Αν πιστέψουμε αυτά που διαβάζουμε ο Σεμέδο είναι με μια βαλίτσα στο χέρι καθώς η Μπενφίκα και η Πόρτο «σκοτώνονται» για χάρη του. Ο Ολυμπιακός έδωσε 4 εκατ ευρώ για να τον αποκτήσει και μπορεί να πάρει τουλάχιστον 10. Πέρυσι οι πορτογαλικές ομάδες φοβήθηκαν την καταδίκη του από τα ισπανικά δικαστήρια και δεν τον πλησίασαν: τώρα θα τον πληρώσουν κάτι παραπάνω. Η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι ο Ολυμπιακός ξέρει να βάζει και να κερδίζει δύσκολα στοιχήματα. Αλλά και ότι το καλοκαίρι των πρωταθλητών θα είναι ένα παράξενα δύσκολο σταυρόλεξο.

Με μια βαλίτσα στο χέρι

Μένω σε αυτά που διαβάζω. Μέχρι το ματς με την Γουλβς δεν θα φύγει κανείς, αλλά κινητικότητα υπάρχει. Για τον Σεμέδο τα είπαμε. Ο Τσιμίκας ήταν να φύγει τον περασμένο Ιανουάριο, αλλά έμεινε γιατί η ομάδα είχε στόχους υψηλούς: αν έρθει μια πρόταση της τάξης των 15 εκατ ευρώ θα μας αποχαιρετήσει. Ο Σα έχει ρήτρα: αν αυτή πληρωθεί, ο τερματοφύλακας θα φύγει, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός θέλει να τον κρατήσει – το ξέρουν για αυτό κοιτάζουν για τον διάδοχό του. Ηδη ομάδες όπως η Λιντς τον κοιτάζουν. Ο Ομάρ όλα δείχνουν πως συμφώνησε με τη Γαλατά: ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πληρώσει 1,5 εκατ ευρώ καθαρά για ένα δεξί μπακ. Κι ο Μαντί Καμαρά, όπως λέει κι ο Πέδρο Μαρτίνς «έχει απογειωθεί»: η πρόοδός του δεν περνά απαρατήρητη.

Πάμε παρακάτω. Ο Γκιγιέρμε έχει ένα συμβόλαιο που λήγει του χρόνου: αν ο Ολυμπιακός δεν του το ανανεώσει θα πρέπει να τον πουλήσει για να μην του ξανασυμβεί αυτό που έγινε με τον Ελαμπντελαουί. Δεν είναι καλό να χάνεις παίκτες χωρίς να βάζεις χρήματα στο ταμείο. Ο Ελ Αραμπί φαίνεται πως έχει προτάσεις από τη Γαλλία και ότι σκέφτεται να ξαναγυρίσει εκεί όπου η καριέρα του ξεκίνησε. Τελευταία ακούω πολλά και για τον Μπα. Είναι μικρός και έχει περιθώρια βελτίωσης – πράγμα που θα φέρει και άνοδο της τιμής πώλησής του. Αλλά αν χτυπούσε την πόρτα του Ολυμπιακού μια μεγάλη ομάδα δεν ξέρω αν θα ήταν λογικό να της πουν όχι. Κάνω τη σούμα και βλέπω πως από τους 14-15 βασικούς δεν έχουν προτάσεις (για την ώρα…) οι τρεις Ελληνες (ο Φορτούνης, ο Μπουχαλάκης και ο Μασούρας) κι ο Βαλμπουενά γιατί είναι μεγάλος. Φυσικά κι ο Σισέ γιατί πέρασε ένα μεγάλο διάστημα φέτος στο νοσοκομείο: πέρυσι έμοιαζε έτοιμος να φύγει.

Δυο συνηθισμένα λάθη

Θα φύγουν όλοι αυτοί; Προφανώς όχι. Αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να αποφύγει δυο λάθη: το πρώτο να κρατήσει παίκτες που τους έχουν πάρει τα μυαλά οι αντζέντηδες. Το δεύτερο να προσπαθήσει να διατηρήσει την ομάδα, που έκανε σπουδαία πράγματα φέτος, νομίζοντας πως η παραμονή όλων εγγυάται τα ίδια αποτελέσματα. Δεν είναι έτσι και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ – τις δυο ομάδες που κέρδισαν τα δυο προηγούμενα πρωταθλήματα. Και οι δυο δεν κατάφεραν να δώσουν συνέχεια σε ό,τι ιστορικό πέτυχαν γιατί οι παίκτες τους αντιμετωπίστηκαν όχι απλά ως σταθερές αξίες, αλλά σαν ιερά τοτέμ που εγγυόνται πρόοδο και ευτυχία. Ενώ η κατάκτηση του τίτλου άδειασε τους πιο πολλούς από φιλοδοξίες.

Η ΑΕΚ κέρδισε με περιπετειώδη τρόπο το πρωτάθλημα πρόπερσι κι επί της ουσίας διατήρησε την ίδια ομάδα με λίγες προσθήκες: πλην του Πόνσε οι πιο πολλοί που αποκτήθηκαν δυο καλοκαίρια πριν αποδείχτηκαν λίγοι. Την ομάδα την έβαλαν στους ομίλους αυτοί που κέρδισαν το πρωτάθλημα: ο Μάνταλος, ο Λιβάγια, ο Μπάρκας, ο Τσιγκρίνσκι, ο Σιμόες, ο Μπακάκης κτλ. Οι ίδιοι τράβηξαν κουπί και φέτος αφού από τις καλοκαιρινές προσθήκες βοήθησε ουσιαστικά μόνο ο Ολιβέιρα, που όμως αντικατέστησε τον Πόνσε που δεν είχε σκοράρει και λίγο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στα δυο τελευταία πρωταθλήματα η ΑΕΚ έχασε την επαφή με την κορυφή από το Νοέμβριο κι άλλαξε συνολικά πέντε προπονητές.

Κάτι ανάλογο συνέβη και πέρσι το καλοκαίρι με τον ΠΑΟΚ. Διατήρησε το σύνολο σχεδόν των ηρώων που κατέκτησαν το νταμπλ αντικαθιστώντας τους λίγους βασικούς που έφυγαν, (δηλαδή τον Κάνιας, τον Σακόφ), προσθέτοντας στο ρόστερ του κυρίως βοηθητικούς παίκτες (Εσίτι, Ροντρίγκο, Ζίβκοβιτς, Στοχ, Ντούγκλας κτλ): ουσιαστικά περίμενε από τους παλιούς να κάνουν τη διαφορά. Η παραμονή του Μπίσεσβαρ, του Βαρέλα, του Μάτος, του Ελ Καντουρί, του Μαουρίσιο και του Βιερίνια συντέλεσε ώστε να ανεβεί ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδας στα ουράνια και να ρθει η κατάρρευση στα play off. Για να σωθεί η παρτίδα στο τέλος χρειάστηκαν ο Τζόλης κι ο Μηχαϊλίδης, παιδιά με τρεξίματα και φιλοδοξίες.  

Εδώ είναι πάντα αλλιώς

Οι βασικοί του Ολυμπιακού δεν είναι βέβαια μεγάλοι σε ηλικία (ίσα ίσα...), αλλά εγώ λέω πως στην Ελλάδα το φρεσκάρισμα μιας πρωταθλήτριας είναι απαραίτητο. Και όταν μιλάω για αλλαγές, δεν μιλάω για παίκτες που θα ρθουν να γεμίσουν τον πάγκο, αλλά για παίκτες που θα γίνουν βασικοί προσθέτοντας ενθουσιασμό, εμπειρία και ποιότητα.

Ο κόσμος βλέπει ότι οι μεγάλες ομάδες του εξωτερικού (η Ρεάλ, η Λίβερπουλ, η Γιούβε, η Μπάγερν κτλ) δεν αλλάζουν πολύ, αλλά εδώ είναι βαλκάνια. Μια ομάδα χρειάζεται πάντα να έχει παίκτες με κίνητρο να αποδείξουν πράγματα και κυρίως να έχει παίκτες με το μυαλό στο πρωτάθλημα – όχι δυσαρεστημένους που να αισθάνονται ότι είναι έτοιμοι για την Πρέμιερ λιγκ, αλλά η μοίρα τους υποχρέωσε να μείνουν στην Ελλάδα. Καταλαβαίνω ότι το «ράβε – ξήλωνε» πολλούς τους ενοχλεί, αλλά συμβόλαιο με τη συνεχή πρόοδο δεν έχει στην Ελλάδα κανένας: οι περσινοί MVP σε ένα χρόνο μπορεί να είναι «βαρίδια».

Προτιμώ παίκτες που θέλουν να δείξουν το τι μπορούν παρά όσους επαναπαύονται στον τίτλο που κέρδισαν. Η περίπτωση του Ολυμπιακού είναι η καλύτερη απόδειξη. Ο Ολυμπιακός πέρυσι έκανε μια καλή σεζόν. Τερμάτισε δεύτερος, τέσσερις μόλις βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ δείχνοντας μια επιθετική βελτίωση εντυπωσιακή μετά τα Χριστούγεννα. Από την περσινή του ενδεκάδα άλλαξε το κεντρικό του δίδυμο αμυντικών (έφυγαν ο Βουκοβιτς, ο Μιράντα και μετά ο Μεριά), τον Νάτχο, τον βασικό του φορ (ο Ελ Αραμπί έπαιξε αντί των Γκερέρο και Χασάν) και δεν είχε τους Φορτούνη και Χριστοδουλόπουλο, ενώ μέσα στη σεζόν πούλησε και τον Ποντένσε. Λέμε ότι φέτος έδωσε συνέχεια στην προηγούμενη χρονιά του. Το κανε. Αλλά όσο κι αν ακούγεται παράξενο, το κανε με άλλους παίκτες. Στο εξωτερικό ο χρόνος δουλεύει υπέρ σου. Στην Ελλάδα συνήθως εναντίον σου. Για αυτό κι εδώ σημασία δεν έχει ποιοι φεύγουν, αλλά ποιοι θα ρθουν. Και πρέπει να είναι πάντα οι κατάλληλοι. Αυτό είναι το δύσκολο…