Η αποτυχία των ιταλικών ομάδων στο Τσάμπιονς λιγκ ολοκληρώθηκε την Τετάρτη καθώς μετά τις απογοητεύσεις που πρόσφεραν στο κοινό τους η Μίλαν και η Αταλάντα, κατάφερε και η Γιούβε να αποκλειστεί – αυτή αποκλείστηκε χάνοντας εκτός έδρας από την PSV που κυριάρχησε στο δεύτερο ημίχρονο και πήρε την πρόκριση στην παράταση. Ο ταυτόχρονος αποκλεισμός των ιταλικών ομάδων ήταν αυτό που σημάδεψε τα play off του Τσάμπιονς λιγκ. Στους αποκλεισμούς αυτούς βλέπεις πολλά από τα δεινά του ποδοσφαίρου των γειτόνων. 

Μια ιταλική καταστροφή

Τι έχουν πάθει οι Ιταλοί; Πολλά και διάφορα. Το πιο σημαντικό είναι ότι δυσκολεύονται να βρουν μια κάποια συνέπεια και μια κάποια συνέχεια στην Ευρώπη. Ξεκίνησαν την σεζόν με πέντε ομάδες στο Τσάμπιονς λιγκ: ήταν πολλές. Εχασαν γρήγορα την Μπλόνια που ολοκλήρωσε την League Phase μάλλον άδοξα: της συγχωρέθηκαν οι μέτριες εμφανίσεις λόγω έλλειψης πείρας. Στην πραγματικότητα η Μπολόνια πλήρωσε το ότι πούλησε το καλοκαίρι τους καλύτερους παίκτες της  – αυτούς που την έβγαλαν στο Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά δεν είναι μόνο η Μπολόνια που πρωταγωνιστώντας στο μεταγραφικό παζάρι αποδυνάμωσε κομμάτι την ομάδα της. Και στην κάποτε κραταιά Γιουβέντους επικρατεί τελευταία ένα φύγε εσύ έλα εσύ χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της. Η Κυρία, μόνο φέτος, για να στηρίξει το σχέδιο του κόουτς Τιάγκο Μότα ξόδεψε σχεδόν 250 εκατομμύρια ευρώ από το καλοκαίρι μέχρι τώρα στο μεταγραφικό παζάρι με περισσότερα από 150 να έχουν συγκεντρωθεί από πωλήσεις! Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει προκύψει μια ομάδα που είναι ζήτημα να έχει τέσσερις γνωστούς ποδοσφαιριστές ενώ είναι γεμάτη από ενδιαφέροντα στοιχήματα: ήδη στην Ιταλία αναρωτιούνται πόσο όλο αυτό είναι επιλογή του Μότα κι αν θα υπάρχει στον πάγκο της Γιουβέντους του χρόνου. Προφανώς και το πρόβλημα δεν είναι ο προπονητής: είναι ότι οι Ιταλοί όλα τα τελευταία χρόνια αγαπούν τις πωλήσεις των παικτών λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε κι ασχολούνται με το πώς θα κάνουν στο μεταγραφικό παζάρι περισσότερα κόλπα από το πώς θα φτιάξουν καλές ομάδες. Είναι ένα ποδόσφαιρο το ιταλικό στο οποίο οι τεχνικοί διευθυντές έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τους προπονητές κι αυτό φαίνεται.   

Ο ιταλικός μεγαλοϊδεατισμός

Η αλήθεια είναι πως όποιος τους παρακολουθεί καταλάβαινε πως ο τριπλός αποκλεισμός στο Τσάμπιονς λιγκ πλησίαζε. Ολοι, συμπεριλαμβανομένου του Τύπου, θεωρούσαν εύκολες τις κληρώσεις που είχαν η Μίλαν, η Γιουβέντους και η Αταλάντα, μόνο και μόνο επειδή θα αντιμετώπιζαν ομάδες από την ολλανδική και την βελγική λίγκα - ομάδες με μπάτζετ μικρότερα. Οι ίδιοι οι Ιταλοί που όταν παίζουν με την Ρεάλ Μαδρίτης και τις ομάδες της Πρέμιερ λιγκ λένε πως τα μπάτζετ δεν παίζουν ρόλο, όταν βρίσκουν απέναντί τους ομάδες από πρωταθλήματα κατώτερα από το δικό τους μεγαλοπιάνονται. Το γεγονός ότι η Μίλαν και η Γιούβε ξόδεψαν χρήματα και στις μεταγραφές του Ιανουαρίου μεγάλωσε αυτό τον μεγαλοϊδεατισμό τους. Ετσι βρέθηκαν να παίζουν με αντιπάλους που τρέχουν περισσότερο, που παίζουν καλύτερα στην επίθεση, που βγάζουν καλούς νεαρούς παίκτες που τους είναι ελάχιστα γνωστοί αλλά έχουν πάντα μεγάλο κίνητρο ή με κάποιους πολύ παλιούς γνωστούς (όπως ο Πέρισιτς) που τους ξέρουν και δεν τους φοβούνται: ανυποψίαστοι για όσα τους περίμεναν πελάγωσαν. Οι Ιταλοί, όταν προσεγγίζουν λάθος την δυσκολία που έχουν μπροστά τους, μπλέκουν απόλυτα. Και γιατί δεν έχουν πια προπονητές που μπορούν να αλλάξουν πολλά στην διάρκεια των ματς καταλαβαίνοντας και διορθώνοντας λάθη.

Ένα μπερδεμένο σύνολο   

Για τους δύο αποκλεισμούς, της Μίλαν και της Αταλάντα, ο ιταλικός Τύπος βρήκε ειδικούς ενόχους που είναι πάντα χρήσιμοι: ο Τούρκος διαιτητής που έδωσε το ανύπαρκτο πέναλτι που επέτρεψε στη Μπριζ να κερδίσει στο πρώτο παιχνίδι την Αταλάντα, και ο Τεο Ερνάντεζ που αποβλήθηκε με δυο κίτρινες κάρτες (την δεύτερη για θέατρο…) δυσκολεύοντας απερίγραπτα την αποστολή της Μίλαν κόντρα στη Φέγενορντ στο Σαν Σίρο είναι στο ειδώλιο του κατηγορούμενου – μόνο που δεν υπάρχει δίκη. Αυτά τα επεισόδια δεν θα κόστιζαν, αν υπήρχε πιο μεγάλη σοβαρότητα όχι απλά στην προετοιμασία των παιγνιδιών αλλά στην χρονιά γενικότερα. Στην πραγματικότητα η Μίλαν του Σέρτζιο Κονσεϊσάο, παρά τις σημαντικές επενδύσεις τον Ιανουάριο και τις προσθήκες παικτών όπως ο Χιμένεθ, ο Γουόκερ, ο Ζοάο Φέλιξ κτλ, εξακολουθεί να είναι ένα μπερδεμένο σύνολο, χωρίς ξεκάθαρο παιχνίδι και χωρίς αγωνιστική ταυτότητα. Ο Κονσεϊσάο είναι κι αυτός κατηγορούμενος. Όπως δεν ήταν όλα τα λάθη όσα έκανε ο προκάτοχός του Φονσέκα, δεν είναι όλα λάθος όσα κάνει κι αυτός τώρα, αλλά ακριβώς επειδή είχαν δημιουργηθεί απαιτήσεις δεν αποκλείεται να την πληρώσει κι αυτός. Οι Ιταλοί δείχνουν ολοένα και λιγότερη εμπιστοσύνη στους προπονητές: δεν ήταν πάντα έτσι. Επίσης φέρνουν όλο και περισσότερους ξένους στους οποίους όμως δίνουν όλο και λιγότερο χρόνο! Για τον Κονσεϊσάο πχ ήδη γράφεται πως η πρόσληψη του δεν έχει φέρει τίποτα καινούργιο: «η κατάκτηση του του ιταλικού Super Cup δεν φαίνεται να έφερε κανένα ιδιαίτερο όφελος – η Μίλαν έχει πάντα προβλήματα εμπιστοσύνης στον εαυτό της» έγραφε η Γκαζετα ΝτεΛο Σπόρτ μετά την νίκη της Μίλαν με την Βερόνα. Με τέτοιο κλίμα πήγε η Μίλαν στο ματς με την Φέγενορντ.  Και είναι λογικό που αποκλείστηκε. Η κριτική δεν είναι κακή. Αλλά τελευταία έχει γίνει αδυσώπητη: κανείς, ούτε παίκτης ούτε προπονητής, δεν έχει χρόνο προσαρμογής.   

Τέλος κύκλου;

Νομίζω πως πιο πολύ από τους αποκλεισμούς της Γιούβε και της Μίλαν που συζητήθηκαν στην Ευρώπη λόγω των ονομάτων των ομάδων, αυτός της Αταλάντα σόκαρε τους ίδιους τους Ιταλούς περισσότερο. Καμάρωναν για αυτή μετά την κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ και την παρουσίαζαν ως την πιο ευρωπαϊκή από τις ομάδες τους για το πιεστικό, οργανωμένο και επιθετικό παιχνίδι της. Η Κοριέρε Ντελο Σπορτ έγραψε πως στο ματς με την Μπριζ έλιωσε σαν σοκολάτα στο κρύο! Ηταν ανεξήγητο αυτό που έπαθε; Όχι. Κάποια στιγμή μετά το σερί των έντεκα συνεχόμενων νικών στο καμπιονάτο, (εντυπωσιακότερη από τις οποίες ήταν το 0-3 στο Στάδιο Μαραντόνα επί της Νάπολι), οι πιθανότητες της για κατάκτηση του πρωταθλήματος είχαν αυξηθεί εντυπωσιακά. Και ο ίδιος ο συνήθως εγκρατής κόουτς Γκασπερίνι, βλέποντας τον Ρετέγκι να σκοράρει συνεχώς, άρχισε ανοιχτά να συζητάει το ενδεχόμενο. Όμως μια ομάδα δεν μπορεί να τρέχει τόσο πολύ ένα ολόκληρο χρόνο: το πράγμα γύρισε θεαματικά με τον ερχομό του χειμώνα. Στα 12 τελευταία ματς η Αταλάντα έχει στο πρωτάθλημα μόλις 3 νίκες - οι 5 ισοπαλίες και οι 4 ήττες σε αυτά είναι αποτελέσματα που καθιστούν ένα αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ κάτι λογικό. Η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή εγγυάται τουλάχιστον την επιστροφή στην διοργάνωση και του χρόνου.  Αλλά αυτή τη φορά δεν μοιάζει δεδομένο ότι ο Γκασπερίνι θα συνεχίσει και του χρόνου στο Μπέργκαμο, ειδικά αν αυτός και ο σύλλογος συμφωνούν ότι ο εξαιρετικός κύκλος έφτασε στο τέλος του. Το πρόβλημα των Ιταλών είναι ότι πλέον κλείνουν τους κύκλους πιο εύκολα από όσο τους ανοίγουν.