Δεν θυμάμαι ανάλογο θάνατο ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα σαν αυτόν του ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού. Εχουν πεθάνει αθλητές σε δυστυχήματα – άλλοι τρακάροντας με το αυτοκίνητο, όπως ο Γιώργος Μητσμπόνας, άλλοι εντός του γηπέδου όπως κάποτε ο Τσιμάνγκα που δέχτηκε μια αγκωνιά σωριάστηκε και δεν σηκώθηκε ποτέ του, κι άλλοι απλά ενώ ψάρευαν όπως ο δύστυχος Παναγιώτης Μπαχράμης στην Καλαμάτα. Κανείς ωστόσο δεν άφησε αναπάντεχα την τελευταία του πνοή πεσμένος στην πισίνα της κατοικίας του, χωρίς μάλιστα να έχει κανένα ιατρικό προηγούμενο. Ο μόνος θάνατος στην Ελλάδα με αυτόν που σε κάτι μοιάζει με του Μπάλντοκ είναι ο θάνατος του Αντόνιο Ντε Νίγκρις, σπουδαίου φορ της ΑΕΛ. Στις 16 Νοεμβρίου του 2009 ο Μεξικάνος έσβησε στον ύπνο του κι αφού προηγουμένως είχε καληνυχτίσει με ένα φιλί την τετράχρονη τότε κόρη του κι είχε πάρει αγκαλιά την γυναίκα του. Όμως ο Ντε Νίγκρις ήξερε ότι είχε ένα καρδιακό πρόβλημα και για αυτό είχε ενημερώσει την ελληνική ομάδα. Είχε ειδοποιηθεί από το ιατρικό επιτελείο της τουρκικής Ανκαραγκιουτσού ότι πάσχει από γενετική δυσπλασία στην καρδιά, είχε σκεφτεί να κρεμάσει τα παπούτσια του, όμως συνέχισε αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη. Ο καλός Μεξικάνος την απόφασή του να συνεχίσει την πλήρωσε ακριβά. Η περίπτωση του Μπάλντοκ είναι διαφορετική: ποτέ του δεν είχε το παραμικρό, πέραν των συνηθισμένων τραυματισμών του. Στην τελευταία του συνέντευξη μάλιστα, την περασμένη Κυριακή αμέσως μετά το ντέρμπι ΠΑΟ - Ολυμπιακός (0-0) είχε δηλώσει πολύ ευχαριστημένος διότι ένιωθε αρκετά καλά. Το τελευταίο παιγνίδι του ήταν το καλύτερό του με τον ΠΑΟ. Ζήτησε να αντικατασταθεί, όχι γιατί είχε κάποια ενόχληση, αλλά απλά γιατί είχε μείνει από δυνάμεις. Ηταν θέμα χρόνου και η επιστροφή του στην Εθνική ομάδα. Και φυσικά η σύμπτωση του θανάτου του με την ημέρα των γενεθλίων του γιού του κάνει την ιστορία αληθινή τραγωδία.        

Δεν σεβάστηκαν τίποτα

Είναι φυσιολογικό μια τέτοια ιστορία να τραβήξει όχι απλά την προσοχή της κοινής γνώμης, αλλά και κάθε μέσου ενημέρωσης. Κι όσο οι λεπτομέρειες του τι συνέβη θα γίνονται γνωστές, τόσο περισσότερο φρικτό κι άδικο θα μοιάζει το τέλος του σπουδαίου παίκτη. Αναφέρομαι φυσικά στις λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές από τον ιατροδικαστή (που βεβαίωσε ότι ο παίκτης πέθανε από πνιγμό) αλλά και από την αστυνομία που έκανε γνωστό το χρονικό της μοιραίας βραδιάς. Διότι δυστυχώς μάθαμε κι άλλες λεπτομέρειες.

Σε τηλεοπτικά πρωϊνάδικα έγινε θέμα το σπίτι του και με drone είδαμε το εσωτερικό της κατοικίας του, την πισίνα όπου άφησε την τελευταία του πνοή, καθώς κι ένα μπουκάλι που παρουσιαστές εκπομπών μας ενημέρωναν ότι περιείχε αλκοόλ. Μάθαμε επίσης ακόμα και την διεύθυνση και τα τετραγωνικά του σπιτιού, καθώς και το ύψος του ενοικίου: έσπασαν ρεκόρ κιτρινίλας που έμοιαζαν ακατάρριπτα. Αλλά δεν ήταν μόνο τα πρωινάδικα που με το πρόσχημα της ενημέρωσης δεν σεβάστηκαν το θάνατο ενός παιδιού: και η περίφημη διαδικτυακή δημοσιογραφία δεν πήγε πίσω. Οι αποκαλύψεις του τύπου τι ποτά βρέθηκαν στο σπίτι άρχισαν αμέσως – χωρίς φυσικά καμία επιβεβαίωση από τους ανθρώπους του αστυνομικού τμήματος Γλυφάδας που έφτασαν στον τόπο του θανάτου. Γράφτηκαν επίσης φρικτά πράγματα για δήθεν διαλόγους του Μπάλντοκ με συμπαίκτες του: όλα αυτά με τον κόσμο να είναι σοκαρισμένος. Δεν ξέρω ποια ακριβώς δεοντολογία τα επιτρέπει: σίγουρα όχι η δημοσιογραφική, αλλά ποιος νοιάζεται.       

Όλα φέρνουν τηλεθέαση  

Υπάρχει ωστόσο και κάτι άλλο που είναι κι ο λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα: οι μετρήσεις τηλεθέασης. Τις είδα σήμερα το πρωί και δυστυχώς δικαιώνουν όσους διάλεξαν τον δρόμο του τηλεκανιβαλισμού. Οι αναφορές στην τραγική αυτή ιστορία στα πρωϊνάδικα έφεραν εκπομπές στην πρώτη θέση της τηλεθέασης και συνολικά αλλά κυρίως στα ειδικά κομμάτια: την στιγμή που ασχολήθηκαν με τον Μπάλντοκ χτύπησαν πρωτιές και πολύ φοβάμαι πως θα ξανασχοληθούν. Επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία δεν είναι τυχαία και η συνέχεια της ιστορίας: και οι συγνώμες φέρνουν τηλεθέαση. Δεν με εκπλήσσει τίποτα από αυτό που γίνεται, ούτε από πολλά που μπορεί να γίνουν και στην συνέχεια – ευκαιρία να υπάρχει. Δεν βρίσκω όμως ποτέ απάντηση στην ερώτηση «πως διάβολο γίναμε έτσι;». Που άραγε εκπαιδευτήκαμε να κοιτάζουμε από την κλειδαρότρυπα τα ανθρώπινα δράματα; Που μάθαμε ότι δεν υπάρχει πόνος άξιος να γίνει σεβαστός; Πως καταφέραμε να μην ξεχωρίζουμε την αγυρτεία από την ενημέρωση; Και γιατί καταναλώνουμε τόσο εύκολα την δυστυχία ώστε διάφοροι να μας την σερβίρουν έτσι χωρίς φόβο για το ξεφωνητό μας; Δεν έχω απαντήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κανείς παρουσιαστής δεν δουλεύει μόνος του. Ολοι έχουν επικεφαλής, προϊστάμενους, αφεντικά. Που προφανώς είναι ενήμερα. Κι όλο αυτό το ευλογούν, αρκεί να μην τους πάρει η μπάλα.        

Υποχρέωση η προστασία της μνήμης του

Προφανώς και θα γίνουν όλα γνωστά στο τέλος αυτής της σκληρής ιστορίας. Οι τοξικολογικές εξετάσεις θα λύσουν κάθε απορία. Πρέπει να πω ότι διάφορα απίθανα που κυκλοφόρησαν αμέσως οι διαδικτυακοί Κλουζό διαψεύστηκαν πανηγυρικά: το σπίτι έχει κάμερες και μέχρι χθες το βράδυ δεν μάθαμε ότι κάτι το παράξενο έχει καταγραφεί. Η κατακραυγή της προσπάθειας εκμετάλλευσης ακόμα και του θανάτου του παιδιού υπήρξε μεγάλη, αλλά δεν ξέρω πόσο θα βοηθήσει ώστε να υπάρξει ο πρέπων σεβασμός στην συνέχεια: η κιτρινίλα πουλάει. Οι συγγενείς του Μπάντλοκ ζουν στην Αγγλία, το τελευταίο που θα τους ενδιαφέρει είναι τι λέγεται και τι γράφεται στην Ελλάδα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τον έβαλαν στο σημάδι τον Μπάλντοκ για αυτό το λόγο, γνωρίζοντας δηλαδή πως μπορεί να λένε για αυτόν όσα δεν θα τολμούσαν να πουν για άλλο Ελληνα ποδοσφαιριστή. Πριν λίγους μήνες οι ίδιοι αγύρτες που έγραφαν χθες για ποτά διακινούσαν φήμες ότι βρέθηκε ντοπέ μετά από ματς της Εθνικής – και ήταν φυσικά φήμες ανυπόστατες με τις οποίες κανείς δεν ασχολήθηκε. Ο πρόεδρος του ΠΑΟ κ. Γιάννης Αλαφούζος είπε πως θα κινηθεί νομικά εναντίον όσων αμαυρώσουν τη μνήμη του. Είναι υποχρέωσή του να το κάνει…