Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Εφές πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό … Ο ΠΑΟ έχασε από την Αρμάνι στο Μιλάνο δείχνοντας τα μόνιμα προβλήματα που έχει εκτός έδρας. Είμαστε στη φάση της σεζόν που οι ελληνικές ομάδες αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών: συχνά, όταν ένας ή δυο καλοί παίκτες λείπουν κάποιοι δίνουν το κάτι παραπάνω και οι απουσίες αντιμετοπίζονται, με τον καιρό όμως κάθε καλός παίκτης που λείπει φαίνεται. Στον ΠΑΟ ειδικά εκτός έδρας η απουσία του Λεσόρ γίνεται βαριά. Κι ο Ολυμπιακός όμως έχει τις απουσίες του: αυτή του Γουόκαπ έγινε αισθητή στα ματς με την Φενέρ και την Εφές. Αλλά λείπει κι ο Ντόρσεϊ πολύ, που δεν είναι καν τραυματίας κι αυτό είναι το χειρότερο.

Δυο – τρεις λύσεις παραπάνω

Ο Ολυμπιακός κέρδισε μάλλον διαδικαστικά (αν όχι και πολύ εύκολα) την ταλαντούχα αλλά soft Εφές. Το δίδυμο Βεζένκοφ – Φουρνιέ έβαλε στον κουμπαρά τους συνηθισμένους πάνω από 40 πόντους δουλεύοντας ανά ημίχρονο: ο Γάλλος ήταν αλάνθαστος στο πρώτο ο Σάσα στο δεύτερο – έκανε μάλιστα ένα εντυπωσιακό κρεσέντο στο φινάλε. Αυτή η συνεισφορά, όπως μήνες πριν έχω επισημάνει είναι αναγκαία περισσότερο από απαραίτητη: όταν υπάρχει και τρίτος πόλος ο Ολυμπιακός περνά τους 90 πόντους και δεν χάνει. Με την Εφές τρίτος σκόρερ δεν υπήρξε, αλλά υπήρξαν δυο στοιχεία που έλειψαν με την Φενέρ και τον ΠΑΟ, στα ματς που προηγήθηκαν και τα οποία ο Ολυμπιακός έχασε. Το πρώτο ήταν μια καλή σχετικά αξιοποίηση των ψηλών: ο Ολυμπιακός τιμώρησε την ιδέα του Μπάνκι να παίξει η ομάδα του χωρίς βοήθειες αρχικά τουλάχιστον τους Φαλ και Μιλουτίνοφ, αυτοί πήραν πάσες κι ο Ολυμπιακός ξέφυγε νωρίς. Ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας του ματς ήταν σαφώς ο Παπανικολάου: οι 9 πόντοι του και οι 5 ασίστ του, σε συνδυασμό με την καλή του άμυνα, έκαναν την διαφορά. Η Εφές ήταν σαν να αγωνίζεται χωρίς τον Λάρκιν, πήρε πολλά από τον Μπράιαντ, τον Ντόζιερ και τον Νόουρα που ο Μπάνκι ξέχασε στο δεύτερο ημίχρονο. Εχει παίκτες σε όλες τις θέσεις, και την τιμά ό,τι δεν παραδόθηκε. Όμως ποτέ δεν διεκδίκησε τίποτα: έχανε με 16 πόντους 3,5 λεπτά πριν το τέλος και με 12 στο δίλεπτο. Μια καταιγίδα από σουτ της απελπισίας στο τέλος (σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είχε τραυματιστεί ο Βιλντόζα κι ο Ολυμπιακός δεν είχε περιφερειακούς) την βοήθησαν να φύγει από το ΣΕΦ με το αξιοπρεπέστατο 92-89 που είναι σκορ – μαγική – εικόνα.

Ο Ολυμπιακός ήθελε την νίκη και την πήρε, αλλά τον περιμένουν τρία σερί δύσκολα εκτός έδρας παιγνίδια: με την Παρί, την Μπαρτσελόνα και την Βίρτους τον περιμένουν τρεις μάχες. Κι όπως σωστά λέει ο Μπαρτζώκας, που μοιάζει να έχει χάσει τον Ντόρσεϊ, το πιο σημαντικό πριν τις μάχες είναι μια ομάδα να είναι πλήρης γιατί κάθε απουσία φαίνεται.             

Η λογική του Αταμάν

Ο Παναθηναϊκός γνώρισε μια πικρή ήττα από την Αρμάνι στο Μιλάνο – πικρή γιατί η ιταλική ομάδα ήταν κυριολεκτικά μισή, καθώς πέρα από τον Νίμπο, δεν είχε και τον Μίροτις και τον Κοζέρ, αλλά και τον Ρίτσι που θα μπορούσε να δώσει βοήθειες ως ψηλός. Η ήττα του ΠΑΟ θύμισε μια περσινή από την Εφές που είχε παίξει εναντίον του με 8 παίκτες που δεν είχαν ξαναπαίξει στην Ευρωλίγκα: αν υποτιμήσεις λίγο τον αντίπαλο μπορεί να μπερδευτείς μόνος σου. Πιο πολύ ωστόσο από την ήττα, συζητάνε όλοι για την απόφαση του Αταμάν και μην πάρει ένα ακόμα ψηλό ενώ – κατά την γνώμη των ειδικών – είναι φανερό πως μετά την πολύμηνη απουσία του ΛεΣόρ και τον τραυματισμό του Γιούρτσεβεν υπάρχει ανάγκη. Κατανοώ την παρατήρηση αλλά όποιος αυτά τα λέει δεν ξέρει την λογική και την μεθοδολογία του Τούρκου προπονητή. Κάθε προπονητής έχει τον δικό του τρόπο σκέψης κι ο σκοπός των ανθρώπων του Τύπου θα πρεπε να είναι να τον κάνουν κατανοητό. Πέρυσι ο ΠΑΟ είχε ελάχιστους τραυματισμούς και το πώς διαχειρίζεται την ομάδα του ο Αταμάν σε τέτοιες συνθήκες δεν φάνηκε. Φέτος το πράγμα είναι αλλιώς.   

Η απόδοση των παικτών

Ο Αταμάν δεν ανήκει στην κατηγορία των προπονητών που αλλάζουν παίκτες στην διάρκεια της σεζόν: το κάνει πολύ σπάνια. Όταν αποφασίζει να αλλάξει κάποιον, όπως έκανε πέρυσι όταν άφησε τον Γκάι να φύγει, συνήθως το κάνει για να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους. Ο Αταμάν πιστεύει πως μια ομάδα πρέπει να έχει ένα ρόστερ 12-14 παικτών που να του επιτρέπει να αντιμετωπίσει όλες σχεδόν τις δυσκολίες που μπορεί να του τύχουν στην διάρκεια της χρονιάς. Στην τρέχουσα σεζόν, στο μυαλό του, υπάρχουν στην ομάδα του δυο μόνο αναντικατάστατοι παίκτες: ο Λεσόρ και ο Ναν. Μετά τον τραυματισμό του Γάλλου απέκτησε τον Γκάμπριελ, αλλά το να τον πείσει κάποιος να προσθέσει ένα παίκτη ακόμα στο ρόστερ επειδή χτύπησε ο Γιούρτσεβεν μου μοιάζει απίθανο.

Οποιος διαρκώς επισημαίνει την ανάγκη για μια ακόμα προσθήκη ας προβληματιστεί για κάτι για να καταλάβει τον κόουτς: αν ο Λεσόρ δεν είχε χτυπήσει και είχε τραυματιστεί ο Γιουρτσεβέν πόσες πιθανότητες θα υπήρχαν να πάρει παίκτη ο Τούρκος κόουτς; Νομίζω καμία. Ο Αταμάν πιστεύει πως ο Μήτογλου μπορεί να παίξει τα λεπτά του Γιούρτσεβεν κι αντί να πάρει ένα παίκτη ελπίζει να γίνει πιο σταθερός ο Γκέμπριελ και να επιστρέψει σε φόρμα ο Κώστας Αντετοκούνμπο που στο Μιλάνο αγωνίστηκε αλλά είναι ακόμα ανέτοιμος. Τον Τούρκο προπονητή τον ενδιαφέρει η απόδοση όσων υπάρχουν κι όχι το πως θα βρεθεί κάποιος ακόμα ψηλός τώρα. Και γιατί δεν βλέπει παίκτες ελεύθερους με έφεση στην προσωπική προσπάθεια (παιγνίδι στο post κτλ).  

Το λάθος που γίνεται

Όλα αυτά για μένα που τον παρακολουθώ χρόνια είναι κατανοητά, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: φοβάμαι πως έχει κάνει ένα μικρό λάθος στην αξιολόγηση των παικτών που έχει - ζητά απο κάποιους πιο πολλά απο όσα μπορούν. Στο Μιλάνο η εμφάνιση του Γκέμπριελ ήταν κατώτερη των περιστάσεων, αλλά αυτό ισχύει και για τις εμφανίσεις των Μήτογλου και Χουάντσο: κάπως έτσι βρέθηκε να κάνει όργια ο ΛεΝτέι και να δίνει λύσεις στην ομάδα του Μεσίνα και ο Γκιλέσπι. Ωστόσο πέρα από την απόδοση τους, οι παίκτες έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά – αυτό δεν ξέρω πόσο έχει μετρήσει ο Αταμάν στην αξιολόγησή του: μου μοιάζει να ζητά περισσότερα από παίκτες που έχουν αρετές αλλά και συγκεκριμένες αδυναμίες. Ο Γκέμπριελ δεν έχει σουτ. Ο Μήτογλου δεν είναι ό,τι καλύτερο στο πικ εν ρόλ. Ο Χουάντσο αμυντικά μπορεί να είναι χρήσιμος όταν παίζει κοντά στο καλάθι και να δίνει βοήθειες, αλλά επιθετικά, όταν δεν χρησιμοποιεί το καλό του σουτ, στο post ευνουχίζεται. Tο χειρότερο στην περίπτωση είναι ότι με το σχήμα που προβλέπει τους Μήτογλου – Χουάντσο παρόντες, ο ΠΑΟ παίζει χωρίς ψηλούς που σκρινάρουν: κανείς από τους δυο δεν είναι συνηθισμένος στο να ανοίγει χώρους στους περιφερειακούς. Κάπως έτσι έχουν πέσει τα νούμερα του Ναν, που την Πέμπτη φορτώθηκε γρήγορα  φάουλ, αλλά και του Γκραντ που τα σκριν τα χρειάζεται – ο Σλούκας, που ήταν ο μόνος που διασώθηκε στην καταστροφή στο Μιλάνο, έχει άλλου τύπου παιγνίδι.

Ιδιες ήττες

Η Αρμάνι κέρδισε τον ΠΑΟ με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν η Μπαρτσελόνα και η Μπανταλόνα: ένοιωθε ότι δεν έχει να φοβηθεί κάτι από τους ψηλούς του ΠΑΟ και πίεσε τους περιφερειακούς του. Ο ΠΑΟ με δυο μόνο πόλους επιθετικού παιγνιδιού (τον φορμαρισμένο Σλούκα και τον κατώτερο προηγούμενων παιγνιδιών αλλά πάντα παραγωγικό Ναν) κόλλησε στους 75 πόντους. Είναι λίγοι κι αυτό εκτός έδρας συμβαίνει συχνά. Αυτό προβληματίζει τον Αταμάν κι όχι το να βρει ένα ψηλό ακόμα. Ξέρει ότι ο ΛεΣόρ είναι αναντικατάστατος, αλλά το πρόβλημα του είναι οι συνεχιζόμενες κακές εμφανίσεις του Μπράουν, η μετριότατη σεζόν του Παπαπέτρου, η αστάθεια (ακόμα) του Μήτογλου. Μου μοιάζει δύσκολο να πείσει κανείς τον Αταμάν ότι αν πάρει ένα ψηλό αυτά τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας. Κάποια δύσκολα θα λυθούν και με την επιστροφή του Γιουρτσεβέν νομίζω. Αλλά άντε να τον πείσεις…