Είχα καιρό να ακούσω μια δήλωση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η αυτοεξορία του στην Σαουδική Αραβία τον έχει σχεδόν εξαφανίσει από την ποδοσφαιρική μας επικαιρότητα και η αδυναμία του να βοηθήσει την Πορτογαλία στο τελευταίο Euro τσαλάκωσε κομμάτι την εικόνα του. Κι όμως υπάρχει κάτι που τον καθιστά ακόμα μοναδικό: ο ναρκισισμός του.  Επιστρέφοντας με τον τρόπο του στην επικαιρότητα φρόντισε να μας θυμίσει γιατί πολλοί αγαπούν να τον μισούν καθώς αυτοαποθεώθηκε! «Δεν έχει καμία σημασία εάν τελειώσω την καριέρα μου με 920 ή 925 γκολ, πάλι θα είμαι ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία. Εάν φτάσω τα 1000 τέρματα, τότε θα είναι υπέροχο. Εάν όχι, δεν τρέχει τίποτα: όλα είναι πάλι καλά. Τα νούμερα δεν λένε ψέματα» είπε και πρόσθεσε το εξής καταπληκτικό: «Είμαι γρήγορος, είμαι δυνατός, σκοράρω με το κεφάλι, με το αριστερό, κανείς δεν είναι πιο ολοκληρωμένος από εμένα».  

Δεν θυμάμαι κανένα που να λέει τέτοια πράγματα για τον εαυτό του: ούτε τον Μαραντόνα, ούτε τον Πελέ. Ισως ο Ρονάλντο τα λέει γιατί δεν είναι άνθρωπος, αλλά ήρωας των κόμικς! Οι ήρωες των κόμικς μπορούν να λένε ό,τι θέλουν: δεν είναι όλοι καλά παιδιά, υπάρχουν και υπέροχα παλιόπαιδα που σε κάνουν να γελάς καλόβολα και μαζί τους: θυμηθείτε τον Τόνι Σταρκ πιο γνωστό ως Ironman, τον Πίτερ Κουίλ , τον Ντέντπουλ κι άλλους πολλούς.  

Το ότι ο Ρονάλντο έχει ψυχολογία ήρωας κόμικς το είχα πρωτογράψει το 2008, όταν ο Πορτογάλος δεν είχε καν κερδίσει την Χρυσή Μπάλα ή το Τσάμπιονς λιγκ, αλλά μιλούσε το ίδιο αυτάρεσκα. Παραθέτω εκείνο το παλιό κείμενο, γραμμένο μετά από ένα ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Ρόμα, για να δείτε πως ο τύπος από μικρός φαινόταν ότι είναι αλλού.

Εγραφα τον Απρίλιο του 2008 τα εξής:

«Μιλώντας για ήρωες κόμικ να ο πιο μεγάλος του καιρού μας: λέγεται Κριστιάνο Ρονάλντο, τρέχει πιο γρήγορα με τη μπάλα στα πόδια παρά χωρίς αυτή, και μπορεί να κάνει ενδιαφέρον κάθε ματς στο οποίο εμφανίζεται σκαρώνοντας πράγματα που άλλοι δυσκολεύονται και να φανταστούν. Αυτός είναι ο βασικός προορισμός κάθε ήρωα χάρτινων ιστοριών: να μετατρέπει την ασημαντότητά τους σε απόλαυση χάρη στον χαρακτήρα του.  

Ο Πορτογάλος δεν έχει σημαδέψει ακόμα καμία μεγάλη ποδοσφαιρική βραδιά κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να βρει θέση στο πάνθεων των μεγάλων, αλλά είναι όλα απλώς θέμα χρόνου. Εδώ και μια τετραετία έχει καπαρώσει τον τίτλο του πιο βελτιωμένου ποδοσφαιριστή - νομίζω ότι φέτος θα πάρει και το βραβείο του καλύτερου. Μέχρι να φτάσει σε ένα θρίαμβο, μια κατάκτηση ενός Τσάμπιονς λιγκ πχ ή ένα τίτλο με την Εθνική του ομάδα, θα τον χαιρόμαστε εμείς που μεγαλώσαμε με τα κόμικς. Μετά θα τον ρουφήξει η δύνη του γούστου της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας που γουστάρει συγκρίσεις και αναφορές και θα αρχίσει να τον συγκρίνει με τους μεγάλους (τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Μπεστ κτλ) στη βάση των επιτυχιών. Εμείς στο μεταξύ, ψάχνοντας το κόμικς της ενηλικίωσής μας, θα ψάχνουμε εν αγωνίως τον επόμενο ήρωα.  

Στην περίπτωση του Κριστιάνο Ρονάλντο η πληροφορία για το ποιος είναι και πως έφτασε να λέει ότι είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη είναι απαραίτητη – τολμώ να πω χρησιμότερη κι από τα ίδια τα γκολ του με τα οποία χαίρεσαι τις ικανότητές του. Αν τον δεις τώρα, αν δηλαδή ανοίξεις το κόμικς  από τη μέση γιατί έχεις χάσει τα κεφάλαια της αρχής, θα δεις ντρίπλες, υπόγεια χτυπήματα της μπάλας στα φάουλ, τακουνάκια πολυτελείας που κάνει γκολ ο εκάστοτε τυχερός συμπαίκτης και προσωπικές ενέργειες που καταλήγουν σε αλαζονικά γκολ γεμάτα δεξιότητα και έπαρση. Μπορεί να τον χαρείς, μπορεί όμως και να προσμετρήσεις την τύχη του να βρεθεί από μικρός σε μια τεράστια ομάδα όπως είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και να μην του δείξεις την πρέπουσα σημασία ψάχνοντας Βραζιλιάνους που έρχονται από το πουθενά και indios Αργεντινούς χαρισματικούς μπόμπιρες με παράξενα ονόματα. Για να γοητευτείς από την ιστορία του Ρονάλτο και να καταλάβεις τον νακρισισμό του πρέπει να την πάρεις από την αρχή.

Εκεί στην αρχή είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Στα παιδικά χρόνια του, όπου το ποδόσφαιρο είναι η ανακούφιση του θα καταλάβεις τα μυστικά του και στην οικογενειακή του ιστορία θα δεις τα γιατί του παράξενου χαρακτήρα του. Σήμερα ο Ρονάλντο είναι ο σούπερ σταρ που το μεγάλο νησί περίμενε - δέκα χρόνια πριν ήταν ο γιός ενός αλκοολικού πατέρα που μπαινόβγαινε στις φυλακές και στα νοσοκομεία και που τελικώς πέθανε καλά καλά πριν τον δει να κάνει πράξη το όνειρό του. Σήμερα ο Ρονάλντο οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα και δηλώνει πως φοβάται μόνο μην καταλήξει να μπαίνει στα νοσοκομεία με πληγωμένα πόδια – έξι χρόνια πριν έδινε τα χρήματα του πρώτου συμβολαίου για να πληρώσει την αποτοξίνωση του αδερφού του Ούγκο που ξόδευε τη ζωή του στα ναρκωτικά. Σήμερα ο Ρονάλντο είναι το σύμβολο της πίστης που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – χθες ήταν ένα χαμίνι από τη Μαδέιρα που αν δεν είχε ερωτευτεί τη μπάλα ένας Θεός ξέρει που θα είχε καταλήξει. Ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες διαβάζεις τις λεπτομέρειες της πραγματικότητας και μαθαίνεις να εκτιμάς τον ήρωα του κόμικς για πράγματα περισσότερο σημαντικά από το γκολ που έβαλε στη Ρόμα. Και κυρίως καταλαβαίνεις γιατί όταν μιλά για τον εαυτό του ξεφεύγει: έκανε την διαδρομή του τρέχοντας με χίλια και δεν ντελαπάρισε ώστε να φύγει από τον δρόμο. Κι όταν λέει πως είναι ο καλύτερος σε αυτή την ικανότητα του αναφέρεται.    

Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι μπαίνουν από τώρα στον πειρασμό της σύγκρισης ψάχνουν ομοιότητες με τον Μπεστ και τον Μαραντόνα. Ο Σερ Αλεξ πχ λέει ότι στο παιγνίδι του κάνει τις συγκλίσεις του Μπέστ τελειώνοντας φάσεις αν και ακραίος και ότι το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ότι τρέχει πιο πολύ με τη μπάλα παρά χωρίς αυτή, όπως έκανε ο Ντιέγκο. Οι συγκρίσεις με τους συγκεκριμένους γίνονται όχι τυχαία γιατί πρόκειται για δύο κολασμένους – δεν είναι τόσο συγκρίσεις κλάσης όσο συγκρίσεις διαδρομής, συγκρίσεις πορείας και ιστορίας – να τα πάλι τα κόμικς!  Στο τελευταίο του πέρασμά του από την Αιώνια Πόλη, Οκτώβρη μήνα αν θυμάμαι καλά, οι ιταλικές εφημερίδες έγραψαν πως μετά το ματς αυτός και δύο φίλοι του ξενύχτησαν στο Χίλτον συντροφιά με τρία call girls. Τo 2005 τα βρετανικά ταμπλόιντ τον είχαν κατηγορήσει για βιασμό μιας δεκαοκτάχρονης στο Hotel Sanderson του Λονδίνου – δεν αποδείχτηκε τίποτα. Πέντε μήνες πριν, πάλι Αγγλοι ρεπόρτερ, ισχυρίστηκαν πρωτοσέλιδα ότι αυτός ο Νάνι κι ο Αντερσον διοργάνωσαν μια βραδιά οργίων στο σπίτι του στο Μάντσεστερ: δεν πιστεύω τίποτα (γιατί όλα αυτά μπορεί να είναι παραμύθια που προκαλεί η φαντασία αυτών που τον παρακολουθούν περιμένοντας ακρότητες) και πιστεύω τα πάντα (γιατί όλα αυτά κι άλλα ακόμα χειρότερα ένας τύπος με τη διαδρομή του Κριστιάνο που κρύβει ένα δαίμονα μέσα του άνετα μπορεί να τα κάνει). Η αγάπη για τα κόμικς με έχει διδάξει ότι εκεί που υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά – πόσο μάλλον όταν το παιγνίδι του ήρωα είναι φωτιά και λαύρα.

Ο Μπρούνο Κόντι χθες του συνέστησε να ηρεμήσει και να προσγειωθεί γιατί κάποιες συμπεριφορές του δεν ταιριάζουν σε ένα πρωταθλητή με τα προσόντα του. Εύκολο να το λες, με τη σιγουριά της εμπειρίας της σοφίας σου, δύσκολο όμως να το περιμένεις από κάποιον σαν τον Κριστιάνο, που απογειώθηκε για να ξεφύγει από την κόλαση που τον περιτριγύριζε. Αν τον ήξερα, κόντρα σε όσους τον νουθετούν γιατί θέλουν να τον δουν να γίνεται κάτι συνηθισμένο, θα του λεγα μόνο να μην προσγειωθεί ποτέ του και να πετάει όσο πιο ψηλά νομίζει ότι μπορεί. Και να πέσει, το αστεράκι του θα φροντίσει να μην πάθει τίποτα, ενώ θεωρώ δεδομένο πως όσο παίζει ποδόσφαιρο θα μας θυμίζει με δηλώσεις του πως είναι ο καλύτερος. Γιατί έτσι κάνουν οι ήρωες των κόμικς».

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα διαβάζοντας τα όσα λέει για τον  εαυτό του, αν τον ήξερα, θα του έλεγα ευχαριστώ γιατί με δικαίωσε…