Ενας φίλος που δουλεύει σε μια μεγάλη ελληνική ΠΑΕ μου έλεγε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από την περίοδο των μεταγραφών. Είναι πλέον σχεδόν αδύνατον να ελέγξεις στοιχειωδώς όσα γράφονται και όσα ακούγονται. Αυτό, σε συνάρτηση με το ότι ζούμε σε μια χώρα που οι τέσσερις στους πέντε οπαδούς πιστεύουν πως τα όποια προβλήματα των ομάδων διορθώνονται μόνο με μεταγραφές, δημιουργεί σε κάθε μεταγραφική περίοδο μια κατάσταση απερίγραπτη. Οι ελληνικές ομάδες, ειδικά αυτές που διεκδικούν το πρωτάθλημα. κατηγορούνται συχνά για δημιουργία τεράστιων προσδοκιών: μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι το μόνο για το οποίο δεν φταίνε. Ειδικά τον Ιανουάριο καμία δεν θέλει να δημιουργήσει προσδοκίες. Απλά είναι δύσκολο να κάνουν κατανοητή την στρατηγική τους, αλλά και την επιπλέον δυσκολία της. Που έχει να κάνει με το απλούστερο δυσκολότερο πρόβλημα: τα χρήματα.

Το σύστημα ελέγχου

Με το νέο σύστημα ελέγχου ετήσιων εσόδων εξόδων των εταιριών που έχει καθιερώσει η UEFA ο κίνδυνος να μπλέξεις με παραβάσεις του Financial Fair Play είναι τεράστιος. Για να μην έχεις πρόβλημα μπορείς να ξοδεύεις το 80% των εσόδων σου – έσοδα θεωρούνται και οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, αυτές που ολοκληρώνονται κι όχι αυτές που αναγγέλλονται. Μόνο που στην Ελλάδα αυτές που συνήθως γίνονται είναι για να καλύψουν προηγούμενες τρύπες: σπανίως αποτελούν φρέσκο χρήμα. Οπότε οι ομάδες, για να μην έχουν προβλήματα, πρέπει να βρίσκουν τρόπους να περιορίζουν τα έξοδα: τέτοιοι είναι οι περίφημοι δανεισμοί με option αγοράς πχ καθώς το κόστος αγοράς ενός παίκτη μετακυλιέται στον επόμενο ετήσιο ισολογισμό. Μόνο που είναι δύσκολο να βρεις πολλούς διαθέσιμους να δανείσουν καλούς παίκτες διότι όλοι σε ολόκληρη την Ευρώπη θέλουν να γράψουν έσοδα για να κάνουν έξοδα. Κι όσο πιο δύσκολος γίνεται ο τρόπος αγοράς, τόσο περισσότερο οι ελληνικές ομάδες θα ψάχνουν ελεύθερους ή παίκτες που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και υπόσχονται πως θα έχουν μια σταθερή και καλή προσφορά ώστε να μην παιδεύεσαι να τους λύσεις το συμβόλαιο στην επόμενη μεταγραφική περίοδο. Διότι κι αυτό έχει γίνει απαραίτητο πλέον: για να πάρεις ένα καλό ποδοσφαιριστή με μεγάλο συμβόλαιο πρέπει να ξεφορτωθείς ένα με μεγάλο συμβόλαιο που δεν βοηθά. Κι αυτό δεν είναι απλό: για κάθε Γουίλιαν που φεύγει σαν κύριος, υπάρχει ένας Βιλένα που στηλώνει τα πόδια του και εισπράττει όσα προβλέπονται. Και υπάρχουν και συνεχώς νέα προβλήματα. Τον Ιανουάριο δεν υπάρχουν ελεύθεροι: είναι ελάχιστοι. Και αν αυτοί που μπορείς να αποκτήσεις είναι στοιχήματα (δηλαδή παίκτες που οι ομάδες δανείζουν γιατί δεν χρησιμοποιούνται ως βασικοί) οι προπονητές μπορεί να έχουν αντιρρήσεις. Κι όταν τους ακούς το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Φέτος πχ η εταιρία Ολυμπιακός ακούει τον Μεντιλίμπαρ και έκανε μόνο τρεις προσθήκες. Ο προπονητής είχε πει στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου δημοσίως πως αυτοί που θα ρθουν δεν πρόκειται να αλλάξουν το status της ομάδας – προφανώς κάτι γνώριζε. Πέρυσι ο Ολυμπιακός την ίδια μεταγραφική περίοδο έκανε οκτώ μεταγραφές. Αλλά δεν νομίζω πως περίμενε κανείς πως ο προπονητής Καρβάλιο θα έβγαζε την σεζόν.

Σαν να έχουν τον ίδιο τεχνικό διευθυντή

Οι ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα έμοιαζαν σε αυτή την μεταγραφική περίοδο να έχουν τον ίδιο τεχνικό διευθυντή: σαν να υπήρχε ένας και να δούλευε για όλους! Ολες ψάχνανε παίκτες που να έχουν αγωνιστεί προηγουμένως στο πρωτάθλημα κι αν γίνεται να έχουν και μια κάποια μεταπωλητική αξία, ώστε να δεν βγουν κάτι να φέρουν στο ταμείο φεύγοντας. Καμία ελληνική ομάδα δεν πόνταρε όπως παλιότερα σε ένα ξένο 32αρη με καλό όνομα που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Γιατί ακολουθούν όλες την ίδια πολιτική; Γιατί τα οικονομικά δεδομένα όλων, δηλαδή το πλαίσιο που πρέπει να σεβαστούν, είναι για όλους ίδιο. Κι ως γνωστόν οι ίδιες συνθήκες παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Ο ΠΑΟ ξόδεψε πάρα πολλά το περασμένο καλοκαίρι χωρίς να πουλήσει κανένα ποδοσφαιριστή του. Προσπάθησε να πάρει τον Μεϊτέ και πήρε τελικά τον Σιώπη. Ο Σιώπης είναι αδυναμία μου και θα τον βοηθήσει. Λίγοι θυμούνται πως την μόνη περίοδο που στον Ολυμπιακό τον εμπιστεύθηκαν (το καλοκαίρι του 2017) ο Σιώπης ήταν πρωταγωνιστής στις προκρίσεις του τότε πρωταθλητή με την Παρτιζάν και την Ριέκα – μετά τον έδιωξαν για να ποντάρουν στον Ταχτσίδη, στον Ζιλέ, τον Οφόε και κάτι άλλους που κανείς δεν θυμάται. Το μόνο πρόβλημα με τον Σιώπη είναι ότι χρειάζεται ένα ψηλό δίπλα του – μπορεί να παίξει μια χαρά με τον Αράο πχ αλλά δύσκολα θα αντικαταστήσει τον Αράο: αυτό όντως θα το έκανε ο Μεϊτέ που ήταν η πρώτη επιλογή, αλλά έχει και μήνες να παίξει. Η προσθήκη του Σβιντέρσκι είναι μια πολύ καλή κίνηση: μπορεί να συνυπάρξει με τον Ιωαννίδη σε ένα 4-4-2, μπορεί και να τον αντικαταστήσει καλύτερα από τον Γερεμέγιεφ γιατί είναι πιο κινητικός.

Ο ασφαλής τρόπος

Το να αποκτάς παίκτες με στοιχεία που άλλοι αντίστοιχοι παίκτες σου που υπάρχουν στο ρόστερ σου δεν έχουν είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να αλλάξεις σε κάτι – για να γίνεις καλύτερος πρέπει να ρισκάρεις να αλλάξεις. Αυτό έκανε ο ΠΑΟΚ. Πήρε ένα στόπερ όπως είναι ο Βιετέσκα, που είναι πιο εγκεφαλικός από τους Κόλεϊ και Μιχαηλίδη και φυσικά πιο νέος από τον Λόβρεν. Πήρε δυο χαφ (τον Πένια και τον Μεϊτέ) που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά των Οζντόεφ, Σβαπ και Καμαρά που τράβηξαν κουπί όλους τους τελευταίους μήνες. Πήρε τον Πέλκα που έχει άλλα χαρακτηριστικά από του Μουργκ που έφυγε. Το πρόβλημα είναι ότι τέσσερις παίκτες που ήρθαν για να βοηθήσουν κατά περίσταση ως βασικοί είναι πολλοί: ο Πολωνός και ο Πένια μάλιστα ίσως χρειαστούν και χρόνο προσαρμογής. Ο Λουτσέσκου τους έριξε κατευθείαν στα βαθιά: έτσι κάνει πάντα. Αλλά αν η προσαρμογή τους έχει κόστος για τον ΠΑΟΚ το πράγμα θα ναι δύσκολο: δεν είναι πρώτος στο πρωτάθλημα όπως πέρυσι και κυνηγάει. Ο Ολυμπιακός από την άλλη πήρε δυο παίκτες που ξέρουν που βρίσκονται: ο Ορτα έπαιζε στην ομάδα του μόλις πέρυσι και μπορεί να μοιραστεί δουλειές με τον Τσικίνιο κυρίως – λείπει φέτος ο Ιμπόρα και θα ναι κομμάτι δύσκολο να παίξει «οκτάρι». Κι ο Πάλμα δεν είναι ο αριστεροπόδαρος εξτρέμ που ο Ολυμπιακός έψαχνε αλλά έχει χαρακτηριστικά που δεν έχουν άλλοι στον Ολυμπιακό και πήρε και την θέση του Μασούρα που έφυγε. Το αν θα βοηθήσει θα εξαρτηθεί από το αν θα έχει διάθεση συμμετοχής στο πρέσινγκ, αλλιώς θα ακούει την γκρίνια του Μεντιλίμπαρ που είναι σκληρότατη. Ο Βάσκος περιμένει ότι στο δεύτερο μέρος της σεζόν θα του δώσουν περισσότερα ο Ντάνι Γκαρθία και ο Στάμενιτς, αλλά κυρίως ο Βέλντε και ο Γιάρεμτσουκ για το χατίρι του οποίου άφησε τον Μπετανκόρ στις Σέρρες. Αυτοί οι παίκτες θέλει να είναι οι χειμωνιάτικες μεταγραφές του γιατί δουλεύουν μαζί του από το καλοκαίρι κι έχει απαιτήσεις. Μην υποτιμάτε την ικανότητα του να δίνει κίνητρα σε παίκτες που έχουν αρχίσει την σεζόν μέτρια: πέρυσι τον Ιανουάριο ο Ιμπόρα ήταν να φύγει – χάρη στον Μεντιλίμπαρ έγινε στην πορεία πολύτιμος. Δυο … Ιμπόρα να βρει ο Βάσκος και ο Ολυμπιακός θα γίνει καλύτερος. Δεν θα είναι βέβαια εύκολο.

Μου ακούγεται αστείο

Οι ελληνικές ομάδες δεν έκαναν πράγματα που σηκώνουν συζήτηση: κινήθηκαν με βάση συγκεκριμένους περιορισμούς και προσπαθούν να μειώσουν το ρίσκο γιατί έτσι επιβάλει η εποχή. Μόνη αληθινά αξιοσημείωτη ιστορία είναι η αδυναμία της ΑΕΚ να βρει ένα αριστερό μπακ, αλλά σαφώς δεν θα κριθεί από αυτό το φινάλε της χρονιάς της. Αν πουλήσει τον Λιβάι Γκαρσία, ο Μάριος Ηλιόπουλος θα έχει κάνει ένα colpo grosso αυτές τις εποχές. Αρκεί βέβαια ο Αλμέιδα να τα καταφέρει να φτιάξει μια επίθεση που να παίζει για τον Πιερό και τον Μαρσιάλ – δεν θα είναι εύκολο αλλά όλοι θα καταλάβουν την δυσκολία και η πίεση με την οποία θα δουλέψει θα είναι λιγότερη.

Ναι, οι ελληνικές ομάδες δεν ψώνισαν από το πάνω ράφι, αλλά αυτό το πάνω ράφι μου ακούγεται αστείο. Προτιμώ να ψωνίζουν από το πάνω κάτω ράφι, δηλαδή να παίρνουν παίκτες με προοπτική να βρεθούν στο πάνω ράφι κι όχι να πέσουν από αυτό γιατί βρίσκονται στο γήπεδο της Λαμίας και απογοητεύονται. Καλές είναι οι ιστορίες για τον Αντονι, τον Αλμιρόν και τον Ιχινάτσο, αλλά είναι να χαμε να λέγαμε: έχει πλάκα ότι οι ίδιες ομάδες που λένε πως στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών υπάρχουν ευκαιρίες ασχολούνται με πανάκριβους παίκτες στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου! Όπως και να χει το να πηγαίνεις στα σίγουρα δεν είναι κακό, αρκεί οι επιλογές να βγουν. Και πάντα θυμίζω σε όσους κοιτάζουν τα ράφια πως όταν ήρθε ο Μαρσέλο πήγαν είκοσι χιλιάδες στο Καραϊσκάκη να τον δουν, ενώ όταν ήρθε ο ΕλΚαμπί στο αεροδρόμιο δεν είχαν πάει ούτε οι φωτορεπόρτερ.