Ήμουν πολύ αισιόδοξος για το ματς της Εθνικής στη Γεωργία: η αισιοδοξία ήταν αποτέλεσμα οιωνών – το χα γράψει και στην εφημερίδα. Η Εθνική μας προετοιμάστηκε με κάμποσα προβλήματα. Έχασε το Ζέκα και τον Κυργιάκο Παπαδόπουλο π.χ αλλά η  εμπειρία μου λέει ότι συνήθως μια δύσκολη προετοιμασία βοηθά για να πάρει - ειδικά αυτή η ομάδα – νίκες αναγκαίες. Η Εθνική του Τζον Φαν τ’ Σιπ πήγε στη Γεωργία με ηθικό, αφού έχει προηγηθεί η νίκη και η καλή εμφάνιση με τη Σουηδία: τόσο καλή ήταν αυτή η εμφάνιση, ώστε ξεχάσαμε αμέσως την απογοητευτική ισοπαλία στο Κόσοβο γιατί, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, την Εθνική μας την αγαπάμε. Επίσης βρήκαμε τους Γεωργιανούς σε κατάσταση εθνικού πένθους: ζήτησαν να αναβληθεί το ματς γιατί ακόμα μετράνε νεκρούς μετά την κατάρρευση μιας πολυκατοικίας στο Μπατούμι, αλλά το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Τέλος η Εθνική μας έχει απίστευτη παράδοση με τους Γεωργιανούς: πριν το χθεσινό ματς τους είχε κερδίσει τρεις φορές εκτός έδρας με ανατροπή. Αλλά την ήττα τους τη χθεσινή οι καλοί Γεωργιανοί θα την θυμούνται πιο πολύ από αυτές. Γιατί προέκυψε πραγματικά από το πουθενά: η Εθνική μας κέρδισε χωρίς να κάνει τίποτα σχεδόν σωστά κατά τη διάρκεια ειδικά του δευτέρου ημιχρόνου. Κι αυτό, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ενόψει του τελικού με τη Σουηδία, δεν το λες κακό σημάδι.

Σαν να πέρασαν δεκαετίες

Αν κάτι έγινε σωστά αυτή τη φορά ήταν η ανάλυση του αντιπάλου: ο Φαν τ΄Σιπ και οι συνεργάτες του έκαναν ό,τι δεν είχαν κάνει πριν το ματς με τη Γεωργία στην Τούμπα:  ασχολήθηκαν δηλαδή με τη Γεωργία. Από τότε που παίξαμε με τους Γεωργιανούς στην Τούμπα νομίζει κανείς ότι πέρασαν δεκαετίες: στην πραγματικότητα το ματς έγινε μόλις επτά μήνες πριν, στις 31 Μαρτίου. Η Εθνική μας είχε κατεβεί και τότε με το ηθικό στα ύψη μετά την ισοπαλία με την Ισπανία κι ο Ολλανδός είχε επιλέξει για την περίσταση ένα πιο επιθετικό σχήμα: η Εθνική μας είχε παίξει 4-2-3-1 έχοντας τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα σε σχέση με το προηγούμενο ματς  απέναντι στην Ισπανία. Οι Γιαννούλης, Φορτούνης, Τζόλης και Παυλίδης προτιμήθηκαν αντί των Τσιμίκα, Μάνταλου, Μασούρα και Λημνιού. Οι αλλαγές ως συνήθως είχαν ως αποτέλεσμα η Εθνική μας να πετάξει ένα ημίχρονο. Οι Γεωργιανοί είχαν ταμπουρωθεί σωστά κι είχαν εμφανίσει ένα παίκτη γνωστό μόνο σε όσους παρακολουθούν το πρωτάθλημα της Ρωσίας: ο εξτρέμ Κβαρατσχέλια μοίραζε ντρίπλες και παρόλο που ο Φαν τ΄Σιπ είχε αλλάξει δυο παίκτες πάνω (είχε αρχίσει με τον Μπακάκη και είχε συνεχίσει με τον Μαυρία) κανείς δεν μπορούσε να τον περιορίσει. Τότε δεν μας έφτασε και η τύχη: ο Κακαμπάτζε είχε νικήσει τον Λόρια πετυχαίνοντας ένα από τα πιο θεαματικά αυτογκόλ της χρονιάς, αλλά η χαρά μας κράτησε δυο λεπτά. Τόσα χρειάστηκε ο Κβαρατσχέλια να σπείρει τον πανικό και να νικήσει τον Βλαχοδήμο που χρειάστηκε να κάνει κι άλλες επεμβάσεις για να γλυτώσει την ομάδα από την ήττα. 

 Εύκολα ή δύσκολα

Η εντύπωση που είχα εκείνο το βράδυ ήταν ότι ο Φαν τ΄Σιπ είχε προετοιμάσει την ομάδα μόνο για το ματς με την Ισπανία, πιστεύοντας πως τη Γεωργία εύκολα ή δύσκολα οι παίκτες του θα την κερδίσουν με ατομικές ενέργειες στην επίθεση: χθες ήξερε τι τον περίμενε. Διάλεξε να παίξει 5-3-2 για να περιορίσει τους χώρους του Κβαρατσχέλια που τον είχε αιφνιδιάσει στη Θεσσαλονίκη. Η τριάδα των στόπερ (με Μαυροπάνο και Τζαβέλα, και κυρίως με τον Χατζηδιάκο για να δίνει βοήθειες στον Ανδρούτσο) έμεινε μέχρι το τέλος του ματς για να μην χτυπήσει ο Κβαρατσχέλια στο «ένας εναντίον ενός»: ο Ολλανδός έμοιαζε σίγουρος ότι αν η ομάδα δεν δεχτεί γκολ θα κερδίσει. Δεν έκανε επίσης πολλές αλλαγές στο σχήμα σε σχέση με το ματς με την Σουηδία (και πάλι καλά…), αλλά δεν ξέχασε και ότι ο Μασούρας και ο Πέλκας, απόντες στα ματς με το Κόσοβο και την Σουηδία, ήταν οι καλύτεροι στα φιλικά του Ιουλίου με την Νορβηγία και το Βέλγιο.

Ο κόουτς αυτή τη φορά σεβάστηκε την εσωτερική ιεραρχία διατηρώντας τον Σιώπη, παρά τις προβλέψεις ότι θα παίξει ο Αλεξανδρόπουλος, αλλά και τον Παυλίδη, μολονότι ο Δουβίκας και ο Τζόλης είναι σε καλή κατάσταση. Η Εθνική δεν δέχτηκε φάσεις (δυο όλες κι όλες ήταν οι τελικές των γηπεδούχων που στην Τούμπα είχαν οκτώ!), μπήκε καλά στο ματς, αλλά η αλήθεια είναι ότι κέρδισε τη στιγμή που έμοιαζαν όλοι χαμένοι και μπερδεμένοι στο γήπεδο. Και αβοήθητοι από τον πάγκο.   

Ομάδα ενός παίκτη

Στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβεί να επιβραβευτείς ακόμα κι αν δεν έχεις πάρει κανένα ρίσκο – άλλοι το λένε τύχη, άλλοι επιμονή, ο Φαν τ΄Σιπ το είπε «επιβράβευση της πίστης» ή κάπως έτσι. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι ο ίδιος ό,τι καλό πρόσφερε χθες, τελείωσε με την έναρξη του ματς: στη διάρκεια του αγώνα ήταν αλλού. Η αλλαγή του Παυλίδη με τον Πέλκα ήταν σχεδόν ακατανόητη, αφού η Εθνική βρέθηκε να παίζει χωρίς φορ κι ενώ ήταν υποχρεωμένη να ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Το παιγνίδι από το πλάι ήταν λίγο, μολονότι ειδικά ο Τσιμίκας, κάθε φορά που πλησίαζε, έσπερνε τον πανικό. Ο Δουβίκας που ήταν από τους καλύτερους στα ματς με τη Σουηδία και το Κόσοβο χθες δεν πάτησε το χορτάρι. Ο Τζόλης κι ο Μάνταλος μπήκαν πολύ αργά. Αλλά μια απόφαση του VAR στο 89΄διόρθωσε όλα τα λάθη: χάρη στο πέναλτι – γκολ του Μπακασέτα η Εθνική μας πήρε τους βαθμούς που πέταξε στο Κόσοβο, ενώ το δεύτερο γκολ του Πέλκα στις καθυστερήσεις έκανε απλά περισσότερο αφόρητη την απώλεια δυο βαθμών από αυτή την ομάδα στην Τούμπα το Μάρτιο. Μια ομάδα ενός παίκτη!    

Με δυο δεδομένα

Οι παίκτες το πανηγύρισαν με την ψυχή τους: δεν σκοτώσανε κανένα θηρίο αλλά θέλουν να παίξουν τα ρέστα τους για την πρόκριση. Τώρα η Εθνική πάει στον τελικό με τη Σουηδία με δυο δεδομένα. Το πρώτο ότι έχει ένα καλό φεγγάρι – πριν το χθεσινό απίθανο «VAR πέναλτι» στο 89΄ έχουν προηγηθεί τα δοκάρια των Σουηδών στο ΟΑΚΑ. Το δεύτερο ότι οι παίκτες που αποτελούν την ομάδα είναι καλά.  Οι τρεις τερματοφύλακες (ο Βλαχοδήμος, ο Πασχαλάκης και ο Αθανασιάδης) είναι εξαιρετικά φορμαρισμένοι. Ο Τσιμίκας, ο Γιαννούλης κι ο Τζόλης στην Πρέμιερ λιγκ  διεκδικούν φανέλες βασικών. Ο Μασούρας κι ο Σταφυλίδης επέστρεψαν μια χαρά από τραυματισμούς. Ο Δουβίκας και ο Παυλίδης στο ολλανδικό πρωτάθλημα (που ο Φαν τ’ Σιπ παρακολουθεί μάλλον πιο πολύ από το ελληνικό…) τα πάνε υπέροχα. Ο Μπακασέτας στην Τουρκία είναι ο καλύτερος μέσος του πρωταθλήματος και ο Πέλκας έχει την Φενέρ στην πρώτη θέση παίζοντας στη θέση του Οζίλ. Ο Σιώπης ξαναβρήκε τον εαυτό του μακριά μας, ο Αλεξανδρόπουλος έχει καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό, ο Μάνταλος γύρισε ως σωτήρας στην ενδεκάδα της ΑΕΚ κι ο Μαυροπάνος στη Γερμανία, όχι μόνο διακρίνεται ως αμυντικός, αλλά σκοράρει κιόλας! Ο δε Μπουχαλάκης μοιάζει βιονικός αφού από τον Αύγουστο και μετά παίζει διαρκώς τρία ματς την εβδομάδα. Οι παίκτες είναι στην καλύτερή τους κατάσταση: με τη Σουηδία ωστόσο θα χρειαστεί και λίγο κοουτσάρισμα – αν γίνουν τα χθεσινά θα παραδοθούμε με κάτω  τα χέρια. Θα λείψει ο Τζαβέλας, αλλά λύσεις υπάρχουν – και μπορεί να είναι πιο χρήσιμο το 4-5-1, όσο κι αν το να παίξει έτσι με τον Ανδρούτσο δεξιά είναι ένα ρίσκο.

Οι Σουηδοί δεν κέρδισαν τόσο εύκολα το Κόσοβο όσο δείχνει το τελικό 3-0. Θέλουν μια νίκη με την Εθνική μας για να είναι σίγουρα στις δυο πρώτες θέσεις. Η ελπίδα είναι να μην εξαντλήθηκε το απόθεμα τύχης του Φαν τ΄Σιπ στο Μπατούμι. Στη Στοκχόλμη η ομάδα σίγουρα θα χρειαστεί λίγη παραπάνω…