Στην ιστορία της παρουσίας του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα νόμιζα ότι είχαν συμβεί τα πάντα, αλλά εφέτος διαπίστωσα πως είχα κάνει λάθος: ποτέ στο παρελθόν δεν υπάρχει χρονιά που ο Ολυμπιακός να έχει παίξει τέσσερις ματς στη σειρά (τα τρία μάλιστα στο Καραϊσκάκη) στα οποία να έχει σκοράρει μόνο στο δεύτερο ημίχρονο. Αν σε αυτά τα «0-0 στο ημίχρονο» προσθέσουμε και τα δυο με την Ομόνοια το πράγμα γίνεται εξωπραγματικό και σαφώς δεν πρόκειται για σύμπτωση. Θα λεγα ότι είναι περισσότερο σύμπτωμα – μια απόδειξη πως ό,τι ζούμε είναι πρωτοφανές.

Σύμπτωμα, όχι σύμπτωση

Με προβληματίζει ότι ο πρωταθλητής δεν σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο – δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει πρώτα από όλα ένα έλλειμμα δουλειάς και προετοιμασίας της ομάδας, που θα ναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί και το βλέπουμε. Οι μόνιμοι βασικοί της ενδεκάδας του Μαρτίνς έλειπαν όλοι δέκα μέρες με τις εθνικές ομάδες. O Ολυμπιακός είχε πριν τη διακοπή προβλήματα που δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι έλυσε σ’ αυτή: ο προπονητής δούλευε με όσους είχε και όχι με όποιους θα ήθελε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της σεζόν είναι το εύκολο γκολ και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ομάδα του Μαρτίνς δεν τρέχει και δεν πιέζει στην αρχή των αγώνων όσο το έκανε πέρσι – ίσως και εξαιτίας του ότι οι νέοι παίκτες του δεν έχουν προσαρμοστεί και ο προπονητής κατ’ επέκταση δεν μπορεί να πάρει μεγάλα ρίσκα: η άμυνα πρέπει να μείνει λίγο πιο πίσω για να μην εκτεθούν ο Ραφίνια και ο Χολέμπας. Έτσι μπαίνει στο γήπεδο χωρίς να πιέζει και απλά προσπαθεί να ανεβάσει στροφές στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο αντίπαλος, που συνήθως αγωνίζεται παθητικά, ξεμείνει από δυνάμεις.

Όμως, ενώ όλα αυτά είναι η φωτογραφία των ματς δεν είναι και απολύτως σωστά: χθες για παράδειγμα με αντίπαλο τον πάντα σωστά στημένο στην άμυνα Ατρόμητο τα πρώτα 20 λεπτά του παιγνιδιού δεν είναι άσχημα – ίσα ίσα. Πρόθεση για γρήγορο γκολ υπήρχε, απλά το πόδι σηκώθηκε από το γκάζι κάπως γρήγορα και οι συνεργασίας σταμάτησαν σχετικά νωρίς. Αλλά κι αυτές οι παρατηρήσεις δεν ξέρω αν είναι δίκαιες με τη δυνατότητα της ομάδας να παίξει αυτό που θέλει τη συγκεκριμένη στιγμή. Διότι βασίζονται κι αυτές σε ό,τι συνέβαινε πέρυσι, όταν δηλαδή ο πρωταθλητής έπαιζε σε ένα γεμάτο γήπεδο κι είχε περάσει ένα καλοκαίρι δουλεύοντας κι έχοντας κάνει μάλιστα και νωρίς κάποιες πολύ σημαντικές μεταγραφές του (Σεμέδο, Βαλμπουενά, Σουντανί, Ελ Αραμπί κτλ).

Ελλείμματα και αδυναμίες

Εφέτος το πράγμα είναι αλλιώς γιατί δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: ο Ολυμπιακός πέρυσι 10 Αυγούστου είχε παίξει δυο ματς στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ με την Πλιζέν (και ένα σωρό φιλικά προηγουμένως) και εφέτος στις 10 Αυγούστου οι παίκτες του έφυγαν για διακοπές μετά το ματς με τη Γουλβς. Αυτή η αδυναμία δημιουργεί μια νέα συνθήκη: ο Ολυμπιακός από ομάδα που στο ελληνικό πρωτάθλημα δημιουργούσε (και ξόδευε) πολλές ευκαιρίες, έχει μεταβληθεί σιγά σιγά σε ομάδα που περιμένει γκολ κυρίως από εμπνεύσεις των μεσοεπιθετικών και των φορ της. Χθες π.χ υπάρχει η εντύπωση πως το πρώτο του ημίχρονο ήταν κακό και το δεύτερο καλό: αυτό που άλλαξε πολύ ήταν η απόδοση του Ατρομήτου, που με δέκα παίκτες λύγισε – ο Ολυμπιακός έκανε περίπου το ίδιο ματς. Η μεγάλη διαφορά ήταν ότι στο γήπεδο από το 40’ και μετά υπήρχε ο Ελ Αραμπί.

Τα ωραία σημαδέματα

Επισημαίνονται από την αρχή της σεζόν οι συχνές και ασταμάτητες παρεμβάσεις του Μαρτίνς – ειδικά στο επιθετικό κομμάτι. Πιστεύω πως όλες σχεδόν έχουν να κάνουν με τον Ελ Αραμπί αποκλειστικά. Στα ματς που δεν ξεκίνησε (με την Ομόνοια και τον Ατρόμητο) μπήκε και έβαλε τη σφραγίδα του. Στα ματς που ξεκίνησε, η σκέψη του προπονητή έχει να κάνει με την καλύτερη αξιοποίησή του. Με τον Αστέρα Τρίπολης βάζει τον Μασούρα (για να του δώσει ένα καλύτερο στήριγμα στην περιοχή) και φυσικά τον Φορτούνη για να τον «ταϊσει» - το ίδιο κάνει και με τον ΠΑΣ. Στο παιγνίδι με τον Παναιτωλικό χρησιμοποιεί στο δεύτερο ημίχρονο τον Βαλμπουενά όταν βλέπει ότι η μπάλα φτάνει σε αυτόν λίγο: ο Γάλλος έχει καταλάβει από πέρυσι (και πρώτος) ότι αρκεί να τον σημαδεύεις και θα βρει τη λύση – αυτά τα «σημαδέματα» η στατιστική τα ονομάζει πλέον «ασίστ» κι έτσι ο έξυπνος Ματιέ έκανε ρεκόρ καριέρας. Όμως στις περισσότερες από αυτές τις ασίστ το γκολ προέρχεται από τις σωστές επιλογές, την κίνηση χωρίς τη μπάλα και το ένστικτο του σκόρερ: ο Βαλμπουενά π.χ έκανε τις ίδιες «ασίστ» και στον Γκερέρο και στον Χασάν αλλά γκολ έβαζε μόνο ο Ελ Αραμπί από την πρώτη στιγμή – ο Φορτούνης είναι άλλη ιστορία καθώς αυτός ασίστ δίνει πραγματικές και σε όλους, αλλά δυστυχώς είναι λίγες ακόμα. Χθες ο Μαρτίνς τον πείθει στην ανάπαυλα να παίξει λίγο σαν δεξί εξτρέμ ενώ έχει στείλει τον Βαλμπουενά στα αριστερά – θέλει και οι δυο να πάνε στο ένας εναντίον ενός με τους ακραίους μπακ του Ατρόμητου για να πάει η μπάλα πιο εύκολα στην περιοχή. Γιατί εκεί είναι πια ο Ελ Αραμπί, που τα κάνει όλα απλά.

Πάλι καλά    

Αυτός ο Ολυμπιακός των μεμονωμένων ενεργειών των μονάδων του είναι απολύτως εξαρτημένος από τον Ελ Αραμπί και θα λεγα πάλι καλά. Διότι ο τύπος είναι σπουδαίος φορ – και σκόρερ και δημιουργός. Χθες κάνει το 1-0 από την ασίστ του Φορτούνη (ασίστ κανονική και με υπογραφή), δίνει τη σούπερ πάσα στον Ενβιλά πριν την πάσα-γκολ του Γάλλου στον Χασάν, ελευθερώνεται από δυο παίκτες με μια καταπληκτική κίνηση στη φάση του τρίτου γκολ και αρπάζει σαν γύπας την ευκαιρία για να σκοράρει το τέταρτο μετά το ωραία εκτελεσμένο (επιτέλους) κόρνερ του Λοβέρα και την κεφαλιά μισό γκολ του Σεμέδο. Νομίζω πως δύσκολα κάτι από όλα αυτά θα έκανε άλλος παίκτης του Ολυμπιακού, όχι γιατί είναι δύσκολα, αλλά γιατί δεν τα κουβαλάει στο αίμα του.

Δηλαδή στο βασίλειο του

Μπορεί ο Ελ Αραμπί να καθαρίζει πάντα; Παραδόξως σε τέτοιου τύπου κλειστά ματς θα έλεγα «ναι», αν είναι υγιής. Γιατί το λέω; Πρώτον γιατί η κίνησή του χωρίς τη μπάλα, οι τοποθετήσεις του και η αντίληψή  του (σε συνδυασμό με την τεχνική του) αγγίζουν το άριστα. Και δεύτερον γιατί η απόφαση σχεδόν όλων των ομάδων να αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό περιμένοντάς τον, είναι για αυτές αυτοκαταστροφική και για τον ίδιο τον Ελ Αραμπί ο ευκολότερος τρόπος για να κάνει ό,τι θέλει στην περιοχή, δηλαδή στο βασίλειό του. Είναι απίθανο να αμυνθείς για 90 λεπτά χωρίς το μεγάλο λάθος – για 45΄ίσως γίνεται. Μόλις το κάνεις, ο Ελ Αραμπί θα σε τιμωρήσει – δεν γλυτώνεις. Χθες το λάθος το κάνει ο Μάτις που σηκώνει στον αέρα τον Καμαρά κι αποβάλλεται μετά από διαβουλεύσεις: στην Ελλάδα υπάρχουν για διαιτητές σαν τον Κουτσάφτη άλλοι κανονισμοί. Μετά ένας απίθανος που παριστάνει τον επόπτη πάει να του ακυρώσει το γκολ του 1-0: δεν του περνάει. Αλλά διαιτητές κι επόπτες δεν αρκούν στην Ελλάδα για να τον σταματήσουν: έχει πλάκα ότι το προσπαθούν, ενώ είδαν πέρυσι ότι δεν γίνεται. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μην πλήττουμε….