Θα είναι ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού; Δεν το γνωρίζω. Για να είμαι ειλικρινής μου μοιάζει δύσκολο ο Ολυμπιακός να ανακοινώσει έναρξη συνεργασίας με προπονητή που δεν θα έχει συναντήσει ο πρόεδρος του κ. Βαγγέλης Μαρινάκης και δεν θα έχει μιλήσει μαζί του. Μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί ποτέ. Αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά.

Θα ακούσετε και θα διαβάσετε πολλά πάντως για τον Μαρτίνεθ πριν καν αυτός ανακοινωθεί. Ο λόγος είναι απλός: ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη ενός θέματος στην επικαιρότητά του – χρειάζεται, κατά κάποιο τρόπο, να υπάρχει ένα θέμα συζήτησης. Πιστεύω επίσης ότι η διαρροή του ονόματος έγινε και για να μετρηθούν οι αντιδράσεις που πάντα παίζουν ρόλο – θυμηθείτε πχ την περίπτωση του Γκατούζο. Η προσμονή του κόσμου του Ολυμπιακού είναι τεράστια, όπως και η αγωνία του για τον επόμενο προπονητή. Μην νομίζετε πως η διοίκηση της ομάδας αυτό δεν το ξέρει. Απλά έχει καταλάβει πως και η πίεση είναι κακός σύμβουλος.   

Απλό το προφίλ

Σε πολύ κόσμο φαίνεται παράξενο πως στις 14 Ιουνίου δεν υπάρχει στην ομάδα προπονητής – για μένα πάλι όχι. Ο,τι έχει συμβεί έχει εξήγηση. Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να βιαστεί και ήθελε όλα να γίνουν με μια λογική σειρά: να ρθει ένας τεχνικός διευθυντής κι αυτός να κάνει και την επιλογή του προπονητή. Αν θέλετε την γνώμη μου παραλογισμός ήταν οι πληροφορίες και οι φήμες ότι ο Ολυμπιακός ήταν κοντά στον Ρεμπρόφ ή είχε έτοιμο τον Κρέσπο χωρίς να έχει τεχνικό διευθυντή. Αυτό που συμβαίνει τώρα για μένα είναι πιο λογικό. Εστω κι αν το όνομα Ντιέγκο Μαρτίνεθ δεν δημιούργησε θύελλες ενθουσιασμού.

Θα ειπωθούν πολλά για τον νέο (;) κόουτς, αλλά η σκιαγράφηση του προφίλ του δεν είναι και δύσκολη. Τον γνωρίζει ο Κορδόν. Είναι νέος αλλά έχει και κάμποσα χρονάκια στο κουρμπέτι. Ηταν, όπου δούλεψε, καλός συνεργάτης συγκεντρωτικών τεχνικών διευθυντών: δεν είναι τυχαίο ότι του έδωσε την πρώτη ευκαιρία στην Σεβίλλη ο Μόντσι. Δεν έχει όμως δουλέψει ποτέ εκτός Ισπανίας και δεν έχει κάνει ποτέ του πρωταθλητισμό. Που σημαίνει πως έχει πολλά να μάθει και για να μάθει χρειάζεται χρόνο. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα του Μαρτίνεθ, είναι του Ολυμπιακού.        

Ο Ολυμπιακός πρέπει κάποια στιγμή να εξηγήσει την στρατηγική του: ίσως θα έπρεπε και να το έχει ήδη κάνει. Στα χρόνια του Μαρινάκη ο μόνος προπονητής στον οποίο δόθηκε λευκή επιταγή, διότι ο πρόεδρος ήταν πεπεισμένος για τις ικανότητές του, ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Εκτοτε υπήρξαν δυο λογιών προπονητές: αυτοί που είχαν σοβαρές εμπειρίες ή μεγάλο όνομα (συνήθως ποδοσφαιρικό) και είχαν και σημαντικό λόγο στην επιλογή των παικτών κι αυτοί που είχαν λιγότερες εμπειρίες, κι έπρεπε ο ίδιος ο Ολυμπιακός να τους βοηθήσει να κάνουν το βήμα μπροστά. Οι δεύτεροι ήταν και οι περισσότεροι.  

Ο συνηθισμένος δρόμος   

Μετά από όσα έγιναν πέρυσι περίμενα ότι ο Ολυμπιακός θα διάλεγε τον πρώτο δρόμο, θα έκανε δηλαδή, αν όχι αυτό που έκανε με τον Ερνέστο Βαλβέρδε κάποτε, αλλά τουλάχιστον αυτό που έκανε με τον Μίτσελ (στο πρώτο του πέρασμα) και εν μέρει με τον Μάρκο Σίλβα: αυτοί, όταν ήρθαν εδώ, είχαν τον πρώτο λόγο σε όλα. Λευκή επιταγή πήρε μόνο ο Βαλβέρδε, αλλά και οι άλλοι δυο είχαν το δικαίωμα, όχι ακριβώς να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά έστω να φέρουν αρκετούς παίκτες που γνώριζαν. Δεν ήταν οι μόνοι που το είχαν αυτό το δικαίωμα, αλλά ήταν αυτοί που το εκμεταλλεύτηκαν καλύτερα και για αυτό τους ανάφερα. Υπήρξαν κι άλλοι με ανάλογες εξουσίες που όμως δεν τα κατάφεραν: ο Χάσι πχ κάποτε έκανε επτά μεταγραφές κι έφυγε πολύ νωρίς. Κι ο Ζαρντίμ, όταν κάποτε ήρθε, είχε λόγο για όλα, αλλά δεν μακροημέρευσε. Ο Χάσι και ο Ζαρντίμ δούλεψαν ουσιαστικά χωρίς προϊστάμενους, αλλά αυτό δεν τους βοήθησε και πολύ: ο πρώτος ήταν αρκετά ανασφαλής, ο δεύτερος δεν είχε καταλάβει τι ήθελαν από αυτόν. Κάποτε έδωσε μια συνέντευξη και είπε ότι πλήρωσε το γεγονός ότι έπαιζε πολύ επιθετικά!

Αν ο εκλεκτός είναι ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ (αν λέω…) τελικά ο δρόμος που ο Ολυμπιακός διάλεξε τώρα είναι ο πιο δύσκολος αλλά κι ο πιο συνηθισμένος: επιλέχτηκε ως λύση να ρθει κάποιος που θα δουλέψει με κάποιον προϊστάμενο που θα οριοθετήσει τις εξουσίες του. Ο Μαρτίνεθ, θα βρεθεί στην ίδια κατηγορία με αρκετούς προπονητές που επιλέχτηκαν χωρίς ποτέ να αποκτήσουν εξουσίες απόλυτες – ίσως μάλιστα και να επιλέχτηκαν για αυτό. Αλλοι τα κατάφεραν καλά – αναφέρομαι στον Βίκτορ Περέιρα αλλά και στον Μπέντο που κάποτε παρέλαβε μια ομάδα χωρίς να προλάβει να κάνει μεταγραφές- κι άλλοι δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά μολονότι ήταν συνεργάσιμοι άνθρωποι. Ο Γκαρσία πχ, ή ο Κορμπεράν ή παλιότερα ο Βίκτορ δεν έδωσαν στην ομάδα τίποτα, παρόλο που έπρεπε να ασχοληθούν αποκλειστικά με την προπονητική της καθοδήγηση, χωρίς ευθύνες επιλογών. Και οι τρεις είναι Ισπανοί μάλιστα.               

Η αντικατάσταση του Μαρτίνς

Η δική μου εντύπωση είναι ότι όσα συμβαίνουν φέτος το καλοκαίρι δείχνουν απλά πως υπήρχε μια συνολική διαγραφή της περσινής σεζόν κι ο Μαρινάκης βρίσκεται στο σημείο της αντικατάστασης του Πέδρο Μαρτίνς. Ο οποίος Μαρτίνς είναι η παράξενη περίπτωση προπονητή, που είχε την τύχη να δουλέψει κι ως εξάρτημα (δηλαδή ως προπονητής που έπρεπε να αφοσιωθεί στο χτίσιμο της ομάδας χωρίς μεγάλη συμμετοχή στην επιλογή των παικτών), αλλά και ως απόλυτο αφεντικό – καθώς μετά το δεύτερο χρόνο του η σχέση του με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού του το επέτρεψε. Αν ο νέος προπονητής είναι ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Μαρινάκης δεν θέλει ένα «προπονητή απόλυτο αφεντικό»: προσπαθεί να ξαναστήσει μια εταιρία, βρίσκοντας τους σωστούς ανθρώπους για τα εταιρικά κουτάκια. Το τι θα προκύψει θα το δούμε.

Για την ώρα γίνεται φανερό πως τόσο καιρό ο Κορδόν αναζητούσε κάποιον που θα ακούει και δεν θα χτυπά το χέρι στο τραπέζι. Που θα αποδεχτεί την αποστολή και θα δουλέψει με προϊστάμενο. Και ίσως το πράγμα να βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο: ο Μαρτίνεθ έχει επιλεγεί, αλλά συζητά τα περιθώρια που θα χει για να δουλέψει όπως θέλει. Το ό,τι θα ξαναβρεί τον Κορδόν μπορεί να είναι καλό. Δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν θα ήθελε αυξημένες εξουσίες κι ο ίδιος. Η μεγάλη πλειοψηφία των προπονητών αυτόν το ρόλο προτιμάει. Κι αν υπάρχει φάση διαπραγμάτευσης, αυτό το παζάρι γίνεται. Μπαίνουν όροι εκατέρωθεν. Διότι οι εμπλεκόμενοι είναι γνωστοί. Και με παλιούς λογαριασμούς. Που μπορεί κάποτε να τους έκαναν φίλους, αλλά εδώ μιλάμε για δουλειά σε μια ομάδα, που μετά το διαζύγιο με τον Μπακαμπού, τον ΕμΒιλά, τον Σαμασέκου, τον Γκάρι Ροντρίγκεζ, τον Κανός, χρειάζεται πάλι 7-8 εν δυνάμει βασικούς τουλάχιστον. Κι αν ο όποιος προπονητής μπορεί να μην έχει γνώμη για τους 16 δανεικούς (και να μην εμπλέκεται στη λύση των συμβολαίων τους ή στην πώλησή τους), για το σε ποιους μπορεί να στηριχθεί σίγουρα θα χρειάζεται να κάνει γνωστή τη θέση του. Και χρειάζεται να έχει και εγγυήσεις ότι αυτή η θέση θα γίνει σεβαστή. Ολο αυτό νομίζω εξηγεί το γιατί στις 14 Ιουνίου δεν έχει ανακοινωθεί προπονητής: όλοι όσοι έχουν βολιδοσκοπηθεί χρειάζονται χρόνο. Η πρόταση δεν αποτελεί ακριβώς ευκαιρία: είναι πρόκληση.  

Κάτι σαν λαχείο  

Όταν μιλάμε για επιλογές προπονητών δεν υπάρχει κάποια συνταγή που να σημαίνει ότι εφαρμόζοντας την αυτομάτως θα προκύψει και επιτυχία. Η επιλογή ενός προπονητή είναι λαχείο: τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ας κρατήσουμε το γεγονός πως αν και όλα εξελίσσονται κάπως αργά, υπάρχει μια κάποια λογική στη μέθοδο. Ο Μαρινάκης διάλεξε ένα τεχνικό διευθυντή. Του ανέθεσε μια δουλειά. Αυτός ψάχνει (βρήκε;) κάποιον υφιστάμενό του για να αναλάβει την ομάδα. Ο Κορδόν μοιάζει να πιστεύει στην ύπαρξη μιας εσωτερικής ιεραρχίας: δύσκολα νομίζω θα ήταν προϊστάμενος πχ του Βαλβέρδε ή του Μαρθελίνο. Κι ο Ολυμπιακός το πρώτο που πρέπει να αποφύγει είναι ένα ανταγωνισμό στελεχών στο εσωτερικό του. Αν συνταγή επιτυχίας δεν έχει βρεθεί, ένας εσωτερικός ανταγωνισμός προπονητή και τεχνικού διευθυντή για την εύνοια της διοίκησης είναι σίγουρα η απόλυτη συνταγή αποτυχίας…