Η μεγαλύτερη έκπληξη στο ντέρμπι ήταν για πολλούς η ανακοίνωση που έβγαλε η διοίκηση του Ολυμπιακού ζητώντας από τους οργανωμένους να σταματήσουν να κάνουν τρέλες με πυρσούς και καπνογόνα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Καλά έκανε γιατί όντως οι διακοπές, που δημιούργησαν τοπίο στην ομίχλη την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, ήταν μια σαχλαμάρα. Αλλά αν η διοίκηση θέλει πραγματικά να απευθυνθεί στους οπαδούς πρέπει να βγάλει μια δεύτερη ανακοίνωση ρωτώντας τους πάντες αν θέλουν το πρωτάθλημα. Γιατί αν το θέλουν πρέπει να αλλάξουν συμπεριφορά και συνήθειες. Όχι μόνο αυτοί στην Θύρα 7, αλλά οι περισσότεροι.

Ανάγκη για υποστήριξη

Τα γήπεδα φέτος έχουν κόσμο κι ο κόσμος είναι πάντα σημαντικός παράγοντας. Μπορεί να βοηθά τις ομάδες για να κερδίσουν ή να τις αγχώνει με την συμπεριφορά του. Κυρίως όμως, ειδικά ο κόσμος του Ολυμπιακού, μπορούσε πάντα να «φτιάχνει» ποδοσφαιριστές. Η να καταστρέφει καριέρες. Ο εφετινός Ολυμπιακός, με βεβαιότητα μπορώ να το πω πια, έχει κυρίως την ανάγκη ο κόσμος να φτιάξει παίκτες: αν αυτό δεν γίνει, δεν έχει τύχη στη συνέχεια.  

Οποια κι αν είναι η άποψη όποιου παρακολουθεί τον Ολυμπιακό υπάρχει ένα δεδομένο: η ομάδα του είναι αρκετά διαφορετική από την περσινή και τελείως διαφορετική από την προπέρσινη. Δεν λέω ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη γιατί είναι νωρίς για τέτοια συμπεράσματα. Ο κόσμος συζητά κυρίως για τον Μαρτίνς και τις επιλογές του, αλλά ποτέ οι επιλογές ενός προπονητή δεν είναι κάτι σημαντικότερο από τους παίκτες, τις δυνατότητές τους και την απόδοσή τους. Οι παίκτες του πρωταθλητή, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, έχουν ανάγκη από κάτι που στην αρχή της σεζόν δεν υπάρχει. Δηλαδή πραγματική υποστήριξη.

Τι μπορούν να κάνουν

Τι ακούω εγώ από την αρχή της σεζόν; Μια γκρίνια απερίγραπτη, που εν μέρει, έχει να κάνει με το μέτριο θέαμα και ίσως και από τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ που για πολλούς οπαδούς υπήρξε ασυγχώρητος. Δεν λέω ότι είναι μια γκρίνια αστήρικτη, αλλά όπως και να χει είναι μια γκρίνια πλέον ανώφελη. Δεν θυμάμαι μια τέτοια αμφισβήτηση – κι όχι μόνο για ποδοσφαιριστές που μόλις ήρθαν (και κρίνονται σαν να παίζουν χρόνια εδώ), αλλά και για όσους έχουν κερδίσει τα δυο τελευταία πρωταθλήματα και ξέρουμε τι μπορεί να κάνουν.

 Γενική απαίτηση να απομακρυνθεί

Εχουμε και λέμε. Ακούω λοιπόν ότι «ο Βάλτσικ δεν κάνει γιατί δεν μπορεί να βγει και παίζει καρφωμένος κάτω από την εστία». Ότι «ο Λαλά κι ο Καρμπόβνικ δεν λένε τίποτα γιατί δεν έχουν επιθετικό παιγνίδι», ενώ ο Ανδρούτσος «δεν κάνει γιατί δεν «κόβει». Για να ακουστεί μια καλή κουβέντα για τον Ρέαπτσουκ έπρεπε να βάλει γκολ (και τι γκολ…) κόντρα στην Αντβέρπ. Ο Μπα περιγράφεται ως ψυχοπαθής. Ο Παπασταθόπουλος ως γέρος. Ο Μπουχαλάκης «δεν κάνει – ποτέ δεν έκανε». Διάφοροι πιάνουν στο στόμα τους ακόμα και τον Μαντί Καμαρά – και θα τους κάψει ο Θεός. Ο Βαλμπουενά «είναι τελειωμένος». Ο Ελ Αραμπί «μάλλον τα χει φτύσει και δεν έχει τι άλλο να δώσει». Ο Βρουσάι «τρέχει πιο πολύ από τη μπάλα και την αφήνει πίσω του». Για να καταλάβουν κάποιοι τι είδους πολυτέλεια είναι ο Φορτούνης έπρεπε να τραυματιστεί δεύτερη φορά. Τώρα λένε λείπει. Όταν έπαιζε ήταν πρόβλημα.  

Φυσικά το μεγάλο πανηγύρι γίνεται φέτος με τους νεοφερμένους. Για τον Ονιεκούρο παραλίγο να προκύψει μια γενική απαίτηση να απομακρυνθεί γιατί έβαψε τα μαλλιά του πράσινα. Ο Τικίνιο σώθηκε από την απαξίωση, γιατί σκόραρε με τον Απόλλωνα. Ο Κουντέ λένε δεν είναι τίποτα της προκοπής κι ακόμα δεν έχει λάθος πάσα στο πρωτάθλημα. Ο Ρόνι Λόπεζ έκανε την ταχύτερη καριέρα ποδοσφαιριστή στον Ολυμπιακό: έχει βγει άχρηστος πριν παίξει ένα ολόκληρο ενενηντάλεπτο. Τον Γκάρι Ροντρίγκεζ δεν τον έχει δει κανείς, αλλά κι αυτός αντιμετωπίζεται περίπου ως πρόβλημα. Καλά λόγια έχουν υπάρξει μόνο για τον Ακιμπού Καμαρά (γιατί μόλις δούμε κάποιον να κάνει μια ντρίπλα ενθουσιαζόμαστε ακόμα κι αν την κάνει σε τσίρκο) και για τον Μασούρα μετά τα γκολ στη Φενέρ. Αλλά αν δεν βάλει δυο στην Αϊντραχτ δεν τον βλέπω καλά κι αυτόν.

Χαλάω τη φαντασίωση  

Κανείς ποδοσφαιριστής δεν βελτιώθηκε από τη στιγμή που στήθηκε στον τοίχο. Το παράδοξο στον εφετινό Ολυμπιακό είναι ότι οι οπαδοί είναι περισσότερο απόλυτοι και απαξιωτικοί από τους ρεπόρτερ της ομάδας πχ που παρακολουθούν την καθημερινότητα της.

Είναι παράδοξο γιατί η κριτική δεν είναι δουλειά των οπαδών, αλλά των δημοσιογράφων. Χρέος του οπαδού, όταν και εφόσον σχηματιστεί το ρόστερ της ομάδας, είναι τους παίκτες να τους εμψυχώνει κι όχι να τους απαξιώνει: αυτό μπορεί να το κάνουν οι οπαδοί άλλων ομάδων – όχι του Ολυμπιακού. Εδώ συμβαίνει το εξής καταπληκτικό: να φεύγουν παίκτες από τον Ολυμπιακό και να τρέχουν να τους πάρουν άλλες ομάδες (Καρίμ, Χατζησαφί κτλ) και οι οπαδοί του Ολυμπιακού να απαξιώνουν όσους είναι στην ομάδα με ισοπεδωτικές κρίσεις σε χρόνο ρεκόρ. Αλλά και κάνοντας ασταμάτητες συγκρίσεις με παίκτες σπουδαίους ίσως, αλλά χωρίς τα αποτελέσματα που έχουν ετούτοι εδώ.

Μια μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού πιστεύει πως κάποτε στην ομάδα του έπαιζαν ταυτόχρονα ο Νικοπολίδης κι ο Ρομπέρτο (ίσως κι ο Σα τώρα που έφυγε). Πως υπήρχε ένας Ολυμπιακός με τον Γεωργάτο και τον Τοροσίδη. Πως ο Μέλμπεργκ και ο Σούρερ παίζανε μαζί. Πως κάποτε υπήρχε μια μεσαία γραμμή με Καρεμπέ, Τουρέ, Τζόλε, Γκαλέτι. Πως στην επίθεση ο προπονητής είχε να διαλέξει ανάμεσα στον Ζιοβάνι, στον Ριβάλντο, στον Κοβάσεβιτς, στον Γιαννακόπουλο κτλ. Λυπάμαι που χαλάω τη φαντασίωση, αλλά αυτοί δεν έπαιξαν ποτέ όλοι μαζί.

Σε κάθε καλή ομάδα του Ολυμπιακού υπήρχαν και ρολίστες και τρεχαλιτζήδες και παίκτες λιγότερο προικισμένοι τεχνικά. Ασε που κι αν ακόμα οι τιμημένοι παλιοί έπαιζαν όλοι μαζί κάτι μου λέει πως οι τωρινοί του Μαρτίνς μπορεί αν τους έβρισκαν κάπου να τους κέρδιζαν εύκολα. Γιατί οι τωρινοί (και μόνο) κερδίζουν την Αρσεναλ και τη Μίλαν, βάζουν τρια γκολ στην Φενέρ στην Τουρκία, αποκλείουν την PSV, παίζουν στα ίσα την Τότεναμ κι εβαλαν στο ίδιο πρωτάθλημα τρία γκολ στον ΠΑΟΚ, τέσσερα στον Παναθηναϊκό και πέντε στην ΑΕΚ. Όλοι οι παλιοί μεγάλοι και τρομεροί στην Ευρώπη πάθαιναν ζαλάδες μόλις ανέβαιναν στο αεροπλάνο. Ήταν σπουδαίοι παίκτες σίγουρα: αλλά θα πλήρωναν από την τσέπη τους για να έχουν τα ευρωπαϊκά αποτελέσματα που έχουν οι διάδοχοί τους την τελευταία δεκαετία. Η για να κέρδιζαν ένα πρωτάθλημα όπως το περσινό.     

Αδικη και μεροληπτική

Θυμίζω στους μικρότερους ειδικά κάποια απλά πράγματα. Το Καραϊσκάκη έκανε κάποτε χρήσιμο ποδοσφαιριστή τον Πάντο. Η στήριξη των οπαδών του Ολυμπιακού βοήθησε παιδιά όπως ήταν ο Γκόγκιτς, ο Καραταϊδης, ο Ανατολάκης, ο Γιώργαρος Αμανατίδης, ο Τζόλε κι ο Γιαννακόπουλος (που ήρθαν από τον Πανηλειακό, όχι από τη Ρεαλ), να κάνουν μεγάλη καριέρα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού κάποτε λάτρευαν τον Στολτίδη γιατί έτρεχε για όλους, τον Αναστό στα γεράματα όταν έμπαινε αλλαγή και καθάριζε τα ματς, τον τίμιο Χολέμπας γιατί τα έδινε όλα: δεν είχαν μάτια μόνο για το Ντέταρι, τον Προτάσοφ και για όσους άλλους τρέχανε στα αεροδρόμια.

Ο Ολυμπιακός δεν ανήκει στην κατηγορία των ομάδων που έχουν τα περιθώρια να βλέπουν παίκτες να «καίγονται» - αν υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοια κατηγορία ομάδων. Για να πάρει το πρωτάθλημα πρέπει οι Ρεαπτσουκ, οι Λαλά, οι Κουντε, οι Βάτσλικ, οι Ροντρίγκεζ και οι Λόπεθ να αντιμετωπίζονται ως οι καλύτεροι γιατί φοράνε τη φανέλα του Ολυμπιακού – κι ας λένε ό,τι θέλουν οι δημοσιογράφοι. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να λένε και να γράφουν – γιατί αυτοί είναι η δουλειά τους - και οι οπαδοί πρέπει να στηρίζουν. Αλλιώς ο Ολυμπιακός δεν θα το πάρει το πρωτάθλημα. Γιατί η γκρίνια καταστρέφει. Ειδικά αυτή που στηρίζεται σε προκαταλήψεις και φαντασιώσεις…