Αύριο το βράδυ πολύς κόσμος θα δει τον τελικό κυπέλλου του μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Την Τετάρτη επίσης πολύς κόσμος θα ξαναδεί την Ρεάλ Μαδρίτης κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτυ. Αυτά τα παιγνίδια δεν έχουν τίποτα κοινό, εκτός από κάτι: οι ομάδες αυτές παίζουν συνεχώς αντιμέτωπες μεταξύ τους. Κι όμως σπάνια κάποιος βαριέται τις αναμετρήσεις τους.  

Συνέχεια αντίπαλοι, αλλά…

Η Μάντσεστερ Σίτυ και η Ρεάλ Μαδρίτης συναντιούνται συνεχώς στο Τσάμπιονς λιγκ τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός είναι και λίγο καπρίτσιο της μοίρας – δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι αγωνίζονται σε αυτό ανελλιπώς. Και η Μπάγερν Μονάχου και η Παρί δεν λείπουν από την διοργάνωση τα τελευταία χρόνια, σπανίως όμως παίζουν μεταξύ τους. Φέτος, πριν αρχίσει η διοργάνωση, όποιοι μελετούσαν το νέο σύστημα διεξαγωγής, έλεγαν ότι οι δυο αυτές ομάδες θα τερμάτιζαν εύκολα στις δυο πρώτες θέσεις τις League Phase και θα τις δούμε αντιμέτωπες μόνο στον τελικό. Τα έκαναν θάλασσα και οι δυο και βρέθηκαν αντίπαλες πολύ νωρίς. Τα προηγούμενα χρόνια σχεδόν κάθε ραντεβού τους ήταν από τα προημιτελικά και μετά: τώρα η μία από τις δυο δεν θα φτάσει ούτε στους 16. Το πρώτο μεταξύ τους ματς έγινε την περασμένη Τρίτη και η Ρεάλ κέρδισε με 2-3: ήταν η πρώτη νίκη της ομάδας του Κάρλο Αντσελότι στην έδρα της πρωταθλήτριας Αγγλίας.

Κοίταξα από περιέργεια να δω τι ακροαματικότητες έκανε το ματς γενικά στην Ευρώπη. Εξαιρουμένης της Ιταλίας, που είδε το παιγνίδι της Γιουβέντους με την PSV που γινόταν την ίδια ώρα, το παιγνίδι αυτό ήταν πρώτο αθλητικό πρόγραμμα σε όλες σχεδόν τις χώρες: ακόμα και στην Πορτογαλία και την Γερμανία μολονότι μάλιστα η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας και η Μπορούσια Ντόρτμουντ αγωνίζονταν αντιμέτωπες την ίδια ώρα. Το ματς Σίτυ – Ρεάλ (2-3) «τρεντάρισε» εξαιρετικά και στην πλατφόρμα Χ: οι αναφορές των χρηστών στα όσα στο ματς συνέβησαν ήταν χιλιάδες! Όχι μόνο κανείς δεν έχει κουραστεί να βλέπει κάθε χρόνο την μονομαχία του Πεπ Γκουαρντιόλα με τον Κάρλο Αντσελότι, αλλά φαίνεται πως όλοι την περιμένουν κιόλας. Σαν να είναι τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, το Πάσχα κτλ.

Ο μόνιμος τελικός του μπάσκετ

Κάτι ανάλογο, σε μικρότερο βέβαια βαθμό,  θα γίνει και στην Ελλάδα την Κυριακή το βράδυ. Ολοι περίμενα ότι παρά τα προβλήματα τους στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος μπάσκετ θα φτάσουν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός: έτσι κι έγινε. Οι δυο αυτές ομάδες διεκδικούν συνεχώς όλους τους ελληνικούς τίτλους εδώ και χρόνια. Αγωνίζονται επίσης αντιμέτωπες και στην Ευρωλίγκα. Κάθε χρονιά που ξεκινάει οι δυο τους (όπως κι όλοι μας) ξέρουν ότι θα αγωνιστούν τουλάχιστον εννέα φορές, αλλά και ότι τα μεταξύ τους ματς μπορεί να γίνουν εύκολα και έντεκα, αν στους τελικούς του πρωταθλήματος αγωνιστούν πέντε φορές όπως πέρυσι πχ. Αν οι δυο βρεθούν αντιμέτωπες και στα play off της Ευρωλίγκας μπορεί και να τους δούμε να παίζουν συνολικά 16 ματς – πράγμα εξωπραγματικό. Μην αμφιβάλετε ωστόσο ότι οι φίλοι του μπάσκετ (φυσικά και οι οπαδοί των δυο που μπάσκετ παρακολουθούν) τα παιγνίδια αυτά θα τα δουν όλα. Καθόλου δεν θα τους κουράσει το γεγονός ότι οι δυο βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι. Γιατί; Γιατί τα παιγνίδια αυτά είναι μεγάλα ματς – παιγνίδια στα οποία δεν υπάρχουν απλά δυο αντίπαλοι με μεγάλη ιστορία και πολλούς οπαδούς, αλλά κυρίως υπάρχουν καταπληκτικοί παίκτες που στελεχώνουν σπουδαίες ομάδες. Πράγμα που συμβαίνει και στα ατελείωτα παιγνίδια της Σίτυ με την Ρεάλ.

Ούτε σινεμά είναι, ούτε θέατρο

Τα σπορ έχουν μεγάλη διάφορα από τα υπόλοιπα θεάματα. Μια κινηματογραφική ταινία, όσο σπουδαία κι αν είναι, είναι πάντα η ίδια. Μπορείς αν έχεις όρεξη να την ξαναδείς για να χαρείς κάποιες κρυμμένες αρετές της – μετά την πρώτη φορά που την βλέπεις όμως δεν υπάρχουν σεναριακές εκπλήξεις. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις θεατρικές παραστάσεις. Μπορεί να δεις κάποια στην οποία οι ηθοποιοί να βαριούνται γιατί το θέατρο είναι μισοάδειο και να την ξαναδείς μετά από καιρό σε ένα γεμάτο θέατρο και να την χαρείς, αλλά δεν θα συμβεί τίποτα πολύ διαφορετικό δραματουργικά. Στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ (όπως άλλωστε και σε όλα τα σπορ) τίποτα δεν είναι απολύτως όμοιο: ακόμα κι αν μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτυ και της Ρεάλ Μαδρίτης είχαμε πάντα τον ίδιο νικητή, ο τρόπος της νίκης θα ήταν ολότελα διαφορετικός. Από την άλλη τα ματς αυτά είναι συνήθως απολαυστικά, όχι τόσο γιατί οι πρωταγωνιστές μπορεί να είναι διαφορετικοί, όσο γιατί οι αναμενόμενοι πρωταγωνιστές σπανίως σε απογοητεύουν. Την περασμένη Τρίτη σκόραραν ο Χάλααντ και ο ΕμΠαπέ, ήταν καταπληκτικός ο Βινίσιους, κι έκρινε το ματς ο Μπέλιγχαμ δίνοντας στην Ρεάλ την νίκη στο 92΄. Ολες οι μεγάλες φίρμες έκαναν το δικό τους. Το ίδιο λογικά θα συμβεί και στο ντέρμπι του μπάσκετ της Κυριακής. Περιμένεις τον Ναν και τον Βεζένκοφ, τον Σλούκα και τον Φουρνιέ, τον Χουάντσο και τον Μιλουτίνοφ: θα τους δεις όλους. Ισως κάποιοι κάνουν σπουδαία πράγματα και κάποιοι αποδειχτούν κάπως χειρότεροι από αυτό που περιμένεις: σε κάθε περίπτωση, είτε κρίνοντας το ματς με τις καταπληκτικές εμφανίσεις τους, είτε αποτύχουν να δώσουν στην ομάδα τους μια νίκη, αυτοί είναι τα κεντρικά πρόσωπα. ΜVP ή μοιραίοι μικρή σημασία έχει.

Μια μηχανή του χρόνου

Κανείς δεν κουράζεται να παρακολουθεί δυο ομάδες να παίζουν διαρκώς, αν είναι σπουδαίες ομάδες και τιμούν τα σπορ: κουράζεται όταν βλέπει κακές ομάδες. Η ιστορία των σπορ έχει χτιστεί πάνω σε τέτοιες επαναλαμβανόμενες μονομαχίες. Ακόμα κι αν είσαι γεννημένος γκρινιάρης και φτάσεις να λες ότι βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια μόλις τα ντουέτα αυτά σταματήσουν αρχίζουν και σου λείπουν. Την δεκαετία του ’80 κάποιοι έλεγαν πως βαρέθηκαν να βλέπουν το ελληνικό πρωτάθλημα να κρίνεται στα ματς του Αρη με τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο: αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου, αυτοί που τότε δυσανασχετούσαν, θα ήταν οι πρώτοι που θα την χρησιμοποιούσαν για να πάνε πίσω και να ξαναδούν τον Γκάλη και τον Γιαννάκη απέναντι σε όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ! Ομοίως θυμάμαι ότι οι ασταμάτητες μονομαχίες του Μέσι με τον Ρονάλντο, όταν ο πρώτος αγωνιζόταν στην Μπάρτσα και ο δεύτερος στην Ρεαλ, φαίνονταν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και να μικραίνουν όχι μόνο τα υπόλοιπα ματς της ισπανικής λίγκας, αλλά κι αυτά του Τσάμπιονς λιγκ. Όταν οι δυο αυτοί μεγάλωσαν άφησαν τις ομάδες αυτές  για άλλες. Η Ρεάλ και η Μπάρτσα δίνουν πάντα το δικό τους classico. Αλλά χωρίς τα χτυποκάρδια, τις εντάσεις και τις συζητήσεις που προκαλούσαν ο Μέσι κι ο Κριστιάνο τα ματς δεν είναι ίδια.

«Την επόμενη Τετάρτη θα παίξουμε με την Σίτι στο Μπερναμπέου. Για να προκριθούμε θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, σαν το πρώτο ματς να μην έχει γίνει, σαν να παίζουμε πρώτη φορά» είπε ο Κάρλο Αντσελότι μετά το ματς στο Εντιχάντ την περασμένη Τρίτη. Κάθε φορά, πρώτη φορά. 

(Τα Νεα Σαββατοκύριακο Φεβρουάριος 2025)