Οι οπαδοί της Ιντερ μετράνε πλέον μέρες, περιμένοντας την ρεβάνς του χθεσινού ημιτελικού του Τσάμπιονς λιγκ στον οποίο πιστεύουν πως θα δουν την ομάδα τους να σφραγίζει το εισιτήριο για τον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Η χθεσινοβραδινή νίκη της ομάδας τους στο ντέρμπι με την Μίλαν υπήρξε το πρώτο μεγάλο βήμα: η Ιντερ κέρδισε με 2-0 και το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχεί είναι γιατί η νίκη της δεν υπήρξε ανάλογη της απόδοσής της, δηλαδή ακόμα μεγαλύτερη. Η τυπικά φιλοξενούμενοι Νερατζούρι προηγήθηκαν με τα γκολ του Τζέκο και του Μικιταριάν 2-0 μόλις στο 11’ , είχαν δυο τρομερές ευκαιρίες (μεταξύ των οποίων κι ένα σουτ του Μικιταριάν στο δοκάρι μέχρι το 15΄), είδαν τον Λαουτάρο Μαρτίνεζ να κερδίζει ένα πέναλτι στο μισάωρο, που σωστά το VAR ακύρωσε, και όταν σήκωσαν το πόδι από το γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο άφησαν στην συμπολίτισσα Μίλαν δυο όλες κι όλες ευκαιρίες. Και έλεγχαν πάντα το παιγνίδι, ακόμα κι όταν ο σκοπός τους έγινε φανερά να κρατήσουν για έβδομη φέτος φορά το μηδέν στο Τσάμπιονς λιγκ στον τελικό του οποίου είναι έτοιμοι να επιστρέψουν μετά από δεκατρία χρόνια. Οι οπαδοί της Ιντερ πανηγυρίζουν ενώ ο ιταλικός Τύπος αναρωτιέται μήπως έχει αδικήσει τον κόουτς Σιμόνε Ιντζάγκι για τον οποίο πρόβλεπε πως δύσκολα θα βγάλει την σεζόν όταν αυτή ξεκινούσε.

Όπως ο Κάρλο Αντσελότι

Ο Σιμόνε Ιντζάγκι ζει τις μέρες της προσωπικής του δόξας ζώντας συγχρόνως και μια σεζόν απόλυτα αντιφατική. Για την ικανότητα του να προετοιμάζει νοκ άουτ ματς σας έχω ξαναγράψει: ο μικρότερος των Ιντζάγκι μοιάζει με προπονητή ικανό για κύπελλα καθώς μόνο τέτοια έχει στην τροπαιοθήκη του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και στο ιταλικό πρωτάθλημα τα πάει τόσο άσχημα: μια στατιστική που δημοσιεύτηκε πριν από λίγο καιρό τον θέλει να γίνεται ο τρίτος προπονητής που έφτασε τους 500 κερδισμένους βαθμούς  στο πρωτάθλημα πριν γίνει 48 χρονών! Οι δυο προηγούμενοι που αυτό το κατάφεραν λέγονται Κάρλο Αντσελότι και Μαουρίτσιο Σάρι και η έρευνα αφορούσε μόνο τους προπονητές που δουλεύουν από τον καιρό που η νίκη δίνει τρεις βαθμούς για αυτό και δεν υπάρχουν στον σχετικό πίνακα τα ονόματα του Τζιοβάνι Τραπατόνι και του Μαρτσέλο Λίπι. Κι αυτοί ωστόσο να υπήρχαν ο Ιντζάγκι θα ήταν ο πέμπτος – θέση καθόλου άσχημη αν σκεφτείς πως ο μικρός αδερφός του Πίπο δούλεψε στη Λάτσιο κι όχι στην Γιουβέντους και στην Μίλαν όπως άλλοι που βρίσκονται μαζί του στην σχετική κατάταξη.

Η στοχευμένη προετοιμασία

Η βάσιμη υποψία που υπάρχει στην Ιταλία αυτό τον καιρό είναι ότι ο προπονητής της Ιντερ προετοίμασε την ομάδα του για να τρέχει αυτό τον καιρό: η μεταμόρφωση της Ιντερ από τις αρχές του Απριλίου είναι τρομερή – πρώτα από όλα σε ό,τι έχει να κάνει με την φυσική κατάσταση. Πιθανότατα ο Ιντζάγκι περίμενε ότι το ιταλικό πρωτάθλημα θα ήταν όπως το περσινό και δεν είχε υπολογίσει ότι η Νάπολι θα ξεφύγει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα: πέρυσι έχασε στο νήμα το πρωτάθλημα από τη Μίλαν με την Νάπολι μόλις 5 πόντους πίσω. Όπως και να έχει από τον Απρίλιο και μετά η Ιντερ παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ιταλία. Αυτό δεν θα το κεφαλαιοποιήσει στο πρωτάθλημα, όπου θα περιοριστεί σε μια θέση στην πρώτη τετράδα, αλλά αρκεί καθώς φαίνεται, για να τις δώσει ένα εισιτήριο για τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ και πιθανότατα κι ένα κύπελλο Ιταλίας: αν ο τελικός του γινόταν αύριο με την Φιορεντίνα δεν θα υπήρχε ματς! Η μεγάλη διαφορά της χθες βράδυ είχε να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με τα τρεξίματα. Ο Ντι Μάρκο και ο Ντάμφρις στο πλάι έμοιαζαν σε όλο το ματς χωρίς αντίπαλο – ειδικά ο πρώτος δυέλυσε τον Καλάμπρια, τον άνθρωπο που είχε σταματήσει δυο φορές τον Κβαρατσκέλια, στο Μίλαν - Νάπολι. Ο Μπαρέλα έμοιαζε στη μεσαία γραμμή βιονικός και ο Μικιταριάν σαν να γύρισε το χρόνο πίσω και να είναι πάλι 25 χρονών. Στο γήπεδο υπήρχαν παίκτες όπως ο Τσαλχάνογλου που έπαιζε για να πάρει από τη Μίλαν την προσωπική του εκδίκηση και παραλίγο να σκοράρει δυο φορές, αλλά και ο Λαουτάρο Μαρτίνεζ που καιρό τώρα προσπαθεί να δείξει στο Τσάμπιονς λιγκ ότι το μουντιάλ που έκανε με την Αργεντινή ήταν απλά μια κακή παρένθεση – το ότι η ομάδα του το κέρδισε απάλυνε τις αρνητικές εντυπώσεις που προσωπικά δημιούργησε.

Εδειξε γιατί είναι φαβορί

Ο Ιντζάγκι, που προφανώς νιώθει απαλλαγμένος από κάθε είδους άγχος όπως κάθε προπονητής που έχει συνηθίσει να ζει με το βάρος της κριτικής, διάλεξε τον Τζέκο αντί του Λουκάκου και δικαιώθηκε κυρίως σε αυτό. Ο φορ του, του έδωσε το γκολ του 1-0 και τρέλανε πραγματικά την άμυνα της Μίλαν ανοίγοντας χώρους για όποιον ακολουθούσε και λειτουργώντας ως σημείο αναφοράς για μια ομάδα που έπαιξε κάθετο ποδόσφαιρο περισσότερο από ποτέ. Η Ιντερ είχε σχέδιο, νοοτροπία, πρωταγωνιστές, θέληση: τα πάντα! Το σημαντικότερο είναι ότι η σπουδαία της εμφάνιση δεν ήρθε κόντρα στα προγνωστικά: αυτά κυρίως δικαιολόγησε και μπράβο της. Πριν το ματς αρχίσει όλοι έλεγαν πως έχει τον πρώτο λόγο γιατί τον τελευταίο μήνα παίζει στο καμπιονάτο εξαιρετικά, σαν να ξύπνησε. Το ξύπνημα της αποδείχτηκε. Η ομάδα του Ιντζάγκι έχει φρεσκάδα – σαν η σεζόν της να έχει ξεκινήσει δυο μήνες πριν. Σιγουριά είχε πάντα: ας μην ξεχνάμε πως για να φτάσει στον ημιτελικό επιβίωσε σε ένα όμιλο που υπήρχαν η Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα. Κι απέκλεισε την Μπάρτσα, αλλά και την σπουδαία φέτος Μπενφίκα με νίκες εκτός έδρας: απλά χθες βράδυ δεν κέρδισε απλά, αλλά έδειξε μια τακτική και αγωνιστική ανωτερότητα.        

Χαμένη πάντα χωρίς τον Λεάο

Και η Μίλαν; Οποιος ξέρει την Μίλαν του Στέφανο Πιόλι έλεγε πριν το ματς πως προτιμά πάντα το ρόλο του αουτσάιντερ. Αουτσάιντερ ήταν η Μίλαν και στα ματς με την Τότεναμ, και φυσικά και σε αυτά με της Νάπολι. Και πέρυσι έξι αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος ήθελε φαντασία για να την δεις πρωταθλήτρια Ιταλίας. Η Μίλαν του Πιόλι διασκέδαζε πάντα υποχρεώνοντας όσους δεν την πιστεύουν να αλλάξουν γνώμη. Χθες βράδυ όμως είχε δυο προβλήματα που ποτέ δεν έλυσε. Το πρώτο ήταν η απουσία του Λεάο χωρίς τον οποίο δεν κερδίζει ποτέ: έχει μόλις μια νίκη σε δέκα ματς χωρίς αυτόν. Το δεύτερο που της στοίχισε πολύ ήταν ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ και μάλιστα νωρίς. Η Μίλαν έχει το παράξενο χάρισμα να παίζει πολύ καλά στις αντεπιθέσεις στην έδρα της. Αλλά οι αντεπιθέσεις απαιτούν αμυντική οργάνωση και υπομονή κι όταν χάνεις με 1-0 μόλις στο 7΄(και 2-0 μόλις στο 11΄) αυτό το σχέδιο πάει περίπατο. Σε έξι μέρες θα χρειαστεί ένα θαύμα. Ας μην την ξεγράψουμε: το επιβάλει η ιστορία της. Αλλά με διακριθέντα χθες μόνο τον πάντα εξαιρετικό τερματοφύλακα της είναι δύσκολο να φανταστείς πως θα γλυτώσει από τους καμικάζι του Ιντζάγκι σε έξι βράδια. Σύμβολο της αποτυχημένης βραδιάς της ο Τέο Χερνάντεζ που εμφανίστηκε με μωβ βαμμένο μαλλί. Είναι δυνατόν να μην του έχει πει κανείς ότι το μωβ στην Ιταλία θεωρείται χρώμα που φέρνει γρουσουζιά;