Ο Παναθηναϊκός έχασε ταξίδεψε στο Κάουνας από μια ψυχωμένη Ζαλγκίρις γιατί φάνηκε κουρασμένος, αλλά και γιατί οι παίκτες του δεν άκουσαν τις παρατηρήσεις του Αταμάν μετά το ματς με την Αρμάνι, όταν και τους είχε υποδείξει πως χρειάζεται να δείχνουν μεγαλύτερη σοβαρότητα στην επίθεση. Χθες ο ΠΑΟ έμεινε στους 68 πόντους και οι μισοί από αυτοί ήταν του Ναν, του μόνου που με την Αρμάνι είχε πάρει το μάθημα του αφού είχε καθίσει στον πάγκο πιο πολύ από όσο συνηθίζεται. Στο ματς αυτό φάνηκε και η κούραση του Γκραντ: ο Εβανς έγινε ο πρώτος που του δημιούργησε τόσα προβλήματα στο «ένας εναντίον ενός». Φάνηκε επίσης η δυσκολία του Βιλντόζα μετά την μεγάλη απουσία του: δεν έδωσε επιθετικά τίποτα, όπως και ο Καλαϊτζάκης που αγωνίστηκε πάντως λίγο. Κυρίως είδαμε την εξυπνάδα και τον τρόπο του Τρινκέρι, που χρησιμοποίησε και τους δώδεκα (!) παίκτες του για να σταματήσει τους έξι στους οποίους ο Αταμάν βασίστηκε. Αν ο Ιταλός είχε πάει στο Κάουνας πιο νωρίς ίσως και η Ζαλγκίρις να ήταν κοντά στα play off από τα οποία πάντως δεν την αποκλείω διότι σε αυτά μπαίνουν δέκα κι ομάδες που έχει μπροστά της, όπως η Αρμάνι ή ο Ερυθρός Αστέρας δεν δείχνουν μεγάλη σταθερότητα.   

Καιρό τώρα περίμενα μια ήττα του ΠΑΟ του Αταμάν για να γράψω τι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει ένας άλλος προπονητής στον Παναθηναϊκό, ώστε να γίνει κατανοητό και γιατί ο Τούρκος διαφέρει. Είναι μια ωραία ευκαιρία.  

Ανεξάρτητα από την απόδοση  

Αν ο ΠΑΟ εμπιστευόταν και φέτος είτε ένα Ελληνα προπονητή από αυτούς που συνήθως έπαιρνε, είτε ένας από τους ξένους που έχουν περάσει από την Ελλάδα και μας ξέρουν είναι βέβαιο ότι η μεθοδολογία θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ας τα πάρουμε με την σειρά και ας δούμε τι διαφορετικό κάνει φέτος ο Τούρκος.

Σίγουρα τον Σεπτέμβρη ο νεοφερμένος προπονητής θα κοιτούσε τα συμβόλαια των παικτών που ο Παναθηναϊκός απέκτησε το περασμένο καλοκαίρι. Παίκτες που πληρώθηκαν πολλά, όπως ο Χουάντσο, ο Σλούκας, ο Βιλντόσα, ο Κάιλ Γκάι, που έφυγε πριν τον δούμε, θα έπαιρναν πολύ χρόνο συμμετοχής ανεξάρτητα από την απόδοσή τους: το έχουμε δει να συμβαίνει τα προηγούμενα χρόνια με όλους τους παίκτες που έφεραν προπονητές και που τους «στήριξαν» για να δείξουν πόσο δίκιο έχουν στην επιλογή τους. Αν η απόδοσή τους δεν ήταν η καλύτερη, ο προπονητής θα έλεγε ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι παίκτες και σ’ αυτούς η ομάδα πρέπει υποχρεωτικά να στηριχτεί – κι όλοι οι γνωστές της δυσκολίας της δουλειάς του προπονητή (sic) θα συμφωνούσαν. Θα ήταν καλύτερα τα αποτελέσματα; Δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι φέτος στον ΠΑΟ η προσφορά του Γκραντ που στηρίχτηκε από τον προπονητή του για την απόδοσή του κι όχι για το συμβόλαιό του ήταν μεγαλύτερη από άλλων που είχαν μεγάλα συμβόλαια.  Φυσικά, τα προηγούμενα χρόνια, κάθε φορά που τα αποτελέσματα δεν ήταν τα καλύτερα αμέσως κυκλοφορούσε «ότι έγιναν επιλογές που δεν ήταν σύμφωνες με όσα ήθελε ο προπονητής» - ή κάτι παρεμφερές. Στην Ελλάδα θεωρούμε δουλειά του προπονητή να διαλέγει παίκτες κι όχι να τους αξιοποιεί.

Ελληνικός κορμός

Τι θα συνέβαινε στη συνέχεια; Αν τα αποτελέσματα δεν ήταν εξαρχής τα καλύτερα (που μεταξύ μας δύσκολα θα ήταν μετά από τόσες μεταγραφικές προσθήκες) θα ακούγαμε ότι ο προπονητής αποφάσισε να δείξει εμπιστοσύνη στο ελληνικό στοιχείο- ο Παναθηναϊκός έχει άλλωστε αρκετούς Ελληνες που δεν είναι και κακοί παίκτες. Στα πρώτα στραβά αποτελέσματα θα ακούγαμε για την ανάγκη της ομάδας να βασιστεί στα ελληνόπουλα, που ξέρουν που βρίσκονται και μπορεί να αποτελέσουν και τον «ελληνικό κορμό» - που είναι η τέλεια λύση για κάθε πρόβλημα, αλλά δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα. Αν χρειαζόταν μια προσθήκη νωρίς, νομίζω με ένα άλλο προπονητή ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε ή ένα δεύτερο ψηλό (αφού τα καταδικαστικά συμπεράσματα για τον Κώστα Αντετοκούνμπο και τον Μπαλτσερόφσκι θε είχαν ήδη βγει) ή κάποιο «τριάρι» για να κάνει την ομάδα σκληρότερη. Κι αν όμως δε συνέβαινε τίποτα από αυτά κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έπαιρνε μόνος του τον Ναν ο ερχομός του Αμερικανού θα γινόταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δείξει ο προπονητής πόσο σκληρός είναι και τι είδους πειθαρχία απαιτεί . Ο Ναν θα έπαιζε ελάχιστα στην αρχή και αν δεν ξενέρωνε από το γεγονός ότι έπρεπε να δώσει εξετάσεις καταλληλότητας, σιγά-σιγά θα έπαιρνε το χρόνο του, προκαλώντας ωστόσο πάντα ερωτηματικά. Σίγουρα βρίσκονταν διάφοροι καλοθελητές να επισημάνουν ότι κρατάει την μπάλα πολύ ή ότι παίζει για να σκοράρει. Το λέω γιατί το έκαναν πέρσι με τον Μπέικον που πήγε χαμένος γιατί κανείς προπονητής δεν τον υποστήριξε. Στην Ελλάδα έχουμε καταλήξει στην άποψη ότι ο σκόρερ είναι κάτι σαν πρόβλημα. Εδώ υπέφερε όχι μόνο ο Μπέικον, αλλά κι ο Πάντερ πχ.

Ακόμα καλύτερη άμυνα

Αν στη θέση του Αταμάν ήταν ένας άλλος προπονητής, είναι αμφίβολο για μένα αν θα έμενε ο Γκριγκόνις το καλοκαίρι. Το πιθανότερο είναι να έμεναν από την περσινή ομάδα παίκτες όπως ο Πάρις Λι ή ο Πονίτκα που παίζουν άμυνα και δίνουν ποιοτικά λεπτά: στην Ελλάδα όποιος παίζει λίγο είναι συνήθως ο καλύτερος παίκτης ή κάποιος που αδικείται και για αυτό όλοι τον αγαπάμε. Δεν μειώνω τους άλλους προπονητές: φυσικά με ένα άλλο στην θέση του Αταμάν ο Παναθηναϊκός θα έπαιζε ακόμα πιο σκληρή άμυνα και ο προπονητής του θα ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένος με τα κατορθώματά της ομάδας στο παιχνίδι με την Αρμάνι πχ λέγοντας ότι στα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα η ομάδα κράτησε τους παίκτες του Μεσίνα κάτω από 16 πόντους. Ενώ ο Τούρκος γκρινιάζει στο τέλος του παιχνιδιού για τις κακές επιλογές στην επίθεση και για τα λάθη λόγω βιασύνης τα οποία δεν θέλει να βλέπει. Και τα οποία είδε και στο Κάουνας και του στοίχισαν το ματς.  

Θα έγραφαν σεντόνια

Αν ήταν άλλος αντί του Αταμάν θα μοίραζε τους χρόνους με το ρολόι. Θα μοιράζονταν τα λεπτά συμμετοχής ο Βιλντόζα, ο Γκραντ, ο Σλούκας κα ο Ναν και ίσως στην εξίσωση να ήταν ακόμα ο Κάιλ Γκάι με το φαρμακερό σουτ που κανείς δεν είδε. Θα έπαιζαν σίγουρα πιο πολύ ο Μαντζούκας, ο Καλαϊτζάκης και ίσως και Μωραΐτης και ο Σαμουντούροφ. Σίγουρα με την επιστροφή του ο Παπαπέτρου θα έπαιζε κανα δεκάλεπτο ήδη. Όλοι θα έγραφαν ότι ο Παναθηναϊκός «χτίζει». Θα ήταν όλα πολύ κατανοητά. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν θα ήταν τρίτος στην Ευρωλίγκα. Και όλοι θα έγραφαν σεντόνια για να υποστηρίξουν ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για μια ομάδα που απέκτησε δώδεκα παίκτες το περασμένο καλοκαίρι.

Θα τα καταφέρει ο Αταμάν να τερματίσει στην τετράδα, να πάει στο Final 4, να κερδίσει τίτλους κτλ; Κανείς δεν το ξέρει – θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους. Αυτό που είναι βέβαιο και όλοι ξέρουμε είναι ότι με όλους τους μεθοδικούς προηγούμενους, που μοίραζαν τον χρόνο, έπαιζαν άμυνα, δεν ανέχονταν τους μεγάλους σκόρερ, άλλαζαν παίκτες στην διάρκεια της χρονιάς, πρόσεχαν τους Ελληνας και χρησιμοποιούσαν δώδεκα παίκτες κτλ κτλ ο ΠΑΟ τέτοιο καιρό ήταν εκτός play off. Αλλά διαβάζαμε πόσο «καλά παιδιά» ή πόσο «δάσκαλοι» ήταν οι προπονητές του….