Από όλες τις γκρίνιες που ακούγονται φέτος το καλοκαίρι κι αφορούν τα αθλητικά μας η πλέον λογική έχει να κάνει με το περίφημο «τεσσάρι» του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, που δεν λέει ν αποκτηθεί. Είναι λογική, γιατί γίνεται από ανθρώπους που αγαπάνε το σπορ, ίσως και πιο πολύ από την ομάδα, και τονίζουν το προφανές, ότι δηλαδή σε μια ομάδα η πληρότητα προηγείται της ποιότητας. Άλλο το τι μπορείς να κάνεις κι άλλο το τι πρέπει. Ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει πολλά κι αν δεν το αποκτήσει το «τεσσάρι». Αλλά πρέπει να το αποκτήσει γιατί αυτό λέει η λογική – πρώτα από όλα του ίδιου του σπορ.

Τα κάνει και τα τρία

Ο φίλος μου ο Μάνος Μανουσέλης λέει ότι δεν υπάρχουν τεσσάρια και πεντάρια στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά μόνο ψηλοί που ξέρουν να παίζουν καλά στην επίθεση με την πλάτη, ή κοιτώντας το καλάθι ή και με τους δυο τρόπους. Εγώ το μπάσκετ το χαίρομαι, συνήθως περισσότερο από όσο το καταλαβαίνω, αλλά την παρατήρηση του Μανουσέλη την κατανοώ γιατί έχω την τύχη να βλέπω στον Ολυμπιακό κάποιον που τα κάνει σωστά όλα, δηλαδή τον Γιώργο Πρίντεζη.

Ο Πρίντεζης, που είναι συνήθως κι ο δεύτερος πιο αξιόπιστος σκόρερ του Ολυμπιακού (για να μην πω σχεδόν σταθερά ο πρώτος), είναι τόσο καλός τα τελευταία χρόνια, ώστε σε κάνει να πιστεύεις πως πρέπει να πλαισιωθεί απλά από συμπληρωματικούς παίκτες, αφού άλλον σαν αυτόν δεν θα βρεις. Αυτό νομίζω δημιουργεί την αρχική διστακτικότητα δυο χρόνια τώρα στον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αλλά και στους Αγγελόπουλους που στις μεταγραφές πάντα έχουν ένα λόγο: από τη στιγμή που έχουν ένα από τους πληρέστερους παίκτες σε αυτή τη θέση στην Ευρώπη, κι από τη στιγμή που ανάλογο παίκτη, που να κάνει ειδικά στην επίθεση τα πάντα, δύσκολα θα βρουν, πιστεύουν πως ο σκοπός είναι να υπάρχει στο παρκέ ο Πρίντεζης (δηλαδή ο καλύτερος) κι απλά να πλαισιώνεται από παίκτες ικανούς να του δίνουν ανάσες. Στη θεωρία και ο Αγραβάνης και ο Παπαπέτρου μπορούν να το κάνουν αυτό – δεν αποκλείεται μάλιστα του χρόνου και οι δυο να είναι καλύτεροι, αφού σιγά σιγά ωριμάζουν. Που είναι το λάθος; Ότι οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού ξεχνάνε μια λεπτομέρεια: τα τελευταία χρόνια δυστυχώς ο Πρίντεζης έχει μυϊκούς τραυματισμούς κόπωσης που δεν του επιτρέπουν να είναι πάντα διαθέσιμος.

Πόσα ματς παίζει

Αφήνοντας κατά μέρους τις αναλύσεις και τις αγωνιστικές ανάγκες του Ολυμπιακού εγώ κοιτάζω τα νούμερα που λένε πάντα την αλήθεια: από το 2011 που γύρισε στον Ολυμπιακό ο Πρίντεζης, στην Ευρωλίγκα που ενδιαφέρει και περισσότερο, παίζει 20 με 21 ματς το χρόνο. Μοναδική εξαίρεση η σεζόν 2012-13 που αγωνίστηκε, όχι σε όλα, αλλά τουλάχιστον σε περισσότερα, δηλαδή σε 29. Το κακό είναι ότι από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια και μια ομάδα δεν πρέπει να κοιτάζει το εν δυνάμει, αλλά το δεδομένο: το δεδομένο είναι ότι πέρυσι ο Πρίντεζης είχε τρεις τραυματισμούς, που του επέτρεψαν να παίξει μόνο 20 ματς. Μάλιστα ο δεύτερος τραυματισμός του ήταν μετά το προτελευταίο παιγνίδι – αυτό με τη Χίμκι, όπου μαθηματικά αποκλείστηκε από τα play off. Αν ο Ολυμπιακός περνούσε στο Final 4 (πράγμα κατά τη γνώμη μου αδύνατο από τη στιγμή που ο Πρίντεζης έλειπε σε ένα σωρό παιγνίδια), θα έδινε τα ματς σε αυτό χωρίς αυτόν. Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα: ο Πρίντεζης έλειπε λόγω τραυματισμού και στα δυο τελευταία ματς των τελικών του πρωταθλήματος. Εκανε δυο σπουδαία παιγνίδια, τραυματίστηκε στο τρίτο κι αγωνίστηκε λίγο και δεν έπαιξε καθόλου στο τέταρτο. Δεν θα έπαιζε και στο πέμπτο, αν χρειαζόταν αυτό να γίνει. Και δεν αγωνίστηκε και με την Εθνική στο μοιραίο προολυμπιακό τουρνουά, παρότι θα το θελε: απλά ο τελευταίος του τραυματισμός τον άφησε έξω σχεδόν δυο μήνες!  

Δεν υπάρχουν ματς χωρίς ενδιαφέρον

Η ελπίδα στον Ολυμπιακό είναι φέτος ο Πρίντεζης να ξεκουραστεί και του χρόνου να είναι σιδερένιος. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μην το εύχεται αυτό, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το προγραμματίσεις: αυτό που μπορείς να κάνεις είναι μια ακόμα προσθήκη, ώστε ο Πρίντεζης να μοιραστεί λίγο περισσότερο τη δουλειά και η ομάδα να έχει μια ακόμα λύση, αν τυχόν (πάλι) αυτός λείψει. Επιπλέον πρέπει να λάβουμε στα υπόψην και κάτι ακόμα: ότι το εφετινό σύστημα της Ευρωλίγκας δημιουργεί σίγουρα περισσότερη καταπόνηση, αφού υπάρχουν περισσότερα ταξίδια, λιγότερες ώρες προπόνησης και στην αρχή σίγουρα δεν υπάρχουν ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον. Πέρυσι η πρώτη φάση έδινε απλά μια πρόκριση στο τοp 16 και τίποτα άλλο. Στα ματς της πρώτης φάσης, αν εξασφάλιζες την πρόκριση νωρίς, μπορούσες να κάνεις ένα σωρό δοκιμές ή και να ξεκουράσεις παίκτες. Τώρα αυτά δεν ισχύουν: τα ματς, πριν το Final 4, μετράνε όλα.

Ακόμα κι αν

Στην καινούργια Ευρωλίγκα μετράει πλέον η πληρότητα πιο πολύ από την ποιότητα: αν δεν έχεις τον Πρίντεζη σε 10 ματς, αν πέρυσι κάποιες ελπίδες τις είχες, φέτος ελπίδες δεν έχεις. Ακόμα κι αν ο Παπαπέτρου κι ο Αγραβάνης κάνουν τα καλύτερα ματς της ζωής τους θα είσαι με ένα παίκτη λιγότερο – και τι παίκτη! Θυμίζω επίσης ότι πέρυσι ο Ολυμπιακός στο δύσκολο όμιλο που βρέθηκε στη β φάση τερμάτισε έκτος. Φέτος θα χει ξανά όλους σχεδόν τους αντιπάλους που πέρυσι είχε μπροστά του και επιπλέον μερικούς πολύ δυνατούς που πέρυσι ήταν στον άλλο όμιλο. Που σημαίνει ότι για να έχει τύχη διάκρισης πρέπει από πέρυσι να είναι πιο γεμάτος. Σε όλες τις θέσεις.  

Καταλαβαίνω ότι το καλοκαίρι στην Ελλάδα φαίνονται όλα ωραία. Καταλαβαίνω ότι τα αποδυτήρια μετράνε. Ότι είναι ευκολότερο να κουμαντάρεις παίκτες που έχουν σίγουρη θέση στη δωδεκάδα, παρά παίκτες που πρέπει για μια θέση να παλεύουν. Καταλαβαίνω ότι ειδικά στους Ελληνες παίκτες στηρίζεσαι και πρέπει κατά κάποιο τρόπο να δείξεις ότι τους πιστεύεις. Αλλά η ικανότητα στη διαχείριση είναι που πληρώνεται και στη δουλειά του προπονητή αυτή η ικανότητα κάνει τη διαφορά. Κουράγιο Γιάννη Σφαιρόπουλε: ρώτα κι εσύ τους Αγγελλόπουλους αυτό που όλοι ρωτάνε φέτος, δηλαδή γιατί δεν έχει πάρει ακόμα ένα τεσσάρι ο Ολυμπιακός...