Στα πολλά ματς εθνικών ομάδων που θα γίνονται αυτές τις μέρες θα ξαναδούμε στις Εθνικές πολλούς από τους παίκτες που είδαμε στο τελευταίο μουντιάλ. Και θα ξαναρωτηθούμε αν οι Εθνικές ομάδες είναι οι αληθινές ομάδες των σούπερ σταρ του καιρού μας.

Δυο μήνες μετά

Μετά από ένα παγκόσμιο κύπελο, στο οποίο παρακολουθήσαμε κυρίως δράματα, αρκετός κόσμος περίμενε να δει τι θα κάνουν στην έναρξη της σεζόν, όσοι στο μουντιάλ απέτυχαν παταγωδώς. Παρόλο που όλοι σχεδόν είναι ακόμα αρκετά πίσω σε ό,τι έχει να κάνει με την φυσική τους κατάσταση, αφού εξαιτίας του μουντιάλ έχασαν μέρος της προετοιμασίας, εν τούτοις οι πιο πολλοί δείχνουν ότι το σοκ της Ρωσίας το ξεπέρασαν και μάλιστα σχετικά εύκολα.

Ο Λιονέλ Μέσι π.χ είχε πάνω του την προσοχή όλων. Στο μουντιάλ της Ρωσίας για πρώτη φορά δημιουργήθηκαν σοβαρά ερωτηματικά για τις αντοχές του, την ικανότητα του να κάνει τη διαφορά, την ίδια τη μελλοντική δυνατότητα προσφοράς του. Ο Μέσι δεν έχει κερδίσει ποτέ το παγκόσμιο κύπελλο, όμως η εφετινή του αποτυχία είχε κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες: η συνηθισμένη δικαιολογία των αποτυχημένων του προσπαθειών, που ήταν πάντα ότι στη Μπαρτσελόνα έχει καλύτερους συμπαίκτες, αυτή τη φορά δεν στάθηκε ικανή για να δικαιολογήσει το μέτριο τουρνουά του. Ο Μέσι αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά σε ματς που η Αργεντινή του είχε αντιπάλους την Ισλανδία και την Νιγηρία, δεν μπόρεσε να τη βοηθήσει να χάσει έστω αξιοπρεπώς από τους Γάλλους. Πολλοί μίλησαν για τέλος εποχής, για μια πρόωρη δύση, για ένα παίκτη που έκανε τον σπουδαίο κύκλο του. Στο πρώτο ματς της Μπαρτσελόνα έβαλε δυο γκολ, και οι Ισπανοί επεσήμαναν αμέσως πως όλες τις άλλες φορές που αυτό συνέβη η Μπάρτσα κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ. Α, στο τρίτο έβαλε άλλα δυο.   

Ο στόχος του Καντονά

Το μουντιάλ αποδείχτηκε εφιαλτική εμπειρία και για τον Νεϊμάρ. Το ξεκίνησε δηλώνοντας έτοιμος να ξεπλύνει την ντροπή που το 2014 γνώρισε η Βραζιλία ως γηπεδούχος, θυμίζοντας ότι αυτός στην ήττα με 7-1 από τους Γερμανούς δεν αγωνίστηκε. Το τελείωσε με δάκρια μετά τον αποκλεισμό στα προημιτελικά από τους Βέλγους. Στο ενδιάμεσο έγινε ο αγαπημένος στόχος του Ερίκ Καντονά που τον κορόιδευε για το χτένισμά του, έκανε έξαλλο τον κόσμο με τους θεατρινισμούς του, σκόραρε λίγο και δεν έπεισε ποτέ πως μπορεί να πάρει τη Σελεσάο από το χέρι. Λένε πως περίμενε να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης και πως απογοητεύτηκε, όταν η Βασίλισσα ανακοίνωσε επισήμως πως για αυτόν δεν νοιάζεται. Πάντως στα πρώτα ματς με την Παρί δεν δείχνει απογοητευμένος: οι συνεργασίες με τον Εμ Παπέ και τον Καβάνι είναι άψογες, το χαμόγελό του επέστρεψε κι ο ίδιος έδωσε και όρκους αγάπης στην ομάδα του, δηλώνοντας ότι ποτέ του δεν σκέφτηκε να φύγει. Το μουντιάλ; Ποιος το θυμάται;

Εφυγε αντιθέτως από το δικό του βασίλειο μετά το μουντιάλ ένας άλλος που στη Ρωσία έκανε τελικά λίγα. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μάλλον αντιμετώπισε το παγκόσμιο κύπελλο ως αρπαχτή: τον είδαμε καλά σε περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Εκανε ένα μεγάλο ματς στην πρεμιέρα κόντρα στους Σπανιόλους, σκόραρε και με αντίπαλο το Μαρόκο και κάπου εκεί ολοκλήρωσε την παρουσία του. Με το Ιράκ έχασε ένα πέναλτι και κόντρα στην Ουρουγουάη δεν τον θυμάται κανείς. Εφυγε από τη Μόσχα άρον άρον, υπέγραψε στη Γιούβε που πλήρωσε για χάρη του 100 εκατ ευρώ, έβγαλε τα λεφτά του συμβολαίου του αμέσως γιατί η Κυρία πούλησε δεκάδες χιλιάδες φανέλες με το όνομά του, αντιμετωπίζεται στην Ιταλία σαν ποπ είδωλο. Όπως ακριβώς δηλαδή τον αντιμετώπιζαν και στην Ισπανία: ο,τι κι αν κάνει εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων είναι είδηση. Επειδή ακόμα δεν έχει σκοράρει με τη Γιούβε, ζήτησε από τον Σάντος να μην τον καλέσει: η Εθνική είναι πάρεργο.   

Οι πιο πολλοί από αυτούς που στο μουντιάλ δεν έλαμψαν γυρνώντας στις ομάδες τους τα καταφέρνουν μια χαρά. Ο κουρασμένος Σαλάχ που ελάχιστα βοήθησε την Εθνική Αιγύπτου οδηγεί τη Λίβερπουλ από νίκη σε νίκη στην Πρέμιερ λιγκ. Ο Τόμας Μίλερ και ο Λεβαντόφσκι, που ήταν άφαντοι στα παιγνίδια της Γερμανίας και της Πολωνίας, έκαναν τη διαφορά στο πρώτο ματς της Μπάγερν στην Μπουντεσλίγκα. Οι δυο μικροί Ισπανοί, ο Ισκο και ο Ασένσιο, που δεν τα κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά για τους Φούριας Ρόχας στη Μόσχα, είναι μαζί με τον Μπέιλ και τον Μπενζεμά, οι στυλοβάτες της νέας Ρεάλ Μαδρίτης που βρίσκει σιγά σιγά το δρόμο της μετά τη φυγή του Ζινεντίν Ζιντάν και του Ρονάλντο. Από το μουντιάλ μοιάζει να πέρασε ένας αιώνας: κι όμως τα παιγνίδια του ήταν μόλις χθες.

Με ταχύτητες μεγάλες

Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος τρέχει με μεγάλες ταχύτητες πια: κάθε αποτυχία ξεπερνιέται διότι καλά καλά δεν υπάρχει χρόνος για να την σκεφτείς. Από την άλλη είναι δεδομένο πλέον ότι οι μεγάλες ομάδες του καιρού μας εξελίσσονται σε καταπληκτικά θερμοκήπια, εντός των οποίων οι ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές χτίζουν καριέρες – πολύ συχνά κατορθώνοντας και να αναγεννηθούν σε χρόνο ρεκόρ. Ο Μέσι στη Βαρκελώνη βρήκε ξανά πολύ γρήγορα τα πατήματα του, γιατί έχει ανθρώπους που ξέρουν πώς να του φερθούν: τον έχουν μεγαλώσει – δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο Νεϊμάρ στο Παρίσι είναι πάντα ο τεράστιος σταρ που άφησε την Μπαρτσελόνα για χάρη της Παρί, ο ποδοσφαιριστής που θέλει ν αλλάξει την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου χαρίζοντας στην πρωταθλήτρια Γαλλίας ένα διεθνές τρόπαιο. Είναι όλοι υποχρεωμένοι να τον προσέχουν και να τον αγαπούν με όλα του τα ελαττώματα γιατί παραμένει η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του συλλόγου. Ο Ρονάλντο, από την άλλη, έχει σαφώς τεράστια γνώση της σόου μπιζ: ξέρει ότι η καθημερινότητα του μετρά πολύ περισσότερο από το παρελθόν του – όλοι θέλουν να δουν τι θα κάνει σήμερα και το τι είχε κάνει μέχρι τώρα μικρή σημασία έχει. «Πουλάει» όνειρα και προσδοκίες στους νέους του οπαδούς – οι επιτυχίες του και οι αποτυχίες του είναι δουλειά του βιογράφου του, που πάντα τον ακολουθεί.

Κάποτε μια αποτυχία στο μουντιάλ «σακάτευε» καριέρες. Ο Μισέλ Πλατινί, όταν η Γαλλία αποκλείστηκε από τους Γερμανούς στο Μεξικό, πήρε ένα μάξι, περιπλανήθηκε στους δρόμους της άγνωστης σε αυτόν πόλης, γύρισε στο ξενοδοχείο χαράματα και είπε ότι θέλει να σταματήσει το ποδόσφαιρο: σταμάτησε ν αγωνίζεται στην Εθνική. Οι σταρ του καιρού μας αυτά δεν τα κάνουν. Μετά από μια αποτυχία, παίρνουν το αεροπλάνο και πάνε διακοπές. Και μετά γυρίζουν στο θερμοκήπιό τους και στη θαλπωρή του βρίσκουν τον εαυτό τους. Οι Εθνικές ομάδες είναι ένα βάσανο και μας το δείχνουν.  Κι όμως εμείς παθιαζόμαστε για τα παιγνίδια τους με τις Εθνικές, δεν χάνουμε λεπτό, προβληματιζόμαστε στις αποτυχίες τους, τους συμπονούμε ή τους καταδικάζουμε. Ενώ οι ομάδες τους οι πραγματικές είναι τελικά άλλες.

Τα τουρνουά των εθνικών ομάδων είναι κάποιες περίεργες εκδηλώσεις τις οποίες το κοινό αγαπά πιο πολύ από τους πρωταγωνιστές τους. Μιλάμε για το απόλυτο παράδοξο…