To ζευγάρι του τελικού του κυπέλλου Ελλάδος θα είναι το Ολυμπιακός – ΟΦΗ.  Όπως αναμενόταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε την AEK καθώς το 6-0 του πρώτου ημιτελικού ήταν αδύνατον να ανατραπεί  και προκρίθηκε παρά την ήττα με του με 2-0. Θα βρει τον ΟΦΗ που κατάφερε να πάρει το εισιτήριο  χάρη σε μια δύσκολη ισοπαλία (1-1) απέναντι στον Αστέρα. Και η δική του πρόκριση δεν είναι πάντως έκπληξη.

Μερικές σημειώσεις για τα δυο ματς.

Αγγαρεία και σορολόπ

Πριν τον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου ΑΕΚ – Ολυμπιακός γινόταν αρκετή συζήτηση για το τι θα κάνει ο Ματίας Αλμέιδα και η ομάδα του. Ισως η συζήτηση έπρεπε να αφορά περισσότερο τον Ολυμπιακό: όπως αποδείχτηκε πρόβλημα προσέγγισης του ματς εξαιτίας της σιγουριάς που του έδωσε η νίκη στο πρώτο παιγνίδι είχε κυρίως  αυτός.   

Ο Ολυμπιακός στην OPAP Arena έκανε εμφανώς αγγαρεία χάνοντας το ματς από την ΑΕΚ με κάτω τα χέρια.  Το τελικό 2-0 της ήττας του είναι κολακευτικό. Είναι αλήθεια ότι ομάδα του Μεντιλίμπαρ δεν κινδύνευσε ποτέ με αποκλεισμό (αυτό της έλειπε…) καθώς η ΑΕΚ προηγήθηκε κάπως αργά (μόλις στο 38΄ με αυτογκόλ του Κάρμο σε μια φάση που τρεις παίκτες του παρακολουθούν τον Κοϊτά να κάνει ό,τι θέλει) ενώ το δεύτερο γκολ βρήκε ο Μάνταλος στο 78΄ (με ωραία εκτέλεση φάουλ) αλλά αυτό δεν δικαιολογεί μία εμφάνιση τόσο κακή: δεν ήταν θέμα ενδεκάδας ή απουσιών αλλά κινήτρου, διάθεσης και σοβαρότητας. Ο Ολυμπιακός ήταν αμυντικά ασταθέστατος, αλλά και επιθετικά νωθρός. Ο Κάρμο καιρό τώρα μοιάζει να διαλέγει ματς και το αποτέλεσμα είναι να μοιάζει να μην τον απασχολεί η παραμονή του στην Ελλάδα και μετά το καλοκαίρι κι αυτό είναι πρόβλημα: προφανώς προτιμά την Νότιγχαμ και την Πρέμιερ λιγκ, όταν όμως αυτός είναι κατώτερος των περιστάσεων έχει πρόβλημα κι όποιος παίζει δίπλα του – χθες ήταν ο Μπιανκόν. Η δε τριάδα της επίθεσης (Βέλντε – Κωστούλας – Πάλμα) έχει το ελαφρυντικό ότι αποτελούταν από παίκτες που δεν έχουν ξαναπαίξει μαζί, αλλά το πρόβλημα της ήταν κυρίως η έλλειψη πραγματικού φορ – ο Κωστούλας για τον ρόλο δεν είναι ακόμα έτοιμος και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός δημιούργησε κι έχασε τις μοναδικές ευκαιρίες του στο τέλος όταν μπήκε ο ΕλΚαμπί. Ο Μεντιλίμπαρ έδωσε ευκαιρίες και στους Στάμενιτς και Ορτα και δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος. Ο Νεοζηλανδός (που το καλοκαίρι ήταν αυτός που θα πρεπε να αντικαταστήσει τον Ιμπόρα), δεν μοιάζει συμβατός με το ποδόσφαιρο του Βάσκου ενώ ο Ορτα δεν έχει συνέρθει από τον τραυματισμό του – θυμίζω ότι είναι κι αυτός δανεικός.    

Η ΑΕΚ δεν φοβήθηκε

Η ΑΕΚ που ήθελε να σταματήσει το σερί τεσσάρων ματς χωρίς νίκη και τεσσάρων ηττών από τον Ολυμπιακό (με τον οποίο θα παίξει άλλες δυο φορές για το πρωτάθλημα…) μπήκε δυνατά από την αρχή έλεγξε το παιχνίδι, και κυρίως δεν το φοβήθηκε. Αυτή τη φορά αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό με μια ενδεκάδα φτιαγμένη για να του δημιουργήσει προβλήματα στην άμυνα. Ο Αλμέιδα ψάχνει κάθε φορά μια ενδεκάδα που να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ματς κι αυτή την φορά αλλάζοντας οκτώ (!) παίκτες από την ενδεκάδα της ΑΕΚ που αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ την βρήκε. Τον Πιερό πλαισίωσαν παίζοντας ως εξτρέμ ο Κοιτά και ο Ελιασον, ενώ ο Φερνάντες χρησιμοποιήθηκε σαν «δεκάρι» με την αποστολή να γίνεται έξτρα παίκτης στο πλάι και ήταν η έκπληξη του Αλμέιδα. Η ΑΕΚ αυτή την φορά δεν είχε υστερήσαντες, η άμυνα της ήταν καλή (με τους Μήτογλου και Οντουμπάτζιο να δείχνουν ότι μάλλον έχουν αδικηθεί), ενώ ο Σιμάνσκι και ο Λιούμπιτς έδωσαν τα απαραίτητα τρεξίματα στην μεσαία γραμμή.

Το μάθημα που πρέπει να πάρει ο Αλμέιδα πρώτα από όλους από το ματς είναι ότι αν θες να κερδίσεις τον Ολυμπιακό πρέπει να εμφανίσεις μια ομάδα που να παίξει για να κερδίσει χωρίς φοβίες και ανασφάλειες: το ματς το χθεσινό δεν είχε διακύβευμα, όμως η συνολική εμφάνιση της ΑΕΚ μαρτυρά πόσο τεράστια κουταμάρα ήταν το 5-4-1 με το οποίο ο Αλμέιδα αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό στο τελευταίο ματς του πρωταθλήματος τρομοκρατημένη από την ήττα με 6-0 στο κύπελλο.  

Το αν και κατά πόσο η νίκη αυτή θα βοηθήσει την ΑΕΚ να ξεπεράσει τις ανασφάλειες της θα το δούμε την Κυριακή στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Για τον Ολυμπιακό η ήττα μετά από 23 ματς στην εγχώριες διοργανώσεις είναι ανώδυνη, πλην όμως αποτελεί καμπανάκι συναγερμού. Ένα άδειασμα μετά την νίκη κόντρα στον ΠΑΟ ήταν λογικό, αλλά η εμφάνιση «πάμε όλοι διακοπές» δεν δικαιολογείται. Γιατί για την ώρα ούτε το πρωτάθλημα έχει κερδίσει ακόμα ο Ολυμπιακός ούτε φυσικά το κύπελλο. Κι αν εμφανιστεί με τέτοια διάθεση στην Τούμπα θα χάσει κι εκεί με κάτω τα χέρια.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά

Αληθινός ημιτελικός κυπέλλου ήταν αυτός ανάμεσα στον ΟΦΗ και τον Αστέρα Τρίπολης. Ηταν ένα μάλλον κακό, στριφνό και σίγουρα πολύ νευρικό ματς, αλλά έτσι συμβαίνει όταν υπάρχει για δυο ομάδες που δεν βρίσκονται συχνά σε τελικούς μια ιστορική ευκαιρία για την διεκδίκηση ενός τρόπαιου. Ο ΟΦΗ επέστρεψε σε έναν τελικό του κυπέλλου Ελλάδος μετά από 35 ολόκληρα χρόνια – τότε είχε παίξει πάλι με το Ολυμπιακό και είχε χάσει 4-2 στο τελευταίο ματς του Λάγιος Ντέταρι στην Ελλάδα.

Περίμενα ότι ο ΟΦΗ θα καταφέρει να αποκλείσει τον Αστέρα, όχι μόνο γιατί είχε κερδίσει στο πρώτο παιχνίδι, αλλά και γιατί τυχόν αποκλεισμός του στην έδρα του θα ισοδυναμούσε με προδοσία των οπαδών του που τον στηρίζουν και του συμπαραστέκονται χρόνια τώρα. Ο ΟΦΗ είναι ομάδα με αίσθηση ευθύνης απέναντι στον κόσμο του. Τις δυο προηγούμενες φορές που αγωνίστηκε σε ημιτελικούς ήταν σκληρό καρύδι τη μια για τον Ολυμπιακό και την άλλη για τον ΠΑΟ. Το 2012 με προπονητή τον Νίκο Αναστόπουλο ζόρισε τον Ολυμπιακό του Ερνέστο Βαλβέρδε (ήττα με 1-0 στο Καραϊσκάκη και ισοπαλία (0-0) στο Ηράκλειο και το 2014 τρόμαξε τον ΠΑΟ του Γιάννη Αναστασίου καθώς τον κέρδισε στο Γεντί Κουλέ 1-0 και αποκλείστηκε στην Λεωφόρο στην παράταση χάνοντας 3-0 αλλά έχοντας και δοκάρι με τον Νούνιες στο 115΄! Ακριβώς επειδή είναι ομάδα με βαριά φανέλα δεν περίμενα ότι η πρόκριση του θα ήταν τόσο δύσκολη.

Το γκραν γκινιόλ φινάλε

Ο Αστέρας ψυχωμένος όσο και όπως έπρεπε από τον Σάββα Παντελίδη έκανε ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο. Προηγήθηκε πολύ νωρίς, μόλις στο 10΄με γκολ του Μούμο, είχε ευκαιρίες να διπλασίασε τα τέρματα του (ειδικά με τον Χατζηζιοβάνη που με τις συγκλύσεις του ήταν άλυτο αίνιγμα για τους αμυντικούς του Μίλαν Ράσταβατς) και φόρτωσε με άγχος τους γηπεδούχους. Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο οπισθοχώρησε και έδωσε στον ΟΦΗ την δυνατότητα αρχικά να κρατήσει την μπάλα πιο πολύ και στη συνέχεια να γίνει πιο απειλητικός. Αυτή η οπισθοχώρηση μου φάνηκε λίγο εκτός λογικής δεδομένου ότι το 0-1 δεν έδινε στους Αρκάδες πρόκριση. Ο ΟΦΗ, πάντως την εκμεταλλεύτηκε. Εχασε την πρώτη του σημαντική ευκαιρία στο ματς με τον Φούντα στο 69΄ και ισοφάρισε με κεφαλιά του Σίλβα στο 78΄ κι αφού προηγουμένως ο Ράσταβατς έβγαλε από το παιχνίδι τον Νους που φαινόταν να υποφέρει από το πρώτο ημίχρονο για να περάσει τον κεφάτο Σενγκέλια που βοήθησε πολύ. Φυσικά επειδή δεν είναι δυνατόν, ειδικά ο ΟΦΗ, να προκριθεί στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος χωρίς να υπάρχουν και χτυποκάρδια, στις καθυστερήσεις έγιναν πολλά και εντυπωσιακά. Πρώτα ο Σανσέδο δεν κατάφερε να κάνει το 2-0 και στη συνέχεια έγινε η φάση του αγώνα. Αρχικά αποβλήθηκε ο τερματοφύλακας Χρηστογιώργος με παρέμβαση του VAR για σκληρό φάουλ εκτός περιοχής στον Τριανταφυλλόπουλο (που έπαιζε σέντερ φορ!) και επειδή o Ράσταβατς δεν είχε άλλη αλλαγή έπαιξε τερματοφύλακας ο χαφ Μπάκιτς που χρειάστηκε να κάνει επέμβαση καθοριστικότατη (με μανσέτα!) στο φάουλ που εκτέλεσε ο Αλβαρεζ στο 97’. Ο ΟΦΗ άντεξε, οι οπαδοί του έκαναν στο Ηράκλειο τη νύχτα μέρα. Πιστεύω πως χθες βράδυ, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί του ΟΦΗ πρέπει να συγκινήθηκαν πολύ: σε αυτά τα 35 χρόνια που πέρασαν από τον προηγούμενο τελικό έζησαν τα πάντα – ελάχιστες ομάδες στην Ελλάδα έχουν μια τόσο γεμάτη ιστορία στην οποία χωράνε ευρωπαϊκές παρουσίες, αγωνιστικές και οικονομικές καταστροφές και πολλές και σπουδαίες επιστροφές. Η επιστροφή σε ένα τελικό είναι η σημαντικότερη.