερικό και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσους παίκτες στη ζωή σου έχεις δει που να ξέρουν καλύτερο ποδόσφαιρο. Τον θυμάμαι να βασανίζεται, να τρέχει σε γιατρούς, να λέει ότι κάνει ειδικές ασκήσεις ενδυνάμωσης. Είχε ένα όνειρο να παίξει στο εξωτερικό: ήταν καιροί που αυτό στους Ελληνες παίκτες συνέβαινε σπάνια. Ηθελε να γυρίσει για να το κάνει πραγματικότητα – ήταν πάντα σίγουρος. Και μετά τέλος – λες και τον μάτιασε η οικουμένη όλη που τον ζήλευε. Ξαφνικά, και χωρίς γιορτές και αποθεώσεις, κρέμασε τα παπούτσια του κι ο Ντέμης Νικολαϊδης. Σήκωσε με τους υπόλοιπους ήρωες το Euro του 2004, είχε τον φυσικοθεραπευτή του Χρήστο Καρβουνίδη δίπλα του στην Πορτογαλία ελπίζοντας πως τα θαυματουργά του χέρια θα κάνουν κάποιο θαύμα, αλλά όταν γύρισε στην Ελλάδα με το τρόπαιο είπε «αντίο». Πάντα πίστευα ότι ανέλαβε πρόεδρος της ΑΕΚ για να βρει και λίγη παρηγοριά για εκείνη του την απόφαση που να και γρήγορη υπήρξε δύσκολη.     

Το δικό μας παράπονο

Ολοι αυτοί οι παίκτες σταματούν αφήνοντας μας ένα παράπονο: το παράπονο πως είχαν κάτι σπουδαίο να μας δείξουν τα επόμενα χρόνια της καριέρας τους. Οσο μάλιστα η επιστήμη βοηθά, ώστε η καριέρα των παικτών να παρατείνεται, τόσο το πρόωρο αντίο μοιάζει με μαχαιριά. Και τόσο πιο άδικο μοιάζει ως εξέλιξη στα δικά μου μάτια: βλέποντας τον Αγκουέρο να κλαίει σκεφτόμουν πως το ωραιότερο, το κρισιμότερο, το σπουδαιότερο γκολ του δεν το είδα ποτέ. Ενώ έχω δει από αυτόν τόσα και τόσα.    

Το 2021, η χρονιά που σημαδεύτηκε από το δράμα του Δανού Κρίστιαν Ερικσεν, που παραλίγο να φύγει από τη ζωή σε παγκόσμια μετάδοση. Ολοκληρώθηκε με το αντίο του χαρισματικού Αγκουέρο, που έκλαψε δημόσια σαν παιδάκι για να μας δείξει πόσο αδικημένος νιώθει: το γνωρίζουμε αλλά δεν νομίζω πως αυτό τον βοηθά να πονά λιγότερο. Στην εποχή μας υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο δεύτερος καλύτερος Αργεντίνος ποδοσφαιριστής μετά τον Λίο Μέσι: ένας σκόρερ χαρισματικός, υπέροχος, ασταμάτητος – ένας γκάουτσο που έπαιζε πάντα με την καρδιά του.

Ασταμάτητος είπα; Λάθος. Τελικά η μεγάλη του καρδιά είχε άλλα σχέδια.