Ας δούμε τι έγινε την Κυριακή το βράδυ στην Τούμπα ψύχραιμα και χωρίς υστερίες. Είναι έκπληξη η νίκη του ΠΑΟΚ; Για μένα όχι – δεν με εξέπληξε καν η ευκολία με την οποία ο ΠΑΟΚ κέρδισε και είχα εξηγήσει, πριν από τον αγώνα, γιατί ο πρωτοπόρος (και σε λίγο πρωταθλητής) ήταν το σούπερ φαβορί της αναμέτρησης. Υπάρχουν μερικά ματς τα οποία είναι ολότελα διαφορετικά από τα κανονικά ματς κι αυτό ήταν ένα τέτοιο.

Το διπλό κίνητρο

Ο ΠΑΟΚ είχε ένα διπλό κίνητρο, που ήταν δεδομένο πως θα οδηγούσε τους παίκτες του στο να δώσουν το κάτι παραπάνω. Το ένα του κίνητρο ήταν η ιστορική συγκυρία: ο ΠΑΟΚ κυνηγάει ένα πρωτάθλημα που του λείπει τριανταπέντε χρόνια προσπαθώντας να σβήσει θεαματικά τα περσινά ρεζιλίκια – ποτέ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος μια ομάδα δεν έχασε ένα τίτλο πληρώνοντας σε τέτοιο βαθμό διοργανωτικές κουταμάρες και διοικητική αλαζονεία. Ο ΠΑΟΚ από τη στιγμή που σοβαρεύτηκε διοικητικά (σας το έχω επισημάνει από το καλοκαίρι) είχε λίγα να φοβηθεί στο πρωτάθλημα: έπρεπε δυνατός και υπερπροστατευμένος, να κάνει τη δουλειά του και την έκανε. Εχει καλούς παίκτες, ένα πονηρό προπονητή όπως ο Ρασβάν Λουτσέσκου και μια διοίκηση που έμαθε πολλά: στο χθεσινό ματς είχε την ευκαιρία να τελειώσει ένα πρωτάθλημα που έχει κριθεί μήνες τώρα – δεν θα την πετούσε, πόσο μάλλον όταν το αβαντάζ των έξι βαθμών του έδινε τη δυνατότητα να το διαχειρισθεί όπως θέλει, δηλαδή φροντίζοντας να ακυρώσει τον αντίπαλό του. Ο ΠΑΟΚ ήταν σαν να ξεκινά το ματς προηγούμενος με 1-0, αφού στο παιγνίδι της βαθμολογίας η ισοπαλία ήταν δική του. Το γκολ του Βιερίνια, τυχερό αλλά όχι τυχαίο, του έδωσε ένα αβαντάζ ακόμα μεγαλύτερο. Πριν το αβαντάζ, ο Ολυμπιακός του είχε δώσει ένα πάντα χρήσιμο δεύτερο κίνητρο: το κίνητρο να δείξει ότι μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής.

Ο ΠΑΟΚ ήθελε να δείξει ότι δεν υπολείπεται σε τίποτα και το κατάφερε, ενώ ο αντίπαλός του πήγε στο ματς με τη σιγουριά του καλύτερου και το πλήρωσε. Ο ΠΑΟΚ δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε σε αντίστοιχα ματς ο Ολυμπιακός τα χρόνια που κυριαρχούσε: άντλησε την απαραίτητη σε μια βραδιά δύναμη από την ίδια την αμφισβήτησή της πρωτιάς του. Ο Ολυμπιακός για να έχει τύχη έπρεπε να κάνει άλλα πράγματα: πρώτα πρώτα να μην δώσει στο ματς χαρακτήρα τελικού κτλ, εξηγώντας ότι για αυτόν το σημαντικό ματς είναι την Πέμπτη με την Ντιναμό Κιέβου. Αλλά αν τα έκανε αυτά, δεν θα ήταν ο Ολυμπιακός. Επιπλέον έκανε κι ένα κακό ματς. Όπως συχνά συμβαίνει με τις ομάδες που παίζουν ωραία μπάλα, ο Ολυμπιακός κοντοστάθηκε και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη – ξεχνώντας ότι υπάρχουν παιγνίδια, που η συγκέντρωση, η μαχητικότητα, η δύναμη μετρούν πιο πολύ από την κατοχή της μπάλας, τις ωραίες συνεργασίες και τις κάθετες πάσες που ο Μαρτίνς χρησιμοποιώντας στην αρχική ενδεκάδα τον Νάτχο έμοιαζε να προσδοκά.        

Η ιδέα να παίξει ο Νάτχο

Επειδή τα γραπτά μένουν είχα γράψει στη Sportday του Σαββάτου και ότι η ιδέα του Μαρτίνς να χρησιμοποιήσει τον Νάτχο αντί του Καμαρά θα έχανε περισσότερα από όσα θα κέρδιζε. Παραδόξως, ο Πορτογάλος έμοιαζε να μην έχει δει το προηγούμενο ματς του πρωταθλήματος ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ, όταν η επιλογή του Μαρίνου Ουζουνίδη να χρησιμοποιήσει τον Μάνταλο δίπλα στον Αλεφ, είχε αποδειχτεί λάθος – ίσως όντως και να μην του έδωσε σημασία. Ο Μαρτίνς είναι καλός προπονητής, αλλά μου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχει το πιο συνηθισμένος χαρακτηριστικό των προπονητών που αγαπούν το επιθετικό ποδόσφαιρο: κοιτάζει μόνο την ομάδα του. Πιθανότατα ο κόουτς να πίστευε ότι η δυσκολία που θα συναντήσει ο Ολυμπιακός στην Τούμπα να ήταν ανάλογη με αυτή που συνάντησε με την Μπέτις ή ακόμα και με την ΑΕΚ εκτός έδρας. Εχοντας τη βεβαιότητα πως η ομάδα του είναι καλύτερη από ότι ήταν σε εκείνα τα ματς. σκέφτηκε με ποιο τρόπο η κατοχή της μπάλας θα είναι περισσότερο παραγωγική και εμφανίστηκε στην Τούμπα με μια ομάδα που έπαιζε σχεδόν σε όλο το ματς με την άμυνα στη σέντρα και χωρίς οι δυο από τους τρεις χαφ (ο Νάτχο και ο Φορτούνης) να έχουν κάποια διάθεση να σταματήσουν αντίπαλο. Αυτή η τολμηρή απόφαση πληρώθηκε πολύ ακριβά, διότι ο ΠΑΟΚ έκανε κάτι απλό: πίεζε και περίμενε χώρους για να φύγει στην κόντρα. Ο Ολυμπιακός τους έδωσε, με δική του επιλογή, και το ότι δεν γνώρισε μια συντριβή χωρίς προηγούμενο οφείλεται στο ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι συνηθισμένος να τρέχει τόσο: στο δεύτερο ημίχρονο τράβηξε χειρόφρενο. Ο Ολυμπιακός δεν λειτούργησε συνολικά, και αν για την άμυνά του υπάρχει μουρμούρα,  γιατί τα λάθη των αμυντικών του υπήρξαν οφθαλμοφανή, στην πραγματικότητα ούτε και η επίθεσή του λειτούργησε γιατί ήταν κομμένος στη μέση. Για την ακρίβεια τον έκοψε ο ΠΑΟΚ. Που ήθελε να δείξει σε όλους ότι είναι καλύτερη ομάδα από όσο πιστεύουν οι αντίπαλοί του. Είναι. Αλλά έχει το κακό ελάττωμά να κάνει τα απολύτως απαραίτητα – στο χθεσινό του ματς, σπεκουλάρισε επιτυχημένα στην ελαφρότητα του Ολυμπιακού και είχε την τύχη να βρει ένα γκολ στο πρώτο σουτ του αγώνα. Αλλά από τη στιγμή που το σουτ το έκανε ο Βιερίνια και το επέτρεψε η άμυνα του Ολυμπιακού όλα μπορούσαν να συμβούν.

Ανέβηκε ο πήχης της δυσκολίας

Μου άρεσαν πολλά στον ΠΑΟΚ: η εμψύχωσή του από τον κόσμο, η αίσθηση της αποστολής, η σοβαρότητα του, το στοχευμένο στις αδυναμίες του Ολυμπιακού παιγνίδι του, το πολύ καλό του ξεκίνημα και η προσωπικότητα των παικτών του. Αυτές τις αρετές τις έχει ο ΠΑΟΚ και με βάση αυτές κρίνεται – όταν τις βλέπω τις επισημαίνω, όπως επισημαίνω και άλλα πολλά: εγώ την πραγματικότητα καταγράφω. Αν είναι καλός το λέω – αν τον κακομαθαίνουν και μετά έρχεται η Βίντι και η Μπάτε και του κάνουν πλάκα, πάλι το λέω.

Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι χθες ανέβασε τον πήχη – έδειξε στον Ολυμπιακό ότι πρέπει να γίνει πολύ καλύτερος για να τον ανταγωνιστεί. Αν ο Ολυμπιακός το καταλάβει, θα το κάνει, αν σταθεί σε δικαιολογίες ή αν κάνει το λάθος να πιστέψει πως έχασε μόνο από τα δικά του λάθη θα κάνει το ίδιο λάθος που έκαναν για χρόνια οι ανταγωνιστές του. Ο Ολυμπιακός στη διάρκεια αυτής της χρονιάς κατάφερε να προοδεύσει χάρη στην βελτίωση του παιγνιδιού του και το έχω επισημάνει: βρήκε τη χαμένη χαρά του παιγνιδιού, πρόσφερε τη δυνατότητα στον κόσμο του να δει μια ομάδα που εξελίσσεται, είδε παίκτες να ξαναβρίσκουν τον χαμένο εαυτό τους, απέκτησε σιγά σιγά ταυτότητα αγωνιστική. Αλλά έχει να μάθει πολλά ακόμα: πρέπει να προσθέσει παίκτες με προσωπικότητα στην ενδεκάδα του, να βρει τον χαμένο του τσαμπουκά, να μάθει να αμύνεται καλύτερα, να μπορεί να κερδίζει ακόμα και ματς που είναι χειρότερος – αυτό δεν το έχει κάνει ποτέ και σε ένα πρωτάθλημα που κρίνεται σε λίγα ματς είναι απαραίτητο. Όμως το σπουδαιότερο είναι να μάθει να αντιδρά ψύχραιμα και μεθοδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά – αυτό ιστορικά του λείπει.

Η ήττα από τον ΠΑΟΚ είναι σκληρή και για το μέγεθος του Ολυμπιακού αφόρητη. Εχει μπροστά του τρία ματς (ένα με την ΑΕΚ και δυο με την Ντιναμό Κιέβου) για να την ξορκίσει, αλλά δεν θα είναι καθόλου απλό, διότι μόνος του αποφάσισε να πάει στην Τούμπα και να τεστάρει τις δυνατότητές του. Δεν είναι μια ομάδα που της αρέσει να παίρνει μαθήματα ο Ολυμπιακός: αντιδρά άσχημα συνήθως. Θέλω να δω την αντίδρασή του. Γνωρίζοντας ωστόσο πως τώρα αρχίζουν για αυτόν τα δύσκολα…