Αν στην Ευρωλίγκα ήττες όπως αυτή από την Μπασκόνια πίκραναν τον κόσμο του Ολυμπιακού, νίκες όπως αυτή με την Μπάγερν επαναφέρουν τα χαμόγελα. Πίκρες και χαρές στον κόσμο της ομάδας, αλλά και εντός της ομάδας της ίδιας, φέτος εναλλάσσονται: αυτό που μένει ωστόσο σταθερό μεταξύ των οπαδών (και μιλάω για την συντριπτική τους πλειοψηφία) είναι η πίστη. Η πίστη δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει: στον κόσμο είναι απαραίτητη για να στηρίζει την ομάδα και στην ίδια την ομάδα είναι απαραίτητη για να κερδίζει ματς όπως το χθεσινό. Στο οποίο ούτε η απόδοση ήταν καταπληκτική, ούτε η διαφορά ποιότητας που υπάρχει από την γερμανική ομάδα φάνηκε. Τι φάνηκε; Ότι φτάνοντας μετά τις δυο ήττες στην Ισπανία ένα βήμα πριν από την αποτυχία, ο Ολυμπιακός άλλαξε: ο προπονητής του, ο Γιώργος Μπαρτζώκας που φέτος είναι ο Ολυμπιακός και ίσως και κάτι παραπάνω (εννοώ πως όλα μα όλα είναι δικά του) επανάφερε κατά κάποιο τρόπο την ομάδα στις εργαστηριακές ρυθμίσεις της εποχής του «Μέχρι τέλους», δηλαδή στους καιρούς που τις νίκες τις έδινε μια μοναδική λάμψη στα μάτια των παικτών του. Η λάμψη που έκανε τον αντίπαλο να πιστεύει πως ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε τελικά γιατί είχε ένα κίνητρο παραπάνω.
Η επιστροφή του Πετρούσεφ
Στην αναχώρηση του Ολυμπιακού για την Γερμανία ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε λόγια κυρίως για τον Πετρούσεφ: έλεγε πως θα τον περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή και δήλωνε την ελπίδα του ότι θα είναι καλά. Δεν είναι παράξενο που ο προπονητής του Ολυμπιακού είχε το μυαλό του στον Σέρβο, μολονότι είδε τον νεοφερμένο Μόουζες Ράιτ να κάνει ένα σπουδαίο ντεμπούτο κόντρα στην Αλμπα. Πρώτον η Μπάγερν, που είχε ζορίσει πάρα πολύ τον Ολυμπιακό και στο ΣΕΦ, δεν έχει καμία σχέση με την Αλμπα την οποία άλλωστε και διέλυσε στο Βερολίνο στο γερμανικό ντέρμπι πριν από λίγες μέρες. Δεύτερον στην Μπάγερν αγωνίζεται ο Ιμπάκα, που όταν είναι καλά είναι από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρωλίγκα και αυτό δεν το μαρτυρά μόνο το βιογραφικό του, αλλά και τα όσα έχει κάνει φέτος. Ο Ιμπάκα είχε στο ματς με την Μπασκόνια την Τρίτη 21 πόντους. Με την Αλμπα είχε 11 και κάθισε μισό ματς στον πάγκο. Με την Αρμάνι είχε 16 και με την Βίρτους είχε 15 κι αναφέρω μόνο τα τέσσερα από τα τελευταία του πέντε παιχνίδια – με την Βιλερμπάν δεν αγωνίστηκε κι η Μπάγερν έχασε! Ο Ράιτ, έκανε καταπληκτικά πράγματα στο παιχνίδι με την Αλμπα, αλλά ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον γερόλυκο με την ισπανική υπηκοότητα που υπήρξε παίκτης επιπέδου ΝΒΑ. Οντως ο Μωυσής προσπάθησε πολύ – σίγουρα πολύ περισσότερο από τον Σίκμα του οποίου η είσοδος μπέρδεψε αρκετά τον Ολυμπιακό. Αλλά αν δεν υπήρχε αυτή τη φορά ο Πετρούσεφ είναι αμφίβολο αν ο Ολυμπιακός θα περνούσε από το Μόναχο με νίκη. Διότι ο Γουόκαπ δεν θα έβρισκε το στήριγμα που ήθελε στο δεύτερο ημίχρονο για να πάρει το ματς.
Η επιστροφή του Γουόκαπ
Όταν θα μιλάμε κάποτε για τους καιρούς του «Μέχρι Τέλους» ο Γουόκαπ θα είναι κεντρικό πρόσωπο στις ιστορίες. Ο Τεξανός δεν είναι απλά ένας καλός παίκτης: είναι σύμβολο μιας αντίληψης ότι το μπάσκετ είναι συχνά πόλεμος κανονικός.
Φέτος συζητιούνται πολύ οι δυσκολίες του και οι μεταπτώσεις του. Ο Γουόκαπ υποφέρει ίσως πιο πολύ από κάθε άλλο παίκτη τις συγκρίσεις με την περσινή χρονιά, δηλαδή την αλλαγή της ομάδας. Στην άμυνα είναι σχεδόν πάντα ο βράχος που ξέρουμε, στην επίθεση όμως δυσκολεύεται. Ο Γουόκαπ παίζει για τους ψηλούς, αλλά χρειάζεται καμιά φορά και ένα ψηλό να παίζει για αυτόν: χθες τον βρήκε στο πρόσωπο του Πετρούσεφ που έγινε σημείο αναφοράς για τις ασίστ του. Και ο Γουόκαπ, όπως και κάθε καλός γκαρντ χρειάζεται σκριν και «τάισμα» από έξτρα πάσες, αλλά ειδικά ο Τεξανός αποδίδει πολύ καλά όταν στην διάρκεια του ματς δεν καταπιέζεται από την ανάγκη για παραπάνω πρωτοβουλίες. Όταν υπάρχει παίκτης να πάρει την ασίστ του και να τον κάνει να αισθανθεί χρήσιμος ακόμα κι όταν δεν σκοράρει, ο Γουόκαπ σκοράρει κιόλας! Κι όχι ενστικτωδώς, όπως συνήθως ο Κάναν πχ, αλλά μεθοδικά και με στόχευση. Αυτό συνέβη στο χθεσινό τρίτο δεκάλεπτο, που επί της ουσίας έκρινε το ματς. Ο Ολυμπιακός μετά το κακό του ξεκίνημα βρέθηκε πίσω με επτά πόντους, που έτσι όπως γινόταν το ματς έμοιαζαν πάρα πολλοί. Η Μπάγερν είχε χτίσει αυτό το αβαντάζ με κάμποση μεθοδικότητα σε άμυνα και επίθεση. Ο Ιμπάκα δέσποζε κάτω από τα καλάθια, ο Χάρις ήταν πονοκέφαλος για την άμυνα του Ολυμπιακού, ο Φρανσίσκο θύμιζε τον παίκτη που ο Σπανούλης εμπιστευόταν στο Περιστέρι: ο Πάμπλο Λάθο βλέποντας την Μπάγερν να σταθερά να ξεφεύγει περίμενε ένα ξέσπασμα κάποιου παίκτη του ακόμα για να πάρει το ματς. Αλλά είδε τον Γουόκαπ και τον Πετρούσεφ να βγαίνουν μπροστά: οι 19 πόντοι του Ολυμπιακού σε αυτό το σκληρό δεκάλεπτο ήταν δικοί τους – για την ακρίβεια ήταν όλοι του Γουόκαπ που έκανε το Σέρβο με τις ασίστ του συμπαραστάτη του.
Όταν ο Ιμπάκα κάθισε σκασμένος στον πάγκο ο Ολυμπιακός προσπέρασε και με ένα αλήτικο ταπ ιν του Πετρούσεφ, βγαλμένο από «μονό» δεκαπεντάχρονων σε γήπεδο με τσιμέντο στο Βελιγράδι, πέρασε μπροστά κι έβαλε το νερό στο αυλάκι. Ο,τι δεν τον σκοτώνει, τον κάνει πιο δυνατό.
Η επιστροφή του Μπαρτζώκα
Ο Μπαρτζώκας από την αρχή της σεζόν προσπαθεί να διορθώσει προβλήματα δια μέσου των παιγνιδιών κι αυτό είναι αληθινά δύσκολο. Στη σεζόν δεν υπάρχει τίποτα που να του έχει πάει όπως το σχεδίασε. Ο Γκος και ο Μιλουτίνοφ έχασαν αρχικά κάποια ματς πάνω στο καλύτερο. Ο Σίκμα και ο Μπραζντέκις του έδωσαν λιγότερα από όσα θα περίμενε κι ο πλέον απαισιόδοξος. Η επιστροφή του ΜακΚίσικ άργησε πολύ και αργή παραμένει. Το πείραμα της συνύπαρξης των δύο γιγάντων (Φαλ – Μιλουτίνοφ) δεν απέδωσε όσα ο κόουτς θα ήθελε – στην σκληρότερη στιγμή της σεζόν τραυματίστηκαν και οι δύο. Ο Κάναν μπορεί να τον τρελάνει με τα απερίγραπτα σκαμπανεβάσματά του και τα βάρος που έπεσε σε παίκτες όπως ο Γουόκαπ, ο Παπανικολάου και ο Πίτερς είναι εξωπραγματικό. Αλλά ο Μπαρτζώκας αντέχει παίζοντας σχεδόν σε κάθε ματς τα ρέστα του – κυρίως λύνει προβλήματα εν κινήσει, δηλαδή μέσα σε κάθε παιγνίδι. Βρίσκει πια διαφορετικούς πρωταγωνιστές, δεν παίζει με προβλέψιμες πεντάδες, και ξεπερνά αγωνιστικές δυσκολίες που την ομάδα την ταλαιπώρησαν καιρό. Από το παιγνίδι με την Αρμάνι στο ΣΕΦ, τα τελευταία λεπτά έχουν πάψει να τρομάζουν: ο Ολυμπιακός, ανεξάρτητα από το αν χάνει ή κερδίζει, είναι στο τέλος των παιγνιδιών ψύχραιμος κι όχι άτολμος. Χθες ο Γουόκαπ κι ο Γκος έχασαν την ευκαιρία να τελειώσουν το ματς πριν το τελευταίο λεπτό, αλλά ο Ολυμπιακός συνολικά δεν κόλλησε: 4 βολές, (δυο του Πετρούσεφ και δυο του Λαρεντζάκη) κι ένα καλάθι του Πετρούσεφ στα τελευταία 45 δευτερόλεπτά αρκούσαν για να δώσουν μια νίκη υπερπολύτιμη τη στιγμή που ο Φρανσίσκο έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι.
Όχι μόνο άμυνα
Η άμυνα του Ολυμπιακού στους περιφερειακούς της Μπάγερν μοιάζει να είναι το μυστικό της νίκης: πλην του Φρανσίσκο όλοι οι υπόλοιποι περιφερειακοί του Λάσο έκαναν λίγα – και είναι πολλοί. Ο Εντουαρτς έμεινε στους 2π, ο Ομπστ τελείωσε χωρίς καλάθι, ο Μπολμάρο το ίδιο, ο Γουίλερ Μπαμπ έβαλε δυο σουτ. Αλλά μην σας ξεγελάνε τα στατιστικά: ο Ολυμπιακός πήρε το ματς κυρίως από την επίθεση του. Μπορεί να μην πέρασε τους 80 πόντους (όπως με την Ρεάλ, τον ΠΑΟ, την Μακάμπι και την Αλμπα) χαλώντας ένα καλό σερί, είχε όμως 76 που αν δεις πως ήρθαν άξιζαν για 110! Ο Κάναν, κάνοντας δυο γρήγορα φάουλ, έμεινε άποντος παίζοντας μόλις 13 λεπτά. Ο Γκος είχε μόνο ένα καλάθι στο δεύτερο ημίχρονο, όπως και ο Μπραζντέκις παρά το θεαματικό του ξεκίνημα. Ο Παπανικολάου είχε μόλις 5 κι ο Πίτερς, που καιρό τώρα τον κυνηγάνε όλοι, είχε μόλις 7. Ο Ράιτ πέτυχε μόλις ένα καλάθι στα όμως πολύ χρήσιμα 14 λεπτά της παρουσίας του και ο ΜήτρουΛόνγκ δεν θυμάμαι να έχει βάλει καλάθι στην Ευρωλίγκα από την μέρα που ήρθε. Κι όμως ο Ολυμπιακός έφτασε τους 76 πόντους (με μόλις 10 εύστοχες βολές) και το τέταρτο δεκάλεπτο, αυτό στο οποίο άντεξε την πίεση, ήταν το επιθετικά πιο παραγωγικό του: το αβαντάζ έρχεται απο δυο συνεχόμενα τρίποντα δυο ηρώων του «Μέχρι τέλους» του Σακίλ και του Λαρεντζάκη. Αν ο Μπαρτζώκας βρει μια σταθερά λειτουργική επίθεση, η μικρή πρόοδος θα αρχίσει να μοιάζει μεγάλη.
Οπως και να ‘χει δεν λείπει η πίστη κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Κι αυτή θα υπάρχει μέχρι τέλους. Και το «μέχρι τέλους» στον Ολυμπιακό δεν είναι σύνθημα. Είναι τρόπος να ζεις αν είσαι μέλος της ομάδας. Και τρόπος να την αγαπάς αν είσαι οπαδός της…
