Ημουν κάτι περισσότερο από βέβαιος για την πρόκριση του ΠΑΟΚ κόντρα στην Γάνδη και δεν βλέπω ούτε στη νίκη του κάποια έκπληξη, μολονότι για να την πάρει τη νίκη υπέφερε λίγο. Όπως είδα εγώ το ματς το πιο μεγάλο του πρόβλημα ήταν οι απουσίες του, που τον αποσυντόνισαν λίγο στην αρχή, παρά η Γάνδη. Η Γάνδη αποδείχτηκε η ομάδα που ξέραμε: επιθετικά ενδιαφέρουσα, αλλά χωρίς αστέρια. Κι αμυντικά ασταθέστατη, τόσο ώστε να απορείς πως έφτασε τόσο μακριά. Ενώ αντίθετα ο ΠΑΟΚ έδειξε για μια ακόμα φορά πως για να τον αποκλείσει κάποιος στη διοργάνωση πρέπει να φτύσει αίμα. Όπως βλέπω τις ομάδες που συνεχίζουν δεν νομίζω ότι έχει να φοβηθεί καμία: δεν έγινε φαβορί για την κατάκτηση του πρώτου Europa Conference League της ιστορίας, αλλά είναι δυο γύρους από τον τελικό. Κι έχει σε ολόκληρη τη διοργάνωση μια σταθερότητα, στα εκτός έδρας ματς ειδικά, αξιοζήλευτη: με αυτή και μόνο μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Μια καλή συνήθεια

Κάποιος μπορεί να μιλήσει για τύχη, να σταθεί στις ευκαιρίες των Βέλγων στις αρχές των δυο ημιχρόνων και να επισημάνει πως σε αυτά τα διαστήματα ο ΠΑΟΚ υπέφερε και πως ίσως να ήταν όλα διαφορετικά αν είχε βρεθεί πίσω στο σκορ. Αλλά η παρατήρηση αυτή είναι απλά αληθοφανής και η αληθοφάνεια έχει διαφορά από την αλήθεια. Η Γάνδη έχει την καλή συνήθεια να μπαίνει δυνατά στο ματς: το κανε και στην Τούμπα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα σκοράρει κιόλας. Ειδικά μάλιστα όταν η υπεροχή και η πίεση που άσκησε δεν είχαν κάνουν τόσο με τις δικές της δυνατότητες όσο με τον ίδιο τον ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ υπέφερε στην αρχή του ματς εξαιτίας των απουσιών του – δεν μπορούσε πχ να κρατήσει μπάλα. Υπέφερε επίσης στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου γιατί βγήκε ο Κρέσπο, μπήκε ο Μιχάι και μέχρι να προσαρμοστεί χάθηκε λίγη σιγουριά. Αλλά όταν μια ομάδα έχει τέτοια προβλήματα ξέρει και να τα διορθώνει. Στο πρώτο ημίχρονο μετά το 15λεπτο άρχισε να γυρνά πολύ ο Μούργκ και να παίζει κοντά στον Τσιγγάρα και στον Σβαπ ο Βιερίνια και οι χώροι του Οφόε και των υπόλοιπων μειώθηκαν. Και στο δεύτερο ημίχρονο ο Λουτσέσκου απάντησε στην πίεση των Βέλγων με τον καλύτερο τρόπο: έβαλε τον Σίντκλεϊ (αντί του Μπίσεσβαρ) και τον Τέιλορ (αντί του Μουργκ) για να βρει τρόπο να χαλάσει πιέζοντας πιο ψηλά το παιγνίδι των Βέλγων με τον Σαμοίς και τον Καστρομόντε στο πλάι. Κι όταν αυτό συνέβη οι κίνδυνοι τελείωσαν. Κι ο ΠΑΟΚ αφοσιώθηκε στο να κάνει αυτό που ξέρει. Δηλαδή να στο να σκοράρει και να κερδίσει.     

 Δεν το ξέχασε

Είναι η καλή τακτική προσαρμογή το μυστικό του ΠΑΟΚ; Όχι ακριβώς. Ο Λουτσέσκου έλεγε πριν το ματς ότι η ομάδα του δεν πρέπει να ξεχάσει ότι έχει ένα αβαντάζ αφού στην Θεσσαλονίκη έχει κερδίσει, αλλά δεν το έκανε για να προαναγγείλει ένα κατενάτσιο που όμοιο του δεν θα έχουμε ξαναδεί, αλλά για να κάνει ξεκάθαρο πως η ομάδα του μπορεί να ξανασκοράρει. Αυτό είναι το μυστικό του ΠΑΟΚ και είναι απλό: έχει συνηθίσει να κερδίζει γιατί στην Ελλάδα «παίζει», δηλαδή δημιουργεί, προσπαθεί και παίρνει και ρίσκα. Δεν υπάρχουν ματς που ο ΠΑΟΚ δεν έχει επιτρέψει στον αντίπαλο να κάνει ευκαιρίες: του έκανε και η Λίνκολν από το Γιβραλτάρ. Αλλά δεν υπάρχουν και ματς στα οποία να μην πιέσει, να μην γίνει επικίνδυνος με κάθε τρόπο, να μην πάρει την πρωτοβουλία έστω για κάποια λεπτά. Ο ΠΑΟΚ φαίνεται ότι έχει συνηθίσει να κερδίζει από τον τρόπο με τον οποίο ξεπερνά τις μικρές κρίσεις που αντιμετωπίζει εντός των παιγνιδιών του: στα δύσκολα διαστήματα των παιγνιδιών του δεν αμύνεται απλά, αλλά σκέφτεται πάντα το πώς θα σκοράρει – και το ίδιο έκανε και χθες.

Κόντρα στη ροή    

Χθες άνοιξε το σκορ πρώτος, κόντρα στη ροή του ματς, με τον Κρέσπο στο 20΄ μετά από δυο συνεχόμενες εκτελέσεις κόρνερ και μια σειρά από λάθη των γηπεδούχων που ο έμπειρος Ισπανός εκμεταλλεύτηκε. Το γκολ αυτό απλοποίησε την δουλειά του, αλλά μόνο εν μέρει: η μεσαία του γραμμή και κυρίως οι πλάγιοι μπακ του υπέφεραν την κίνηση των Βέλγων που στο 40΄ ισοφάρισαν με κεφαλιά του φορ Ντεπόρτ. Άλλη ελληνική ομάδα θα βραχυκύκλωνε αφού θα ήταν προετοιμασμένη να παίξει απλά άμυνα και αντεπιθέσεις: όχι ο ΠΑΟΚ. Που το γκολ το ψάχνει με πολλούς τρόπους και παίζει για αυτό: χθες το 1-2, που απομάκρυνε κάθε άγχος το πέτυχε στο 80΄ο Ντούγκλας Αουγκούστο, με ένα ωραίο πλασέ εκτός περιοχής. Ο Βραζιλιάνος ήταν ο καλύτερος του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά η ομάδα του Λουτσέσκου είχε πολλούς διακριθέντες. Ο Ινγκασον κράτησε την ψυχραιμία του και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ο Ακμπομ έτρεξε μόνος του όλη την άμυνα των Βέλγων. Ο Βιερίνια που τελείωσε το ματς με δεμένο κεφάλι ήταν ηρωικός. Αλλά όλοι έδειξαν πίστη. Όχι απλά στην πρόκριση. Αλλά στην πιθανότητα να φτάσουν μέχρι το τέλος.

Δεν φοβάται τίποτα

Και γιατί να μην φτάσουν; Στον επόμενο γύρο θα υπάρχουν ξανά διαθέσιμοι ο Ζίφκοβιτς, ο Κούρτιτς, ο Ελ Καντουρί. Στην πορεία της διοργάνωσης έγιναν καλύτεροι παίκτες όπως ο Πασχαλάκης (που είναι ξανά στα προ τριετίας επίπεδα), ο Λίρατζης, ο Τσιγγάρας, ο Αουγκόστο, ο Ακπομ, ενώ ο Μπίσεσβαρ, ο Βιερίνια, ο Κρέσπο καταθέτουν εμπειρία και σοβαρότητα. Σήμερα θα μάθει ποιος είναι ο αντίπαλός του: και οι επτά ομάδες είναι αξιοσέβαστες αλλά όχι θηρία. Την Αϊντχόφεν την κέρδισε πέρυσι που ήταν καλύτερη. Η Φέγενορντ δεν είναι καλύτερη από την PSV. Η Λέστερ απέκλεισε τη Ρεν χάρη στη διαιτησία του Σιδηρόπουλου, που χωρίς VAR ξεσάλωσε. Η Μαρσέιγ πέρυσι «σκοτώθηκε» με τον Ολυμπιακό: άτρωτη δεν είναι. Η Σλάβια έχασε χθες δυο βασικούς που στο ματς με την Λίνστερ αποβλήθηκαν παρόλο που η πρόκριση ήταν τελειωμένη! H Ρόμα απέκλεισε τη Φίτεσε με ένα γκολ στις καθυστερήσεις. Και δεν νομίζω πως η Μπόντο Γκλιμτ μπορεί να τρομάξει τον ΠΑΟΚ. Εδώ δεν τον σταμάτησαν άλλοι κι άλλοι…