Σύμφωνα με ένα αφήγημα που κυκλοφορεί στα Social Media για τον Ιν Μπέομ Χουάνγκ υπάρχει ήδη αγοραστής κι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια φάση διαπραγμάτευσης μαζί του. Ο Κορεάτης έφυγε για να πιέσει και σε λίγες μέρες θα αποχαιρετήσει τον κόσμο της ομάδας με ένα μήνυμα στο Instagram στο οποίο θα ορκίζεται ότι τον αγάπησε πολύ κτλ κτλ. Οποιοι αυτά τα διακινούν πιστεύουν πως η ιστορία είναι μια επανάληψη αυτής του Ολεγκ Ρέαπτσουκ, που έφυγε από την Σκοτία γιατί έκανε κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα και βρέθηκε στη Μόσχα. Ο Ολυμπιακός ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, πως ο παίκτης σήκωσε μπαϊράκι και αποφάσισε να φύγει, πως θα του κρεμάσει το δελτίο (ομολογώ πως την έκφραση είχα χρόνια να την ακούσω) και θα του κόψει τη μπάλα, γιατί δεν σέβεται το συμβόλαιό του κτλ κτλ.

Αργά ή γρήγορα φεύγει

Ακούω και τις δυο εκδοχές αλλά εύχομαι στον Ολυμπιακό να έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως αγοραστής υπάρχει κι όλο αυτό είναι μια παράξενη φάση διαπραγμάτευσης. Του το εύχομαι γιατί αν ισχύει, μπορεί αυτή τη στιγμή να ολοκληρώσει το διαζύγιο με τον Κορεάτη παίρνοντας ό,τι πιο πολύ, δηλαδή χρήσιμα χρήματα. Κατά τα άλλα θυμίζω πως οι διενέξεις των ομάδων με τους παίκτες σπανίως πλέον τις βγάζουν κερδισμένες. Ο παίκτης αργά ή γρήγορα φεύγει. Οι επιτροπές της FIFA αντιμετωπίζουν τους παίκτες μάλλον καλόβολα. Ορίζεται συχνά ένα ποσό αποζημίωσης της ομάδας που σπανίως ανταποκρίνεται στις αξιώσεις της. Θυμηθείτε την ιστορία του Ποντένσε: η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας αξίωνε 30 εκατ ευρώ, συμβιβάστηκε με λιγότερα από τα μισά κι ο παίκτης έφυγε από εκεί ενώ είχε κανονικό συμβόλαιο. Οι ιστορίες δεν είναι ίδιες αφού τον Ποντένσε του είχαν επιτεθεί οπαδοί, αλλά σημασία έχει πως στο τέλος της ιστορίας έγινε το δικό του: έπαιξε αμέσως όπου ήθελε και ο Ολυμπιακός εξαγόρασε το συμβόλαιό του δυο περίπου χρόνια μετά. Θυμίζω επίσης ότι παραδοσιακά αυτοί οι καυγάδες ολοκληρώνονται με ένα συμβιβασμό που έχει ένα σταθερό αποτέλεσμα: ο παίκτης φεύγει, είτε τον λένε Ζάχοβιτς, είτε Γιάγια Τουρέ. Οπότε ο Ολυμπιακός θα ναι καλό να πάρει το μάξιμουμ των χρημάτων που μπορεί, και να τα πάρει γρήγορα. Διότι η πιθανότητα να επιστρέψει ο Χουάνγκ γονατιστός και να πει «παίζω γιατί αγαπούσα την ομάδα από μικρός» είναι κομμάτι μικρή. Και το να μην αφήσεις τον Χουάνγκ να παίξει ποδόσφαιρο όσο περισσότερο μπορείς, δεν σου αφήνει κάποιο κέρδος. Κέρδος είναι οι υπηρεσίες του. Η τα όποια χρήματα μπορεί να πάρεις. Οι διενέξεις δημιουργούν απλά εκνευρισμούς: αργά ή γρήγορα κι ο παίκτης θα πει τα δικά του. Παράγονται μόνο δημοσιεύματα (και στο εξωτερικό) που εν τέλει δεν κάνουν καλό.   

Η ιστορία έχει για μένα δυο πτυχές που είναι σημαντικότερες από το τι έγινε. Η πρώτη είναι ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού έπεσε πάλι από τα σύννεφα. Η δεύτερη το πώς ο παίκτης θα αντικατασταθεί.  

Δεν μάθαμε τίποτα  

Και στην ιστορία του Χουάνγκ αποδεικνύεται κάτι απλό: δεν ξέραμε τελικά τίποτα για αυτόν. Διαβάζω διάφορους που σημειώνουν πως ήταν καλός και ευγενικός, πως έκανε υποκλίσεις όταν γινόταν αλλαγή και πως είχε πάντα κάτι καλό να πει για τον κόσμο της ομάδας κάθε φορά που κάτι τον ρωτούσαν. Ε και; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απολύτως τίποτα. Η κορεατική του ευγένεια είναι αποτέλεσμα της ανατροφής του, αλλά ένας ευγενής άνθρωπος δεν σημαίνει πως επαγγελματικά δεν κοιτάζει την πάρτη του. Οι δηλώσεις, ως γνωστόν, είναι τζάμπα κι εύκολες. Κι όλα αυτά δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση χαρακτηριστικά του παίκτη: είναι απλές εκφράσεις.

Στον ένα χρόνο που έμεινε στην Ελλάδα ο Χουάνκ παρέμεινε ένας μεγάλος άγνωστος. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί άφησε την Σεούλ για να ρθει στον Ολυμπιακό, δεν μάθαμε πως έβλεπε την ομάδα, δεν μάθαμε αν είναι φιλόδοξος, δεν μάθαμε πως του φαίνεται η ζωή εδώ. Ακόμα κι εγώ που για να έχω μια αληθινή εικόνα των ποδοσφαιριστών ρωτάω για τις καθημερινές τους συνήθειες και τις γενικές αντιλήψεις τους το μόνο που έμαθα για τον Χουάνκ είναι ότι στεναχωρήθηκε όταν έφυγε ο Ουι Τζο και γύρισε από το μουντιάλ μάλλον κακόκεφος. Λίγα, πολύ λίγα. Επρεπε πχ να φύγει για να γίνει γνωστό ότι άλλαξε αντζέντη κι έπρεπε αφού φύγει να προκύψει προβληματισμός για τον τρόπο που εγκατάλειψε την Ρούμπιν Καζάν. Για το γεγονός δηλαδή πως δεν τον ένοιαξε δευτερόλεπτο αν μια ομάδα που δυο χρόνια τον ακριβοπλήρωνε δεν θα εισπράξει κάτι από την φυγή του.

Ο Χουανγκ άγνωστος ήρθε κι άγνωστος έφυγε. Φρόντισαν απλά να μάθουμε πως δεν τον ήθελε ο Μαρτίνς – πράγμα που δεν ισχύει, απλά ο Πορτογάλος αναρωτήθηκε γιατί ο Κορεάτης άφησε τόσο εύκολα την ομάδα της Ρούμπιν για να παίξει στο πρωτάθλημα της χώρας του – τώρα καταλάβαμε το γιατί. Για να είμαστε δίκαιοι τα όσα είδε σε ένα χρόνο στον Ολυμπιακό δεν πρέπει και να τον ενθουσίασαν. Η ομάδα άλλαξε τρεις προπονητές, η ένταση στο εσωτερικό της είναι σίγουρα μεγαλύτερη από αυτό που έχει συνηθίσει, ο τρόπος που ο Ολυμπιακός έπαιζε σίγουρα δεν τον έκανε να λαχταρά το παιγνίδι. Όλα αυτά δεν είναι φυσικά λόγος για να σηκωθεί να φύγει. Απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν τους παίκτες δεν τους γνωρίζεις και μπερδεύεις την αγωνιστική τους απόδοση με το χαρακτήρα τους σου φαίνονται όλα περίεργα. Ενώ μπορεί να είναι και απολύτως συνηθισμένα. Ηθελε να ρθει στην Ευρώπη κι είδε τον Ολυμπιακό ως σκαλί. Πιστεύει ότι πρέπει να παίξει σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα ή δεν αντέχει την πίεση. Ολο το καλοκαίρι δεν έπαιξε σε ένα φιλικό γιατί περίμενε να φύγει. Που είναι το παράξενο;

Παίκτες μικρές επιχειρήσεις

Ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει ένα μάθημα από την ιστορία: τους καλούς παίκτες, αυτούς πάνω στους οποίους θες και να χτίσεις, πρέπει δυστυχώς να τους φέρεσαι διαφορετικά, αν όντως τους πιστεύεις. Να συζητάς πχ κάθε τόσο την πιθανότητα επιμήκυνσης του συμβολαίου τους και κυρίως να ανησυχείς και να προβληματίζεσαι όταν μαθαίνεις πως αλλάζουν αντζέντη: όποιος κι αν είναι ο καινούργιος τους ανέλαβε με την υπόσχεση να τους βρει πιο πολλά χρήματα. Το λέω χρόνια τώρα: οι παίκτες είναι μικρές επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος κι έσοδα τεράστια - φανέλες φοράνε διάφορες συνήθως. Δεν είναι απλά επαγγελματίες: όλο έχει γίνει πιο σύνθετο. Επιβάλλεται πριν τους αποκτήσεις να έχεις γνώση των συνήθειών τους (κυρίως των κακών) και του χαρακτήρα τους, που δεν έχει να κάνει με το αν χαιρετάνε με υποκλίσεις. Και για αυτά χρειάζονται άνθρωποι που πρέπει να ασχολούνται και να ασχολούνται πολύ.

Αλλους χρειάζεται να ψάξει

Μπορεί να τον αντικαταστήσει τον Χουάνγκ ο Ολυμπιακός; Να βρει ένα ανάλογο τεχνίτη, που παίρνει γρήγορες αποφάσεις και μοιράζει σωστά τη μπάλα είναι δύσκολο. Αλλά η απόδοση και η αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού δεν εξαρτάται από τον Χουάνγκ: ούτε και πέρυσι συνέβαινε αυτό παρά την προσφορά του. Ο Χουάνγκ θα ήταν υπέροχος σε μια αθλητική ομάδα που θα μπορούσε να κρύψει τις αδυναμίες του. Το ποδόσφαιρο του καιρού μας δεν είναι μόνο σίγουρες πάσες και «ψιλοβελονιές»: χρήσιμα είναι κι αυτά αλλά κάποια άλλα είναι περισσότερο απαραίτητα και στον Ολυμπιακό λείπουν. Κατά την γνώμη μου δεν χρειάζεται να ψάξει ένα άλλο Χουάνγκ: η ανάγκη του αυτή τη στιγμή είναι να βρει ταχυδυναμικούς παίκτες στην επίθεση για να μην καταλήξει ο Μαρτίνεθ (που μπορεί όπως φαίνεται να σουλουπώσει την άμυνα του χάρη στους παίκτες που έχει) να παίζει πάλι με τρία «δεκάρια» που απλά φέτος θα τους λένε Φορτούνη, Καρβάλιο και Μπιέλ. Το λέω γιατί εκεί φαίνεται να πάει πάλι το πράγμα.

Μαθήματα υποκριτικής

Θα λείψει σε πολύ κόσμο ο Χουάνγκ αν φύγει: κατανοητό. Ο κόσμος είναι συνηθισμένος να κοιτάζει τι κάνει ένας παίκτης με τη μπάλα στα πόδια κι ο Κορεάτης έκανε ωραία πράγματα. Στον περσινό ανοργάνωτο Ολυμπιακό που ο καθένας με τη μπάλα στα πόδια έκανε ό,τι τον φώτιζε ο Θεός ήταν όαση. Δεν ξέρω αν μπορεί να πωληθεί ακριβά. Πιστεύω πως αν βρεθεί κάποιος (αν λέω…) που να παίζει στη θέση του προσφέροντας δύναμη, πρέσινγκ, κάλυψη της άμυνας και ασφάλεια, σε λίγο καιρό ο κόσμος θα θυμάται μόνο τις υποκλίσεις του. Που ήταν ξεχωριστές. Αλλά όπως αποδείχτηκε και κομμάτι υποκριτικές όπως όλες οι θεατρικές πράξεις…